อาจารย์ฉู่เม้มปากไม่ได้เอ่ยพูดออกมา
แต่อาจารย์อีกท่านหนึ่งนั้นพูดออกมาอย่างไม่พอใจ : “เที๋ยนเที๋ยนไม่ทันระวังได้ผลงานนั้นมา จะทำอย่างไรได้กัน? ถ้าหากเป็นคุณ หรือฉันก็อาจจะหาไม่เจอเลยก็ได้”
“เป็นเพราะพวกเราพิจารณากันไม่ดีเอง เที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ผิด”
“นี่ยังไม่ผิดอีกหรือ? การแข่งขันรอบแรกก็แพ้แล้ว คุณลองดูว่าคนอื่นๆจะมองพวกเราอย่างไร?” จางลัยยี่เอ่ยพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
“พอได้แล้ว!”
อาจารย์ฉู่เอ่ยขัดพวกเขาขึ้น “ดูการแข่งขันก่อน ตอนนี้ยังไม่สิ้นสุด ใครก็จะกำหนดแพ้ชนะไม่ได้ทั้งนั้นแหล่ะ”
แล้วสองสามคนนั้นจึงหยุดลงในที่สุด เงยหน้ามองไปทางด้านหน้าต่อ
ในขณะเดียวกันเวลานี้ จี้หยู๋ชิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์นั้นก็รู้สึกกังวลอยู่ด้วยเช่นกัน
ผ่านการทดสอบของจี้จิ่งเชินมาได้แล้ว เขาก็รีบหันมาดูทางคอมพิวเตอร์ทันที
ได้ยินคำพูดของคณะกรรมการเหล่านั้นแล้ว ก็อดจะขมวดคิ้วด้วยความกังวลไม่ได้ แววตานั้นเต็มไปด้วยความลังเล
ถ้าหากแม่แพ้แล้ว จะทำอย่างไรดี?
ขณะที่คิดอยู่นั้น จู่ๆมือของจี้จิ่งเชินก็ยื่นออกมา แล้ววางลงบนศีรษะของเขา
ในขณะเดียวก็น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำก็ดังขึ้นมาด้วย
“เราไม่มั่นใจในตัวเที๋ยนเที๋ยนขนาดนี้เลยหรือ? วางใจเถอะลูก แม่จะต้องชนะอย่างแน่นอน”
ได้ยินคำพูดที่ดูมั่นใจขนาดนี้แล้ว จี้หยู๋ชิงจึงหันกลับไปมองจี้จิ่งเชินด้วยความประหลาดใจ
แววตาที่จริงจัง มองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่นิดเดียว
ตั้งแต่เริ่มต้น เขาก็มั่นใจว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะต้องชนะอย่างแน่นอน
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็จะไม่เปลี่ยนแปลง
เห็นแววตาที่มุ่งมั่นของเขาแล้ว จี้หยู๋ชิงก็พยักหน้าตามไปด้วย แล้วจดจ้องอยู่กับการแข่งขัน
บนเวที อาจารย์เหล่านั้นเห็นผลงานของคุณเดซี่แล้ว ในใจก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก แทบจะมั่นใจว่าการแข่งขันครั้งนี้ใครจะเป็นผู้ชนะ
แต่จากนั้น ก็ยังคงทำตามขั้นตอน เดินมาตรงหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน
แต่สองสามคนนั้นกลับไม่ได้ตรวจสอบ แล้วเอ่ยถามขึ้นมาก่อน : “เวินเที๋ยนเที๋ยน คุณรู้วาผลงานที่คุณเลือกมาเป็นแบบไหนหรือเปล่า?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มออกมา
“แก้วจิ่วหลงใบนี้รอยแตกไม่มาก ยังดีที่การซ่อมนั้นไม่ได้มีความยากลำบากเท่าไรนัก ไม่อย่างนั้นจะต้องทำไม่เสร็จแน่ๆค่ะ”
ผู้ตรวจสอบสองสามคนนั้นได้ยินแล้ว ก็ส่ายหน้าด้วยความเสียดาย
ดูแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้รับรู้เลย ว่าตัวเองเลือกผลงานแบบไหนออกมา
จึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง : “ที่คุณเดซี่เลือกไป ด้านบนนั้นมีกับดักที่ซ่อนเอาไว้อยู่หนึ่งจุด เธอหาเจออีกทั้งยังซ่อมมันแล้วด้วย ตรงจุดนี้คุณมีความคิดเห็นอย่างไรบ้าง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปทางคุณเดซี่ คิดแล้วพลางเอ่ยขึ้น : “ฉันรู้สึกว่าเทคนิคการซ่อมแซมของคุณเดซี่นั้นดีมากจริงๆค่ะ”
เห็นเธอยังคงมีท่าทางแบบนี้แล้ว ผู้ตรวจสอบเหล่านั้นจึงล้มเลิกความตั้งใจไป
“ดูแล้ว การแข่งขันครั้งนี้จะตัดสินแพ้ชนะได้แล้ว……”
เขาพูดไปพลาง แล้วหยิบแก้วจิ่วหลงที่เวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อมขึ้นมา
ยังไม่ทันพูดจบนั้น สีหน้ากลับเปลี่ยนไปในทันที
“เดี๋ยวนะ! มีบางอย่างที่ดูผิดปกติ!”
“เกิดอะไรขึ้น?”
อีกสองสามคนนั้นมองมาด้วยความสงสัย
คณะกรรมการคนนั้นขมวดคิ้วขึ้น แล้วมองสำรวจแก้วจิ่วหลงในมืออย่างละเอียด
“ไม่ใช่สิ ฉันจำได้ว่าแก้วนี้ ด้านในมีกับดักซ่อนอยู่จุดนึงนี่ ตอนนี้ทำไมหาไม่เจอแล้ว?”
“จะเป็นไปได้ยังไง?”
สองสามคนเดินเข้ามา แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ : “ฉันไม่ได้จำผิดแน่ๆ ไม่เจอแล้วจริงๆ!”
พวกเขาพลิกหากันอย่างละเอียด จนผ่านไปซักพักหนึ่ง อาจารย์ท่านหนึ่งถึงได้เห็น
“ไม่สิ รอยร้าวนั่นถูกซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้วต่างหาก”
“เป็นไปได้อย่างไร? ต่อให้จะซ่อมเสร็จแล้วก็จะต้องทิ้งร่องรอยตำหนิเอาไว้สิ แต่นี่ไม่มีร่องรอยของการซ่อมอยู่เลย มีเพียงแค่รอยร้าวที่อยู่ทางด้านนอกเท่านั้นเอง”
อาจารย์ท่านนั้นถอนหายใจออกมา
“ตอนนี้ พวกคุณยังไม่เข้าใจใช่ไหม?”
คนเหล่านั้นดูสับสน
อาจารย์เอ่ยขึ้น : “ความจริงแล้วเวินเที๋ยนเที๋ยนพบกับดักที่ซ่อนอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว”
“แต่ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ซ่อมมันเลยนี่”
“ฉันซ่อมแล้วค่ะ” เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเอ่ยขึ้นในเวลานี้
กรรมการสองสามคนนั้นแย้งออกมาอย่างไม่พอใจ : “พูดจาเหลวไหล คุณซ่อมแซมมันตั้งแต่ตอนไหนกัน?”
“ก็ตอนยี่สิบนาทีสุดท้ายไงคะ ทุกคนอาจจะกำลังมองดูผลงานของอาจารย์เดซี่อยู่ตลอด ก็เลยไม่ได้สังเกตฉัน แต่ฉันซ่อมรอยร้าวนั้นตอนยี่สิบนาทีสุดท้ายจริงๆนะคะ”
“เป็นไปได้อย่างไร? เวลาแค่ยี่สิบนาทีไม่พอที่จะซ่อมได้อยู่แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มออกมาเล็กน้อย พลางเอ่ย : “ถ้าหากซ่อมเพียงแค่รอยร้าวนี้คงไม่สามารถทำได้จริงๆค่ะ แต่ฉันได้ซ่อมแซมรอยร้าวนั่นมาตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว”
“อะไรนะ?”
สองสามคนนั้นรู้สึกตกตะลึง
ยังไม่ทันสิ้นเสียงนั้น จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบหยิบแก้วจิ่วหลงขึ้นมา มองดูอย่างละเอียด แล้วรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที
จริงๆด้วย!
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ซ่อมแซมรอยร้าวนั้นไว้ตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว!
เพียงแต่เธอกับอาจารย์เดซี่นั้นแตกต่างกัน คือเธอไม่ได้เริ่มซ่อมแซมร่องรอยนั้นก่อนตั้งแต่แรก แต่ซ่อมแซมรอยร้าวอื่นๆที่เห็นได้ชัดก่อน
และเป็นเพราะการออกแบบกับดักนี้นั้นมีความพิเศษเป็นอย่างมาก เชื่อมต่อกับรอยร้าวเล็กๆสองสามรอยนั้น
ดังนั้นตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อมเส้นรอยร้าวเหล่านั้น ก็นับว่าเป็นการปูทางในการซ่อมแซมรอยกับดักต่อไปด้วย
แบบนี้ ถึงได้ซ่อมเสร็จได้ในช่วงเวลาที่สั้นที่สุด แล้วก็ไม่ได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้ด้วยเช่นกัน
ทุกคนต่างก็พากันตกใจขึ้นมาในทันใด คิดไม่ถึงว่าจะยังมีวิธีแบบนี้อยู่ด้วย!
ที่แท้เวินเที๋ยนเที๋ยนก็พิจารณาจากสถานการณ์โดยรวมนี่เอง พิจารณาทุกๆรอยร้าว แล้วทำให้บรรลุประสิทธิภาพขึ้นมา
อาจารย์เดซี่ที่อยู่ข้างๆได้ยินแล้ว ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วกำหมัดแน่น
ตอนในช่วงยี่สิบนาทีสุดท้ายเมื่อครู่นี้ เธอเห็นการเคลื่อนไหวของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็คาดเดาบางอย่างได้แล้ว
คิดไม่ถึงว่าจะเหมือนกับที่เธอคิดไว้ก่อนหน้านี้จริงๆ
คุณเดซี่เดินเข้ามา แล้วหยิบแก้วจิ่วหลงที่เวินเที๋ยนเที๋ยนซ่อมแซมขึ้นมา มองดูอย่างละเอียด
ยิ่งมองลงไป หัวใจของเธอนั้นก็ยิ่งจมดิ่งลง
ไม่คิดว่าจะยังมีวิธีการซ่อมแบบนี้ด้วย……
คงจะไม่พูดไม่ได้ว่าวิธีการซ่อมแซมของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้น ดีกว่าที่เธอใช้มาก เป็นการช่วยลดความเสียหายของวัตถุโบราณได้ในระดับสูงสุดอีกด้วย
ก่อนหน้านี้เธอแสดงอำนาจกับเวินเที๋ยนเที๋ยน เลือกกาอันนั้นไป และยังซ่อมแซมรอยที่ซ่อนอยู่เอาไว้ในทันทีเลยอีกด้วย
คิดไม่ถึงเลยว่าทั้งหมดนี้จะเป็นการดูหมิ่นตัวเองแบบนี้
คุณเดซี่ส่ายหน้า
ก่อนหน้านี้ตัวเองเก็บตัวอยู่ในห้องทำงานมาตลอด ไม่รู้เลยว่าเหนือเขายังมีเขา เหนือฟ้ายังมีฟ้า ยังมีภูเขาลูกที่สูงกว่า
เทคนิคที่เธอร่ำเรียนมายี่สิบกว่าปี ไม่คิดว่าจะยังตามเด็กที่อายุน้อยๆแบบนี้ไม่ทัน
“อา”
คุณเดซี่ถอนหายใจออกมา “ฉันแพ้แล้ว”
ได้ยินประโยคนี้แล้ว ทุกคนในนั้นต่างก็พากันส่งเสียงออกมาด้วยความประหลาดใจ!
ชนะแล้ว!
ไม่คิดว่าจะชนะแล้ว!
ทุกคนล้วนแต่คิดว่าครั้งนี้พวกเขาจะต้องแพ้อย่างแน่นอน คิดไม่ถึงเลยว่าจะกลับกันแบบนี้!
เทคนิคที่เวินเที๋ยนเที๋ยนใช้ทั้งหมดเกินความคาดหมายของพวกเขา
ก่อนหน้านี้คนที่ประเมินค่าเวินเที๋ยนเที๋ยนต่ำไปนั้นก็จำยอม แล้วเอ่ยเสียงสูงขึ้นมา : “ฉันบอกแล้ว!ว่าก่อนหน้านี้เวินเที๋ยนเที๋ยนจะต้องซ่อนความสามารถเอาไว้อย่างแน่นอน ตอนนี้ก็แสดงออกมาให้เห็นแล้วไม่ใช่รึไง?”
“เมื่อกี้พวกเธอยังพูดว่าเธอจะต้องแพ้แน่ๆอยู่เลย ตอนนี้มาเสียใจทีหลังแล้วสิ?”
คนที่นั่งอยู่ข้างๆอดที่จะมองบนไม่ได้
แล้วก็ไม่รู้ว่าใครกันที่เป็นคนพูดขึ้นมาคนแรกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะต้องแพ้อย่างแน่นอน
ลืมเร็วขนาดนี้เลย
