แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
บทที่ 1199 (ตอนพิเศษ) เรื่องหลังจากนั้นของพวกเขา 4
ตึกMBK ห้องทำงานท่านประธาน
ทุกสัปดาห์หลงเจ๋อจะมาประชุมที่MBK รายงานการทำงานของบริษัทฉู่ซื่อด้วยตัวเอง วันนี้เป็นวันที่ต้องมารายงานพอดี
ตอนเช้าประชุมไปสองชั่วโมง หลังจากเสร็จสิ้นแล้วก็มานั่งดื่มกาแฟและพูดคุยกันที่ห้องทำงานพี่ใหญ่ และถือโอกาสคุยเรื่องงานด้วย บริษัทลงทุนกับหนังไปหลายเรื่อง ทำรายได้ไม่เลวเลย ยังสามารถเจาะลึกในตลาดภาพยนตร์ได้อีก
แน่นอน งานพวกนี้ไม่จำเป็นที่หลงเจ๋อและหลงเซียวจะต้องไปทำเอง ยังไงซะภาพยนตร์ก็เป็นเพียงหมากเล็กๆ ของMBKเท่านั้น
เมื่อคุยธุระเสร็จสิ้น หลงเจ๋อเริ่มคุยโวเรื่องในครอบครัว “พี่ใหญ่ ตอนนี้ผมเข้าใจลึกซึ้งกับความลำบากในการเลี้ยงเด็กแล้ว ตอนเชื่อฟังก็ดีอยู่ แต่พอตอนไม่ฟังนี่ผมแทบโมโห พูดถึงเจ้าเด็กซนของผม เป็นนักก่อเรื่องเลยก็ว่าได้ พี่ใหญ่พี่เลี้ยงลูกยังไง ชูชูกับหยางหยางถึงได้เป็นเด็กดีขนาดนั้น”
เมื่อพูดถึงชูชูกับหยางหยาง ใบหน้าของหลงเจ๋อเต็มไปด้วยความอิจฉา เขาก็อยากให้ลูกชายของเขาว่านอนสอนง่ายบ้าง เพราะลูกดื้อเกินไป หลินซีเหวินจึงยื่นคำขาดจะไม่ยอมมีคนที่สอง ยังบอกว่าถ้าเกิดมีอีกคนเธอจะต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ เพื่อให้มีชีวิตอยู่ได้อีกนานมากขึ้น เธอจึงทำตามกฎของประเทศ…มีคนเดียวพอแล้ว
ไม่ต้องสนใจอะไรกับคำสั่งของประเทศ คำสั่งของหลงเจ๋อเธอไม่ฟังแน่นอน
เมื่อถูกชมว่าลูกสาวเป็นเด็กดี สีหน้าของหลงเซียวยังคงนิ่ง แต่ปากที่กำลังดื่มกาแฟนั้นยกยิ้ม
ชูชูและหยางหยางเป็นความภาคภูมิใจของเขาและลั่วหาน เป็นสิ่งล้ำค่าที่พวกเขารักที่สุด มากยิ่งกว่าบริษัทหลายเท่า
“การเลี้ยงลูกต้องอาศัยกลยุทธ์ ต้องสั่งสอนไปตามความสามารถของเด็ก บีบบังคับเกินไปก็ไม่ได้ เด็กต้องอาศัยการแนะนำ…”
คุณชายเซียวภาคภูมิใจกับการเลี้ยงลูกของเขาอยู่ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น หน้าจอปรากฏชื่อผู้อำนวยการHopes International School
โรงเรียนอนุบาลจุนหลินมุ่งสู่เส้นทางการศึกษาระดับสูง ร่วมมือกับHopesไม่น้อย Hopesนั้นร่วมมือกับมหาวิทยาลัยไอวี่ เด็กนักเรียนที่เรียนที่นี่สามารถยื่นไปเรียนมัธยมต้นและมัธยมปลายที่อเมริกาได้ อนาคตอยากไปเรียนต่างประเทศก็ง่ายขึ้น
ตอนแรกหลงเซียวส่งชูชูและหยางหยางไปเรียนที่นั่น เพื่อให้พวกเขาคุ้นชินกับรูปแบบการใช้ชีวิตในต่างประเทศ ปล่อยให้พวกเขาใช้ความสามารถของตนเองให้เต็มที่ ไม่ใช่เรียนเพื่อสอบ
“สวัสดีครับ ผู้อำนวยการหวาเอ่อ”
อีกด้าน ผู้อำนวยการหวาเอ่อเอ่ยขึ้น “อ้อ คุณหลง ต้องขอโทษด้วยที่รบกวนเวลาของคุณ แต่ว่าที่นี่เกิดเรื่องนิดหน่อยครับ จำเป็นต้องเชิญคุณมาที่นี่”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้นครับ”
ได้ยินคำพูดของผู้อำนวยการแล้ว คงไม่ใช่เรื่องการร่วมมือทางธุรกิจ งั้น…
หลงเจ๋อได้ยินว่าเป็นผู้อำนวยการหวาเอ่อ หูก็กระดิก ช่วงนี้เขาอ่อนไหวต่อเรื่องของโรงเรียน เขายังคงสงสัย ลูกชายของเขากำลังจะเข้าโรงเรียนประถมในภาคฤดูร้อนนี้ ต้องมองหาโรงเรียนดีๆ สักที่
พี่ใหญ่เลือกไว้ไม่น่าพลาด
“ต้องขอโทษด้วยครับคุณหลง แต่Angelต่อยกับเพื่อนนักเรียน…”
เนื้อหาหลังจากนั้นหลงเซียวขมวดคิ้วฟังต่อจนจบ ใบหน้าเข้มขึ้น ชูชูทะเลาะวิวาทกับเด็กนักเรียนเกรดหก จนอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ
หลงเจ๋อจับจ้องอยู่ที่พี่ใหญ่ไม่ห่าง “เกิดอะไรขึ้นครับ หลานๆ ผมเกิดเรื่องอะไรที่โรงเรียนหรือเปล่า”
หลงเซียวเมื่อสักครู่ยังถ่ายทอดการสั่งสอนลูกด้วยความภาคภูมิใจอยู่เลย “…”
ลุกขึ้นหยิบเสื้อสูทที่แขวนอยู่ “เดี๋ยวฉันต้องไปโรงเรียนสักหน่อย”
หลงเจ๋อหยิบกุญแจรถขึ้นตามออกไป “ผมไปด้วย”
หลงเซียวกวาดตามองเขา “นายอยากไปดูความสนุกอะไรหรือยังไง”
เชิญผู้ปกครองเพราะทะเลาะวิวาทไม่มีอะไรน่าอวด หลงเซียวไม่อยากให้เขาไปด้วย ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ หลงเซียวเป็นต้นแบบที่ประสบความสำเร็จมาโดยตลอด ถ้าหลงเจ๋อตามไปด้วย…งั้นต้นแบบที่ประสบความสำเร็จของเขาไม่จบสิ้นเลยหรือยังไง
หลงเจ๋อไม่ยอม “ผมจะไปเดินดูโรงเรียนสักหน่อย เดือนกันยายนต้องหาโรงเรียนให้ซ่านแล้ว ยังไงผมก็ต้องไปดูสภาพแวดล้อมหน่อยไม่ใช่เหรอ”
ไม่สนว่าพี่ใหญ่จะยอมหรือไม่ ยังไงเขาก็จะไปให้ได้
สุดท้ายหลงเจ๋อก็ได้มาเป็นคนขับรถให้ พี่ใหญ่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ชายหนุ่มทั้งสองไม่ได้คุยกันตลอดทาง รถเคลื่อนไปตามถนนสายหลักมุ่งหน้าไปทางมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเมืองหลวง Hopes International Schoolอยู่ตรงข้ามกับมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเมืองหลวง
ทำเลสวย อาจารย์ก็มีคุณภาพ เด็กที่อยู่ในนั้นล้วนมีพื้นฐานครอบครัวที่ดี และเป็นนักเรียนที่มีความสามารถพิเศษอีกจำนวนหนึ่ง เพราะพวกเขามีความสามารถที่โดดเด่นจึงได้รับทุนการศึกษา
ชั้นเรียนของหยางหยางก็มีเด็กแบบนี้อยู่ ก่อนที่หยางหยางจะเลือกอยู่ห้องเดียวกับเขา เขาก็เป็นที่หนึ่งมาตลอด แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยได้ที่หนึ่งอีกเลย
รถหยุดลงที่หน้าประตูโรงเรียน หลงเซียวยืนยันตัวตน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงยอมให้พวกเขาเข้าไป
มาตรฐานความปลอดภัยของโรงเรียนนั้นเยี่ยมยอด เพื่อความปลอดภัยของเด็กๆ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั้นล้วนแต่เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจหรือเจ้าหน้าที่ทหารที่เกษียณมาแล้วทั้งนั้น ดูเหมือนอัปลักษณ์ แต่แค่มีคนเดียวก็เหมือนมีเป็นร้อย
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลงเจ๋อมาที่นี่ แต่เป็นครั้งแรกที่มากับหลงเซียว ดังนั้นจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
หลงเซียวหยุดเท้า “นายเดินเล่นอยู่ข้างนอก ฉันจะไปพบผู้อำนวยการ”
หลงเจ๋อคิดเอาไว้ในใจว่าจะไปห้องผู้อำนวยการพร้อมกับเขา แต่โดนทำลายความหวังนั้นไปแล้ว จึงได้แต่ยิ้มเศร้า “โอเค โอเค พี่ไปทำธุระเถอะ อีกหน่อยก็โทรหาผมแล้วกัน”
“อืม” หลงเซียวตอบรับหน้านิ่ง เดินขึ้นบันไดไป
ในห้องทำงานผู้อำนวยการ
ชูชูสีหน้าไม่พอใจ ปากเล็กเม้มแน่น เธอไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาบาดเจ็บ แต่เพื่อพิทักษ์ความยุติธรรม ช่วยคนอ่อนแอ ทำไมต้องเรียกผู้ปกครองมาด้วย
ไม่ชอบเลย
ผู้อำนวยการหวาเอ่อเป็นคนมีความคิดก้าวหน้า เมื่อสอบถามเรื่องราวความเป็นไปทั้งหมดแล้วก็ไม่ได้ต่อว่าชูชู แต่การใช้กำลังแก้ไขปัญหาไม่ใช่สิ่งที่ดี
“Angel เรามาเรียนที่โรงเรียนเพื่ออะไรครับ” ผู้อำนวยการหวาเอ่อ ถามด้วยน้ำเสียงอารี
ใบหน้าเล็กของชูชูบึ้งตึง “ศึกษาหาความรู้ค่ะ เพิ่มความรู้ให้สมอง กลายเป็นคนเก่งค่ะ”
ชูชูที่มีปฏิภาณไหวพริบมาตั้งแต่เด็ก ตอบคำถามพวกนี้ได้สบายอยู่แล้ว
ผู้อำนวยการหวาเอ่อถามต่อ “ตอบได้ดีมาก เป็นคำตอบที่ดี แต่ว่าระหว่างนั้นเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับคนรอบข้างไปด้วยใช่ไหม อย่างเช่น จะแก้ปัญหาความขัดแย้งและความคิดที่แตกต่างได้ยังไง”
ชูชูสีหน้าจริงจัง “ใช่ค่ะผู้อำนวยการหวาเอ่อ ดังนั้นเขารังแกเด็กที่มีอายุน้อยกว่าตนเอง ฉันสั่งสอนเขา ไม่ให้เขาทำแบบนี้อีก”
ได้ยินเสียงลูกสาวกำลังเถียงกับผู้อำนวยการหวาเอ่อดังออกมา หลงจึงหัวเราะ ยัยเด็กคนนี้
เคาะประตู ผู้อำนวยการหวาเอ่อเปิดประตูด้วยตนเอง เมื่อมองเห็นหลงเซียว ดวงตาสีฟ้าของเขาก็เผยรอยยิ้มเป็นมิตร ยักไหล่อย่างจนปัญญา “คุณหลง เชิญครับ ผมกำลังคุยกับลูกสาวของคุณอยู่”
หลงเซียวพยักหน้า “รบกวนแล้วครับ”
ชูชูมองเห็นแดดดี้ ใบหน้าเล็กยังคงดื้อดึงและบึ้งตึง ยังไงเธอไม่ผิด ก็จะไม่ผิด
เด็กที่โดนตีคนนั้นไม่ได้อยู่ในห้องทำงานด้วย ถูกนำตัวไปห้องพยาบาลเพื่อรักษาบาดแผลแล้ว จิตแพทย์จะแนะนำเขาเอง เพื่อป้องกันไม่ให้ส่งผลกระทบทางจิตใจ
ผู้อำนวยการหวาเอ่อเล่าเรื่องทุกอย่างตั้งแต่เริ่มต้น พัฒนามาจนสุดท้ายเกิดอะไรขึ้นบ้าง หัวเราะแห้งๆ “แม้ว่าangelทำแบบนี้เพื่อปกป้องเด็กนักเรียนเกรดหนึ่ง แต่การใช้กำลังมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ดี ใช่ไหมครับ”
หลงเซียวไม่ปฏิเสธ ดังนั้นจึงหันมาหาลูกสาว “ชูชู บอกแดดดี้ ทำไมถึงต้องใช้กำลังแก้ปัญหาเรื่องนี้ครับ”
ชูชูให้เหตุผล “หนูคุยกับเขาแล้วค่ะ ว่าเรามาประลองกันอย่างยุติธรรม หนูให้เขาเลือกวิธีประลองด้วยตัวเขาเอง แต่เขาก็เป็นคนแพ้การแข่งขันเอง”
หลงเซียวพึงพอใจกับท่าทางของลูกสาวมาก ไม่เย่อหยิ่งจองหอง มีจุดยืนชัดเจน ไม่มีความหวาดกลัวและหลีกหนี “พูดแบบนี้ พวกเธอกำลังประลองกันงั้นเหรอ ไม่ได้ทะเลาะเหรอ”
ชูชูจ้องมองด้วยสายตาจริงจัง “ใช่ค่ะแดดดี้ นี่คือการแข่งขัน”
ผู้อำนวยการหวาเอ่อยักไหล่ ใบหน้าคนอเมริกานั้นหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “การแข่งขันเหรอ”
หลงเซียวยืนยันให้เห็นว่าลูกสาวของเขาไม่ได้ทำอะไรไร้เหตุผล “ผู้อำนวยการหวาเอ่อครับ ต้องมีการเข้าใจผิดแน่นอนเลยครับ เพื่อไม่ให้เผยออกไป การแข่งขันที่ผ่านความยินยอมด้วยตนเองผิดอะไรครับ นอกจากนี้ การแข่งขันครั้งนี้ ลูกสาวของผมเสียเปรียบทั้งความสูง อายุ เพศ เธอสามารถเอาชนะได้ ต้องชื่นชมถึงจะถูก ยังไปกว่านั้น เธอได้รับการยอมรับจากชัยชนะครั้งนี้ ยังโน้มน้าวไม่ให้เด็กนักเรียนชั้นเกรดหกไปทำร้ายใครอีก การกระทำแบบนี้เป็นความผิดเหรอครับ”
ชูชูดีใจอยู่ในใจ นับถือแดดดี้มาก
หล่อ แดดดี้หล่อมาก
ผู้อำนวยการหวาเอ่อไม่รู้จะพูดอะไร “คุณหลง คุณทำแบบนี้มันจะส่งเสริมการใช้กำลังของลูกสาวคุณนะครับ”
“ตรงกันข้าม ผมเห็นว่าต้องสนับสนุนให้เด็กกล้าทำในเรื่องที่ถูกต้อง เมื่อต้องเจอกับเรื่องไม่ยุติ
ธรรม มีความกล้ายื่นมือเข้าไปช่วย ตอนนี้เรากำลังขาดคนแบบนี้ หรือว่าไม่ใช่ครับ”
ผู้อำนวยการหวาเอ่อ “…”
ไม่รู้จะตอบโต้ยังไงแล้ว
มือใหญ่ของหลงเซียวจับที่ศีรษะเล็กของลูกสาวเบาๆ เส้นผมของชูชูเงางาม เรียบตรง “การกระทำในวันนี้ของangelไม่ใช่สิ่งที่ผิด แต่กลับไปผมจะชี้แนะเธอเองครับ”
ชูชูเงยหน้า แดดดี้จะสั่งสอนเองั้นเหรอ
หลงเซียวใช้เสียงเบาที่ได้ยินกันเพียงสองคนบอก “อยากเรียนการต่อสู้อย่างอื่นไหม”
ดวงตาชูชูวาวขึ้น
เรียนค่ะ
อยากเรียน
