“วันพรุ่งนี้เราจะต้องแข่งกันใช่ไหมคะ? รอถึงวันพรุ่งนี้ ฉันจะต้องชนะคุณแน่!”
น้ำเสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นมีความมั่นใจ และเธอก็ไม่ได้ตาบอด
สองสามคนตรงหน้าตกใจ รู้สึกสั่นกับพลังของเธอ แล้วมองเธออย่างประหลาดใจ
และในช่วงเวลานั้นเองโนดะซังและมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะนั้นรู้สึกว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนจะสามารถชนะได้แน่!
พลังแบบนี้ก็คงจะมีไม่กี่คนที่พอจะเป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อกันได้
แต่อกลับยังคงไม่ยอมง่ายๆ เขากัดฟันพลางเอ่ยโต้แย้งขึ้นเสียงสูง : “แบบเธอเนี่ยนะ? เธออย่าฝันไปหน่อยเลย! รอให้ถึงพรุ่งนี้ ฉันจะทำให้คนพวกนั้นเห็นว่าระดับจริงๆของเธอก็ได้แค่นี้นั่นแหล่ะ!”
“ได้ค่ะ”เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้รับการยุยงจากคำพูดของเขาเลย จึงเอ่ยพูดไปเพียงแค่ว่า : “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็พรุ่งนี้เจอกันนะคะ”
ว่าแล้ว ก็พาจี้หยู๋ชิงเตรียมตัวจะเดินจากไป
พนักงานที่ตกใจจนยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ตอนนี้เองถึงได้มีปฏิกิริยาตอบกลับมา แล้วรีบพาเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินขึ้นไปด้านบน
เห็นว่าเธอไปแล้ว ทันใดนั้นเองสีหน้าของอก็เปลี่ยนไปดูแย่ขึ้นมา
จ้องมองอย่างรุนแรงไปยังทิศทางที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินจากไป แล้วด่าว่าพนักงานออกมาอย่างโจ่งแจ้ง
“นี่มันอะไรกัน? เมื่อกี้พวกเธอบอกว่าห้องเต็มแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมเวินเที๋ยนเที๋ยนถึงเข้าไปได้? ฉันว่าพวกเธอนี่จงใจกันชัดๆ!”
คนพวกนี้หาเรื่องยั่วยุตั้งแต่เข้ามาแล้ว ไม่ได้สนใจคำพูดของคนอื่นเลย เห็นตอนนี้พวกเขากำลังก่อความวุ่นวายอยู่ ดังนั้นความอดทนของคนก็หมดไปตั้งแต่แรกแล้ว
พลางเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ : “ที่นั่นเป็นห้องอาหารชั้นดาดฟ้าเฉพาะของคุณเวินและคุณจี้เท่านั้น เปิดให้สำหรับทั้งสองคน แน่นอนว่าพวกเขาไม่จำเป็นต้องต่อคิวไงคะ”
มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะได้ยินน้ำเสียงเย้ยหยันของเธอแล้ว สีหน้าก็ยิ่งซีดเผือดพลางเอ่ยขึ้นมาอย่างโมโห : “แบบนี้ ฉันเองก็จะไปชั้นดาดฟ้าเหมือนกัน!”
“อย่าล้อเล่นไปหน่อยเลยค่ะ”
พนักงานเหล่านั้นหัวเราะออกมาแทบจะไม่ต้องคิดพลางเอ่ยขึ้น : “ร้านอาหารTHALIAชั้นดาดฟ้าต้อนรับแค่เพียงคุณเวินและคุณจี้เท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิเข้าไปค่ะ”
ว่าแล้วก็เอ่ยพูดกับบุคคลเหล่านั้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา : “ตอนนี้สถานการณ์เป็นแบบนี้ ถ้าพวกคุณไม่ทานอาหารกันตรงพื้นที่โซนรวมนี้ ก็กรุณากลับไปเถอะค่ะ”
เนื่องจากเป็นการกำชับของเวินเที๋ยนเที๋ยนก่อนหน้านี้ ท่าทางของพวกเขานั้นจึงดูแข็งขึ้นมา
พวกโนดะซังและมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะได้ยินคำพูดนี้แล้ว สีหน้าก็ซีดขึ้นมาเล็กน้อย
ด้านข้างนั้นมีผู้เข้าแข่งขันครั้งนี้อยู่ด้วยไม่น้อย ล้วนแต่กำลังมองดูท่าทางของพวกเขาอยู่ด้วยกันทั้งสิ้น
มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะยังอยากจะพูดต่อ แต่กลับถูกโนดะซังที่อยู่ข้างๆขวางเอาไว้
“พอแล้ว ก่อเรื่องเป็นที่หัวเราะเยาะขนาดนี้แล้ว นายจะยังไม่หยุดอีกหรือ?”
“แต่…….”
มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะยังคงไม่ยอม แต่กลับถูกโนดะซังตำหนิออกมา “ถ้านายอยากจะเหยียดหยามเวินเที๋ยนเที๋ยน พรุ่งนี้ก็จะรู้แล้วไม่ใช่หรือ? ใครแพ้ใครชนะ ถึงตอนนั้นเดี๋ยวก็รู้ผลเองนั่นแหล่ะ”
ว่าแล้ว เขาก็มองไปยังมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะแวบหนึ่ง
“แต่ ในเมื่อวันนี้นายคุยโวโอ้อวดไปแบบนั้นแล้ว คำพูดนี้ของนาย พรุ่งนี้นายจะต้องชนะให้ฉันก็แล้วกัน!”
มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะกำหมัดแน่น ในที่สุดครั้งนี้ก็ไม่ได้โต้แย้งต่ออีก
“ได้! พรุ่งนี้ฉันจะทำให้นายเห็นความสามารถของฉัน ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนนี่ ฉันจะเป็นคนดึงเธอลงมาเอง!”
ว่าแล้วก็ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจออกมา แล้วออกจากร้านอาหารไป
ส่วนในใจของโนดะซังนั้นกลับยังคงรู้สึกเป็นกังวลอยู่บ้าง
เมื่อครู่นี้คำพูดของเวินเที๋ยนเที๋ยนดูมีพลังที่จะได้รับชัยชนะอยู่ในมือ ดูมีการพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว จะประมาทไม่ได้จริงๆ
แต่ตอนนี้ในหัวอนั้นครุกรุ่นไปด้วยความโกรธเคือง ไม่สามารถจะเกลี้ยกล่อมได้เลย
“คุณโนดะซัง ตอนนี้ควรจะทำอย่างไรดี?” อีกคนหนึ่งในทีมเอ่ยถามขึ้นอย่างกังวล
เขาส่ายหน้า
“คงทำได้แค่ค่อยว่ากันพรุ่งนี้แล้วแหล่ะ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเราก็ต้องพยายามชนะให้เต็มที่ ไม่อย่างนั้นที่นี่คนเยอะขนาดนี้ จะต้องมาหัวเราะเยาะพวกเราแน่ๆ”
ว่าแล้วเขาก็หันหน้าไปมองรอบๆร้านอาหาร
ผู้เข้าแข่งขันที่นั่งอยู่บริเวณนั้น ล้วนแต่เห็นทุกๆการเคลื่อนไหวของพวกเขาหมดแล้ว
การแข่งขันในวันพรุ่งนี้ จะต้องมีคนรอดูผลอยู่ไม่น้อยอย่างแน่นอน
มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะคนนี้อวดดีมากเกินไปแล้ว หวังได้เพียงแค่จะให้เขาสามารถเอาชนะได้จริงๆเท่านั้น
โนดะซังถอนหายใจออกมา ไม่มีหน้าที่จะอยู่ที่นี่ต่อแล้ว จึงต้องหันหลังแล้วเดินออกไป เพื่อหาสถานที่รับประทานอาหารที่เหมาะสมอีกที่หนึ่งแทน
ในขณะเดียวกันเวลานี้เอง เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินได้มาถึงห้องอาหารชั้นดาดฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ใบหน้าของจี้หยู๋ชิงนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก ประโยคที่เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดไปประโยคสุดท้าย ทำให้เขาอารมณ์พลุ่งพล่าน เดือดไปหมด
มือเล็กๆกำหมัดแน่น สีหน้าท่าทางดูโมโหยิ่งนัก
แววตาที่เงยขึ้นมามองเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาและศรัทธาเลื่อมใส
ในใจของเขา เวินเที๋ยนเที๋ยนอ่อนโยนมาโดยตลอด ต่อให้ตัวเองจะทำผิด เธอก็จะโมโหน้อยครั้งมาก ส่วนจี้จิ่งเชินนั้นก็จะเข้มงวดกับเขาเป็นอย่างมาก
แต่คิดไม่ถึงเลย ว่าวันนี้จะได้เห็นด้านที่เอาจริงเอาจังเช่นนี้ของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เท่ห์มากจริงๆ!
เวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาจากลิฟต์ ก้มหน้าลงแล้วเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเลื่อมใสของจี้หยู๋ชิง เป็นประกายออกมา
“เป็นอะไรไปครับ?”เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มพลางเอ่ยถาม
“อ๊ะอ้า!”
จี้หยู๋ชิงพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
ราวกับต้องการให้ทุกๆเซลล์ในร่างกายของตัวเองนั้นบอกกับเวินเที๋ยนเที๋ยนว่าเธอเท่ห์มากจริงๆ!
นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไอดอลของจี้หยู๋ชิงก็คือแม่แล้ว!ไม่เกี่ยวอะไรกับปิศาจตัวโตๆอย่างพ่อแล้วแม้แต่นิดเดียว!
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เข้าใจ
จี้จิ่งเชินกลับเข้าใจ เขายื่นมือออกมาแล้วยกตัวจี้หยู๋ชิงขึ้นมา พลางเอ่ยขึ้น : “ลูกได้รับแรงบันดาลใจจากท่าทางของคุณเมื่อกี้น่ะครับ กำลังตื่นเต้นอยู่”
พอไม่ระวังก็ถูกบีบบังคับให้หลุดออกมาจากอ้อมแขนของเวินเที๋ยนเที๋ยน จี้หยู๋ชิงโบกไม้โบกมืออย่างไม่พอใจ
แต่แรงอันน้อยนิดของตัวเอง ไม่สามารถต่อต้านจี้จิ่งเชินได้เลย
คนตัวโตคนนี้อาศัยขายาวๆของตัวเองเพียงเท่านั้น กำลังไม่ได้มีมากเท่าเขา หลายๆครั้งที่จะปราบจี้หยู๋ชิง แม้แต่จะต่อต้านก็ยังทำไม่ได้เลยเสียด้วยซ้ำ
แต่เด็กอย่างเขาก็ทำได้เพียงต้องถูกบีบให้ยอมแพ้เท่านั้น
เห็นเขานั่งทำหน้ามุ่ยอยู่ในอ้อมแขนของจี้จิ่งเชิน ทุกเซลล์ทั่วร่างกายของเขาเขียนคำว่าต่อต้านเอาไว้
แต่จี้จิ่งเชินก็ไม่ปล่อยเขา แล้วอุ้มเขาเดินเข้าไปยังด้านในแทน
แล้วเอ่ยพูดออกมาอย่างจริงจัง : “เป็นลูกผู้ชาย จะมัวแต่อยู่ในอ้อมแขนของแม่ได้ยังไง?”
จี้หยู๋ชิงต่อต้านอย่างไม่พอใจ
ตอนนี้เขาอายุยังไม่ถึงหนึ่งขวบเลยเสียด้วยซ้ำ จะบอกว่าเขาเป็นลูกผู้ชายได้ยังไง?
เขายังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย!
จี้จิ่งเชินไม่ได้สนใจมากมายขนาดนั้น แล้วจับจี้หยู๋ชิงวางลงบนเก้าอี้ที่เตรียมเอาไว้สำหรับเด็กทารกนั่งโดยเฉพาะ แล้วจูงมือเวินเที๋ยนเที๋ยนไปตรงด้านข้าง
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับรู้สึกกังวลอยู่บ้าง
“หยู๋ชิงอยู่ตรงนี้ไม่เป็นอะไรหรือคะ?”
“ไม่มีปัญหาหรอกครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับไปมอง กลับเห็นใบหน้าที่น่าสงสารของจี้หยู๋ชิง
ท่าทางที่แสร้งทำเป็นน้อยใจ ได้เทคนิคจากจี้จิ่งเชิน
เวินเที๋ยนเที๋ยนใจอ่อน
“หยู๋ชิงหิวหรือยังครับ? ฉันให้เขาเอาอาหารของเด็กขึ้นมาก่อนดีกว่า หนูเองก็ทานด้วยกันนะครับ”
กำลังจะเรียกคนขึ้นมา แต่กลับถูกจี้จิ่งเชินห้ามเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนครับ ผมลืมสั่งให้ร้านอาหารเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าก่อน ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่มีอาหารที่ลูกทานได้เลย”
จี้หยู๋ชิงได้ยินแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้านั้นก็แข็งทื่อในทันที แล้วขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
ลืมได้ยังไงกัน?
เขาจะต้องตั้งใจแน่ๆ ไม่ผิดหรอก!
ไม่คิดว่าจะไม่ให้เขากินอะไรแบบนี้!
แต่จี้จิ่งเชินกลับดูไม่รีบร้อน แล้วเอาขวดนมที่เตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้ออกมา
“แต่ไม่ต้องกังวลครับ ผมเตรียมนมเอาไว้แล้ว หยู๋ชิงดื่มนี่ก็ได้”
