เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่ 848 ไม่ตัดสินใจไม่ได้

บทที่ 848 ไม่ตัดสินใจไม่ได้

“พิษในร่างกายของเธอถูกดูดซึมโดยเด็ก ดังนั้นก่อนหน้านี้จึงไม่สามารถตรวจพบได้ แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเด็กกับร่างกายของแม่แน่นแฟ้นมากยิ่งขึ้นทุกวัน พิษจึงแพร่กระจายเข้าสู่ร่างกายของแม่อีกครั้ง”

หมอถือรายงานไว้ในมือ สีหน้าเคร่งเครียด

ตั้งแต่ส่งเวินเที๋ยนเที๋ยนเข้าโรงพยาบาล ใจของจี้จิ่งเชินเหมือนถูกแขวนไว้สูง

หมอเห็นสีหน้าแบบนี้บนหน้าของจี้จิ่งเชินเป็นครั้งแรก ลอบถอนหายใจในใจ

“นี่เป็นสิ่งที่พวกคิดไม่ถึง ระหว่างตั้งครรภ์ร่างกายเกิดการเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างมาก อาจเป็นไปได้ว่าเด็กดูดซึมสารพิษในร่างกายของแม่ พูดได้ว่าเด็กได้ช่วยชีวิตแม่ไว้ครั้งหนึ่ง”

จี้จิ่งเชินหลับตาลง กล่องเสียงตีบตัน

เงียบไปครู่ใหญ่ ในที่สุดจึงเอ่ยออกมา

“แล้วควรรักษาอย่างไร? ต้องมีวิธีรักษาสิ”

หมอพูดอย่างลำบากใจ “ตอนนี้พวกเราไม่รู้ว่าตอนนั้นคุณนายจี้รับยาพิษอะไรเข้าไป จึงไม่สามารถสั่งยาที่เหมาะสมให้ได้ และนอกจากนั้นที่มาของพิษอยู่ในตัวเด็ก ไม่มีวิธีรักษาได้อยู่แล้ว วิธีเดียวที่สามารถทำได้คือ……”

“คืออะไร?”

“เอาเด็กออก”

สามคำที่ราวกับเสียงฟ้าร้องดังก้องในหูจี้จิ่งเชิน

“คุณพูดอะไร?”

หมอพูดอย่างแน่วแน่ “นี่เป็นทางออกเดียวที่ปลอดภัย ถ้าให้เด็กเจริญเติบโตต่อไป ยิ่งเชื่อมต่อใกล้ชิดกับร่างกายของแม่พิษยิ่งแพร่กระจายมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงตอนนั้นคุณนายจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้”

คำเตือนของเขาไม่ได้มีเจตนาให้ตกใจ

ระยะแรกของการตั้งครรภ์เกิดผลกระทบมากขนาดนี้ ในอนาคตต้องยิ่งร้ายแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แน่นอน

เขาลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ถามขึ้นอีกครั้ง “ถ้าไม่เอาเด็กออกล่ะ?”

“ถ้าอย่างนั้นคุณเวินก็มีหวังไม่ถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้ว”

ไม่ถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์

จี้จิ่งเชินหลับตาลงอย่างเจ็บปวด

เขาไม่ได้ให้คำตอบ เขารู้จักเวินเที๋ยนเที๋ยนดี

ต่อให้มีหวังไม่ถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์ เธอก็เลือกจะตั้งครรภ์ต่ออย่างไม่ลังเลแน่นอน

เธอรักเด็ก มากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง

จี้จิ่งเชินไม่กล้าพนัน เขาไม่สามารถให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้เรื่องนี้ได้ ไม่อย่างนั้น เธอจะต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเด็กไว้

เห็นภาพของเวินเที๋ยนเที๋ยนลูบท้องเธอเบาๆ แล้วปรึกษาเขาเรื่องชื่อลูกในความคิด

หัวใจก็เจ็บปวดขึ้นทันที ราวกับถูกเข็มเหล็กทิ่มแทงลงไปลึกๆ ดึงออกไม่ได้

“เรื่องนี้ อย่าบอกเที๋ยนเที๋ยน……”

หมอพยักหน้าพูด “ไม่มีปัญหา แต่หวังพวกคุณจะเตรียมตัวให้เร็วยิ่งยืดเวลาออกไปก็จะยิ่งอันตราย”

จี้จิ่งเชินพยักหน้าเงียบๆ

ในใจเขาตัดสินใจแล้ว

ไม่ตัดสินใจไม่ได้

……

เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดไม่ถึงว่า ตัวเองออกโรงพยาบาลได้ไม่กี่วันก็กลับเข้าโรงพยาบาลอีก

เธอคิดว่าตัวเองกับโรงพยาบาลมีชะตาที่ตัดไม่ขาดออกจากกันจริงๆ

“ฉันเป็นอะไรไปเหรอ?”

ตอนที่เธอกำลังพูดกับตัวเองก็ได้ดึงดูดความสนใจของจี้จิ่งเชินที่กำลังจัดการเอกสารของบริษัทที่อยู่ข้างเตียง

เขารีบเอ่ยกับเวินเที๋ยนเที๋ยน “คุณแค่เหนื่อยมากเกินไป จากนี้ไปคุณต้องนอนที่โรงพยาบาล พักฟื้นสักระยะ”

น้ำเสียงของจี้จิ่งเชินจริงจังเป็นพิเศษ

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้สงสัยเขา พยักหน้ารับคำแนะนำจากเขา

ก่อนหน้านี้ที่บริษัท เธอก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเล็กน้อย

ตอนนี้เข้าโรงพยาบาลจริงๆ เธอยิ่งไม่กล้าเมินเฉยแล้ว

อย่างไรก็ตามเธอยังตั้งครรภ์ลูกของเธอกับจี้จิ่งเชิน

งานกับลูกเทียบกันแล้ว ไม่คุ้มที่จะกล่าวถึงเลย

นอกจากนี้บริษัทยังอยู่ในช่วงของการติดตาม เธอไม่ไปไม่กี่วันก็ไม่มีปัญหาอะไร

ใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้ พักผ่อนให้เต็มที่

แต่เรื่องที่เธออยู่โรงพยาบาลก็แล้วไป ทำไมจี้จิ่งเชินเองก็อยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนเธอไม่ไปไหน?

เวินเที๋ยนเที๋ยนหันมามอง กำลังจะพูดขึ้น กลับเห็นจี้จิ่งเชินมองเธอด้วยสายตากังวลเป็นอย่างมาก

เมื่อเห็นเธอมอง ความกังวลนั้นก็สลายหายไปทันที

สีหน้าแปลกๆ ของจี้จิ่งเชิน ดึงดูดสายตาสงสัยของเวินเที๋ยนเที๋ยน

แต่เธอก็ไม่ได้คิดมาก คิดว่าจี้จิ่งเชินคงเป็นห่วงสุขภาพของเธอ

“ฉันจะไม่ให้ตัวเองเหนื่อย คุณวางใจเถอะ” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดด้วยเสียงอบอุ่น

เธอลูบหน้าพร้อมกับเอ่ยกับเขา “แม้ว่าเริ่มพักตอนนี้จะเร็วไป แต่เพื่อลูกแล้ว ฉันยินดี”

ได้ยินเวินเที๋ยนเที๋ยนให้ความสำคัญกับลูกแบบนี้ จี้จิ่งเชินคิ้วขมวดแน่นขึ้น ยิ่งตั้งใจไม่ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้เกี่ยวกับอาการป่วย

“คุณต้องดูแลตัวเองให้ดี”

เขากดกริ่งเรียกและขอให้พยาบาลนำยาเข้ามาให้ เขารับถ้วยยาจากพยาบาลแล้วเตรียมจะป้อนให้เวินเที๋ยนเที๋ยน

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองยาน้ำในถ้วยด้วยความรังเกียจ

สีดำคล้ำและส่งกลิ่นที่ทำให้คนรู้สึกคลื่นไส้

“นี่มันยาอะไร ฉัน ฉันไม่ดื่มได้ไหม?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนหดคอกลับข้างหลังด้วยความกลัว

พยาบาลพูดปนขำ “นี่เป็นยาจีนเพื่อบำรุงร่างกาย สามารถฟื้นฟูร่างกายของคุณได้ เพื่อที่สารพิษ……”

“เพื่อที่จะไม่ให้ไม่สบายท้อง!”

จี้จิ่งเชินสายตาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที มองพยาบาลอย่างดุๆ ขัดเธอขึ้นทันที “คุณออกไปก่อนเถอะ ตรงนี้มีผมก็พอแล้ว”

พยาบาลพยักหน้าอย่างอึ้งๆ

เวินเที๋ยนเที๋ยนมองจี้จิ่งเชินอย่างไม่เข้าใจ “คุณเป็นอะไรไป ทำไมท่าทางคุณดูเหมือนกังวล?”

เธอแทบไม่เห็นจี้จิ่งเชินรีบพูดขนาดนี้มาก่อน

ส่วนมากเขาจะเงียบ สงบนิ่ง

“ผมกลัวว่าเธอจะรบกวนคุณพักผ่อน อีกอย่างเรื่องป้อนยา ผมทำเองผมถึงจะวางใจ”

จี้จิ่งเชินพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

ยาพวกนี้เพื่อปรับสภาพร่างกายแน่นอน

เพียงแต่ว่าเป็นเพียงการเตรียมร่างกายเพื่อที่จะเอาเด็กออกก็เท่านั้น……

เขาไม่กล้าให้เวินเที๋ยนเที๋ยน

เขากลัว

จี้จิ่งเชินที่ฟ้าไม่กลัว ดินไม่กลัว ก็กลัวได้เช่นกัน

เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้ว่าจี้จิ่งเชินในใจคิดอะไรอยู่ เธอดื่มยาที่เขาตั้งใจป้อนลงไปจนหมดถ้วย

ขมจนหน้าเล็กๆ ของเธอย่นเข้าหากันเป็นก้อน

“ขมเกินไปแล้ว”

เวินเที๋ยนเที๋ยนบ่น “ต่อไปคงไม่มีอีกแล้วใช่ไหม?”

“ขมเป็นยา” จี้จิ่งเชินมองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่แลบลิ้นออกมาก็เห็นใจเธอ “คราวหลังผมจะผสมน้ำตาลให้คุณ ไม่ขมขนาดนี้แล้ว”

เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มพลางพยักหน้า

ที่จริงแล้วขมหน่อยก็ไม่เป็นไร ขอแค่ฟื้นฟูร่างกาย ให้เธอคลอดลูกได้อย่างปลอดภัยก็พอแล้ว

เมื่อรับรู้ถึงความอ่อนโยนในแววตาของเวินเที๋ยนเที๋ยน ในใจจี้จิ่งเชินก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที

“เที๋ยนเที๋ยน คุณจำไว้นะ ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็เพื่อคุณ”

ขอโทษ เที๋ยนเที๋ยน เขาไม่กล้าพนัน

แม้ว่าจะมีโอกาสล้มเหลวแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ เขาก็จะไม่ยอมเสี่ยง

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินที่จี้จิ่งเชินพูดคำพูดแปลกๆ พวกนี้ ยังคิดว่าเขาหมายถึงยาขมๆ นั่น

จึงยิ้มปลอบใจ “ไม่เป็นไร แค่ขมนิดหน่อยก็เท่านั้น ฉันทนได้”

“ขอโทษ”

จี้จิ่งเชินเอ่ยเสียงเบา ก้มหน้าลงจูบศีรษะของเธอ

ในที่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไม่เห็น มีน้ำตาเอ่อคลออยู่ในดวงตาของเขา

เวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่โรงพยาบาลมาสามวันแล้วก็ถูกจี้จิ่งเชินพาไปพักฟื้นที่บ้าน

เธอยังอยากไปจัดการงานที่บริษัท ก็ถูกจี้จิ่งเชินปฏิเสธทันที

“หน้าที่ของคุณตอนนี้คือดูแลร่างกายให้ดี เรื่องอื่นๆ ผมดูแลให้เอง”

จี้จิ่งเชินจ้องเธอตรงๆ ราวกับกลัวว่าเธอจะพูดคำว่า “ไม่