เมียหวานของประธานเย็นชา – บทที่981 ถนนทั้งเส้นนี้เป็นของฉัน

ท้ายที่สุดแล้ว โนดะซังก็ยังคงกังวลมากเกินไปอยู่ดี

ผู้นำในครั้งนี้ควรจะให้ตัวเองเป็นคนทำถึงจะถูก

โนดะซังได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็ขมวดคิ้วขึ้น

พลางเอ่ยพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง : “มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะ ฉันหวังว่าครั้งนี้นายต้องระวังบ้างก็แล้วกัน เอาเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ในพวกกลุ่มที่อันตราย คนแบบนี้น่ากลัวที่สุด ถ้าหากถึงตอนนั้นแล้วนายรับมือไม่ทัน นายก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วนะ”

มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะโบกมือ ยังคงไม่แคร์อยู่เช่นเดิม

“รู้แล้ว รู้แล้ว รอการแข่งขันวันพรุ่งนี้ ฉันจะทำให้นายดู ว่าต่อให้คนที่เก่งกว่า พอมาเจอฉัน ก็จะมีแต่แพ้ทั้งนั้นแหล่ะ!”

เขาเชิดหน้าขึ้น ราวกับว่ากำชัยชนะอยู่ในมือเอาไว้แล้วอย่างไรอย่างนั้น

โนดะซังเห็นว่าตัวเองเกลี้ยกล่อมเขาไม่ได้แล้วจึงถอนหายใจออกมา

เทคนิคการซ่อมแซมของอนั้นดีมากก็จริง แต่เขาเป็นคนที่เย่อหยิ่งและไม่สนใจใครทั้งนั้น

นิสัยแบบนี้ จะต้องเสียเปรียบในไม่ช้าก็เร็ว เพียงแค่อย่าส่งผลกระทบต่อการแข่งขันครั้งใหญ่ระดับนานาชาติครั้งนี้ก็พอ

สองสามคนว่าพลางเดินเข้าไปในร้านอาหาร

เมื่อเห็นในร้านอาหารเต็มไปด้วยผู้คนแล้ว จึงส่งเสียงเอะอะขึ้นมา

“พนักงาน มานี่หน่อย มีที่นั่งไหม? เตรียมห้องVIPให้พวกเราห้องนึง”

วันนี้แขกที่มามีจำนวนมากจริงๆ อย่าว่าแต่ห้องVIPเลย แม้แต่โซนพื้นที่รวมชั้นหนึ่งก็แทบจะไม่มีที่นั่งแล้ว

พนักงานได้ยินความต้องการนี้แล้ว ก็ยิ้มออกมาอย่างลำบากใจ

“ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ วันนี้ลูกค้าเยอะมาก ห้องVIPเต็มหมดแล้ว พื้นที่รวมแทนได้ไหมคะ?”

เพิ่งจะพูดออกไปนั้น ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่พอใจในทันที

“ดูให้ดีนะว่าพวกเราเป็นใคร จะให้พวกฉันนั่งกินข้าวข้างนอกกับคนพวกนี้อย่างนั้นหรือ?”

พนักงานได้ยินประโยคนี้แล้ว จึงมองพิจารณาสองสามคนนั้นอย่างละเอียด ในใจกลับยังคงรู้สึกสงสัย

การแข่งขันครั้งใหญ่นี้คนทั่วประเทศมาเข้าร่วมด้วย จึงลุกเป็นไฟตั้งแต่แรกแล้ว แต่พวกโนดะซังกับมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันในวันนี้ ดังนั้นจึงไม่ได้เป็นที่คุ้นเคยนัก

พนักงานมองอยู่พักหนึ่ง ก็ไม่รู้จักสถานะของคนเหล่านี้

จึงเอ่ยแค่เพียง : “พวกคุณเป็นผู้คัดเลือกในการแข่งขันครั้งนี้หรือคะ? ต้องขอโทษด้วยนะคะ ไม่มีที่แล้วจริงๆ”

ท่าทางของเธอนั้นนอบน้อมเป็นอย่างมาก แต่ในสายตาของอนั้นกลับกลายเป็นดูขอไปทีอย่างไรอย่างนั้น

เขาโมโหเสียจนสีหน้าที่เคร่งขรึม โบกมือแล้วร้องเอะอะเสียงดังออกมา

“ฉันไม่สน! ตอนนี้พวกเธอไปหาห้องVIPมาให้พวกฉันเดี๋ยวนี้!”

เขาโวยวายออกมาอย่างไม่พอใจ และเป็นการดึงดูดสายตาจากคนจำนวนไม่น้อยขึ้นมาทันทีอีกด้วย

เดิมทีเวินเที๋ยนเที๋ยนที่กำลังพาจี้หยู๋ชิงรอจี้จิ่งเชินให้เข้ามาแล้วขึ้นไปดาดฟ้าด้วยกัน

ได้ยินการเคลื่อนไหวทางด้านนี้แล้ว ก็มองไปด้วยความสงสัย

เห็นสองสามคนนั้นยังก่อกวนไม่หยุด เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเดินเข้าไป

“เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อเธอเอ่ยพูดขึ้นนั้น โนดะซังและมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะก็หันมามอง แล้วจำเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมาได้ทันที

คนที่เพิ่งจะพูดถึงไปมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า สองสามคนนั้นจึงมองพิจารณาเธอตั้งแต่บนลงล่าง ด้วยสายตาที่ระแวดระวังเป็นอย่างยิ่ง

โนดะซังยังคงดูลังเลอยู่บ้าง แต่มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะพอเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนแล้ว ก็รีบก้าวเข้ามาหาทันที

“เธอคือเวินเที๋ยนเที๋ยนใช่ไหม?”

“เวินเที๋ยนเที๋ยนที่แข่งกับคุณเดซี่เมื่อวานนี้ใช่ไหม?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนจำมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะได้ จึงพยักหน้าลง

“ฉันเองค่ะ”

คิดไม่ถึงว่ามัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะจะกลับส่งเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ พลางเอ่ย : “แค่นี้เองน่ะหรือ”

เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้น แต่กลับไม่ได้สนใจเขา

เอ่ยขึ้นเพียง : “เรื่องที่พวกคุณพูดกันเมื่อกี้ ฉันได้ยินหมดแล้ว”

“ตอนนี้ในร้านกำลังยุ่งกันอยู่จริงๆค่ะ ผู้เข้าแข่งขันจำนวนมากกำลังรับประทานอาหารกันอยู่ในร้านนี้ ห้องไม่พอก็พอจะเข้าใจได้ ถ้าหากคุณนั่งพื้นที่รวมทางด้านนอกไม่ได้ ก็คงจะต้องรอก่อนนะคะ รอให้คนที่ใช้ห้องVIPรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ค่อยเข้าไป”

มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะหัวเราะเยาะออกมา

“พวกเราจะกินข้าวที่ไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ? อย่าคิดว่าวันนี้เธอเอาชนะคุณเดซี่แล้ว ทุกคนจะต้องฟังคำพูดของเธอ”

“ก็แค่พวกเด็กที่อ่อนประสบการณ์คนนึง คิดจะมายุ่งกับฉันอย่างนั้นหรือ?”

ก่อนหน้านี้เวินเที๋ยนเที๋ยนเคยได้ยินอาจารย์ฉู่พูดถึงผู้เข้าแข่งขันของประเทศนี้ โดยเฉพาะมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะคนนี้

เป็นคนที่มีเป้าหมายที่สูงส่งแต่ไม่มีฝีมือ ไม่เห็นใครในสายตา ถึงแม้ว่าจะมีเทคนิคในการซ่อมแซม แต่นิสัยของเขากลับทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าหา คนที่เห็นก็มีแต่จะหลีกเลี่ยงไป

คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมาเจอที่ร้านอาหารTHALIA

ดูเหมือนกับ วันพรุ่งนี้จะต้องแข่งกับเขาใช่ไหม?

เห็นเขาพูดยั่วยุออกมาแบบนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงไม่ได้เอ่ยพูดออกมา จี้หยู๋ชิงที่อยู่ในอ้อมแขนเธอนั้นโมโหเสียจนยกแขนขึ้นมา แล้วส่งเสียงอ้อแอ้ๆฟ้องออกมาอย่างไม่พอใจ อยากจะช่วยแม่ออกหน้า

แต่คำพูดของเขานั้นไม่มีใครฟังเข้าใจแม้แต่คนเดียว โดยเฉพาะพวกมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะ

เห็นเด็กตัวเล็กๆที่กล้าส่งเสียงเอะอะกับพวกเขาแล้ว ก็ยิ่งโมโหขึ้นมา : “นี่ลูกเธอหรือ? ฉันเตือนให้เธอรีบออกไปจากที่นี่ดีกว่านะ กลับไปเลี้ยงลูกเถอะ การแข่งขันใหญ่ระดับนานาชาติแบบนี้ไม่ใช่คนอย่างเธอจะสามารถมาร่วมแข่งขันได้หรอก!”

ว่าแล้วก็หันกลับมาตะคอกใส่พนักงานคนนั้นอีก : “ให้เธอรีบไปไล่คนที่อยู่ข้างในออกมาซะ พวกฉันจะกินข้าวกันข้างใน!”

พนักงานลำบากใจ ไม่รู้ว่าควรจะจัดการอย่างไรดี

เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วพลางเอ่ยขึ้น : “ไม่ต้องไป”

เธอตะโกนเรียกพนักงานคนนั้นเอาไว้ แล้วเอ่ยพูดกับมัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะที่อยู่ตรงหน้า : “ถ้าพวกคุณไม่อยู่ตรงพื้นที่โซนรวมตรงนี้ พวกคุณก็รีบออกไปจากที่นี่เถอะค่ะ”

มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะได้ยินแล้ว กลับหัวเราะออกมา ราวกับว่าได้ยินเรื่องตลกอะไรเสียอย่างนั้น

“พวกฉันจะอยู่ตรงไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?”

“แน่นอนว่าต้องเกี่ยวกับฉันอยู่แล้วสิคะ” เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ยพูดอย่างเรียบๆ : “คุณอยู่ที่ร้านอาหารของฉัน ฉันจะไม่สามารถยุ่งได้อย่างนั้นหรือคะ?”

“ร้านอาหารของเธอ?”

สองสามคนนั้นได้ยินแล้วก็รู้สึกตกตะลึง

เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นเจ้าของร้านอาหารร้านนี้อย่างนั้นหรือ?

มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะสีหน้าเปลี่ยน แต่เขาก็มองพิจารณาเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกครั้ง แล้วหัวเราะเยาะออกมา แววตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

“ตอนนี้ยังจะกล้ามาพูดโม้อีกนะ? ถ้าเธอเป็นเจ้าของร้านอาหารนี้ ฉันก็จะบอกว่าถนนทั้งเส้นนี้ก็เป็นของฉันน่ะสิ!”

เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มออกมา

“ขอโทษนะคะ ถนนเส้นนี้เองก็เป็นของฉันจริงๆเหมือนกัน”

แต่ตอนนั้นกลับหัวเราะออกมาเสียงดัง

“เธอบอกว่าถนนเส้นนี้เป็นของเธออย่างนั้นหรือ? เวินเที๋ยนเที๋ยน เธอนี่ล้อเล่นเก่งจริงๆนะ เธอเองก็ไม่ได้ดูตัวเองเลยนะว่าใส่ชุดอะไรอยู่ ยังจะกล้ามาคุยโม้แบบนี้อีก”

“เขาว่ากันว่าพูดโกหกก็ต้องร่างคำพูดแล้ว ฉันเห็นว่าเธอพูดออกมาได้โดยไม่แม้แต่จะคิดเลยอย่างนั้นหรือ?”

เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้วจึงก้มลงมองร่างกายของตัวเอง

หลังจากที่เธอแข่งขันเสร็จแล้ว ก็ไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์ มุ่งมาที่ร้านอาหารนี้เลย

ในฐานะที่เป็นร้านอาหารห้าดาวมิชลินแนวหน้าของประเทศ คนที่มาทานอาหารที่นี่ส่วนมากก็มักจะใส่ชุดสูทรองเท้าหนัง

ผู้หญิงถึงแม้จะไม่ใช่ชุดราตรี แต่ก็สวมชุดที่เหมาะสม แต่เพื่อการแข่งขัน เวินเที๋ยนเที๋ยนถึงได้อยู่ในสภาพท่าทางที่สบายๆ ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีน

เวลานี้ใส่ชุดแบบนี้มาก็ดูไม่เหมาะสมอยู่บ้างจริงๆ

หรือว่าเป็นเพราะชุดเสื้อผ้าพวกนี้ มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะก็ดูถูกตัวเองแบบนี้หรือ?

รู้สึกว่าคำพูดของเธอเมื่อครู่นี้เป็นคำโกหกทั้งหมดเลยสินะ?

เห็นเขาพูดออกมาแบบนี้แล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมา ส่วนพนักงานคนอื่นๆก็อดที่จะแอบยิ้มออกมาไม่ได้ แววตานั้นเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

มัตสึโมโตะ ฮิโรฮิโตะสังเกตเห็นอาการที่แสดงออกมาของพวกเขาแล้ว จึงขมวดคิ้วขึ้นมาทันที แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ : “พวกเธอหัวเราะอะไรกัน? มีอะไรน่าขำอย่างนั้นหรือ?