บทที่ 796 ชุดแต่งงานแสนพิเศษ
ภาพวาดที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาถูกเพิ่มเข้าไปในชุดแต่งงานทีละนิด ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอ่อนโยนออกมา
ที่นี่ไม่ได้อยู่ใกล้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ถึงว่าเมื่อกี้ที่หลวนจื่อกลับมาหน้าผากจึงเต็มไปด้วยเหงื่อ
“เมื่อกี้ทำไมเธอถึงไม่บอกพวกเรา ฉันไปกับพวกเขาก็ได้แล้ว”
หลวนจื่อพูดอย่างเกรงใจ “ที่จริงแล้วเป็นเหมือนการลองพยายามเป็นหมอรักษาม้าใกล้ตายของฉัน ถ้าไม่สำเร็จจะทำให้พวกเธอผิดหวัง ตอนฉันอยู่ที่สถานเลี้ยงเล็กกำพร้า ยังแอบลองก่อนที่จะมาที่นี่”
“ลองพยายามเป็นหมอรักษาม้าที่ใกล้ตาย……” ได้ยินที่เปรียบเปรยแบบนั้นเวินเที๋ยนเที๋ยนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “พูดแบบนี้ ฉันก็เป็นม้าใกล้ตายตัวนั้นเหรอ?”
เธอชี้เข้าหาตัวเอง
“นั่นฉันไม่ได้พูดนะ!” หลวนจื่อรีบกุมมือเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ “ที่จริงแล้วฉันคิดง่ายๆ เธอกับจี้จิ่งเชินรู้จักกันที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี งานแต่งงานของพวกเธอ จะให้ดีที่สุดคือเพิ่มสิ่งที่เกี่ยวกับความทรงจำที่ผ่านมา ถึงตัดสินใจลองไปดู”
เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงกับใจละลาย
“สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซีสำหรับพวกเราแล้วความหมายพิเศษจริงๆ”
เธอกับจี้จิ่งเชินขอพรด้วยกันที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี
หลวนจื่อตบลงบนบ่าของเธออย่างปลอบโยน แล้วก็ตบลงบนที่นั่งข้างๆ
เด็กๆ กรูกันเข้ามาทีละคนสองคนอย่างรู้กัน
คนที่ถูกเด็กๆ ล้อมรอบอย่างเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกความไร้เดียงสาของพวกเขาดึงดูดความสนใจไปอย่างรวดเร็ว
มองเด็กๆ ไร้เดียงสาตรงหน้า ทันในนั้นเธอก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาในใจ
เธอลูบศีรษะของเสี่ยวโต้วแล้วถาม “เด็กๆ อยากเข้าร่วมงานแต่งงานของพี่ไหม?”
“อยาก！” เด็กๆ ตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน
เหล่าดีไซเนอร์และผู้ช่วยยี่สิบกว่าคนในห้องต่างกำลังยุ่ง
ภาพวาดมากมายถูกเพิ่มเข้าไป กระโปรงถูกยืดออกแผ่ไปกับพื้นราวกับภาพม้วนที่สวยงามไร้ที่ติ
ไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนถอนหายใจ ในตอนนั้นเองเสียงของประตูห้องที่ถูกเคาะก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“คุณหนู เตรียมตัวพร้อมหรือยังครับ?” เป็นเสียงของพ่อบ้าน
ตอนนี้คนด้านนอกเริ่มรอไม่ไหวกันแล้ว แม้ว่าจะไม่มีลุกออกไปเพราะสถานะของเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชิน แต่บนหน้ากลับแสดงออกถึงความหงุดหงิดอย่างชัดเจน
พ่อบ้านถามจี้จิ่งเชินแล้วว่าต้องการเร่งเวินเที๋ยนเที๋ยนไหม แต่จี้จิ่งเชินกลับแสดงออกว่าต้องการรอต่อไป
เขาเลยรออีกสักพักในที่สุดก็เข้ามาเงียบๆ คิดว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนอาจจะเจอกับปัญหาอะไร
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินเสียงของเขาก็เดินมาที่ประตู
“พ่อบ้าน? ด้านนอกตอนนี้เป็นอย่างไร?”
“ตอนนี้ทุกคนต่างร้อนใจกันเล็กน้อยแล้ว คุณหนูมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเวลา สายมาชั่วโมงกว่าแล้ว！
มิน่าพ่อบ้านถึงได้ร้อนใจจนเข้ามาหา
“ขออภัย แล้วจี้จิ่งเชินเขา……”
พ่อบ้านเอ่ย “คุณหนูวางใจ คุณชายยังอยู่ในโบสถ์รอคุณ เขาบอกว่าจะรอจนกว่าคุณหนูจะปรากฏตัว”
เมื่อฟังที่เขาพูดในหัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ปรากฏภาพท่าทางของจี้จิ่งเชิน
เขายืนอยู่ที่ปลายพรมแดง แต่งกายด้วยชุดเข้าพิธีสีขาวทั้งชุด สายแต่อ่อนโยนและแน่วแน่
เพียงแค่ภาพนี้ก็ทำให้เธอใจเต้นไม่หยุดแล้ว
“คุณเวิน” ในตอนนั้นเอง เสียงของเคอเหยียนรุ่ยก็ดังมาจากทางด้านหลัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไป เห็นเหล่าดีไซเนอร์และผู้ช่วยต่างหยุดการเคลื่อนไหวลงแล้วมองเขา เคอเหยียนรุ่ยถือชุดแต่งงานอยู่ในมือ
ก้าวเข้าไปตรงหน้าเขา ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“ปฏิบัติภารกิจลุล่วง！”
สายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนจับจ้องไปที่ชุดแต่งงานชุดนั้น นัยน์ตาค่อยๆ พราวระยับขึ้น
ประตูของห้องพักเจ้าสาวปิดแน่นอยู่นานแล้ว ใครก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นข้างใน
พ่อบ้านรออยู่ข้างนอกอย่างร้อนใจ สิบนาทีต่อมา ในที่สุดประตูทั้งสองบานก็ถูกเปิดออกมาจากทางด้านใน
เขาดีใจในทันที หันหน้ากลับไปอย่างรีบร้อน
“คุณหนู ในที่สุดคุณ……”
พูดได้เพียงครึ่งเดียว เขาก็พลันเบิกตากว้าง สายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกมาช้าๆ แล้วพยักหน้าให้เขาเล็กน้อย
“ขออภัย ให้พวกคุณรอนานแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
พ่อบ้านชะงักอยู่นาน ในที่สุดถึงพยักหน้า
“คุณหนู อีกเดี๋ยวตอนคุณหนูปรากฏตัว คุณชายเป็นอันตรายแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้วก็งงงวย
พ่อบ้านหัวเราะ ไม่ได้อธิบายอะไร
เขาเชื่อว่า อีกเดี๋ยวเวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฏตัวแล้ว ต้องนำศัตรูหัวใจมาให้คุณชายอย่างมากมายแน่นอน！
แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขากลับชอบที่จะเห็นและได้ยิน
“เที๋ยนเที๋ยน เธอลืมอันนี้！” ทันใดนั้นเสียงของหลวนจื่อดังมาจากทางข้างหลัง
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับไป ช่อดอกกล้วยไม้ระฆังถูกยัดเข้ามาในมือเธอ
“ช่อดอกไม้ของเธอ”
กลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้ลอยมาแตะปลายจมูกเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงยิ้มออกมา “ขอบคุณ”
หลวนจื่อยิ้มโบกมือไปมา “ไม่ต้องขอบคุณ จำไว้ว่าอีกเดี๋ยวโยนช่อดอกไม้มาทางฉันก็พอ”
เธอขยิบตาให้ด้วยสีหน้าซนๆ
“วางใจเถอะ เป็นเธอแน่นอน”
พูดจบเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยกเท้าก้าวออกไปข้างนอก
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก
จี้จิ่งเชิน ฉันมาแล้ว
……
หอประชุมใหญ่ของเมืองหลวง
จัตุรัสขนาดใหญ่ในตอนนี้ได้กลายเป็นทะเลดอกไม้ ซุ้มดอกไม้ที่ละเอียดอ่อนงดงามตั้งอยู่ที่หน้าโถงพิธี เปิดเป็นทางเดินทางสวยงาม
แขกที่มาร่วมพิธีไม่ขาดสายและคนสัญจรจำนวนไม่น้อยถูกทิวทัศน์ที่สวยงามดึงดูดมา ก็ถูกจัดวางอย่างเรียบร้อยเหมาะสม
ทุกอย่างต่างเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว
ขาดก็แต่เจ้าสาวแล้ว
เวลาผ่านไปทุกนาที มีเพียงจี้จิ่งเชินยืนอยู่ในโบสถ์ แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนที่เป็นเจ้าสาวกลับไม่ปรากฏตัวเสียที
จงหลีเดินไปหน้าจี้จิ่งเชิน ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยถาม “ประธานจี้ ใกล้จะได้เวลาเข้าพิธีแต่งงานแล้ว ทางคุณเวิน?”
จี้จิ่งเชินไม่ขยับ
จงหลียังคงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “โทรไปเร่งสักหน่อยไหม?”
“ไม่ต้อง”
เสียงของจี้จิ่งเชินแน่วแน่และมีพลัง เชื่อมั่นในตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างไม่มีสิ้นสุด “เธอต้องมาแน่”
เสียงระฆังดังขึ้นเป็นครั้งที่สิบสองบ่งบอกว่าพิธีแต่งงานล่าช้าอย่างชัดเจน
แขกที่มาร่วมพิธีต่างนั่งอยู่นานแล้ว รอคอยการมาถึงของจี้จิ่งเชินและเวินเที๋ยนเที๋ยน
ในตอนนั้นเองเสียงพลุก็ดังขึ้นข้างนอก
ทุกคนถูกเสียงดึงดูดความสนใจไป พากันวิ่งไปดูที่หน้าประตู
เห็นพลุถูกจุดขึ้นในเวลาเดียวกันราวกับดอกไม้เป็นร้อยๆ ดอกบานสะพรั่งอย่างพร้อมเพรียงกัน
ตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ำ แสงยามเย็นสวยงามที่ลับขอบฟ้า
แต่พลุละลานตากลับพรากเอาแสงสายัณห์ที่ส่องสว่างไปจนหมด
ดอกไม้จำนวนนับไม่ถ้วนร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า ราวกับเป็นฝนดอกไม้ ตอนนี้ทุกคนถึงพบว่าเครื่องบินหลายลำบินอยู่บนท้องฟ้าไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ดอกไม้พวกนี้ ก็ถูกโปรยมาจากบนเครื่องบิน
“สวยมากเลย！”
แม้แต่นักธุรกิจที่มีอิทธิพลและประสบการณ์ต่างๆ มากมาย เห็นขบวนใหญ่ถึงขนาดนี้ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาจากใจ
ประโยคนี้ พูดแทนความในใจของคนจำนวนมากในตอนนี้
สวย สวยมากจริงๆ ！
เหล่าแขกที่มาต่างจมดิ่งอยู่ในความตะลึง
อย่างไรก็ตามนี่ยังไม่จบ！
เมื่อกลีบดอกไม้ร่วงลงมาในโลกมนุษย์ ราวกับเป็นการเปิดสวิตช์สำหรับงานรื่นเริงต่อไป
ในชั่วพริบตาต่อมา ลูกโป่งและนกจำนวนนับไม่ถ้วนบินขึ้นสู่ท้องฟ้า
ในขณะเดียวกันรอบๆ ซุ้มดอกไม้ล้วนมีดอกไม้ไฟพุ่งสูงขึ้น
ความรู้สึกที่ซัดสาดในตอนนั้น ทำให้ทุกคนต่างตาเป็นประกายอย่างหลงใหล
