เมียหวานของประธานเย็นชา – ตอนที่ 507

บทที่ 507 เธอคือเหยื่อล่อ

หมอได้นำความอยากรู้อยากเห็นภายในใจกดกลับไปแล้ว จากนั้นก็ได้รีบช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนตรวจสุขภาพแล้ว

ยืนยันว่าไม่มีปัญหา ก็ได้นำอาการป่วยจดอยู่ที่สมุด

เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้จี้จิ่งเชินไม่ให้เธอออกจากโรงพยาบาล จึงตั้งใจพูดถามหมอ: “ฉันยังต้องอยู่โรงพยาบาลต่อไหม? น่าจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วใช่ไหม?”

หมอได้ดูเล่มประวัติคนไข้ในมือดูแล้วดูอีกก็ได้พยักหน้าไปมา

“ตอนนี้ร่างกายได้ฟื้นฟูสภาพเป็นปกติแล้ว เหลือเพียงแต่แผลถลอกจำนวนหนึ่ง CTที่วันนี้ได้ตรวจก็ไม่มีปัญหา”

ตอนที่ด้านหนึ่งได้พูด เธอก็ได้เงยหัวมองแล้วมองอีกไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่กลับเห็นสีหน้าของเธอ เริ่มตั้งแต่เมื่อกี้ก็ได้แดงมาตลอดจนมีความไม่ปกติอยู่บ้าง

เธออดไม่ได้ที่จะเข้าใกล้ไปดูแล้วดูอีก จากนั้นก็ได้พูดอย่างคิ้วขมวด: “เพียงแต่ว่าคุณเวิน หลังจากนี้อย่าเอาหน้าคลุมเข้าไปนอนอยู่ในผ้าห่มอีก มันไม่มีต่อสุขภาพ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง อุณหภูมิบนใบหน้าไม่เพียงแต่ไม่ได้ลดลงไป แต่ทว่าได้ลอยยิ่งสูงขึ้นแล้ว!

และจี้จิ่งเชินที่ได้นั่งก้มหัวดูหนังสืออยู่ที่ทางด้านหนึ่ง เวลานี้กลับได้หัวเราะขึ้นมาแล้ว

มุมปากได้ยกขึ้นสูง

“รู้แล้ว คุณหมอ ฉันจะต้องควบคุมเธอไว้แน่นอน ก็จะต้องควบคุมทุกคืน”

เขาจงใจพูด

เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหัวทองไปยังเขาแล้วทีหนึ่งด้วยความไม่พอใจ

เรื่องนี้แท้จริงแล้วจะต้องโทษใครกันแน่?

เห็นได้ชัดว่าจี้จิ่งเชินเห็นถึงสายตาตำหนิของเธอแล้ว แต่กลับยังยื่นมือลูบไปลูบมาอยู่ที่บนหัวของเวินเที๋ยนเที๋ยน

ใช้น้ำเสียงของปลอบโยนเด็กในการพูด: “เชื่อฟังสักหน่อย เชื่อฟังคำพูดของหมอ”

เพราะว่าคำร้องขอของจี้จิ่งเชิน ก็ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่อยู่โรงพยาบาลต่อไปไม่ได้

วันรุ่งขึ้น

จี้จิ่งเชินยังมาไม่ถึง เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ตรวจสุขภาพเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมพร้อมที่จะกลับไปยังห้องผู้ป่วย

ตอนที่ได้เดินผ่านห้องโถง กลับได้เห็นถึงเคาเตอร์บริการที่อยู่ตรงหน้าอย่างกะทันหัน พยาบาลกี่คนได้รวบรวมอยู่ด้วยกัน กำลังแอบดูพูดซุบซิบนินทา

เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งจะเดินผ่าน ก็ได้ยินถึงการพูดคุยที่รางเลือนของพวกเขา

“เรื่องนี้ห้ามบอกเธอเด็ดขาด ก่อนหน้านี้ประธานจี้ก็ได้เคยกำชับไว้แล้ว อีกทั้งก็ไม่สามารถบอกกับใครได้”

“ได้ยินว่า ตอนนี้ตำรวจก็ได้เข้ามาแทรกแล้วล่ะ”

“คือคิดไม่ถึงจริงๆ คาดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนแบบนั้น! หวังว่าจะจับได้เร็วหน่อยเถอะ แบบนี้พวกเราถึงจะสามารถเลิกงานได้อย่างวางใจแล้วนะ”

“ก็ใช่!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินชื่อของจี้จิ่งเชิน จึงอดไม่ได้ที่จะเดินออกมาอย่างประหลาดใจ

“พวกเธอกำลังพูดอะไร?”

เมื่อพยาบาลกี่คนเห็นถึงเธอ ก็ได้ตกใจไปแล้วชั่วขณะ จากนั้นก็รีบเร่งถอยไปทางด้านหลังกี่ก้าว

“เวิน คุณเวิน? คุณออกมาได้ยังไงแล้ว?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนเห็นถึงสายตาที่ตื่นตกใจของพวกเขา ก็ได้สงสัยมากขึ้นอีก จากนั้นคิ้วก็ได้ขมวดเล็กน้อย

“ฉันออกมาเดินเล่น เมื่อกี้พวกเธอกำลังพูดถึงใคร?”

พยาบาลกี่คนได้จ้องมองซึ่งกันและกัน แต่กลับก็ไม่มีใครกล้าเปิดปาก

เห็นถึงท่าทีนี้ของพวกเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้นึกคำพูดเมื่อกี้ที่ได้ยินขึ้นมา

ที่พวกเขาพูดๆก็เพียงแต่แค่ห้ามเอาเรื่องอะไรไปบอกใครบางคน ยังคงเป็นจี้จิ่งเชินจัดการ……

หรือว่าก็คือเธอ?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้ขมวดคิ้วขึ้นไปชั่วขณะ

จากนั้นก็ได้พูดถามอีกครั้ง: “แท้จริงแล้วพวกเธอปิดบังเรื่องอะไรต่อฉัน?”

เธอยกน้ำเสียงสูง ในน้ำเสียงได้มีพลังกับความน่าเกรงขามของจี้จิ่งเชินกี่ส่วนทะลุออกมา ชั่วขณะก็ทำให้พยาบาลกี่คนตกใจจนก้มหัวลงไปแล้ว

ทั้งคือส่ายหัว ทั้งคือโบกมือ

“คุณเวิน นี่มันไม่มีความสัมพันธ์กับพวกเราเลยแม้แต่น้อยจริงๆนะ”

“แท้จริงแล้วคือเรื่องอะไร?”

พยาบาลกี่คนต่างจ้องมองซึ่งกันและกันสุดท้ายก็ยังคงพูด: “ก็คือมีความเกี่ยวข้องกับคุณชายตระกูลเฟิง เฟิงหมิง”

“เขา?”

พยาบาลได้พยักหน้า

“ตอนนี้ตำรวจก็ล้วนกำลังจับกุมเขาล่ะ”

เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ฟัง ฝ่ายตำรวจได้รับหลักฐาน แน่นอนว่าจะต้องจับกุม มีอะไรน่าประหลาดใจ?

แต่กลับก็ได้ยินพยาบาลอีกคนหนึ่งพูด: “กี่วันมานี้คุณก็ยังคงอย่าออกไปด้านนอกถึงดี เพื่อล่อลวงเฟิงหมิงออกมาแล้ว ฝ่ายตำรวจไม่ได้นำข่าวที่คุณปลอดภัยประกาศ และได้ปล่อยข่าวออกไปพูดว่าคุณได้รับบาดเจ็บหนักมาก มีอันตรายอยู่ตรงหน้า คิดต้องการที่จะยืมสิ่งนี้ดึงดูดคนออกมา”

เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ ในชั่วพริบตาเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้เบิ่งตาโตแล้ว

“เป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

พยาบาลรีบพูด: “ใช่สิ พวกเราก็ไม่รู้แผนการของฝ่ายตำรวจ ก่อนหน้านี้คุณจี้ยังคงเคยคัดค้านอย่างรุนแรง แต่เมื่อรอตอนที่พบ ฝ่ายตำรวจก็ได้ประกาศข่าวนี้ออกไปแล้ว

“ประธานจี้ให้พวกเราดูคุณเอาไว้ อย่าให้คุณออกจากโรงพยาบาล รอบด้านของที่นี่ก็ล้วนได้ติดตั้งระบบการรักษาความปลอดภัยที่แข็งแรงที่สุด และยังมีบอดี้การ์ดมากมายที่ตามอยู่ข้างตัวคุณ เพื่อปกป้องความปลอดภัยของคุณ”

ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับยังคงตื่นตระหนกตกใจ

เธอไม่กล้าที่จะเชื่อ คาดไม่ถึงว่าตำรวจจะใช้เธอมาเป็นเหยื่อล่อ……

หากว่าเฟิงหมิงมาแล้ว ก็คือมาเพื่อความปลอดภัยของเธอ……

หากว่าเขาไม่มา……

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ขมวดคิ้วไว้ แต่กลับไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองจะทำยังไงถึงดี

ถ้าเช่นนั้นต้องโทษจี้จิ่งเชินที่ไม่ให้เธอออกจากที่นี่ ก็น่าจะคือไม่ต้องการให้เธอลำบากใจถึงได้ปิดเรื่องนี้ต่อเธอเถอะ?

เห็นถึงสีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน พยาบาลกี่คนยังคิดว่าเธอกำลังกลัว จึงได้รีบอธิบายขึ้นมา

“เพียงแค่ว่าคุณไม่ต้องกังวล ที่ตำรวจได้ประกาศคือโรงพยาบาลอีกโรงพยาบาลหนึ่ง ไม่ใช่ที่นี่”

“ใช่ คุณจะไม่มีอันตราย”

แต่สีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไม่ได้ดีขึ้นเลย

ตอนที่กำลังคิด พยาบาลกี่คนตรงหน้าก็ไม่รู้ว่าเห็นถึงอะไรแล้ว สีหน้าก็ได้เปลี่ยนไปขาวซีดมากอย่างกะทันหัน

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงของพวกเขาจึงได้หันหัวไป แล้วได้เห็นถึงจี้จิ่งเชินไม่รู้ว่าเวลาไหนก็ได้มาถึงบนตัวของตัวเองแล้ว

“จี้จิ่งเชิน?”

จี้จิ่งเชินมองเธอ และได้ถอนหายใจเบาๆออกมาฟอดหนึ่ง

“เดิมทีไม่ต้องการให้เธอรู้”

“ก็ล้วนคือเรื่องจริง?”

จี้จิ่งเชินยื่นมือไปลากเธอเข้ามา

“เมื่อกี้ฉันออกไป ก็คือได้ยินข่าวคราว วันนี้เฟิงหมิงจะไปถึงโรงพยาบาลที่ตำรวจได้ประกาศต่อภายนอก”

“ดูฉัน?”

นิ้วมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้สั่นระริกไปครู่หนึ่งแล้ว

เธอหวังว่าสามารถจับเฟิงหมิงได้ แต่ก็หวังว่าเขาไม่มา

มีความขัดแย้งเป็นอย่างมากอยู่ภายในใจ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้ว่าควรทำยังไง

จี้จิ่งเชินพูดต่อ: “ครั้งนี้ตำรวจได้กระจายล้อมไว้อย่างแน่นหนา จะต้องสามารถจับเขาได้”

ดวงใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้เต้น

“ฉัน……”

ยังพูดไม่จบ จี้จิ่งเชินก็ได้กุมมือของเธอเอาไว้แน่นเล็กน้อย

จากนั้นก็พูดแทนเธอ: “ฉันมาพาเธอเข้าไป”

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาไว้ด้วยความประหลาดใจ

เธอคิดไม่ถึง คาดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะเอ่ยออกมาด้วยตัวเอง

คล้ายกับว่าจี้จิ่งเชินมองความคิดในใจของเธอออก จากนั้นก็ได้พูดพร้อมยิ้ม: “เธอยังคงอยากไป ไม่ใช่เหรอ?”

หากว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้เรื่องนี้ เขาสาบานว่าจะต้องปิดบังเวินเที๋ยนเที๋ยนไปทั้งชีวิต

แต่ว่าเธอรู้แล้ว จี้จิ่งเชินจึงยินยอมที่จะเอ่ยออกมาด้วยตัวเอง ในการพาเธอเข้าไป

บนใบหน้าแม้ว่าจะสงบจิตสงบใจ แต่ว่าในใจของจี้จิ่งเชินกลับกำลังถุยทิ้ง

เฟิงหมิงยังคงเป็นคนต่ำทรามจริงๆล่ะ

ก็แม้ว่าต้องตาย ก็ยังไม่ปล่อยเวินเที๋ยนเที๋ยนไป

หากว่าไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าไป นี่อาจจะกลายเป็นปมที่แก้ไม่ออกอยู่ในใจของเธอตลอดไป

ไม่ว่าสุดท้ายแล้วเฟิงหมิงคือตายคือเป็น ก็จะเหลืออยู่ในชีวิตของเวินเที๋ยนเที๋ยนส่วนหนึ่ง

เป็นคนบ้าคนหนึ่งจริงๆ!

ตอนที่คิด ดวงตาของจี้จิ่งเชินก็ได้หรี่ขึ้นเล็กน้อย

เพียงแต่ว่าก็แม้จะเป็นแบบนี้ ก็จะยังไง?

สามารถอยู่เป็นเพื่อนข้างตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ คนที่เข้าสู่ห้องใจของเธอ ก็มีเพียงเขาจี้จิ่งเชินแค่คนเดียว

ก็แม้ว่านี่ยังคงเป็นร่องรอยการใช้ชีวิตที่เหลือไว้ของเฟิงหมิง เขาก็จะอดทน นำไปล้างออกทีละน้อยทีละน้อย

ภายใต้สายตาของจี้จิ่งเชินได้ปรากฏอาวุธที่แหลมคมออกมา แต่กลับถูกเส้นสายตาปกปิดห้อยลงมาแล้ว

“อยากไปไหม?” เขาพูดถามอีกครั้ง

เวินเที๋ยนเที๋ยนไตร่ตรองไปแล้วครู่ใหญ่ๆ ในที่สุดยังคงได้พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกด้วยความลังเลใจ

บนใบหน้าของจี้จิ่งเชินที่เงียบสงบ

“ตอนนี้ฉันก็พาเธอเข้าไป”

“ขอบคุณ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้พูดออกมาจากใจจริง คิดไม่ถึงคาดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะใจกว้างเช่นนี้

จี้จิ่งเชินได้หัวเราะขึ้นมาแล้ว นิ้วชี้ได้อยู่บนริมฝีปากของตัวเองพร้อมกับพยักหน้าไปมา

“หากต้องพูดว่าขอบคุณแล้วละก็ ไม่ดีไปกว่าเปลี่ยนเป็นสิ่งนี้”

ใบหน้าที่แดงเล็กน้อยของเวินเที๋ยนเที๋ยน ได้มองแล้วมองอีกไปรอบด้าน จากนั้นก็ได้โค้งเอวลงอย่างรุนแรง และได้สัมผัสไปอยู่บนริมฝีปากของจี้จิ่งเชินแล้วครู่หนึ่ง

ตอนที่เพิ่งต้องการจะถอยไปด้านหลัง บนเอวกลับได้มีมือคู่หนึ่งเพิ่มขึ้นมาแล้ว และได้กอดเธอเอาไว้แน่น

และโอบจูบ

แสดงอำนาจสิทธิ์ขาดในการปกครองของตัวเองให้เห็นอย่างเปิดเผย