บทที่ 486 ก้างขวางคอแกร่งตรงไหน
จู่ๆ ท่านจางก็โดนด่า เดินขึ้นมาข้างหน้าแบบไม่พอใจ ดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้
“มาคราวนี้ แน่นอนว่าฉันยังมีธุระอย่างอื่น”
เขาเผยรอยยิ้มที่เป็นมิตรให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยน： “ในมือฉันเพิ่งได้รับเครื่องเคลือบดินเผาชิ้นหนึ่งที่เพื่อนส่งมา ของชิ้นนี้เป็นของดีแต่ว่าบนราวจับมีรอยแตกร้าว ถ้าคุณมีเวลา ช่วยฉันซ่อมแซมหน่อยได้หรือไม่？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแบบนั้น ก็ขมวดคิ้วแบบลำบากใจ
“แต่ว่าตอนนี้ฉันยังต้องช่วยจี้จิ่งเชินฝึกกายภาพบำบัด……”
“ฉันทราบ ฉันทราบ แต่ว่าฝ่ายนั้นเขาถูกใจในฝีมือของคุณ ระบุชื่อจะให้คุณทำ คุณก็ช่วยๆ หน่อยแล้วกัน ไม่จำกัดเวลา ทำเสร็จเวลาไหนก็ได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้จะบอกปัดอย่างไรจริงๆ ทำได้แค่กล่าวว่า： “รอให้ของส่งมาถึง ฉันดูแล้วค่อยว่ากัน ตอนนี้ต่อให้ฉันรับมา ความคืบหน้าก็จะช้ามาก”
“ไม่เป็นไร”
ท่านจางได้ยินแบบนั้น กล่าวแบบดีใจ： “ฝ่ายนั้นได้พูดไว้แล้ว ต่อให้เวลาจะนานแค่ไหนก็ไม่เป็นไร สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องซ่อมแซมเสร็จ”
“ตกลงตามนี้นะ พรุ่งนี้ฉันจะให้คนเอาของมาส่ง ไปส่งที่ตระกูลเวินโดยตรง？หรือว่ามาส่งที่นี่？”
“มาส่งที่โรงพยาบาลก็แล้วกัน ฉันเหลือห้องไว้ที่นี่อยู่ห้องหนึ่ง เวลาที่จี้จิ่งเชินฝึกฝน ฉันก็สามารถทำงานอยู่ข้างๆ ได้”
“ได้ งั้นตกลงตามนี้”
ท่านจางตอบแบบยิ้มกริ่ม แล้วก็หันกลับเข้ามาในห้อง
“ท่านยังไม่ยอมกลับใช่ไหม？”
ท่านเปิงสร้างคำถาม เร่งเร้าแบบไม่สบอารมณ์มาคำนึง
ท่านจางเขม็งตามอง： “นายจะเร่งอะไรนักหนา”
พูดจบ เห็นฝ่ายตรงข้ามเริ่มโกรธจริงๆ แล้ว เลยทำได้เพียงกล่าวแบบไม่ชอบใจ： “ไม่เป็นไร งั้นพรุ่งนี้ฉันค่อยมาใหม่ก็ได้”
“สาวน้อย พวกเราไปก่อนนะ พรุ่งนี้พบกันใหม่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินว่าพวกเขาจะไป โล่งใจในทันใด รีบร้อนพยักหน้า
“ค่ะ พรุ่งนี้เจอกัน”
มองดูทั้งสองเดินออกจากห้องผู้ป่วย เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้โล่งใจจริงๆ
รีบล็อคประตู ปิดกั้นไม่ให้ใครเข้ามาได้อีก เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงได้หันหลังไปเปิดประตูห้องน้ำ
วันถัดมา ปรากฏว่าท่านจางพาคนมาหลายคน เพื่อที่จะเอาแจกันทรงกลมชิ้นนั้นมาส่ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองอย่างละเอียด ถึงได้รู้ในที่สุดว่าทำไมฝ่ายนั้นต้องระมัดระวังเช่นนี้
นี่คือเครื่องเคลือบดินเผาที่มีความสูงครึ่งเมตรเต็มๆ ลวดลายสีเหลืองและสีเขียวสลับกัน ผลงานประณีต วิจิตรตระการตา น่าจะเป็นผลิตภัณฑ์ก่อนสมัยราชวงศ์หมิง
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบร้อนยืนขึ้นมา เดินเข้าไปสังเกตอย่างละเอียด ปรากฏว่ามองเห็นรอยแตกร้าวที่ราวจับอย่างชัดเจน
ท่านจางกล่าว： “ฝ่ายนั้นพูดแล้ว ไม่ว่าต้องเสียเวลานานเท่าไหร่ ต้องเสียค่าใช้จ่ายเยอะขนาดไหน เพียงแค่ซ่อมแซมให้ได้ ซ่อมแซมให้อยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุด ก็พอแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมีความสงสัยเล็กน้อย
หล่อนไม่ได้อยู่ในแวดวงของโบราณมาเกือบครึ่งปีแล้ว และรับงานอื่นน้อยมาก เจ้าของเครื่องเคลือบดินเผาชิ้นนี้รู้จักหล่อนได้อย่างไร?
แล้วทำไมถึงได้เอาสมบัติมีค่าขนาดนี้มาให้หล่อนซ่อม? ไตร่ตรองอยู่ ท่านจางก็กล่าวแบบได้ใจอยู่ข้างๆ ： “ได้ยินมาว่าที่จริงมีคนแนะนำหลีเจียเวย แต่ว่าโดนปฏิเสธไป ระบุว่าต้องให้คุณมา เป็นอย่างไรบ้าง？มีความมั่นใจไหม？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนสังเกตรอยแตกร้าวบนราวจับอย่างละเอียด แล้วตอบแบบระมัดระวัง
“ฉันจะลองพยายามดู แต่ว่าฉันไม่ได้ซ่อมเครื่องเคลือบดินเผาชิ้นใหญ่แบบนี้มานานแล้ว อุปกรณ์ในโรงพยาบาลมีไม่ครบเดี๋ยวสักพักฉันให้พวกเขามาส่ง”
“ดี ดี หากมีสถานการณ์อะไรให้รีบรายงานฉัน ฝ่ายนั้นให้ฉันติดตามสถานการณ์การซ่อมแซมไว้ตลอด”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเขาเศร้าใจเช่นนั้น อดไม่ได้ที่จะอยากรู้
“ท่านจาง ตกลงคนที่วานท่านมาคือใคร？”
“ก็คือ……”
พูดไปครึ่งทาง ท่านจางก็หยุดชะงัก ส่ายหัว ดูลึกลับมาก
“ตัวตนของคนคนนี้ไม่สามารถที่จะบอกคุณได้ อีกหน่อยคุณก็จะรู้เอง ตอนนี้ภารกิจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคุณคือซ่อมแซมเครื่องเคลือบดินเผาชิ้นนี้”
ตกลงคือใครกันแน่？
เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นเขาไม่ยอมพูด เลยทำได้เพียงระงับความสงสัยไว้ในใจ
ต่อให้ตอนนี้จะไม่รู้ รอหลังซ่อมแซมเสร็จ ฝ่ายนั้นก็ต้องเปิดเผยตัวออกมาอยู่ดี
“ทราบแล้วค่ะ “
พูดจบ ท่านจางก็เร่งรีบเอาของที่หาได้ในช่วงนี้ออกมา ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนสำรวจและแยกแยะ พอได้นั่งก็นั่งในห้องผู้ป่วยไป2ชั่วโมง
ถึงคราวจี้จิ่งเชินเสร็จสิ้นการฝึกกายภาพบำบัดกลับมา เห็นว่าท่านจางยังอยู่ ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้วแบบไม่ค่อยพอใจ
ถ้าจะพูดว่าทักษะของก้างขวางคอบ้านไหนแกร่ง ต้องนับท่านจางด้วยเลย
“ปรึกษากันไปถึงไหนแล้ว？”
เสียงดังขึ้นจากเหนือศีรษะกะทันหัน เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เห็นหยดเหงื่อบนหน้าผากของจี้จิ่งเชิน มองก็รู้ว่าเพิ่งเสร็จสิ้นการฝึกฝน
“นายฝึกฝนเสร็จแล้ว？”
หล่อนมองเวลา ใบหน้าหงุดหงิด “ป่านนี้แล้วเหรอ”
ทุกครั้งเวลาที่จี้จิ่งเชินฝึกฝน หล่อนจะเป็นคนไปเอง
“ไม่เป็นไร คุณมีธุระอะไรจัดการให้เสร็จก่อนก็ได้”
ปากพูดแบบนั้น แววตาของจี้จิ่งเชินกลับมองไปที่ท่านจาง เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ
ถ้าหากจะโทษ ก็สมควรโทษท่านจาง
อายุเท่าไหร่แล้ว ยังมาแย่งคนของเขา？
ช่างบูรณะของโบราณมีตั้งมากมาย หาใครไม่หา ดันยังมาถูกใจเวินเที๋ยนเที๋ยนอีก
ในขณะที่กำลังคิด เขาเหลือบมองไปยังแจกันทรงกลมที่อยู่ในห้องผู้ป่วยชิ้นนั้น
“นี่คือเครื่องเคลือบดินเผาที่พวกเขาขอให้คุณซ่อมแซม？”
“ถูกต้อง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลุกขึ้นมาแล้วเดินไปยังข้างตัวเขา “แน่นอนว่ามันเป็นสมบัติที่หายากชิ้นหนึ่ง อีกหน่อยฉันก็สามารถย้ายงานมาทำที่ห้องผู้ป่วยได้แล้ว นายก็ไม่ต้องกังวลว่าฉันจะเบื่อหน่ายอีก”
“ผมก็แค่กังวล ว่าคุณจะเหนื่อยจนเสียสุขภาพ”
ในขณะที่กำลังพูด จี้จิ่งเชินยื่นมือไปโอบเอวเวินเที๋ยนเที๋ยน หันหน้าแล้วส่งยิ้มแบบอบอุ่นไปที่หล่อน ในดวงตาเต็มไปด้วยความใส่ใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเห็นหยดเหงื่อบนหน้าเขา ยกมือขึ้นไปเช็ดเบาๆ
“จะว่าไป นายน่าจะเป็นคนที่เหนื่อยมากกว่าฉันถึงจะถูก”
ทั้งสองคนอยู่เคียงข้างกัน บรรยากาศรอบตัวเหมือนจะเต็มไปด้วยฟองอากาศสีชมพู เหมือนกับว่าท่านจางจะเป็นอากาศไปโดยสิ้นเชิง
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม”
เขาใช้มือปิดปากแล้วไอแบบเบาๆ
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ในเมื่อทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว งั้นฉันก็ไม่อยู่เป็นก้างขวางคอพวกเธอแล้ว”
จี้จิ่งเชินได้ยินดังนั้น ก็เหลือบมองไปยังด้านหลัง หรือว่าการที่เขาเป็นก้างขวางคอทุกครั้งมันยังไม่มากพอ？
ยังดีที่ยังมีความรู้ตัวอยู่เล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่งเขากลับเสร็จ เมื่อกลับเข้ามา กลับเห็นจี้จิ่งเชินยังคงมองไปที่เครื่องเคลือบดินเผาตรงหน้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองแบบไม่ละสายตา ตกอยู่ในอาการครุ่นคิด
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเป็นกังวลในทันใด ถึงแม้ปกติจี้จิ่งเชินจะชื่นชอบการเก็บสะสม แต่ส่วนมากจะหลอกใช้มูลค่าในตัวของสะสม
ในสายตานักธุรกิจคนนี้ ของส่วนมากจะถูกกำหนดมูลค่าไว้อย่างชัดเจน
เห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็อดที่จะอยากรู้ไม่ได้
“เป็นอะไร？มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า？”
“แจกันใบนี้ผมคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้น มองดูเครื่องเคลือบดินเผาตรงหน้าอย่างละเอียด แต่กลับไม่เห็นรู้สึกว่ามีอะไรแตกต่างแต่อย่างใด
“บางทีอาจจะเคยเห็นในงานประมูลก็เป็นได้พอแล้ว นายกลับไปพักก่อน หลังจากฉันทำงานเสร็จ ค่อยมาช่วยนาย”
จี้จิ่งเชินบังคับเก้าอี้กำลังจะตรงเข้าห้องน้ำ ได้ยินคำนี้ ก็หยุดลง หันหน้ากลับมา ยกมุมปากขึ้น
“คุณช่วยผมอาบไหม？”
พอเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำนี้ ทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องในห้องน้ำเมื่อวาน ราวแสงอาทิตย์สีแดงบินมาอยู่บนแก้มสองข้างอย่างรวดเร็ว
เห็นแววตาของจี้จิ่งเชินแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ก็รีบร้อนหันหน้ากลับ เพื่อหลีกเลี่ยงสายตาเขา
“ไม่ใช่ซะหน่อย นายรีบเข้าไปเถอะ”
จี้จิ่งเชินเห็นท่าหล่อนที่แทบจะเข้าไปหลบหลังแจกันใบนั้น อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ จึงได้เข้าห้องน้ำไปในที่สุด
