บทที่ 735 หกสิบล้าน
หลิวเหม่ยหลันเห็นเธอตอนนี้ยังไม่อยากจะยอมรับผิดอีก จึงดึงเธอทีหนึ่ง
“ถ้าไม่อยากจะเข้าไปใช้ชีวิตที่เหลือในคุก ตอนนี้แกต้องฟังฉัน!”
ได้ยินคำนี้แล้ว ในที่สุดหล่อนเจียนีถึงยอมเงียบ ไม่เอ่ยปากพูดอีก
หลิวเหม่ยหลันพูดต่อไปอีก: “ต้องชดใช้เงินเท่าไหร่? สถานะของเราในตอนนี้แล้วคงจะยากหน่อย แต่เราจะพยายามรวบรวมให้ครบ แต่ขอเวลาให้พวกเราหน่อย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้าด้วยความเข้าใจ
“ฉันรู้ว่าตอนนี้พวกคุณไม่มีเงิน ไม่ต้องรวบรวมเงินหรอก”
หลิวเหม่ยหลันได้ยินดังนั้น ยังนึกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ให้พวกเขาชดใช้แล้ว บนใบหน้ายิ้มขึ้นมาทันที
“ฉันว่าแล้วเที๋ยนเที๋ยนไม่ใช่คนที่ไม่มีจิตใจ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ตอบโต้ แต่พูดอย่างเย็นชาว่า: “พวกคุณต่างก็เป็นคนตระกูลเวิน ถ้าออกไปหางานทำในตอนนี้ล่ะก็ ต้องมีคนนินทาแน่ ตอนนี้ในบ้านมีงานเยอะแยะที่ทำไม่ทัน พวกคุณอยู่ช่วยงานที่นี่ละกัน”
มองดูสีหน้าที่ตกตะลึงของทั้งสองคน เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอีกว่า: “วางใจได้ ฉันจะจ่ายเงินเดือนพวกคุณเท่ากับคนงานคนอื่น เพื่อเอามาชดใช้ค่าเสียหายของแจกันนี้”
หล่อนเจียนีได้ยินแล้ว ลืมตาขึ้นมาโตๆ ชี้นิ้วไปทางพวกคนงาน
พูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ: “ให้พวกเราทำงานกับพวกเค้า คุณฝันไปเถอะ!”
เธอถูกเลี้ยงมาอย่างคุณหนูผู้สูงส่ง มีแต่คนอื่นปรนนิบัติรับใช้ นี่กลายเป็นเธอไปปรนนิบัติคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่? รีบตอบปฏิเสธทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้จะบังคับ แค่พูดว่า: “ถ้าไม่เห็นด้วย งั้นก็ต้องให้ตำรวจเข้ามาจัดการแล้ว”
หลิวเหม่ยหลันเห็นท่าทางเวินเที๋ยนเที๋ยนแข็งใจมาก จึงยอมกัดฟันตอบตกลง
“รอเดี๋ยว พวกเราทำ ช่วงนี้ฉันเห็นในบ้านก็งานยุ่งมากเหมือนกัน พอดีช่วยพวกเค้าแบ่งเบางานบ้าง เราตกลงทำงานนี้ได้”
หล่อนเจียนีได้ยินแล้วรีบถามกลับอย่างไม่พอใจ: “แม่บ้าไปแล้วเหรอ? แจกันใบนั้นมีมูลค่าตั้งหกสิบล้าน เราจะต้องทำไปถึงไหนถึงจะชดใช้หมด?”
ในใจของหลิวเหม่ยหลันก็ไม่พอใจเหมือนกัน แต่เมื่อเทียบกับการไปทำงานให้คนอื่นข้างนอกแล้ว เธอยอมทำอยู่ในบ้านดีกว่า ไม่ถูกคนอื่นดูถูก
ยิ่งกว่านั้นคือ พวกเค้ายังไงก็เป็นคนตระกูลเวิน เวินเที๋ยนเที๋ยนคงไม่ถึงกับจะให้พวกเขาทำงานลำบากเหมือนคนงานคืนอื่นหรอก?
ในใจเธอคิดว่ายังโชคดี ถึงแม้ว่าตกลงทำแล้วก็ตาม ต่อไปถ้าพวกเขาไม่อยากทำ คงไม่มีใครมาบังคับหรอก?
คิดเช่นนี้แล้ว หลิวเหม่ยหลันจึงดึงตัวหล่อนเจียนีให้ตอบตกลง
เพิ่งจะพูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็หันหน้าไปพูดกับพ่อบ้าน: “เตรียมหาเครื่องไม้เครื่องมือให้พวกเขา เริ่มทำงานตั้งแต่วันนี้เลย”
พ่อบ้านพยักหน้า
“ครับ คุณหนู”
หลิวเหม่ยหลันและหล่อนเจียนีได้ยิน เวินเที๋ยนเที๋ยนจะให้พวกเขาไปทำงานจริงๆ โมโหจนกัดฟันแน่นๆ
“คุณจะให้พวกเราทำงานจริงเหรอ?”
“ในเมื่อพวกคุณตอบตกลงแล้ว ก็ต้องไปทำสิ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปบอกพ่อบ้าน: “ก่อนหน้านั้นพวกเขาอยากจะจัดสวนเมเปิลใหม่ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เป็นโอกาสดี ฤดูใบไม้ผลิใกล้จะถึงแล้ว พวกเธอไปตัดแต่งกิ่งไม้ที่เหี่ยวแห้งออก กวาดพื้นให้สะอาด แล้วผ้าห่มที่ปิดไว้เก็บขึ้นมาให้หมด”
ทั้งสองคนได้ยินแล้วสีหน้าทั้งซีดทั้งขาว
แววตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนเหลือบไปมองและพูดว่า: “หรือว่าพวกคุณอยากจะชดเชยเงินหกสิบล้าน? ตอนนี้ถ้ามีก็ไม่ต้องทำงาน”
พวกเขามีเงินที่ไหน?
หล่อนเจียนีโมโหจนตาแดง จ้องมองเวินเที๋ยนเที๋ยน
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ตอบโต้ใดๆ เพียงแต่พูดว่า: “พาพวกเค้าไปสิ ฉวีผิง นายช่วยพวกเค้าคำนวณดูว่าถ้าจ่ายเงินเดือนเท่ากันกับคนงานแล้ว หกสิบล้านต้องทำงานถึงเมื่อไหร่ถึงจะคืนหมด”
“ได้เลยครับ คุณหนู” ฉวีผิงตอบอย่างดีใจ จากนั้นรีบพาหล่อนเจียนีและหลิวเหม่ยหลันที่ไม่มีความเต็มใจออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูคนงานทั้งหมดที่เหลืออยู่ในห้อง และเอ่ยปากพูด: “เริ่มตั้งแต่วันนี้ พวกเค้าไม่ใช่เจ้านายผู้สูงศักดิ์ของตระกูลหล่อนอีกแล้ว แต่มีฐานะเท่าเทียมกับพวกคุณ พวกคุณไม่ต้องกลัวคำข่มขู่ของพวกเขา แล้วก็ไม่ต้องฟังคำสั่งของพวกเค้า”
ทุกคนได้ยินดังนั้น ต่างพยักหน้า ในใจนึกคิดไว้ต่างๆนาๆว่าควรทำยังไง
ปกติแล้วพวกเค้าก็ไม่พอใจสองคนนี้อยู่แล้วด้วย ตอนนี้ได้ยินเวินเที๋ยนเที๋ยนพูดเช่นนี้ รู้สึกคันมือขึ้นมาทันที อยากหาโอกาสสั่งสอนทั้งสองคนนี้ซะบ้าง อดใจไม่ไหวจนรีบเดินออกไปข้างนอกเลยทีเดียว
หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าลงไปมองเศษชิ้นส่วนเหล่านั้นที่อยู่บนพื้น
ถึงแม้จะทำโทษหล่อนเจียนีแล้ว แต่ชิ้นส่วนที่แตกหักเหล่านี้ไม่สามารถทำให้กลับคืนสู่สภาพเดิมได้แล้ว เงินหกสิบล้านสำหรับเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว ไม่ใช่เงินจำนวนที่มากเกินไปในตอนนี้
แต่เครื่องเคลือบแจกันที่สวยขนาดนี้ถูกทำลายจนแตกหักแบบนี้ ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเสียดายมาก
เธอถอนหายใจยาวๆ ก้มลงไปเก็บชิ้นส่วนเหล่านั้นขึ้นมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นโทรศัพท์ไปหาท่านเปิง บอกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น
หลังจากที่ท่านเปิงได้ยินดังนั้นแล้ว ยิ่งรู้สึกเสียดายมาก
“นึกไม่ถึงว่าจะ…….ช่างเถอะ นี่ก็ไม่ใช่ความผิดของคุณ คุณอย่าโทษตนเองนักเลย”
“ขอโทษนะคะ มันเกิดขึ้นเพราะฉันจริงๆ ช่วยถามเจ้าของเครื่องเคลือบนี้หน่อยได้ไหมคะ ขายให้ฉันได้ไหม?”
“คุณจะซื้อเศษชิ้นส่วนเหล่านั้น?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“ถึงแม้ตอนนี้จะกลายเป็นแค่เศษเล็กๆ การซ่อมแซมอาจจะเป็นไปได้ยากมาก แต่ฉันก็ยังอยากจะลองดู”
ท่านเปิงได้ยินดังนั้น เงียบไปสักพัก สุดท้ายจึงยอมพยักหน้าตอบตกลง
“ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว งั้นผมไปเจรจากับเขาดูก่อน เผื่อว่าเขาจะยอม”
“รบกวนท่านด้วยนะคะ”
วางสายโทรศัพท์แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจ้องมองเศษซากของแจกันเครื่องเคลือบในกล่องแดง แล้วขมวดคิ้วขึ้น
ดูแล้ว ถ้าจะซ่อมแซมจนเสร็จ คงต้องใช้เวลามากกว่าที่คิดไว้ตอนแรก
แต่ก็ยังดีที่ซื้อมาแล้ว ต่อไปไม่ต้องกังวลเรื่องเวลาอีก
แค่มีความอดทนและความพยายามให้มากพอ เวินเที๋ยนเที๋ยนเชื่อว่าตนเองสามารถซ่อมแซมแจกันนี้ให้เหมือนเดิมได้
เครื่องเคลือบที่สวยงามมากขนาดนี้ ถ้าหายสาบสูญจากโลกใบนี้ แล้วจะน่าเสียดายขนาดไหน
หล่อนเจียนีและหลิวเหม่ยหลันนึกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนต้องไม่มีทางให้พวกเค้าทำงานกับพวกคนงานจริงๆ แต่นึกไม่ถึง เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับใจแข็งให้พวกเค้าทำจริงๆ!
ทั้งสองคนเดินตามพ่อบ้านไปถึงสวนเมเปิลนั่น เห็นพ่อบ้านนำพลั่วเหล็กยื่นมาให้ หล่อนเจียนีเห็นแล้วโมโหอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาในที่สุด
เธอเดินเข้าไปเอาพลั่วโยนลงบนพื้น แล้วกรี๊ดร้องดังๆ
“จะให้ฉันทำงานพร้อมกันกับพวกคนงานอย่างพวกแก? พวกแกฟังดีๆนะ ตีให้ตายฉันก็ไม่ยอมแตะต้องของพวกนี้!”
เมื่อสักครู่นี้พ่อบ้านฟังคำสั่งของเวินเที๋ยนเที๋ยน ไม่ได้รีบร้อนตอบโต้ แต่พูดกลับไปว่า: “ถ้าคุณหล่อนไม่ยอมทำ งั้นคงต้องให้ตำรวจเข้ามาจัดการเรื่องนี้ ถึงเวลานั้นเชิญคุณหล่อนอธิบายกับตำรวจเองละกันครับ ว่าตกลงมันเป็นยังไงกันแน่?”
หล่อนเจียนีได้ยินคำพูดนี้แล้ว ตกตื่นใจกลัวขึ้นมาทันที
“แก……ไอ้เลว!”
ฉวีผิงยืนอยู่นิ่งๆกับที่ไม่ขยับ ไม่กลัวคำขู่ของเธอเลยสักนิด
หล่อนเจียนีเห็นแล้ว ความโมโหที่หยิ่งผยองก็หายไปในทันที
หลิวเหม่ยหลันที่อยู่ข้างๆดึงตัวเธอกลับมา บอกให้หล่อนเจียนีใจเย็นหน่อยและเอาพลั่วเหล็กยื่นไปที่มือของเธอด้วยตนเอง
“ไม่ต้องห่วง อีกสักพักหนึ่งก็ดีขึ้นแล้ว เรา……”
“อีกสักพักอะไร? หกสิบล้านนะ แกนึกว่าแค่ไม่กี่วันก็หาเงินได้เยอะขนาดนี้จริงๆเหรอ?”
หลิวเหม่ยหลันฟังแล้วก็โมโหขึ้นมาทันที
