บทที่ 1203 [ตอนพิเศษ] เรื่องราวหลังจากนั้นของพวกเขา8
รีสอร์ทหยีจิ่ง
ชูชูและหยางหยางตื่นนอน ล้างหน้าแปรงฟัน ในห้องนอนของหยางหยางมีห้องน้ำเป็นของตัวเอง ตื่นมาทำธุระส่วนตัวเสร็จถึงจะออกห้อง
ครั้งนี้เขายังแปรงฟันไม่เสร็จ ประตูห้องน้ำถูกชูชูผลักออก “Leo เมื่อคืนนายได้ยินเสียงร้องไห้ของซ่านซ่านไหม?”
เมื่อคืนซ่านซ่านร้องไห้อย่างหนักหน่วง ลำบากมากแต่พูดไม่ได้ สุดท้ายในที่สุดซ่านซ่านไม่ร้องไห้แล้วเธอถึงนอน
ปากของหยางหยางอมแปรงสีฟันไว้ แปรงฟันอย่างไม่รีบร้อน บ้วนปาก เช็ดคราบที่มุมปาก ใบหน้าเล็กสะอาด หลังจากนอนหลับฝันดีดวงตาจะสดใสและสว่างขึ้น กะพริบตาอย่างสบาย
“ฉันมีที่อุดหู เมื่อก่อนอาเจมส์ให้”
มุมปากของชูชูโค้งลง “ทำไมอาเจมส์ไม่ให้ฉัน? ฉันก็จะเอาแบบเดียวกัน”
Leoก้าวขาอย่างสง่างาม เดินไปข้างเตียง หยิบกล่องกระดาษสีดำในลิ้นชัก “ยังมี”
ตาของชูชูเปล่งประกาย “Leo ทำไมนายไม่บอกเร็วกว่านี้! เมื่อคืนพี่สาวแท้ๆ ของนายเกือบจะตายแล้วรู้ไหม? ฮือๆๆ Leoนายโกงฉันเกินไปแล้ว นายมีพี่สาวคนเดียวรู้ไหม?”
ถ้ารู้ว่ามีสิ่งประดิษฐ์เพื่อแยกเสียงรบกวน เมื่อคืนเธอก็ไม่ต้องลำบากขนาดนี้แล้ว ทำให้ตอนเช้าเธอเกือบลุกไม่ขึ้น วันนี้กลับโรงเรียนต้องนอนชดเชยแน่นอน
Leoยักไหล่เล็กๆ อย่างน่ารัก พูดอย่างมีเหตุผลและตรงไปตรงมา “ฉันกำลังเตือนพี่ วันหลังอย่าตกลงอารองอย่างตามใจชอบ”
ชูชูยิ้มมุมปากอย่างรู้สึกผิด กอดLeo “ได้สิๆ น้องชายสุดหล่อของฉัน หลังจากนี้พี่จะไม่ฟังอารอง! ฉันไปห้องนอนของแด๊ดดี้ดูซ่านซ่าน เขายังต้องนอนอยู่บนเตียงแน่นอน!”
Leoไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่เห็นด้วย ปล่อยให้พี่สาวจัดการและหันหน้าไปทำธุระของตัวเอง
ชูชูยื่นหน้าเข้าไป เรียกเสียงต่ำ “แด๊ดดี้?”
ในห้องนอน หลงเซียวหันหลังใส่ประตู กำลังผูกเนกไท สิ่งที่ให้ชูชูคือแผ่นหลังสูง
เสียงของลูกสาวดึงดูดให้หลงเซียวหันกลับมามอง “อรุณสวัสดิ์ลูกรัก”
“อรุณสวัสดิ์แด๊ดดี้”
ชูชูค่อยๆ เข้าไป มองเห็นหม่ามี๊และซ่านซ่านยังนอนอยู่บนเตียง
เมื่อคืนลั่วหานอยู่เวรดึกกลับมาช้า ตอนเช้าต้องนอนชดเชย ส่วนซ่านซ่านกลางคืนงอแง ตอนนี้ยังตื่นไม่ไหวแน่ๆ แขนของลั่วหานโอบซ่านซ่าน ซ่านซ่านซุกเข้าหาอ้อมกอดของลั่วหานอย่างน่ารัก ใบหน้าที่กำลังนอนหลับเหมือนตุ๊กตามากๆ
ชูชูเข้าใกล้เตียงอย่างระมัดระวัง ชื่นชมทั้งสองคน กดเสียงต่ำและถามคำถาม “แด๊ดดี้ ไม่เรียกซ่านซ่านเหรอ?”
หลงเซียววางนิ้วไว้ข้างริมฝีปาก “ให้เขานอนต่อ”
ชูชูพยักหน้า มือทั้งสองข้างเท้าคาง มองหม่ามี๊หลับก็เหมือนชื่นชมภาพที่สวยงาม “แด๊ดดี้ หม่ามี๊หลับแล้วดูดีมาก หม่ามี๊ของหนูเป็นหม่ามี๊ที่สวยที่สุดในโลก”
หลงเซียวยิ้ม ผูกเนกไทเสร็จก็ก้มหัวมองลั่วหานตามลูกสาว “ใช่ หม่ามี๊สวยที่สุดในโลก แด๊ดดี้ก็คิดแบบนี้มาตลอด”
ชูชูชี้ท่านอนหลับของซ่านซ่าน ถามอย่างสงสัย “แด๊ดดี้ ตอนที่หนูกับLeoเด็กๆ แล้วอยู่กับหม่ามี๊ก็เป็นแบบนี้เหรอ?”
ชูชูกับLeoตอนเด็กๆ ก็เหมือนเรื่องของเมื่อวาน แขนและขาเล็กๆ ของพวกเขา หัวเล็กๆ ซุกอยู่ในอ้อมกอดของผู้ใหญ่เหมือนลูกแมว
“ใช่แล้วลูกรัก ตอนที่เธอกับLeoเด็กๆ ก็ซุกในอ้อมกอดหม่ามี๊แล้วนอน แต่ว่าเธอกับLeoเป็นเด็กดีมาก” หลงเซียวลูบผมลูกสาวอย่างรักใคร่ ใช้ฝ่ามือจัดผมของเธอ
ตาของชูชูเปล่งประกาย “รอหม่ามี๊ตื่น หนูจะบอกหม่ามี๊ว่าหนูรักท่าน!”
หลงเซียวยิ้มอย่างเห็นด้วย “ได้สิ แด๊ดดี้ก็จะบอกรักหม่ามี๊—ไป เราไปกินอาหารเช้า ให้หม่ามี๊กับซ่านซ่านนอนต่อ”
ชูชูดึงนิ้วสองนิ้วของหลงเซียว ทั้งสองลงบันไดด้วยกัน ชูชูไม่ยอมลงดีๆ ต้องให้หลงเซียวดึงแขนสองข้างของเธอขึ้นไปในอากาศเพื่อก้าวลงบันได เหมือนกำลังเล่นชิงช้า
หลงเซียวก็ทำตามคำขอของลูกสาว ลงบันไดหมุน ชูชูกระโดด กอดคอหลงเซียวและหอมแก้มของเขา “ขอบคุณค่ะแด๊ดดี้!”
Leoนั่งอยู่ข้างๆ โต๊ะกินข้าว มองเห็นภาพนี้ เม้มปากเล็กๆ “แด๊ดดี้ อรุณสวัสดิ์”
หลงเซียวเดินไปอย่างรวดเร็ว หอมแก้มลูกชาย “อรุณสวัสดิ์Leo! วันนี้เราสามคนกินอาหารเช้า มีความลับอะไรที่ให้หม่ามี๊รู้ไม่ได้ไหม? รีบแบ่งปันให้แด๊ดดี้”
Leoไม่ชอบรายงาน และความลับของLeo ไม่ใช่แค่หม่ามี๊รู้ไม่ได้ แด๊ดดี้ก็รู้ไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงกินอาหารเช้าเงียบๆ
ชูชูกลับนึกถึงเรื่องหนึ่ง “แด๊ดดี้ ลุงตู้คือใครเหรอ?”
“ลุงตู้คนไหน?”
เหมือนว่าหลงเซียวจะไม่เคยพูดถึงตู้หลิงเซวียนในบ้าน ทั้งสองไม่ได้มีการติดต่ออื่นใดนอกจากความร่วมมือทางธุรกิจเมื่อเร็วๆ นี้ ความเป็นไปได้ที่ชูชูจะรู้จักเขาคือศูนย์
“ลุงเควิน” ชูชูตอบอย่างซื่อสัตย์
เป็นตู้หลิงเซวียนจริงๆ
หลงเซียวก็ไม่ปิดบัง “รู้จัก เขาเป็นเพื่อนสมัยก่อนของแด๊ดดี้และหม่ามี๊ และเป็นเพื่อนร่วมงานของแด๊ดดี้ ทำไมเหรอ?”
ชูชูยักไหล่ “พ่อของเพื่อนหนูทำธุรกิจที่อเมริกา บอกว่ามีลุงตู้คนหนึ่งเก่งมาก ยังบอกว่าเก่งกว่าแด๊ดดี้ หนูไม่เชื่อหรอก! ในโลกนี้คนที่เก่งที่สุดคือแด๊ดดี้!”
“เฮอะๆ!” หลงเซียวขบขันกับคำพูดที่ปกป้องพ่อของลูกสาว มือใหญ่บีบคางเล็กของลูกสาว “ลุงตู้ก็เก่งมาก แต่ว่า……ชูชูพูดถูก แด๊ดดี้เก่งกว่า”
“ใช่แล้วๆ!”
กินข้าวเสร็จ คนขับรถส่งชูชูและLeoไปโรงเรียน หลงเซียวไปบริษัท
ระหว่างทาง หลงเซียวกดโทรออก
จี้ตงหมิงรับโทรศัพท์เร็วมาก “เจ้านาย”
“ตู้หลิงเซวียนเริ่มทำงานร่วมกับอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ในประเทศ สืบดูว่าเขามีท่าทางเล็กน้อยหรือไม่”
จี้ตงหมิงมองตู้หลิงเซวียนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ทำมือออกไปชั่วคราว เดินไปที่ ระเบียงแล้วพูดต่อ “เจ้านายครับ ตู้หลิงเซวียนนั่งอยู่ในห้องรับรองของ MBK รอท่านอยู่”
คิ้วของหลงเซียวขยับเล็กน้อย “เรื่องอะไร?”
จี้ตงหมิงถึงบริษัทถึงจะรู้ว่าตู้หลิงเซวียนมาถึงแล้ว และนั่งรออยู่ในห้องรับรองเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ไม่เหมือนเจ้านายของบริษัทแม้แต่นิด เหมือนผู้ช่วยที่มาขอความช่วยเหลือมากกว่า
จี้ตงหมิงไม่เข้าใจเลย
“เขาไม่ได้พูด เกรงว่าท่านไม่มาเขาก็ไม่พูด”
“อืม”
……
จี้ตงหมิงเปิดประตูห้องรับรองออก หลงเซียวเดินเข้ามา ชุดสูทสีดำเดินเข้าห้อง ตู้หลิงเซวียนก็เงยหน้าไปมอง สบตากับเขาโดยไม่คาดคิด ทั้งสองดูเหมือนจะบรรลุฉันทามติ ยิ้มเล็กน้อย
ตู้หลิงเซวียนลุกขึ้น ยื่นมือขวา “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ หลงเซียว”
หลงเซียวยิ้มบางๆ “ไม่เจอกันนาน”
จี้ตงหมิงไม่เข้าใจสถานการณ์ ความสัมพันธ์ของเจ้านายกับตู้หลิงเซวียนดีขนาดนี้แล้วเหรอ? เจอหน้ากันเกรงใจกันขนาดนี้? ไม่ปะทะกันเหรอ?
ตู้หลิงเซวียนหยิบกาแฟที่เหลือครึ่งหนึ่ง บนนิ้วยังสวมแหวนแต่งงาน ดูจากความเรียบของแหวน อย่างน้อยเป็นเวลามากกว่าสามปีแล้ว
“ฉันมาที่นี่ เพราะอยากบอกนายด้วยตัวเอง สาขาแยกของหลันเทียนในประเทศจีนจะเปิดให้บริการในวันพรุ่งนี้ เชิญนายไปเข้าร่วม” น้ำเสียงที่เป็นมิตร
หลงเซียวกลับพูดอย่างใจเย็น “พรุ่งนี้ฉันมีธุระ”
นิ้วมือของตู้หลิงเซวียนกระตุก หลงเซียวกำลังปฏิเสธเขา มีธุระก็แค่ข้ออ้าง
สีหน้าอึดอัดอยู่บนใบหน้าไม่ถึงครึ่งวินาที ตู้หลิงเซวียนยกมุมปากอย่างสุภาพ “ฉันควรจะบอกนายให้เร็วกว่านี้ งั้น……นายทำธุระของนายก่อน”
“ที่ไหน?” หลงเซียวถามอย่างไร้ร่องรอย
“อาคารปินเหอ”
“อ้อ……จู่ๆ ฉันก็นึกได้ เหมือนว่าพรุ่งนี้จะไม่มีธุระ” มุมปากของหลงเซียวมีรอยยิ้มบางๆ ในสายตาไม่มีการล้อเล่น แต่เป็นการหยอกเล่นระหว่างเพื่อน
จี้ตงหมิง “……”
“……” ไม่เปลี่ยนแม้แต่นิด เวลานี้ยังไม่ลืมหยอกเขาเล่น “เฮอะๆ ดี! งั้นก็เจอกันพรุ่งนี้!”
แม้จะเป็นความสัมพันธ์แบบร่วมมือกัน ความสัมพันธ์ของหลงเซียวและตู้หลิงเซวียนไม่ได้สนิทกัน คำที่แสดงถึงความเกรงใจก็ไม่มีความหมาย ตู้หลิงเซวียน
