บทที่ 406 ทรยศ
พอได้ข่าว จี้จิ่งเชินก็ควบคุมรถเข็นหมุนตัว แล้วออกไปด้วยความเร็ว
“เราไปกันตอนนี้เลย เดี๋ยวจะไม่ทัน”
พวกเขารีบขึ้นรถ ออกไปจากปราสาทด้วยความเร็ว ไปที่ทะเลสาบใจกลางเมือง
พ่อบ้านนั่งข้างจี้จิ่งเชิน กังวลจนสองมือจับไว้ด้วยกัน
“สรุปใครที่เลียนแบบลายเซ็นคุณชาย ป้องกันไม่ได้เลย？”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่พูดอะไร
เลียนแบบลายเซ็นเขาได้ และยังรู้เรื่องทั้งหมด มีแค่เจียงหยู่เทียนคนเดียว
หลายวันก่อนเธอไปเจอคนของตระกูลเวิน หรือว่าเรื่องนี้เป็นแผนของเจียงหยู่เทียนกับตระกูลเวิน？
จี้จิ่งเชินกำลังคิดอยู่นั้น รถก็มาถึงใจกลางเมืองอย่างรวดเร็ว จอดตรงข้ามทะเลสาบ
ตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้ว ถึงชิงช้าสวรรค์ที่นี่จะยังไม่เปิด แต่รอบๆมีสิ่งอำนวยความสะดวกพร้อม
ไฟบนถนนและไฟบนชิงช้าสวรรค์ต่างถูกเปิด สว่างจ้า
กลุ่มคนรีบเข้าไปรอบๆทะเลสาบ แต่เห็นว่าใต้ชิงช้าสวรรค์ไม่มีคนสักคนเดียว ไม่มีร่องรอยของเวินเที๋ยนเที๋ยน！
“คุณชาย หาไม่เจอครับ！”
พ่อบ้านกับคนขับรถหาอยู่รอบหนึ่ง ก็รีบเข้ามา
จี้จิ่งเชินเงยหน้ามองชิงช้าสวรรค์ที่สูงถึงฟ้า แล้วมองรอบๆอีกที
พูดกำชับ：“เรียกคนมาสำรวจให้ละเอียดอีกที หาที่นี่ให้ทั่ว ถึงจะกว้างขวางแค่ไหน！ก็ต้องหาเวินเที๋ยนเที๋ยนให้เจอ！”
“ครับ คุณชาย！”
พ่อบ้านรีบตอบกลับ หมุนตัวออกไปเรียกคนอื่น
จี้จิ่งเชินนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหน
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่อยู่ หรือว่าถูกคนที่ปลอมเป็นเขาพาไป？
ตระกูลเวินพากลับไป？หรือว่ามีจุดประสงค์อื่น？
ถ้าเรื่องนี้เป็นตระกูลเวินทำจริงๆ ดูเหมือนเขาจะต้องไปด้วยตัวเองจริงๆ
ไม่กี่นาทีถัดมา ผู้ช่วยที่พวกเขาหามาก็สำรวจไปรอบๆแล้ว แต่ยังคงหาร่างเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เจอ
กลุ่มคนมองไปที่จี้จิ่งเชินอย่างเศร้าโศก หมดหนทางแล้ว
จี้จิ่งเชินตัดสินใจ ตอนจะไปที่ตระกูลเวินนั้น สายของพ่อบ้านจู่ๆก็ดังขึ้นมา
ทันใดนั้นเสียงดังก็ทำให้เขาสะดุ้ง พ่อบ้านมองคนอื่น หยิบโทรศัพท์มา เห็นว่าเป็นสายของที่ปราสาทโทรมา ก็รีบรับอย่างไว
“ทำไม？”
ไม่รู้ว่าคนในสายพูดอะไร สีหน้าพ่อบ้านดูซีดขาว
เขาเงยหน้ามองจี้จิ่งเชินอย่างตกใจ อ้าปาก พักหนึ่งถึงมีเสียงตัวเองออกมา
“คุณชาย ได้ข่าวคุณหนูแล้ว……”
คำนี้ ทันใดนั้นสีหน้าทุกคนต่างปีติยินดี
แต่จากนั้น พ่อบ้านก็พูดอีก：“คุณหนูถูกจับตัวไป”
จี้จิ่งเชินได้ยินคำนี้ ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที
สีหน้าเคร่งเครียดของพ่อบ้านยื่นโทรศัพท์ให้เขา
“คุณฟังเธอพูดเอง”
ที่โทรมาคือแม่ครัว ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีได้รับสายของคนที่ลักพาตัวไป เธอเสียสติไป เหมือนยังร้องไห้ เสียงติดๆขาดๆ
พูดไม่กี่คำ จี้จิ่งเชินก็ไม่เข้าใจ
“ไม่ต้องร้องแล้ว！”
เขาขมวดคิ้วว่าไป ทำให้แม่ครัวใจเย็นลง จึงพูด：“เอาเรื่องบอกผมให้หมด”
แม่ครัวที่ตรงข้ามนั้นตกใจ รีบใจเย็นลง รีบจัดการความคิดตัวเอง เอาเรื่องเมื่อห้านาทีก่อนบอกไปหมด
เดิมทีก่อนหน้านี้ได้ยินจี้จิ่งเชินพูด แม่ครัวก็ไม่อยากทำอาหารเย็นต่อแล้ว แต่เอาแต่อยู่ในห้องรับแขก
ในตอนนี้ สายของคนลักพาตัวก็โทรมา
ฝ่ายตรงข้ามดูเหมือนจงใจใช้สิ่งที่เปลี่ยนเสียงได้ จนฟังไม่ออกว่าฝ่ายตรงข้ามคือผู้ชาย
“คนนั้นบอกว่า คุณหนูอยู่ในมือเขา ให้พวกเรารีบโอนเงิน 80 ล้านไปยังบัญชีของเขา ไม่อย่างนั้นจะลงมือคุณหนู”
จี้จิ่งเชินฟังแม่ครัวเล่าจบ พูดอย่างใจเย็น：“คุณอยู่ที่ปราสาทต่อไป ถ้าเขาโทรมาอีก บอกเขา เงินเตรียมไว้แล้ว แต่ต้องให้เรารู้ ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนปลอดภัย”
พอวางสาย จี้จิ่งเชินก็ไม่หยุด รีบร้อนนั่งรถกลับไปที่ปราสาท
พวกเขามาสายแล้ว
จี้จิ่งเชินปล่อยหมัดไปที่เก้าอี้ ฝ่ายตรงข้ามนำไปก้าวหนึ่งแล้ว พาเวินเที๋ยนเที๋ยนไป
แต่เขาไม่เข้าใจก็คือ คนที่ร่วมมือกับเจียงหยู่เทียนคือใคร？
ถ้าเป็นตระกูลเวิน เป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งที่จะแบล็กเมล์แน่
ในเมื่อไม่ใช่ตระกูลเวิน งั้นจะมีใคร？
พ่อบ้านนั่งร้อนรนอยู่ข้างๆ เขาไม่เคยคิดเลย เรื่องที่ปีดิยินดี สุดท้ายจะกลายเป็นแบบนี้
ถ้าเวินเที๋ยนเที๋ยนเกิดอะไรขึ้นจริงๆ จะทำไง？
เขาคิดไป หันไปมองจี้จิ่งเชินไปด้วย ไม่รู้ตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่
กลับไปที่ปราสาท แม่ครัวนั่งมองโทรศัพท์ในห้องรับแขกอย่างกังวล ไม่เต็มใจที่จะปล่อยข้าวใดๆ
มองจี้จิ่งเชินกลับมา ทันใดนั้นตัวสำคัญ ก็เข้ามาอย่างไว
“คุณชาย”เธอพูด เกือบจะร้องไห้ออกมา แต่ยังคงพูดไปว่า：“ตอนนี้ควรทำไงดีคะ？”
จี้จิ่งเชินมองโทรศัพท์บนโต๊ะ ถามไปว่า：“นอกจากสายนั้นแล้ว ยังมีโทรเข้ามาอีกไหม？”
เห็นแม่ครัวส่ายหน้า หรือว่า：“เอาสายที่โทรมาเมื่อกี้บอกผมให้หมด อย่าให้เล็ดลอดไปแม้แต่คำเดียว”
“ค่ะ”
แม่ครัวคิดไป พร้อมกับเอาที่คนนั้นพูดไป บอกจี้จิ่งเชิน
พอได้ยิน พ่อบ้านก็ยิ่งกังวล
“คุณชาย แจ้งความก่อนไหม？”
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วเล็กน้อย
“อย่าเพิ่งไป จะได้เลี่ยงให้ฝ่ายตรงข้ามพบ”
พูดจบ ก็ถามคนขับรถอีกครั้ง：“คุณกลับไปที่พักผมก่อน แล้วเอาเจียงหยู่เทียนมานี่”
“เจียงหยู่เทียน？”
คนในนั้นพอได้ยินชื่อนี้ต่างตะลึง มองเขาอย่างตกใจ
จี้จิ่งเชินไม่อธิบาย แต่ให้คนขับรถรีบไปจัดการ
มือขวาของเขาแตะบนที่วางมือบนรถเข็น เอาความกังวลกับความกลัว ในใจเก็บไส้ พยายามทำให้ตัวเองใจเย็น
ฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่คนของตระกูลเวิน แต่ต้องเกี่ยวข้องกับเจียงหยู่เทียนแน่นอน
ตั้งแต่ที่เจียงหยู่เทียนลงมือ ถึงได้รู้ เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกพาไปที่ไหน
ครึ่งชั่วโมงถัดมา เจียงหยู่เทียนก็มาที่ปราสาท
เริ่มแรกพอเห็นว่าเรื่องนี้ทำให้มีคนรอเธออยู่ในห้องรับแขกหลายคน เจียงหยู่เทียนก็กลัวขึ้นมาทันที
จี้จิ่งเชินยกมือขึ้นทันที ดึงเธอเข้ามา
“พูด！เพื่อนของคุณคือใคร？เขาเอาเวินเที๋ยนเที๋ยนไปไว้ที่ไหน？”
เจียงหยู่เทียนยังไม่ยอมรับ ส่ายหน้าทันที
“เพื่อนอะไร ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น คุณอย่าใส่ร้ายฉันสิ”
เธอพูดไป สายตามองไปข้างๆอย่างลนลาน เหมือนกำลังหาอะไร
จี้จิ่งเชินจีบคางเธออย่างเหลือทน เอาหัวเธอเข้ามา
กัดฟันพูด：“ไม่ใช่แปดสิบล้านเหรอ？ผมให้คุณได้ แต่คุณต้องรับประกันความปลอดภัยของเวินเที๋ยนเที๋ยน！”
“แปดสิบล้าน？”เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึง“แปดสิบล้านอะไร？“
“นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณเสนอเหรอ？”จี้จิ่งเชินทำเสียงใส่ในลำคอ
เจียงหยู่เทียนตาโตตะลึง ส่ายหน้า
“ฉันไม่รู้เรื่องนี้เลย！
