เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่ 687 เธอกำลังเตรียมอะไรอยู่

บทที่ 687 เธอกำลังเตรียมอะไรอยู่

จี้จิ่งเชินตามมาจากทางด้านหลัง ตอนที่เดินเข้ามาในคฤหาสน์ เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนถือโทรศัพท์มือถืออยู่ ก็ยืนอยู่ในห้องรับแขกด้วยใบหน้าที่หดหู่

เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เป็นอะไรหรือครับ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบส่ายหน้า : “ไม่มีอะไรค่ะ”

ว่าแล้วนั้น เพื่อไม่ให้จี้จิ่งเชินสงสัย จึงรีบหมุนตัวเดินกลับไปอีกทางด้านหนึ่ง

จี้จิ่งเชินมองตามเบื้องหลังของเธอ รู้สึกว่าช่วงสองสามวันมานี้เวินเที๋ยนเที๋ยนแปลกๆไป ราวกับว่ากำลังปิดบังอะไรเขาอยู่อย่างไรอย่างนั้น

ส่วนอีกทางด้านหนึ่ง เวินเที๋ยนเที๋ยนจองร้านอาหารไม่ได้นั้น จึงทำได้เพียงต้องคิดหาวิธีอื่น

ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถไปร้านอาหารได้ แต่ลองถอยกลับมาคิดดู ก็สามารถฉลองวันคริสต์มาสที่คฤหาสน์นี่ได้ เพียงแต่ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็คงจะต้องรบกวนพ่อบ้านและแม่ครัวจริงๆแล้ว

เวินเที๋ยนเที๋ยนคิด แล้ววางแผนอย่างแน่วแน่

ช่างเถอะ ถึงตอนนั้นแล้วก็ให้คนที่คฤหาสน์นี้หยุดพักก่อนแล้วกัน อาศัยช่วงนั้นให้ทุกคนได้สามารถพักผ่อนด้วย

ในเมื่อเปลี่ยนความคิดแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งต้องรักษาเวลา เพื่อฝึกฝนฝีมือในการทำอาหารของตัวเอง ของขวัญก็จะต้องเริ่มเตรียมแล้วด้วยเช่นกัน

เวลาที่ยุ่งๆอยู่นั้นหายไปอย่างรวดเร็ว และเพียงชั่วพริบตาเดียววันคริสต์มาสก็มาถึง

เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงกังวลว่าคืนก่อนวันคริสต์มาสจี้จิ่งเชินจะมีการเตรียมกิจกรรมอื่นๆขึ้นมากะทันหัน แต่รอสองสามวันแล้ว กลับเห็นว่าเขาไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ราวกับไม่ได้รับรู้ถึงเลยว่าวันคริสต์มาสมาถึงแล้วอย่างไรอย่างนั้น

วันนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนจัดการงานของตัวเองเสร็จเร็ว เพื่อออกจากบริษัท

คนที่คฤหาสน์ก็ได้หยุดพักกันไปก่อนล่วงหน้าแล้ว กลับออกไปกันตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ตอนนี้ในคฤหาสน์จึงเหลือเพียงแค่เธอกับจี้จิ่งเชินสองคนเพียงเท่านั้น

เธอเดินหารอบหนึ่ง เห็นว่าจี้จิ่งเชินเหมือนจะยังไม่กลับมาจากบริษัท จึงรีบถอดเสื้อคลุมออก แล้วเดินเข้าไปในห้องครัว

เห็นช่วงสองสามวันนี้จี้จิ่งเชินดูเหมือนจะไม่ได้สนใจว่าวันคริสต์มาสจะมาถึงแล้ว เพราะเมื่อวานเขายังคุยเรื่องที่บริษัทกับเธออยู่เลยเสียอย่างนั้น

เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ทำเซอร์ไพรส์ให้เขาได้

คิดแล้วนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงพลิกแผนของตัวเอง แล้วเริ่มเตรียมตัว

ช่วงเย็น จี้จิ่งเชินกลับมาจากบริษัท

และเมื่อเพิ่งจะลงจากรถมานั้น กลับพบว่าดูไม่ปกติเท่าไรนัก

ภายในคฤหาสน์ไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว มองไปแล้วดูเงียบสงัด

ปกติแล้วตัวเองยังไม่ทันได้ลงจากรถ พ่อบ้านก็จะมาอยู่ตรงหน้าประตูแล้ว รอจนกระทั่งเขามา แต่ครั้งนี้กลับไม่มีแม้แต่คนเดียวเสียอย่างนั้น

หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว และเมื่อคิดถึงเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว จึงรีบเดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว

และเพิ่งจะเดินเข้าไปถึงประตูห้องอาหารนั้น ก็ได้กลิ่นหอมเย้ายวนขึ้นมา

แบบนี้ ใครกำลังทำอาหารอย่างนั้นหรือ? แม่ครัว?

เขาก้าวเท้าเดินเข้าไป ผลักประตู กลับเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ในห้องครัวนั้นไม่ใช่แม่ครัว แต่เป็นเวินเที๋ยนเที๋ยน

เธอยืนหันหลังให้ตัวเองอยู่ตรงเคาน์เตอร์ที่ทำอาหาร แขนเสื้อกันหนาวถูกพันขึ้นมา สวมผ้ากันเปื้อนสีชมพู กำลังใจจดจ่ออยู่กับการเตรียมอาหารมื้อค่ำ

จี้จิ่งเชินเห็นว่าเธอปลอดภัยดี หัวใจที่รู้สึกกระวนกระวายอยู่นั้นก็รู้สึกโล่งขึ้นมา

เขายืนอยู่ข้างๆประตู แล้วมองดูท่าทางของเวินเที๋ยนเที๋ยน

สักพักหนึ่งถึงได้เอ่ยพูดขึ้น

“ทำไมคุณถึงได้มาทำอาหารได้ล่ะครับ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังเตรียมน้ำซุปอย่างสุดท้ายอย่างเอาจริงเอาจัง จู่ๆได้ยินเสียง จึงหันหน้ามาทันใด เห็นจี้จิ่งเชินที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงประตูห้องครัวตั้งแต่เมื่อไหร่ และกำลังมองเธออยู่ จึงรู้สึกลนลานขึ้นมาทันที

เธอหันมา แล้วบังสิ่งที่อยู่ทางด้านหลังเอาไว้ รีบเดินไปหาเขา อยากจะดันตัวเขาออกไปจากตรงประตู

“ทำไมพี่กลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะคะ?”

เห็นท่าทางที่ดูลนลานของเธอแล้ว จี้จิ่งเชินจึงเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณกำลังปิดบังอะไรผมอยู่?”

ว่าแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นมองไปทางด้านในห้องครัว

สังเกตเห็นสายตาของเขาแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งรู้สึกร้อนใจมากขึ้นไปอีก

ก่อนหน้าที่ทุกอย่างจะเสร็จนั้น จะให้จี้จิ่งเชินรู้แผนของเธอไม่ได้โดยเด็ดขาด มิเช่นนั้นแล้วการเซอร์ไพรส์ทุกอย่างก็คงจะล้มเหลวลง!

ว่าแล้วนั้น เธอจึงรีบเข้าไปแล้วยกมือบังตาจี้จิ่งเชินเอาไว้

“พี่ออกไปก่อนนะคะ ดีไหม? เดี๋ยวรอให้ฉันทำเสร็จก่อนแล้วค่อยเรียกพี่เข้ามา”

ในใจของจี้จิ่งเชินนั้นรู้สึกสงสัย ไม่รู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังเตรียมอะไรอยู่กันแน่ แต่นึกถึงความผิดปกติในช่วงนี้แล้ว ราวกับว่าเธอจะเริ่มมาเมื่อก่อนหน้านี้แล้ว

มุมปากของเขายกขึ้นมาเล็กน้อย ยกมือขึ้นมาดึงมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอาไว้ แล้วบรรจงจูบลงบนมือเธอเบาๆ

“ครับ ผมจะออกไปรอคุณข้างนอกเดี๋ยวนี้เลย”

เห็นเขาเชื่อฟังแบบนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงรู้สึกโล่งใจ ยืนอยู่ตรงที่เดิมอย่างไม่วางใจเท่าไรนัก มองเขาที่หันหลังจะเดินออกไป

แล้วถึงนึกขึ้นมาได้ จึงรีบเอ่ยขึ้น : “วันนี้พ่อบ้านกับแม่ครัวหยุดนะคะ ฉันให้พวกเขากลับไปพักผ่อนแล้ว ที่คฤหาสน์เหลือเพียงแค่พวกเราสองคน”

ได้ยินแล้ว จี้จิ่งเชินรู้สึกแปลกใจขึ้นมาอยู่บ้าง คิดไม่ถึงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะทำการเตรียมตัวมากมายขนาดนี้ และยังให้ทุกคนกลับบ้านไปแล้วอีกด้วย

เธอกำลังเตรียมอะไรอยู่กันแน่?

จี้จิ่งเชินหันกลับมามองเวินเที๋ยนเที๋ยนพลางเอ่ย : “ไม่เป็นไรครับ คุณทำต่อเถอะ”

ว่าแล้ว ก็หันหลังกลับขึ้นไปยังด้านบน

เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้กลับเข้ามาในครัว ครั้งนี้จึงล็อกประตูด้วยความระมัดระวัง กลัวว่าจี้จิ่งเชินจะพุ่งเข้ามาอีก แล้วรู้ทันแผนของเธอเข้าเสียก่อน

คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จี้จิ่งเชินจะกลับมาเร็วขนาดนี้ ดูแล้วเธอจะต้องเร่งมือแล้วสิ

คิดไปพลางเธอก็รีบลงมือไปด้วย ใช้ความรวดเร็วทำน้ำซุปอย่างสุดท้ายให้เร็วที่สุด

มองดูอาหารสามสี่อย่างที่ตัวเองเตรียมเสร็จแล้วนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงพยักหน้าลงด้วยความพอใจ

เปิดประตูห้องครัวออกมา แล้วยื่นหน้าออกมาดูสถานการณ์ทางด้านนอก เห็นว่าจี้จิ่งเชินไม่อยู่ จึงรีบเอาอาหารเหล่านั้นออกมาวางเอาไว้บนโต๊ะ

จนกระทั่งเธอจัดวางทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนั้น จี้จิ่งเชินเดินลงมาพอดี เห็นบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย แสดงถึงความรู้สึกเซอร์ไพรส์ออกมา

ยังไม่ได้เดินเข้ามาใกล้ ก็ได้กลิ่นหอมเย้ายวนแล้ว

แต่สายตาของเขากวาดตามองไปยังด้านบน กลับพบว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

อาหารบนโต๊ะเหล่านี้ ล้วนแต่ดูคุ้นๆอยู่บ้าง ราวกับว่าเป็นคำตอบที่เวินเที๋ยนเที๋ยนถามเขาก่อนหน้านี้

จี้จิ่งเชินรู้สึกแปลกใจ แท้จริงแล้วเวินเที๋ยนเที๋ยนได้เริ่มเตรียมทุกอย่างตั้งแต่ตอนนั้นแล้วอย่างนั้นหรือ?

มองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยืนอยู่ข้างๆโต๊ะในเวลานี้ด้วยท่าทางที่จริงจัง จี้จิ่งเชินอดที่จะหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

เที๋ยนเที๋ยนของเขา ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้?

เที๋ยนเที๋ยนยืนตัวตรง แขนเสื้อยังคงไม่ได้ปล่อยลงมา รอคอยด้วยความตื่นเต้น ราวกับนายทหารกำลังรอการตรวจสอบจากหัวหน้าอย่างไรอย่างนั้น

เห็นแววตาที่ปรากฏความเซอร์ไพรส์ของจี้จิ่งเชินแล้ว ก้อนหินที่อยู่ในใจของเขานั้นก็เหมือนจะยกลงมาได้ในที่สุด ใบหน้าแสดงความตื่นเต้นออกมา

จี้จิ่งเชินเดินเข้ามาใกล้ๆ ยิ่งรู้สึกว่ากลิ่นของอาหารบนโต๊ะนั้นช่างคุ้นเคยเป็นอย่างมาก เหมือนกับในทุกวันที่ปกติตัวเองกลับมาจากบริษัทแล้วจะได้กลิ่นแบบนี้

หลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาจากห้องครัวด้วยความลนลานอีกครั้งนั้น เขาเองก็ได้กลิ่นหอมนี้จากทางด้านในเช่นกัน

ตอนนั้นเขาเคยถามเวินเที๋ยนเที๋ยน แต่สุดท้ายคำตอบที่ได้รับก็คือแม่ครัวกำลังทำอาหารอยู่

เห็นเช่นนี้แล้ว ช่วงนั้นคงจะเป็นช่วงที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังฝึกฝนอยู่นั่นเอง?

จี้จิ่งเชินยกมุมปากขึ้น เห็นตำแหน่งของตัวเองนั้นมีโจ๊กปลาวางอยู่ข้างๆ ก็สะดุดตายิ่งนัก

นั่นคืออาหารที่จี้จิ่งเชินเคยบอกเอาไว้ว่าตัวเองชอบกินมากที่สุด

โจ๊กปลาที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นคนลงมือทำด้วยตัวเอง

เรื่องราวจุกจิกเหล่านี้ ตอนนี้หากเอามาเชื่อมต่อกันแล้ว ก็มาบรรจบกันเป็นกระแสอุ่นๆค่อยๆไหลออกมา

เพื่ออาหารเหล่านี้ ไม่รู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนใช้เวลาเตรียมตัวมานานขนาดไหน