บทที่ 1211 [ตอนพิเศษ] เรื่องเหล่านั้นของสามีภรรยา6
ชูชูถือกล่องอาหาร เดินเข้าห้องโถงใหญ่ของMBKพร้อมหยางหยาง
การปรากฏตัวของนางฟ้าสีฟ้าตัวน้อยทั้งสองดึงดูดความสนใจของพนักงาน
“แม่เจ้า! เด็กน้อยมาจากที่ไหนกัน น่ารักมากเลย!”
“ไม่รู้จักนะ ลูกของผู้นำคนไหนมาพบผู้ปกครองหรือเปล่า?”
“ยังถือกล่องอาหารไว้ ส่งอาหารเหรอ? พระเจ้า เกรงใจเกินไปแล้ว อยากไปอุ้มจังเลย!”
ชูชูและหยางหยางชินแล้วกับการที่ผู้ใหญ่ใช้คำพูดเกินจริงในการชมพวกเขา ทั้งสองยืนนิ่งเฉยกับสายตาหลายสิบคู่ที่จ้องมา เดินไปที่แผนกต้อนรับอย่างไม่เร่งรีบ
ส่วนสูงของลูกรักยังไม่ถึงโต๊ะของแผนกต้อนรับ เงยหน้ามองพนักงานสาวสวยต้อนรับหน้าแผนก ชูชูพูดเสียงหวาน “คุณน้าคะ รบกวนติดต่อท่านประธานของพวกคุณหน่อยค่ะ”
พนักงานต้อนรับก็ใจละลายกับความน่ารักของเด็กสองคน แต่พอได้ยินว่าจะพบท่านประธาน จึงทำสีหน้าจริงจังเล็กน้อย “เด็กน้อย พบท่านประธานตามใจชอบไม่ได้นะคะ พวกหนูรู้จักเขาไหมคะ?”
รู้ว่าท่านประธานมีลูกสาวหนึ่ง และยังมีลูกชายหนึ่งคน แต่เป็นใครยังไม่เคยเจอตัวจริง และยิ่งไม่กล้าเชื่อว่าลูกของท่านประธานจะถือข้าวกล่องมาส่งข้าว
ชูชูเงยหน้าอมชมพู “พวกเรามีเรื่องสำคัญที่จะพบเขา ตอนนี้คุณโทรศัพท์ไปที่ห้องทำงานของเขา หนูพูดเป็น”
เด็กผู้หญิงตัวเล็ก แต่ออร่าเต็มมาก ไม่กลัวแม้แต่นิด ต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ ไม่ลนลานเลย สายตามั่นคงและตั้งใจ
พนักงานต้อนรับอดไม่ได้ที่จะตั้งใจมองอีกที จากนั้นก็ตกตะลึง!
หน้าของเด็กผู้ชาย……เหมือนท่านประธานเลย! ลูกชายของท่านประธานมาจริงๆ ด้วย!!
พระเจ้า! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!
พนักงานต้อนรับตกใจจนมือสั่น ไม่กล้าเสียเวลา รีบโทรศัพท์ไปที่ห้องทำงานของหลงเซียว “ท่านประธานคะ คุณชายเล็กและคุณหนูเล็กมาค่ะ”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “อยู่ที่ห้องโถงใหญ่?”
“ใช่ค่ะท่านประธาน อยู่ที่แผนกต้อนรับ ส่งพวกเขาขึ้นไปตอนนี้ได้ไหมคะ?”
หลงเซียวโบกมือให้ผู้จัดการที่มารายงานออกไปก่อน “ได้ พาพวกเขามาที่ห้องทำงานของฉัน”
ชูชูและหยางหยางมาได้ยังไง?
และยังไม่มีใครติดตาม?
สาวสวยแผนกต้อนรับที่ตื่นตระหนกพาเด็กๆ ขึ้นลิฟต์สำหรับท่านประธาน ขึ้นไปถึงชั้นบนสุด ตลอดทางไม่กล้าพูดอะไรเรื่อยเปื่อย อยากช่วยชูชูถือกล่องอาหาร แต่ถูกเธอปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม
อาหารกลางวันที่ส่งให้แด๊ดดี้ จะให้คนอื่นถือได้ยังไง?
ออกจากลิฟต์ ชูชูและหยางหยางก้มหัวขอบคุณให้คุณน้าแผนกต้อนรับ อีกคนตกตะลึงและหยุดอยู่กับที่
อบรมสั่งสอน……ได้ดีเกินไปหรือเปล่า?
“angel Leo อธิบายให้แด๊ดดี้หน่อยได้ไหม?”
มองลูกรักทั้งสองที่อยู่ตรงหน้า หลงเซียวก้มลงถาม
ชูชูยื่นกล่องอาหารให้ “นี่ สิ่งนี้ก็คือการอธิบาย”
หลงเซียวชะงักเล็กน้อย “นี่คือ?”
“เซอร์ไพรส์แด๊ดดี้! หนูกับLeoมากินข้าวกับแด๊ดดี้ ข้างในคืออาหารกลางวันที่พวกเราเตรียมไว้ให้แด๊ดดี้!”
มุมปากของหลงเซียวกระตุก ไม่กล้าเชื่อ “พวกเธอเตรียมให้แด๊ดดี้?”
ที่เขารู้ ลูกรักของเขาไม่เคยก้าวเข้าห้องครัว เอาอาหารกลางวันมาจากไหน?
ชูชูเท้าคาง ดวงตากลมโตจ้องมองแด๊ดดี้ “เปิดดูสิคะ แด๊ดดี้”
Leoทำท่าทางไม่สนใจ จริงๆ แล้วความคิดเล็กๆ หนีไปพ้นสายตาของหลงเซียว
อยู่ในสายตาของลูกรัก หลงเซียวเปิดกล่องอาหารอย่างระมัดระวัง กลิ่นของไส้เกี๊ยวกุ้งโชยมาที่ปลายจมูกทันที ในกล่องอาหารใสมีเกี๊ยวน้ำขาวๆ ลายๆ
ยิ่งกว่านั้น ดูหน้าตาของเกี๊ยวก็รู้ว่าไม่ใช่อาหารแช่แข็งในห้าง แต่……ทำด้วยมือ!
หลงเซียวตะลึงและเหนือคำบรรยาย “นี่คือ……”
“พวกเราและหม่ามี๊ช่วยกันห่อ!” ชูชูยกมือเล็กๆ ดวงตายิ้มจนกลายเป็นพระจันทร์เสี้ยว
Leoพยักหน้า “อืม!”
หลงเซียวยิ้มเหมือนได้รับสมบัติ เผยฟันสีขาว “ลูกรักของฉันเก่งจริงๆ! นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่แด๊ดดี้ได้รับ! แด๊ดดี้ชอบมาก ไม่สิ ชอบมากที่สุดเลย!”
เมื่อชูชูแสดงออกถึงสิ่งที่ชอบเป็นพิเศษ ชอบพูดว่า “ชอบมากที่สุด”
หลงเซียวอุ้มชูชูด้วยมือข้างหนึ่ง หอมแก้มลูกสาว แล้วอุ้มหยางหยาง หอมหน้าผากเด็กน้อย “แด๊ดดี้มีความสุขมากๆ มีความสุขจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี”
ชูชูหัวเราะแล้วลูบจมูกแด๊ดดี้ “แด๊ดดี้รีบชิมดู”
หลงเซียววางลูกไว้บนโซฟา “หม่ามี๊ล่ะ? เรารอหม่ามี๊มาพร้อมกัน”
ในเมื่อลูกๆ อยู่ที่นี่ คนที่ส่งพวกเขาไม่ใช่คนขับรถ งั้นก็ต้องเป็นลั่วหานแล้ว
ชูชูบึนปาก “หม่ามี๊มาถึงชั้นล่างก็ไปแล้ว บอกว่าเดี๋ยวก็กลับมา”
มาถึงชั้นล่างแล้วออกไป?
หลงเซียวไม่ไว้ใจ หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรศัพท์หาลั่วหาน
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังมาจากนอกห้องทำงาน ต่อมาลั่วหานก็ผลักประตูเข้ามา “รอนานหรือยัง? ฉันบอกแล้วว่าเดี๋ยวก็กลับมา”
“หม่ามี๊! เรารีบกินเกี๊ยวน้ำกันเถอะ!” ชูชูวิ่งไปจูงมือของลั่วหาน เชิญหม่ามี๊สุดที่รักมานั่งบนโซฟาหลัก
ลั่วหานมองหลงเซียว ส่งสัญญาณที่ทั้งสองเข้าใจกัน
รสชาติของเกี๊ยวนั้นพอดี รสชาติสามรส ตอบสนองความชอบที่แตกต่างกันของคนสี่คนได้อย่างแน่นอน ครอบครัวมีความสุขกับงานเลี้ยงเกี๊ยวในห้องทำงาน หลังอาหารชูชูและหยางหยางถูกแอนดี้พาไปเยี่ยมชมศูนย์แสดงสินค้าของอาคาร ลั่วหานถึงจะมีโอกาสคุยกับหลงเซียว
“ฉันเจอโฉหวั่นชิง” น้ำเสียงของลั่วหานไม่ผ่อนคลาย
“หล่อนเป็นอะไร” หลงเซียววางน้ำอุ่น มีฝ่ามืออีกข้างแตะนอกแก้วเพื่อทดสอบอุณหภูมิ แน่ใจว่าสามารถดื่มทันที
“ตอนนี้หล่อนไม่ค่อยดี น่าจะเบื่อชีวิตปัจจุบัน ทั้งตัวดูสิ้นหวังเล็กน้อย……” ลั่วหานนึกถึงสีหน้าของโฉหวั่นชิงขณะที่คุยกับลั่วหาน ความรู้สึกไร้พลังในส่วนลึกคืบคลานอยู่ด้านหลัง
“หล่อนหวังให้หลงถิงหยุดรักษาแล้วจบชีวิตอย่างสงบไม่ต้องทุกข์ทรมาน”
หยุดสักพัก ลั่วหานพูดประโยคนั้นให้จบ
หลงเซียวไม่แสดงสีหน้า ดวงตาสีดำหรี่ลง “เสี่ยวจื๋อรู้ไหม?”
ลั่วหานส่ายหัว “โฉหวั่นชิงยังไม่ได้บอกเขา นายคิดว่าเสี่ยวจื๋อจะเห็นด้วยไหม?”
หยุดรักษาแล้วจบชีวิตอย่างสงบ……
ตอนจบแบบนี้สำหรับหลงถิงหมายความว่าอะไร? ทั้งชีวิตของเขาจบลงแบบนี้?
“ฉันคิดว่า เขาอาจจะรับได้”
หลงจื๋อเป็นคนจิตใจดี จริงๆ เขาไม่อยากให้หลงถิงมีชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน เพียงแต่ว่าวิธีหยุดรักษาแล้วจบชีวิตอย่างสงบอบบนี้ ไม่ถึงทางเลือกสุดท้ายไม่มีใครอยากทำ
ลั่วหานครุ่นคิด “ทั้งชีวิตของหลงถิง……มีลูกที่ดีแบบหลงจื๋อ และยังมีผู้หญิงแบบโฉหวั่นชิง แม้เขาจะตายไปเขาก็ตายตาหลับ”
หลงเซียวยิ้มแล้วพูด “ทำไม? เธอคิดว่าเขายังควรแย่กว่านี้?”
ลั่วหานยิ้มร้ายแล้วดื่มน้ำหนึ่งคำ “เขายังแย่ไม่พอเหรอ? แม้แต่ตัวเองเป็นก็ไม่รู้แล้ว ทั้งชีวิตไม่ได้รักที่จริงใจจากผู้หญิงที่รักที่สุด พลาดผู้หญิงที่รักเขาที่สุด ยังทำให้ลูกชายกลายเป็นศัตรู พูดแบบนี้ จริงๆ แล้วชีวิตของหลงถิงก็ล้มเหลวนะ”
“คนที่น่าสงสารล้วนมีส่วนทำที่ให้เกลียด เขาสมควรแล้ว ไม่รู้จักความเมตตา” หลงเซียวลูบผมของภรรยา ทำการสรุป
ลั่วหานพิงไหล่หลงเซียว คล้ายกับพึมพำ “เมื่อก่อนโฉหวั่นชิงรักหลงถิงขนาดนั้น ตอนนี้กลายเป็นความแค้นทั้งหมด ฉันกำลังคิด บนโลกนี้มีรักที่ไม่มีวันเปลี่ยนไหม”
ก็เหมือนกับ ไม่มีสีขาวที่ไม่มีวันเหลือง
สายตาลึกซึ้งของหลงเซียวกับเธอมองไปท้องฟ้านอกหน้าต่าง ใต้แสงอาทิตย์ที่ร้อนระอุ ไร้เมฆ สะอาดและสว่าง
“ไม่มี ความรักทั้งหมดเปลี่ยนไปได้ บางครั้งจะกลายเป็นครอบครัว บางครั้งจะกลายเป็นความแค้น บางครั้งความรักก็ครอบงำและแน่นอนมาก เป็นเรื่องยากที่จะอนุญาตให้มีจุดสีเทา
ลั่วหานขยับหัว ใกล้ไหปลาร้า “ใช่เหรอ?”
หลงเซียวพยักหน้า “อืม แต่กระบวนการเปลี่ยนแปลงนี้ก็มีวัฏจักรเช่นกัน บางรายมีระยะเวลานาน บางรายมีระยะสั้น”
ลั่วหานถูกเขากระตุ้น “พวกเราล่ะ? นายคิดว่าความรักของเราจะเปลี่ยนไปเมื่อไร?”
เช่นกลายเป็นครอบครัว
นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวเล่นกับมือเรียวของเธอ “อันนี้……”
เขาคิดสักพัก อธิบายประโยคที่ไร้รสนิยมกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว “ถ้าต้องเพิ่มรอบจริงๆ ฉันหวังว่าจะเป็นหนึ่งหมื่นปี”
