บทที่ 1206 [ตอนพิเศษ] เรื่องเหล่านั้นของสามีภรรยา1
สงครามที่คาดหวังไม่ได้แสดง ลู่ซวงซวงก็ไม่รู้สึกเสียดาย ยกแก้วไวน์แล้วถอนหายใจ “ลั่วลั่ว เหมือนพวกเราแก่ลงโดยไม่รู้ตัว”
ลั่วหานชนแก้วกับเธอ แต่หล่อนดื่มน้ำมะนาว “ตอนนี้ก็เริ่มแก่แล้ว? เร็วเกินไปหรือเปล่า?”
ลู่ซวงซวงมองเธอ เวลาลำเอียงจริงๆ ไม่เหลือรอยอะไรไว้บนหน้าของเธอ ถ้าไม่พูด เธอยังดูเหมือนอายุยี่สิบกว่า ผิวอ่อนโยนและเป็นธรรมชาติ ไม่มีตีนกา “แก่หรือไม่ยังไม่พูด อายุมากแล้ว ไม่สนใจหลายๆ เรื่องแล้วจริงๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เกาหยิ่งจือกับซุนเจียลี่จะจบกันโดยดีเหรอ? ฉันว่าต้องไม่แน่ๆ อ่อนเยาว์คือทุน!”
ลั่วหานกลับมีความคิดเห็นไม่ตรงกัน “ไม่ใช่แค่อายุ ที่สำคัญยังเป็นประสบการณ์เมื่อก่อน” เธอพิงเก้าอี้ ปล่อยสายตาให้ว่างเปล่า “เคยบาดเจ็บ โดนหักหลัง เคยทนทุกข์ทรมาน ชีวิตในเรือนจำก็เคยลิ้มลอง ประสบการณ์มากมาย ความคิดนั้นแตกต่างจากตอนที่ยังสาวแน่นอน ให้อภัยกันและกัน”
ลู่ซวงซวงหัวเราะ “ที่รัก ฉันถามอะไรเธอหน่อยสิ”
ลั่วหานมองเธออย่างระมัดระวัง เกรงว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่มีความคิดดีๆ “เรื่องอะไร?”
ลู่ซวงซวงขยับเข้าหาเธอ ปากกดไปที่ข้างหูของลั่วหาน ถามอย่างลับๆ ล่อๆ “ชีวิตสามีภรรยาของเธอกับท่านเซียวเป็นยังไงบ้าง?”
นิ้วของลั่วหานดันหัวของเธอ นำใบหน้าของเธอห่างจากหูตัวเอง “ทำไม? เธอกับหวาเทียนมีปัญหากันเหรอ?”
ลู่ซวงซวงมองบนอย่างเบื่อหน่าย “ทำฉันโมโหมาก! ช่วงนี้เขาอยู่เวรดึกทุกวัน ทุกครั้งกลับบ้านก็เหนื่อยอย่างกับหมา ไม่มีแม้แต่แรงและความคิดอะไร สองวันนี้เขากลับบ้านเร็ว ฉันก็มีเรื่อง เฮ้อ!”
ลั่วหานหัวเราะ “ว้าว บอกแล้วว่าผู้หญิงสามสิบสี่สิบเหมือนหมาป่ากับเสือ ตอนนี้เธอเป็นหมาป่าหรือเสือ?”
ลู่ซวงซวงเบะปาก “ฉันเป็นหมาป่าหรือเสือแล้วช่วยอะไรได้? ลั่วลั่ว เธอช่วยฉันดูหวาเทียนไว้หน่อย หมอพยาบาลสวยๆ ที่โรงพยาบาลเธอเยอะมาก ฉันกลัวเขาโดนคนอื่นลากไป! ต่อให้เขาไม่เริ่ม ยากที่จะรับประกันได้ว่าสาวน้อยเหล่านั้นจะไม่กระโจนเข้าใส่!”
ระหว่างเพื่อนรัก การพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อเหล่านี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ผู้หญิงนี่นา นั่งคุยกันก็มีแต่สามี ลูก ความงามและสุขภาพ เพียงแต่ว่าลั่วหานไม่ค่อยเริ่มพูดถึงเรื่องพวกนี้ก่อน
ในแผนกได้ยินพยาบาลและหมอบางคนที่อายุมากกว่าเธอพูดคุยเรื่องชีวิตคู่สามีภรรยาในที่ส่วนตัว ทุกคนบ่นอุบ บอกว่าตอนที่ยังสาวผู้ชายเลิกงานตรงเวลา กลางคืนเหมือนกินหอยเม่นและโสม มีแรงที่ใช้ไม่หมด ไม่ทำให้พวกเธอปวดเนื้อปวดตัวก็ไม่ยอมหยุด
ตอนนี้กลับกัน พวกเธออยาก พวกผู้ชายกลับไม่อยู่บ้าน ทุกวันก็บอกว่ากลางคืนมีงาน ข้ออ้างสารพัด ไม่รู้ว่าจริงหรือหลอก
บางคนถึงขั้นตรวจเสื้อของสามีอย่างละเอียด ดมว่ามีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงไหม หรือรอสามีนอนแล้วตรวจบนคอว่ามีรอยไหม กลายเป็นนักสืบส่วนตัวไปแล้ว
พูดถึงสุดท้าย การแต่งงานและอายุมากถึงขั้นหนึ่งแล้ว ก็จะมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ความร้อนที่แผดเผาของตอนนั้นก็ค่อยๆ คลี่คลายไปตามกาลเวลา รูปร่างของผู้หญิงเปลี่ยนแปลง ความสวยลดลง ผิวก็ไม่ดีเหมือนเดิม ส่วนสาวๆ ข้างนอกก็เยอะแยะมากมาย มีคนอายุยี่สิบตลอดเวลา มีคนสวยดั่งดอกไม้ตลอดเวลา
สามีของพวกเขาถึงจุดสูงสุดของชีวิตแล้ว มีการมีงาน มีอำนาจในมือ กาลเวลาให้พวกเขามีความอดทน ฉลาดและเป็นผู้ใหญ่ มีสิ่งที่ดึงดูดสาวๆ ครบแล้ว
และมันตรงกลุ่มอายุนี้ ชีวิตแต่งงานเปลี่ยนไป คนหย่ากันมากมาย
ลั่วหานพูด “เธอไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนี้เลยเหรอ? แล้วเธอก็ต้องมั่นใจในตัวหวาเทียน ช่วงนี้โรงพยาบาลยุ่งจริงๆ แผนกของเรามีนักเขียนหญิงที่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง ช่วงนี้หวาเทียนพยายามเพื่อตำแหน่งรองคณบดี ก็ต้องพยายามสิ?”
ลู่ซวงซวงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “จริงเหรอ? เธอแน่ใจ?”
ลั่วหานหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ไม่เชื่อเหรอ? ไม่เชื่อเธอโทรศัพท์ถามซีเหวิน พวกเขาสองคนอยู่เวรดึกด้วยกันทุกวัน ซีเหวินรู้ดีที่สุด”
ลู่ซวงซวงยิ้ม “แฮะๆ งั้นก็ช่างเถอะ ฉันเชื่อเธอที่สุด สายตาเธอไม่ผิดแน่นอน!”
ลั่วหานช่วยไม่ได้ “ส่วนเธอ ออกกำลังกาย เสริมสวย รักษารูปร่างให้ดี ยังเป็นที่รักของทุกคน!”
ลู่ซวงซวงส่องตลับแป้งอย่างสวยๆ ความมั่นใจกลับมาอีกแล้ว “นั่นก็แน่นอนอยู่แล้ว! ฉันจะบอกให้ ลูกชายฉันยิ่งโตยิ่งเหมือนฉัน อนาคตต้องเป็นหนุ่มหล่อแน่นอน!”
ลั่วหานกลับถึงบ้าน สิบโมงกลางคืนพอดี
ชูชูและหยางหยางนอนแล้ว ที่ระเบียงมีรองเท้าหนังที่หลงเซียวสวมออกไปเมื่อเช้า เขากลับมาแล้ว?
ลั่วหานเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ เห็นประตูห้องหนังสือของชั้นสองมีช่องเล็กๆ ด้านในมีแสง เทน้ำอุ่นแล้วยกเข้าไป
หลงเซียวกำลังดูเอกสาร ปากกาบนมือขวายกขึ้นมาเขียนเป็นบางครั้ง เขาไม่ได้เงยหน้า มือซ้ายจับแก้ว แต่ขณะที่ดื่มก็พบว่าแก้วน้ำไม่มีน้ำแล้ว
ลั่วหานเห็นท่าทางของเขา อดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ท่านเซียว คุณอยากกินแก้วเข้าไปเหรอ?”
เมื่อได้ยิน หลงเซียวเงยหน้า ภรรยาที่อยู่ใต้แสงไฟดูสวยงาม ผมยาวสีดำนุ่มลื่น สบตากับเขาพร้อมรอยยิ้ม
หลงเซียวดันเก้าอี้ ก้าวขาใหญ่ๆ ใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวของเธอ อีกข้างหนึ่งปิดประตูห้องหนังสือ ดันเธอให้ชิดประตูอย่างชำนาญ มองลงไปที่เธอจากระดับความสูงที่สูงลงไปต่ำ “ทำไมเพิ่งกลับมา?”
ในมือของลั่วหานยังมีแก้วน้ำ มือไม่ค่อยสบาย “ไปคุยกับซวงซวง เทน้ำให้นาย หิวไหม?”
หลงเซียวรับแก้วมา แขนเรียวยาววางแก้วไว้บนชั้นวางหนังสือ แล้วเคลื่อนมือมาโอบเอวบางของเธอไว้แน่น ขยับเข้าใกล้หูของเธอ กัดฟันเล็กน้อย “หิวน้ำ หิวอาหารด้วย”
ถูกลมหายใจร้อนๆ ของเขาสาด หูของลั่วหานจั๊กจี้ “อยากกินอะไร?”
มือข้างหนึ่งของหลงเซียวเล่นซนบนเสื้อของเธอ นิ้วมือค่อยๆ เคลื่อนลง นิ้วร้อนแตะบนผิวขาวอ่อนนุ่มของเธอ “อยากกิน……เธอ”
ลั่วหานเบะปาก “คู่สามีภรรยาเก่าแล้ว ยังจีบฉัน? ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
มือหนาของหลงเซียวแนบบนผิวของเธอ สัมผัสที่ละเอียดอ่อนสดใหม่และน่าตื่นเต้นทุกครั้ง ยั่วยวนเขาจากภายในสู่ภายนอก เขาส่งเสียงคำรามต่ำที่ทนไม่ได้ “รอไม่ไหวแล้ว หรือว่า……ตอนนี้?”
ลั่วหานขมวดคิ้ว “คุณหลง รู้จักสุขอนามัยส่วนบุคคลหรือเปล่า? ไม่อาบน้ำหนึ่งวันมีเชื้อโรคมากแค่ไหนรู้ไหม? ไม่กลัวติดเชื้อเหรอ?”
โรคจากการประกอบอาชีพ แก้ไม่ได้จริงๆ
หลงเซียวยกมุมเสื้อผ้าขึ้น เสื้อผ้าเปิดไว้ “ฟังเธอ ไปอาบน้ำ”
ลั่วหานยิ้มเยาะเขา “วันนี้นายเป็นอะไร? มีเรื่องเหรอ?”
หลงเซียวก็ไม่ซ่อนความคิดที่แท้จริงของเขา เขากับเธอ หลายปีที่ผ่านมามีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นคงที่หรือแม้กระทั่งบ่อยครั้ง บางครั้งที่ทุกเดือนเธอไม่สะดวกหลายวัน เขานอนข้างๆ เธอพลิกตัวไปมา
“ไม่มีอะไร ก็แค่คิดถึงเธอ” หลงเซียวเชยคางของเธอ ริมฝีปากร้อนปกคลุมเธอ ยังเดินไม่ถึงห้องน้ำ ก็โอบเธอไว้ในปลายลิ้น
