บทที่833 ทางที่ดีที่สุดคุณควรจะคุ้มครองเที๋ยนเที๋ยนให้ปลอดภัย
จะไม่ผลักเหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่าเข้าไปในกองเพลิงเพื่อความปลอดภัยของตัวเองได้เป็นอันขาด!
สิ้นเสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว เวินหงไห่ก็หัวเราะเยาะแล้วพูดประชดประชันเธอ : “นี่ไม่ใช่เธอเป็นคนตัดสินใจ”
“ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าจี้จิ่งเชินที่เป็นเจ้าของตระกูลจี้จะมายอมทิ้งภรรยาตัวเองเพื่อคนนอกสองคน!”
“เธออย่าลืมคิดไปสิ!” เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก
นับว่าเธอเข้าใจจุดประสงค์ของเวินหงไห่แล้ว
เขาลักพาตัวเธอมาที่นี่ ไม่ใช่เพียงแค่เอาตัวเธอมาเพื่อแลกเปลี่ยนตัวกันกับเหยาเย้นและเวินหมิงเฮ่าเพียงเท่านั้น
เขายังจะลากจี้จิ่งเชินเข้ามาในสถานการณ์นี้ด้วยเช่นกัน
รู้ว่าเธอถูกลักพาตัว จี้จิ่งเชินจะต้องทำตามคำขอของเวินหงไห่อย่างแน่นอน ถึงแม้เธอจะสามารถกลับไปอยู่ข้างๆจี้จิ่งเชินได้อย่างปลอดภัย ก็คงจะโทษตัวเองเพราะเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
“ถูกต้อง ฉันต้องการให้เอาตัวเหยาเย้นกับเวินหงไห่มาให้ฉัน เวินเที๋ยนเที๋ยน ฉันทำอะไรกับเธอไม่ได้หรอก เพราะถึงยังไงเธอก็เป็นแต้มต่อตัวที่มีค่าที่สุดของฉัน”
เขามองเธออย่างหลงใหล ราวกับกำลังมองสิ่งที่ตัวเองเฝ้าปรารถนา
“แต่ฉันจะทำให้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่กับความเจ็บปวดทรมานและความรู้สึกผิดแบบนี้ไปตลอดชีวิต!”
เวินหงไห่เอ่ยพูดขึ้นมาอย่างเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเกลียดชัง “ผู้หญิงคนนั้นเห็นฉันตกอับ ก็ทิ้งฉันแล้วพาลูกหนีไป ฉันจะไม่ยอมให้เธอผ่านไปได้ด้วยดีแน่ๆ!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินน้ำเสียงที่โหดเหี้ยมของเวินหงไห่แล้วหลับตาลงอย่างไม่สบายใจ
เธอสามารถจินตนาการได้เลยว่า ถ้าหากเหยาเย้นกับเวินหมิงเฮ่ามาอยู่ในกำมือของเวินหงไห่แล้ว จะได้รับการปฏิบัติอย่างไร้มนุษยธรรมอย่างไร!
ดวงตาคู่นั้นของเวินเที๋ยนเที๋ยนปรากฎแววตาแห่งความมุ่งมั่นออกมา
จะต้องคิดหาวิธีหนีออกไปให้ได้!
เวลานี้ จี้จิ่งเชินที่กำลังตามหาตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยความกระวนกระวายใจนั้น เดินทางมาถึงตระกูลหล่อนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ไม่รอให้พ่อบ้านรายงาน เขาก็พาคนมุ่งหน้าเข้าไปแล้ว
“จี้จิ่งเชิน? คุณมาได้อย่างไร?”
หลิวเหม่ยหลันมองเขาอย่างไม่รู้สาเหตุ
จี้จิ่งเชินเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง แล้วก็กวาดตามองไปทางด้านหลังของเธอ
“ผมมาหาหล่อนเจียนี ให้เธอออกมาหาผม”
จี้จิ่งเชินละสายตาไป น้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก
หลิวเหม่ยหลันยืนอึ้งอยู่ตรงที่เดิมโดยไม่รู้จะทำอย่างไร เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆจี้จิ่งเชินจะมุ่งตรงมาตระกูลหล่อนเพื่อต้องการตัวคนแบบนี้
“เจียนี ไม่อยู่……”
ริมฝีปากบางของจี้จิ่งเชินเม้มเข้าหากัน แววตาปรากฏแสงแห่งความดุร้ายออกมา
สีหน้าท่าทางที่ดูแข็งกร้าวนั้นทำให้หลินเหม่ยหลันต้องก้าวถอยหลังไปอย่างควบคุมไม่ได้
“ผมไม่ได้กำลังถามความเห็นคุณ”
เขาเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนจะชนหลิวเหม่ยหลันเข้า
แล้วก็มีบอร์ดี้การ์ดพุ่งเข้าไปในทันที แล้วลากตัวหลิวเหม่ยหลันที่กำลังอึ้งอยู่นั้นลงมา
เขายกมือขึ้นเป็นการออกคำสั่ง
บอร์ดี้การ์ดก็พุ่งเข้าไปทันที และผ่านไปไม่นาน ก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของหล่อนเจียนีดังขึ้น
“ปล่อยฉัน พวกแกมันพวกผู้ชายเฮงซวย!”
หล่อนเจียนีตวาดออกมาด้วยความโมโห
เขาพาหล่อนเจียนีมายังสถานที่เงียบๆ ส่วนคนอื่นๆก็เฝ้าอยู่ตรงหน้าประตู
“บอกมา คุณลักพาตัวเที๋ยนเที๋ยนไปไว้ที่ไหน?”
จี้จิ่งเชินเอ่ยถามขึ้นอย่างตรงประเด็น
เห็นหล่อนเจียนีแสดงอาการเหมือนตัวเองไม่มีความผิด “คุณจี้ คุณกำลังพูดอะไรอยู่ ฉันฟังไม่เข้าใจเลยแม้แต่คำเดียว”
“ยังจะเสแสร้งอีกอย่างนั้นหรือ?”
จี้จิ่งเชินจ้องเธอ แววตานั้นราวกับปีศาจร้ายที่ปีนขึ้นมาจากเหวลึก เต็มไปด้วยความอาฆาต
หล่อนเจียนีรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที
“ฉันไม่ได้เสแสร้งจริงๆ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเธออยู่ที่ไหน!”
หล่อนเจียนีเดาได้ว่าจี้จิ่งเชินจะต้องกลับมาถามเธอ ดังนั้นตอนที่เธอแน่ใจเรื่องที่อยู่ของเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว จึงมอบเอาเรื่องที่ลักพาตัวนี้ให้กับเวินหงไห่เป็นคนจัดการ
แบบนี้เธอก็ไม่รู้เรื่องราวจริงๆแล้ว
สีหน้าท่าทางของหล่อนเจียนีในตอนนี้ไม่เหมือนกับเป็นคนทำ ความหวาดกลัวของเธอเองก็ไม่มีพิรุธออกมาแม้แต่นิดเลยเช่นกัน
ถึงแม้จี้จิ่งเชินจะฉลาดหลักแหลมอย่างไร ก็คงจะคิดไม่ถึง ว่าหล่อนเจียนีจะไม่ได้ร่วมการลักพาตัวก็เพื่อป้องกันไม่ให้เขาได้รู้ข่าวของเวินเที๋ยนเที๋ยนจากปากของเธอ
เพียงแค่ให้ที่อยู่ของเวินเที๋ยนเที๋ยน และกำลังคนและปัจจัยที่จำเป็นทั้งหมดสำหรับเขาเพียงเท่านั้น
“หล่อนเจียนี ทางที่ดีที่สุดคุณควรจะคุ้มครองเวินเที๋ยนเที๋ยนให้ปลอดภัยนะ ไม่อย่างนั้น ผมไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่”
แววตาที่มืดมิดของเขาจ้องมองไปยังหล่อนเจียนี
หล่อนเจียนีสั่นไปทั่งร่างกาย เธอแทบจะไม่ต้องสงสัยเลยว่าถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นกับเวินเที๋ยนเที๋ยน หายนะต่อไปก็คือเธออย่างแน่นอน
เมื่อจี้จิ่งเชินพูดจบแล้วนั้นก็กลับออกไปโดยที่ไม่ได้หันมาอีกเลย
มองตามเบื้องหลังของจี้จิ่งเชินที่ห่างออกไปแล้ว มุมปากของหล่อนเจียนีก็ค่อยๆยกยิ้มขึ้นมา
กลับมายังคฤหาสน์ สีหน้าของจี้จิ่งเชินก็ยังคงดูแย่อยู่เหมือนเดิม
เขาส่งคนให้ไปคอยจับตามองดูความเคลื่อนไหวของหลิวเหม่ยหลันและหล่อนเจียนีต่อ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องรับแขก
บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารเย็น พ่อบ้านและแม่ครัวยืนเฝ้าอยู่ข้างๆ รอจี้จิ่งเชินและเวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมา
เพียงแต่เมื่อพวกเขามองไปรอบๆแล้ว กลับเห็นเพียงแค่จี้จิ่งเชิน ไม่เห็นเงาของเวินเที๋ยนเที๋ยนเลยเสียด้วยซ้ำ
พ่อบ้านเพ่งมองสีหน้าของจี้จิ่งเชินอย่างละเอียด แล้วยกมือขึ้นขวางแม่ครัวที่กำลังจะเอ่ยถาม พลางส่ายหน้า
ไม่มีข่าวคราวของเวินเที๋ยนเที๋ยน จี้จิ่งเชินก็กินอะไรไม่ลงทั้งนั้น
เขาโทรศัพท์ให้เอาคนที่มีอยู่ทั้งหมดออกตามหาเบาะแสของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ข้อมูลที่ปรากฏออกมานี้ ทำให้พ่อบ้านและแม่ครัวได้รู้ดึงเรื่องนี้
“คุณนายเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ?”
แม่ครัวยังคงระงับอารมณ์ไม่ได้ จึงเอ่ยถามออกมา
พ่อบ้านเองก็มีสีหน้าท่าทางที่แสดงความเป็นกังวลออกมาด้วยเช่นกัน
จี้จิ่งเชินมองพวกเขา ในใจรู้สึกเจ็บปวด “เธอถูกลักพาตัวไป จนถึงตอนนี้แล้วยังสืบข่าวคราวอะไรไม่ได้เลย”
“ทำไมเป็นแบบนี้กัน?”
พ่อบ้านและแม่ครัวร้องเสียงหลง พ่อบ้านเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ : “คุณจี้ครับ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้จะทำอย่างไรดีครับ?”
“ฉันติดต่อไปยังกรมการข่าวอเมริกาเรียบร้อยแล้ว ให้พวกเขาส่งภาพจากสัญญาณดาวเทียมในช่วงที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเกิดเรื่องขึ้นมาให้ฉัน เพียงถ้ามีข่าวคราว พวกเขาก็จะบอกฉันในทันที”
แววตาของจี้จิ่งเชินนั้นปรากฏความกังวลออกมา
การแยกวิเคราะห์ภาพนั้นจำเป็นจะต้องใช้เวลาพักหนึ่ง ความปลอดภัยของเที๋ยนเที๋ยนก็รอต่อไปไม่ได้แล้ว เขาไม่อยากจะรอต่อไปอีกเลยแม้แต่วินาทีเดียวด้วยซ้ำ
จี้จิ่งเชินกังวลใจ และในเวลานี้เอง จู่ๆโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
“ได้รับแล้วหรือ?”
จี้จิ่งเชินลุกพรวดยืนขึ้นมา แววตาปรากฏแสงแห่งความหวังหนึ่งพลางเอ่ยพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น : “ไม่ว่าจะต้องเสียเท่าไหร่ ฉันก็ยอมซื้อ! ตอนนี้รีบส่งมาที่คอมพิวเตอร์ของฉันเลย”
“เดี๋ยวนี้!”
พ่อบ้านได้ยินเสียงของจี้จิ่งเชินแล้วจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างร้อนใจ : “คุณผู้ชายครับ เป็นอย่างไรบ้างครับ?”
จี้จิ่งเชินกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น พลางกัดฟันเอ่ยพูดขึ้น : “ทางกรมการข่าวอเมริกาหาภาพถ่ายจากตอนนั้นได้ ถึงแม้จะเป็นแค่รูปภาพ แต่คงจะสามารถเห็นเบาะแสได้บ้าง”
พ่อบ้านรู้สึกดีใจขึ้นมา
“แบบนี้ก็จะสามารถหาตัวคุณนายเจอแล้วใช่หรือเปล่าครับ?”
จี้จิ่งเชินพยักหน้า
“เป็นไปได้น่ะ…..”
เขารอคอยอยู่ข้างๆคอมพิวเตอร์ด้วยความตื่นเต้น ผ่านไปเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง คอมพิวเตอร์จึงมีเสียงติ๊งดังขึ้นมา
จี้จิ่งเชินรีบเปิดดู และในที่สุดก็เห็นรูปถ่ายเหล่านั้น!
“หาคนที่เชี่ยวชาญทางด้านเทคนิคมาวิเคราะห์ดู ฉันต้องการให้พวกเขาหาตำแหน่งที่เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ให้เจอได้เร็วที่สุด!”
“ครับ!”
………
หลังจากเวินหงไห่ออกไปแล้วนั้น ประตูเหล็กก็ถูกปิดลง
ตรงหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นจึงหลงเหลือแต่ความมืด
จะมานั่งรอความตายแบบนี้ไม่ได้
เธอลองขยับตัว แต่เชือกที่มัดตัวเธออยู่นั้นแน่นมาก ไม่ว่าเธอจะดิ้นอย่างไร ก็ไม่สามารถทำให้เชือกหลุดได้เลย
วิธีเพียงหนึ่งเดียวของเธอ ก็คือใช้ถูกับเก้าอี้ พยายามทำให้เชือกขาด
แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเช่นเดิม
และเวลานี้เอง จู่ๆประตูเหล็กก็เปิดขึ้นอีกครั้ง เวินหงไห่ถืออาหารเข้ามา
