บทที่ 805 ตัดเย็บอย่างใจกล้า
เรือสำราญขับเคลื่อนไปอย่างช้า ๆ บนท้องทะเลที่เงียบสงบ เรือสำราญที่ขับเคลื่อนอยู่นั้นได้ผลักดันให้เกิดระลอกคลื่นสีน้ำเงินเข้มเป็นวงกว้าง
แสงเจิดจ้าของคลื่นบนท้องทะเล ได้ส่องสะท้อนให้เห็นเงาของจี้จิ่งเชินและตัวเธอที่ซ้อนกันอยู่
“ดวงดาวในคืนนี้สว่างไสวมาก แต่ว่ามองไม่เห็นดวงจันทร์”
เธอพูดอย่างเสียดาย
“ดวงจันทร์แจ่มชัดดวงดาวเบาบาง ถ้าหากดวงจันทร์สว่างจ้ามาก คุณก็จะไม่เห็นดวงดาว”
จี้จิ่งเชินปลอบใจเธอ และอยู่เป็นเพื่อนดูดาวกับเธอ
ท้องทะเลอากาศสดใสบริสุทธิ์ แม้แต่ดวงดาวก็กระจ่างแจ้งเป็นอันมาก
หากในตัวเมือง ก็แทบที่จะไม่เห็นท้องฟ้าดวงดาวที่สว่างระยิบระยับมากเท่านี้
ก็จริงอยู่นะ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับดวงจันทร์ ฉันชอบดวงดาวมากกว่า
เพราะว่าดวงจันทร์โดดเดี่ยวมาก เมื่อดวงจันทร์ส่องแสงสว่าง ดวงดาวก็จะค่อย ๆ มืดมิดลง
ก็เหลือเพียงแค่ดวงจันทร์ส่องแสงสว่าง
แม้ว่าแสงสว่างของดวงดาวจะไม่เจิดจ้าเท่ากับแสงสว่างของดวงจันทร์ แต่ดวงดาวมักจะปรากฏตัวออกมาเป็นกลุ่มพร้อมกัน
เธอชอบความรู้สึกแบบนี้มากกว่า ก็เหมือนกับเธอชอบที่จะอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซีอย่างไรอย่างนั้น
เพื่อนเด็กน้อยน่ารักเหล่านั้นของเธอ ก็เหมือนกับกลุ่มดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับ
ส่องสว่างแสงอันเจิดจ้าของพวกเขา
คุณนายจี้ที่รัก ฉันต้องเตือนคุณหน่อยนะว่า ช่วงเวลานับจากนี้ต่อไป คุณเป็นของฉันเพียงผู้เดียว
เสียงของจี้จิ่งเชินดังขึ้นบริเวณข้างหูของเธอทันที
ทำให้เธอหลุดออกจากการครุ่นคิดดังกล่าวนั้น
“ว่าไงนะ? ”
เธอตะลึงเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมจี้จิ่งเชินจู่ ๆ ก็พูดคำนี้ขึ้น
“นอกจากฉันแล้ว ไม่อนุญาตให้คุณคิดเรื่องอื่นได้อีก”
จี้จิ่งเชินโอบเธอเข้ามาในอ้อมอกอีกครั้ง
การกระทำและน้ำเสียงของเขาค่อนข้างรุนแรง
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำพูดดังกล่าวก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “คุณคงไม่ได้หึงฉันอยู่ใช่ไหม?”
“อืมใช่ ฉันหึงหวง”
จี้จิ่งเชินยอมรับอย่างไม่มีความกดดันใด ๆ “ในใจของเที๋ยนเที๋ยนมีพวกเด็กน้อยของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ยังมีพ่อบ้านและแม่ครัวที่ประจำอยู่ที่โบสถ์ แต่ในใจของฉัน มีแค่เที๋ยนเที๋ยนเพียงคนเดียวเท่านั้น”
ฝ่ายชายพูดด้วยน้ำเสียงอันทุ้มต่ำ
มีเพียงแค่เธอคนเดียว……
เวินเที๋ยนเที๋ยนหูแดงอีกแล้ว ชัดเจนว่าเป็นเพราะคำพูดแสดงความรักของจี้จิ่งเชิน แต่ทำไมเธอฟังแล้วรู้สึกถึงความไม่ค่อยเป็นธรรมอะไรบางอย่าง?
หรือว่าเธอฟังผิดงั้นเหรอ?
“ฉันก็ ให้ความสำคัญในตัวคุณมากนะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดโดยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะชำนาญ
เธอน้อยครั้งมากที่จะแสดงออกความรู้สึกที่มาจากใจของตนเองแบบนี้
แต่เมื่อได้ยินคำพูดจากฝ่ายชายแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะให้เขาได้รับรู้ว่า เธอชอบเขามากเพียงใด
และแคร์เขามากเพียงใด
ในคืนนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนได้หลับลงภายในอ้อมกอดของจี้จิ่งเชิน
ในวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอตื่นขึ้น กลับพบว่าตนเองไม่ได้อยู่บนเรือสำราญลำนั้นแล้ว
มองเห็นฝ้าเพดานที่มีลวดลายสวยงาม แสงแดดสว่างจ้าได้ส่องทะลุผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา
“ตื่นแล้วเหรอ? ”
เสียงอันทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้นบริเวณข้างหูของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันศีรษะไปมองเขา กลับถูกเขาหอมเข้าอย่างจัง
จี้จิ่งเชินจูบไปที่ปากของเธอ ผ่านไปสักพัก จึงค่อย ๆ ถอยหลังออกมาทั้งที่ยังไม่อยากจะหยุด
“อรุณสวัสดิ์”
แววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดงกล่ำ เอามือป้องที่ปากทำท่าทางต่อว่าและมองไปที่เขา
เธอไม่รู้แม้แต่ว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ไหน จี้ชิ่งเชินไม่อธิบายก็ยังพอเข้าใจได้ แต่เขายัง……
“ลุกขึ้นจากเตียงได้แล้ว ล้างหน้าล้างตาแล้วมาทานข้าว พวกเรายังมีเรื่องมากมายที่จะต้องทำกัน”
จี้จิ่งเชินลูบคลำผมของเธอ
“แต่ว่าคุณยังไม่บอกฉันเลยว่าตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพลางจัดแต่งทรงผม พลางลงมาจากเตียง
มองไปดูรอบ ๆ แล้ว รู้สึกทันทีได้ว่ามีความคุ้ยเคย……
พวกเขาไม่ได้อยู่บนเรือสำราญนั้นแล้ว
“พวกเราอยู่บนเกาะงั้นเหรอ? ”
เธอกำลังที่จะลุกยืนขึ้น จี้จิ่งเชินกลับหยุดเธอเอาไว้ แล้วจับที่เท้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน ช่วยใส่รองเท้าให้เธอ
“ฉลาดมากนะ คุณนายจี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าเริ่มแดง “คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมเหรอ? ”
จี้จิ่งเชินลุกยืนขึ้น
“ก่อนหน้านี้มันเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น จากนี้ต่อไปพวกเราจะอยู่ที่นี่เพื่อฉลองฮันนีมูนของพวกเรา ไม่มีใครสามารถมารบกวนพวกเราได้”
จี้จิ่งเชินพูดกับเธออย่างนุ่มนวล ดวงตาของเขาดูลึกซึ้ง และมีรอยยิ้มที่อ่อนโยน
ฮันนีมูนของพวกเรา……
เวินเที๋ยนเที๋ยนอบอุ่นในหัวใจ และก็ยิ้มออกมา
การที่จี้จิ่งเชินมอบการฮันนีมูนบนเกาะให้กับเธอนั้น เหมือนว่าเป็นทางเลือกที่ไม่เลวเลยทีเดียว
“แล้วคุณได้วางแพลนอะไรไว้บ้าง? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกระพริบตา ในใจเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ในช่วงที่จัดเตรียมงานแต่งงาน เธอไม่เคยได้ถามเกี่ยวกับเรื่องฮันนีมูนเลย
ตอนนี้เธอไม่รู้แม้แต่น้อยเกี่ยวกับการเตรียมการของจี้จิ่งเชิน
“เก็บเป็นความลับ” จี้จิ่งเชินยื่นนิ้วชี้ออกมา แล้วไปแตะที่ริมฝีปากของเธอ “คุณเพียงแต่ติดตามสามีของตน ก็พอแล้ว”
สำหรับการฮันนีมูนในครั้งนี้ เขาได้ใช้เวลาจัดเตรียมนานหลายเดือน
เขาจะต้องทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยน มีการท่องเที่ยวฮันนีมูนที่จดจำไปตลอดชีวิต
เขาย่อเอวลงเพื่ออุ้มเธอขึ้นมา แล้วกลับตัวเพื่อเดินออกไปยังด้านนอก
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจ รีบยื่นมือโอบไปที่บริเวณคอของเขาเอาไว้
“คุณจะพาฉันไปไหนเหรอ? ”
“ไปทานข้าวกันก่อน”
“ขณะที่พูด จี้จิ่งเชินก็พาเวินเที๋ยนเที๋ยนมาถึงที่ห้องอาหาร บนโต๊ะได้จัดวางแซนวิชและน้ำผลไม้ไว้เรียบร้อยแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกตะลึง
“ของพวกนี้คุณเป็นคนทำงั้นเหรอ? ”
เธอจำได้ว่า บนเกาะแห่งนี้มีเพียงเวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินแค่สองคนเท่านั้น
จี้จิ่งเชินอุ้มเธอวางลงบนเก้าอี้ พูดว่า: “นับแต่วันนี้ไป คุณแค่เสวยสุขกับการฮันนีมูนก็เพียงพอแล้ว”
เขาหยิบน้ำผลไม้ มาวางไว้ที่ด้านหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
“ช่วงบ่ายจะพาไปเที่ยวเล่นอะไรที่สนุกสนาน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปที่เขาด้วยความสงสัย “คุณได้เตรียมการไว้แล้วเหรอ? ”
“ให้พวกเขาจัดเตรียมสิ่งของไว้บางอย่าง เดี๋ยวสักครู่คุณก็ได้ทราบแล้ว”
จี้จิ่งเชินตั้งใจที่จะตอบคำถามแบบอ้อม ๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนทานอาหารเช้าเสร็จ จี้จิ่งเชินก็ยื่นกล่องที่งดงามใบหนึ่งให้กับเธอ
“ตกลงเตรียมการอะไรไว้กันแน่? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดกล่องออกอย่างสงสัย พบว่าข้างในคือชุดว่ายน้ำชุดหนึ่ง
ชุดว่ายน้ำสีขาวสุดเรียบง่าย ตัดเย็บอย่างใจกล้าในรูปแบบที่เซ็กซี่ เวินเที๋ยนเที๋ยนหน้าแดงขึ้นในทันที
“นี่คือ……”
สายตาของจี้จิ่งเชินหยุดอยู่สักครู่ที่ใบหน้าอันแดงกล่ำของเธอ แววตาแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์
“ไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ”
“แต่ว่าชุดนี้มัน……”
โป๊เปลือยเกินไปหรือเปล่า?
เวินเที๋ยนเที๋ยนดูแล้วดูอีก เกิดความลังเลใจ เพียงแค่คิดหน้าก็แดงแล้ว
“วางไว้ได้ บนเกาะนี้ไม่มีใครแล้วนอกจากเราสองคน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้อยู่แล้ว แต่ยังคงมีความลังเล
จี้จิ่งเชินเดินเข้ามา จูงมือแล้วพูดว่า: “หากใส่เสื้อผ้าทั่วไป เดี๋ยวลงในน้ำมันจะไม่สะดวก อาจเกิดอันตรายได้”
ได้ยินดังนั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงพยักหน้าตกลง
“งั้นก็ตามนี้”
เธอถือกล่องเตรียมเดินกลับไปที่ห้อง เพิ่งเดินได้เพียงสองก้าว ก็พบว่าจี้จิ่งเชินก็เดินตามมาด้วย
“คุณมาทำไมกัน? ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบิกตาโต มองเขาอย่างระมัดระวัง
จี้จิ่งเชินโบกมือเบา ๆ ใบหน้าแสดงออกถึงความไร้เดียงสา
“ฉันมาช่วยใส่”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบกันเขาไว้ให้อยู่หน้าประตู
“ฉันใส่เองได้” พูดจบ ก็ยังไม่วางใจและพูดขึ้นว่า: “ห้ามแอบดูเชียว! ”
จี้จิ่งเชินยกมือขึ้น แสดงถึงความบริสุทธิ์ใจของตน
“ฉันไม่แอบดูหรอก คิดไม่ถึงว่าเที๋ยนเที๋ยนจะมองฉันเป็นคนแบบนี้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนใบหน้าเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย ยังไงก็ไม่เชื่อจี้จิ่งเชิน ปิดประตูแล้วรีบเปลี่ยนใส่ชุดว่ายน้ำทันที
ชุดว่ายน้ำสีขาวตัดเย็บอย่างใจกล้าและมีความประณีต มองดูตัวเองในกระจก เวินเที๋ยนเที๋ยนก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเล็กน้อย
