บทที่ 419 จำคุกตลอดชีวิต
ตอนที่เจียงหยู่เทียนถูกพ่อบ้านรับไปที่ปราสาท ก็ไม่ค่อยสบายใจ
จี้จิ่งเชินรู้ว่าเธอกับจี้ยี่หยันทำเรื่องพวกนั้น จะปล่อยเธอไปได้ไง？
ไม่ว่าจะคิดยังไง ไปที่ปราสาทครั้งนี้เป็นอุบายพาไปฆ่าทิ้งมากกว่า พอเข้าไปแล้ว อาจจะออกมาไม่ได้อีก
ถึงเธอจะอยากต่อต้าน แต่เห็นบอดี้การ์ดสองสามคนที่ตามพ่อบ้านมาด้วย ก็ยอมแพ้ไป ได้แต่ตามเขามาที่ปราสาทอย่างเชื่อฟัง
รออย่างอกสั่นขวัญแขวนอยู่หนึ่งวัน ในที่สุดเธอก็เห็นจี้จิ่งเชิน
เขายังนั่งที่รถเข็น แต่เจียงหยู่เทียนกลับรู้สึกว่าที่ตัวเขามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปชัดเจน
ใช่！
แววตาคู่นั้น ไม่สับสนเหมือนเมื่อก่อน แต่เฉียบคมเหมือนเหยี่ยวที่เจอเหยื่อ ไปที่ใจคน！
แค่แวบเดียว ก็ทำให้คนตัวสั่นขึ้นมา
“คุณเรียกฉันมา……มีอะไรไหม？”
จี้จิ่งเชินไม่พูดทันที แต่ให้พวกพ่อบ้านสองสามคนออกไป
รอในห้องเหลือแค่เขาสองคน จึงพูด：“ไม่เอาคุณมาอยู่ข้างๆ ผมไม่วางใจ”
ได้ยินประโยคนี้ เจียงหยู่เทียนกลับตกใจจนตัวสั่นอย่างชัดเจน
ดูเหมือนจะเป็นคำที่เป็นห่วง แต่ในนั้นยังแทรกอารมณ์บางอย่าง ที่ฟังแล้วทำให้ใจคนขนลุก
เธอทำเป็นขำโง่ๆ
“คุณ คุณพูดอะไรนะ？ทำไมฉันไม่เข้าใจ”
สายตาของจี้จิ่งเชินยังมองเธออย่างไร้อุณหภูมิใดๆ
“ครั้งนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกลักพาตัว ก็เพราะแผนของคุณกับจี้ยี่หยันสินะ？คุณยังบอกอะไรเวินฉี่อีก บอกผมมา”
สีหน้าเจียงหยู่เทียนยิ่งซีดขาว ส่ายหน้า
“คุณพูดอะไรเหลวไหล？แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยไปหาพวกเขา ……”
“คุณยังจะโกหก！”
จี้จิ่งเชินพูดเสียงสูง ตัดบทเธอ
เจียงหยู่เทียนสั่นตามเล็กน้อย รู้สึกว่ามีสิ่งผิดปกติ ไม่กล้าพูดออกมา
จี้จิ่งเชินจ้องเขา เห็นเธอลังเลไม่พูด ก็พูดเตือน：“คุณอยู่ที่ปราสาทไป อย่าไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว”
“วางใจเถอะ ก่อนที่ประโยชน์ของคุณจะหมดลง คุณยังตายไม่ได้”
พูดจบ เขาจึงหมุนตัวออกจากห้อง
ตอนเดินผ่านเจียงหยู่เทียน ทั้งตัวเจียงหยู่เทียนก็สั่น ยืนอยู่ที่เดิมด้วยความหวาดกลัว
ในที่สุดเธอก็รู้ว่าทำไมที่ตัวจี้จิ่งเชินมีบางอย่างผิดปกติ……
กลิ่นนั้น……เป็นกลิ่นเลือด……
ที่ตัวจี้จิ่งเชินมีเลือด！
เขาทำอะไรไป？
ถึงได้มีกลิ่นเลือดแรงอย่างนี้！
ทันใดนั้นเจียงหยู่เทียนก็กลัว จึงรีบวิ่ง อยากหนีไป
แต่คิดไม่ถึง พอเปิดประตู ก็มองเห็นบอดี้การ์ดสองคนยืนตรงหน้าประตู
ทั้งสองคนดึงเธอไว้ พาเธอไปขังไว้ที่ห้องอื่น
เจียงหยู่เทียนตบไปที่ประตู แต่คนอยู่ข้างนอกกลับไม่ตอบรับใดๆ
ตบไปสักพัก ทันใดนั้นหัวใจเธอก็เหมือนมีความละอาย คิดถึงเมื่อครู่ที่จี้จิ่งเชินพูดกับเธอ ในใจก็ยิ่งกังวล
หรือว่าจี้จิ่งเชินคิดเรื่องเมื่อก่อนได้แล้ว？
พอคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ในใจเธอก็ตื่นตระหนก ไม่สบายใจ
ส่วนอีกด้าน พอฉวีช่วยฉินเห็นกับตาว่าจี้ยี่หยันตกน้ำไป ก็ตามหากับตำรวจไปทั่ว แต่ไม่พบร่องรอย
พอสองวันถัดมา ในที่สุดสถานีตำรวจก็โทรมาแจ้งเธอ เหมือนจะเจอตัวจี้ยี่หยัน
เธอรีบไปที่โรงพัก ยังไม่ทันเข้าไป กลับได้ยินเสียงร้องที่ร้องออกมาจากด้านในอย่างผิดปกติ
ฉวีช่วยฉินเดินเข้าไปอย่างงุนงง จากนั้นก็เห็นตำรวจสองสามคนขับคนหนึ่งไว้ เอาเขาไว้ที่เก้าอี้
ส่วนอีกฝ่ายไม่หยุดดิ้นรน ที่ปากพึมพำอะไรออกมา ที่ฟังไม่ชัด
ฉวีช่วยฉินมองอยู่ไกลๆ แต่กลับเห็นเสื้อผ้าคนนั้นดูคุ้นๆ
ตะลึงไปแป๊บหนึ่ง จึงรีบเข้าไป ดันคนตรงหน้าออก พุ่งเข้าไป
“ยี่หยัน？คุณคือยี่หยันเหรอ？ทำไมกลายเป็นแบบนี้？”
แค่เห็นจี้ยี่หยันสวมชุดนั้น บนตัวกลับทิ้งคราบเลือดสีดำคล้ำ ใบหน้ามีบาดแผล ที่ศีรษะ ตอนนี้เลือดยังคงไหลออกมา
ที่สำคัญคือ สายตาเขาดูโง่เง่า เหมือนคนบ้า ดูไม่เหมือนเมื่อก่อน
“นี่คืออะไร？”
ตำรวจสองคนที่อยู่ข้างๆดึงเธอไปไกลๆ พูดอธิบาย：“ตอนที่เราเจอเขาที่ชายหาด ก็เป็นแบบนี้แล้ว”
ฉวีช่วยฉินส่ายหน้า กรีดร้องออกมา
“ไม่มีทาง！”
“ต้องเป็นจี้จิ่งเชินแน่！เป็นจี้จิ่งเชินทำเขาเป็นแบบนี้！”
พวกตำรวจขมวดคิ้ว ดึงเธอไว้
“คุณใจเย็นหน่อย จากที่เราตรวจสอบ แผลที่ตัวเขาดูเหมือนถูกหินกระแทกใส่ที่ทะเล ไม่ใช่แผลเป็นที่คนสร้างขึ้น”
“จะเป็นไปได้ไง？ฉันไม่เชื่อ！”
ฉวีช่วยฉินกรีดร้องอีกครั้ง
“ต้องเป็นจี้จิ่งเชินแน่ คนเลวทรามนั่น！”
ตำรวจสองสามคนเห็นเธอตื่นเต้นเล็กน้อย จึงพูดไปอย่างปวดหัว：“พวกเราเชิญคุณมา แค่อยากให้คุณยืนยันสักหน่อย นี่ใช่ จี้ยี่หยันหรือไม่”
“เป็นเขา！เป็นเขาแน่นอน！”
ฉวีช่วยฉินเดินเข้ามา ดึงกุญแจข้อมือที่แขนของจี้ยี่หยัน
พูดดุว่า：“พวกคุณทำอย่างนี้กับเขาได้ไง？รีบแก้เขาเดี๋ยวนี้！ฉันจะพาเขากลับบ้าน！”
ตำรวจกลับส่ายหน้า
“ขอโทษนะ จี้ยี่หยันถูกสงสัยว่ามีการลักพาตัวและฆาตกรรม ตอนนี้ยังไปไม่ได้ ต้องรอศาลตัดสิ แล้วค่อยตัดสินว่าจะไปส่งที่ไหน”
“ฆาตกรรม？”
สีหน้าของฉวีช่วยฉินซีดทันที มองเขาอย่างตกตะลึง
“จะเป็นไปได้ไง？”
“ที่มั่นใจตอนนี้คือ คนรอบๆเวินเที๋ยนเที๋ยนต่างยืนยันได้ ตอนนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาวางไว้ในรถ เกือบจะตกลงไปจากหน้าผา นี่อาจจะเป็นการฆาตกรรมโดยเจตนาได้เลย”
“หากถูกตัดสินว่าผิด อย่างน้อยที่สุดก็จำคุกยี่สิบปี ร้ายแรงกว่านั้นก็จำคุกตลอดชีวิต เชิญคุณดูอย่างละเอียด”
พูดจบ คนสองสามคนก็ดึงนั่งจี้ยี่หยันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ท่าทางบ้าระห่ำขึ้นมา ไปที่ศูนย์กักกัน
ฉวีช่วยฉินหน้าซีดเซียว เดินโซเซ ก้มล้มลงไปที่พื้น
“จะเป็นไปได้ไง？จะเป็นไปได้ไง？”
เธอบ่นกับตัวเอง
จู่ๆตำรวจอีกคนก็คิดขึ้นมาได้ แล้วเดินกลับมา
ถาม：“ใช่สิ คุณคือแม่ของจี้ยี่หยัน งั้นคุณรู้ไหม ว่าใครและวางแผนลักพาตัวคนนี้กับเขา？จากคำสารภาพก่อนหน้านี้ เขายังมีผู้สมรู้ร่วมคิด”
“ถ้าจับได้ ก็ต้องได้รับการลงโทษเช่นเดียวกัน”
“ผู้สมรู้ร่วมคิด？”
ฉวีช่วยฉินเงยหน้าขึ้น สายตาค่อยๆโฟกัส แววตามีประกายความตกตะลึง
จากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างไว
“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้”
เธอเช็ดหน้าด้วยความตื่นตระหนก ยืนขึ้นมา ออกไปจากโรงพักอย่างไว
พอเดินไปได้พักหนึ่ง ความกลัวในใจจึงระเบิดออกมา
ใครทำเรื่องแบบนี้กับจี้ยี่หยัน แค่เดาเธอก็รู้……
ต้องเป็นเจียงหยู่เทียนแน่！
ถ้าถูกเปิดเผยออกมา เจียงหยู่เทียนก็ต้องเข้าคุก
จำคุกตลอดชีวิต……
ถ้ามีแค่เจียงหยู่เทียนคนเดียว เธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจมากขนาดนี้ แต่ตอนนี้ในท้องเจียงหยู่เทียนยังท้องลูกของยี่หยัน ……
ตอนนี้ยี่หยันเป็นแบบนี้แล้ว เธอไม่มีทางให้เด็กคนนั้นคลอดในคุกแน่
ไม่มีทางเด็ดขาด…
