บทที่ 423 ต้องทำอย่างนี้
เปรียบเทียบกับข่าวที่จี้จิ่งเชินตายแล้วฟื้นนั้น ข่าวที่จี้ยี่หยันเข้าคุกก็กลายเป็นไม่มีค่าพอที่จะเอ่ยถึง
สายตาทุกคนมองไปที่จี้จิ่งเชิน มีแค่ฉวีผิง ที่พอได้ยินว่าฉวีช่วยฉินกับจี้ยี่หยันเข้าคุกด้วยกัน ก็ช็อกสุดๆ
ทีวียังถ่ายทอดสดเกี่ยวกับคำตัดสินของศาลที่น่าตื่นเต้นเมื่อบ่ายวันนี้ด้วย
เลนส์กล้องส่วนมากพุ่งไปที่ตัวจี้จิ่งเชิน แต่ฉวีผิงกลับสนใจไปที่การกระทำของฉวีช่วยฉินในการพิจารณาคดี
คิดไม่ถึง ว่าเธอจะปรากฏตัว เพื่อแทนที่ฆาตกรตัวจริง และเข้าคุก
คิดถึงที่เธอพูดวันนั้น ฉวีผิงจึงเข้าใจ
ตั้งแต่ตอนนั้น เธอก็วางแผนดีแล้วสินะ？
นึกถึงที่รับปากฉวีช่วยฉินไป ฉวีผิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
กำลังคิดอยู่นั้น หล่อนหลีกับเวินหงหยู้ก็เข้ามาจากประตู เห็นบนทีวีกำลังรายงานการออกอากาศ ฝีเท้าค่อยๆหยุดลง
“แม่ลูกตระกูลจี้เวรกรรมมีจริง ตอนทำเรื่องพวกนั้น ก็ควรคิดว่าจะมีจุดนี้”
“แต่แบบนี้ก็ดี ต่อไปเที๋ยนเที๋ยนก็จะไม่ต้องถูกคุกคามแล้ว”
พ่อบ้ากลับไม่วางใจ เพราะว่าเขารู้ดี
คนที่ร่วมมือลักพาตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนกับจี้ยี่หยัน คือคนอื่น
แต่ถึงจะรู้เรื่องนี้ เขากลับไม่พูด แต่เงียบลง
เวินหงหยู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังมองรายงานข่าวที่ทีวี
“พวกเขาก็ผ่านไปแล้ว”
หล่อนหลีหันไปมอง ก็เห็นว่าข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยนยังมีอีกคนยืนอยู่พอดี
ลูกน้องที่ปกติมักจะอยู่ข้างๆเวินฉี่
มองเห็นเขา หล่อนหลีที่เพิ่งโล่งอก ก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ฉันแค่ไม่เข้าใจ ทำไมเที๋ยนเที๋ยนไม่กลับมานี่ แต่ไปตระกูลเวิน？”
เธอถอนหายใจ ใบหน้ามีความเศร้าปรากฏ
เวินหงหยู้ที่ยืนอยู่ข้างๆเธอยื่นมือไปจับเธอ พูด：“เที๋ยนเที๋ยนมีแผนของตัวเอง ตอนนี้ที่พวกเราทำได้ ก็คือช่วยขจัดอุปสรรคให้พวกเขามากที่สุด”
“ผมเพิ่งได้รับข้อความหนึ่ง บางทีอาจจะช่วยได้”
พูดไป เขาก็ลากหล่อนหลีหันเข้าไปข้างใน
ฉวีผิงยืนอยู่ที่เดิม มองรายงานข่าวที่ทีวี
พอมองเห็นฉวีช่วยฉินถูกตำรวจพาไป ใบหน้ากลับปรากฏความโล่งอก เขาได้แต่ส่ายหัว
เรื่องที่รับปากฉวีช่วยฉินตอนนั้นต้องทำ
ดูเหมือน เขาต้องหาโอกาส ไปปราสาทของจี้จิ่งเชินสักหน่อย
ข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วทุกมุมของประเทศผ่านสื่อต่างๆ และเจียงหยู่เทียนในตอนนี้ที่ติดอยู่ในปราสาท ขณะเดียวกันก็ดูรายงานข่าวนี้ผ่านทีวีเครื่องเก่าในห้อง
พอมองเห็นจี้ยี่หยันที่ดูโง่ปรากฏในศาล สีหน้าเธอก็ซีดขาว
จี้ยี่หยันที่อยู่หน้ากล้องแววตาเหม่อลอย มุมปากบิดเบี้ยว และยังมีน้ำไหล
ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผล ผ้าก๊อซยังคงพันอยู่บนศีรษะ ดูน่าสังเวชเล็กน้อย
ครั้งแรกที่พวกเขาเจอกัน จี้ยี่หยันยังไม่ใช่แบบนี้
ถูกหินกระทบอะไรล่ะ ถูกคนทำร้ายชัดๆ！
พอตำรวจจับตัวเขาก็จะไม่บังคับให้สารภาพ ดูแบบนี้ ทำร้ายจี้ยี่หยันได้ถึงแบบนี้ ก็มีแค่จี้จิ่งเชินคนเดียว！
เธอนึกถึงวันนั้นที่ห้องทำงาน คำที่จี้จิ่งเชินเคยพูดไว้ ในใจมีความเยือกเย็น นิ้วมือเริ่มสั่น
ตอนนี้จี้ยี่หยันถูกเข้าคุก และยังดูโง่ ต่อไปก็คือเธอใช่ไหม？
จี้จิ่งเชินจะเอาคืนเธออย่างไร？
จนเธอไร้ประโยชน์ ต่อไปจะต้องน่าเวทนายิ่งกว่าจี้ยี่หยัน！
รายงานทางทีวียังคงเผยแพร่อยู่ แต่เจียงหยู่เทียนฟังไม่เข้าหูสักนิด
เธอเอาแต่คิด ว่าจะหนีออกไปอย่างไร หนีไปจากมือของจี้จิ่งเชิน
เธอยังไม่อยากตาย
คิดไป เจียงหยู่เทียนก็ยืนขึ้นอย่างร้อนรน เดินวนไปมาไม่หยุด
ปราสาทนี้มีบอดี้การ์ดไม่น้อยที่แอบอยู่ท่ามกลางความมืด ตอนนี้ท้องเธอใหญ่มาก เดิมทีก็หนีไม่ออก
ยิ่งไปกว่านั้นถ้าไปจากห้องนี้ ต้องผ่านห้องรับแขก ที่นั่นมีพ่อบ้านกับแม่ครัวอยู่
แค่เธอปรากฏ ก็จะต้องถูกจับไปอีกครั้ง
เธอควรทำอย่างไร？
เจียงหยู่เทียนเอามือแนบไปที่ท้องป่องๆของตัวเอง หันไปมองตัวเองที่กระจก
เพราะสองสามวันมานี้ใช้ชีวิตอยู่แต่กับความหวาดกลัว สีหน้าเธอดูแย่มาก
ร่างกายผอมลงอย่างรวดเร็ว เทียบกับข้ามกับพุงท้องที่ใหญ่โต
มองเห็นตัวเองแบบนี้ จู่ๆในหัวเธอก็มีความคิดหนึ่งขึ้นมา
ตอนบ่ายที่อากาศร้อนๆ ฉวีผิงมาที่นอกปราสาท
วันนี้จี้จิ่งเชินไม่อยู่พอดี เขาเข้าไปห้องรับแขกอย่างธรรมชาติ
กำลังคิดว่าจะพูดอย่างไร ให้พ่อบ้านเห็นด้วยให้เขากับเจียงหยู่เทียนเจอกัน
ในตอนนี้เองเสียงกรีดร้องกลางอากาศเข้ามาที่หูทุกคน
เสียงพ่อบ้านหยุดพูดพอดี เงยหน้ามองไปที่เสียงกรีดร้องเข้ามา
ตระหนักได้ว่าเสียงมาจากห้องของเจียงหยู่เทียน ทันใดนั้นเขาก็สงสัย รีบกำชับแม่ครัวให้ขึ้นไปดู ส่วนตัวเองต้อนรับฉวีผิงที่ห้องรับแขก
ฉวีผิงเงยหน้ามองทางที่แม่ครัวออกไป
“เสียงร้องเมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้น？”
พ่อบ้านพูดเรียบๆ：“น่าจะเพราะมีคนไม่ทันระวังได้รับบาดเจ็บ ผมให้พวกเขาไปจัดการก็พอแล้ว ไม่ต้องกังวล”
ฉวีผิงเห็นสีหน้าเขาไม่ดี มักจะรู้สึกว่าเสียงกรีดร้องเมื่อครู่ไม่ธรรมดาแน่นอน
เสียงนั้น เหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง ……
กำลังคิดอยู่นั้น แม่ครัวที่เพิ่งขึ้นไปก็วิ่งโซเซลงมาอีกครั้ง หน้าซีดไปที่ข้างๆพ่อบ้าน พูดกระซิบข้างหู
พ่อบ้านฟังจบสีหน้าก็เปลี่ยน ยืนขึ้นตาม
กำลังเตรียมออกไปนั้น ก็คิดถึงฉวีผิงตรงหน้า พยายามทำให้ใจนิ่งลง
พูดนิ่งๆ：“ขอโทษจริงๆ ปราสาทเกิดเรื่องเล็กน้อย ไม่สะดวกรับแขกวันนี้ เชิญคุณกลับไปก่อนเอะ”
ฉวีผิงมองสีหน้าทั้งสอง ถึงในใจจะยังสงสัย แต่ก็ไม่อยู่ต่อ
ยังไม่ทันรอฉวีผิงออกจากประตูใหญ่ไป ทั้งสองก็หันขึ้นไปข้างบนทันที ไปที่ห้องของเจียงหยู่เทียน
บอดี้การ์ดที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็ปรากฏตัวขึ้น ล้อมรอบห้องนอนเธอ
พ่อบ้านรีบขึ้นไป ผลักประตูของห้องเจียงหยู่เทียน
จากนั้น ก็มองเห็นเจียงหยู่เทียนยื่นมือไปประคองโต๊ะ จับท้องไว้แน่น นั่งยองๆกรีดร้อง
กรีดร้องเรื่อยๆ
เหมือนว่าแรงไม่พอ ก็นั่งลงไปที่พื้น
หน้าเธอซีดขาว หน้าผากมีเหงื่อไหลไม่หยุด กรีดร้องด้วยความกลัว
พ่อบ้านรีบเข้าไป
“คุณเป็นอะไร？”
เจียงหยู่เทียนจับเขาไว้ กรีดร้อง：“เร็วๆ ฉันจะคลอดแล้ว รีบพาฉันไปโรงพยาบาล！ฉันยังไม่อยากตาย！”
พ่อบ้านฟังจบก็ตะลึง มองท้องเธอที่ป่องออกมาใหญ่ๆ
เขาก็ไม่รู้ว่าต้องจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี ตอนนี้จี้จิ่งเชินก็ไม่อยู่อีกแล้ว ……
เห็นสีหน้าเธอเจ็บปวดขนาดนี้ พ่อบ้านตื่นตระหนกทันที รีบให้แม่ครัวที่อยู่ข้างๆลงไปหาคน
จากนั้น พูดกับบอดี้การ์ดสองสามคนที่อยู่ด้านนอก：“รีบไปหาของมา พาเธอลงไป รอรถพยาบาลมา ก็ส่งไปที่โรงพยาบาล”
บอดี้การ์ดสองสามคนพยักหน้า แล้วรีบไปจัดการ
