บทที่ 895 โลภมากเป็นภัยกับตัวเอง
อันหลิงหยุนสงสัยว่า เขามีความเกลียดชังมากแค่ไหน ถึงไม่ยอมปล่อยหมาป่า
อันหลิงหยุนก้มหัวมองลงไปที่ผู้หญิงคนนั้นและถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ผู้หญิงร้องไห้และเล่าเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวและหมาป่า
เดิมทีกงซุนหยิ่ง เป็นแม่ทัพที่ไม่เลว เป็นที่รู้จักในเมืองหลวง ยังเคยทำงานอยู่ภายใต้การบัญชาของหยุนกั๋วกง แต่ต่อมากงซุนหยิ่งก็ได้พบกับฮ่องเต้องค์ก่อน
ฮ่องเต้องค์เก่ากล่าวว่ากงซุนหยิ่งเป็นแม่ทัพเก่งกาจ และถ้าสามารถรับใช้ประเทศ มันจะเป็นเรื่องที่ดี
หลังจากนั้นกงซุนหยิ่งก็มุ่งเน้นไปที่การสู้รบเพื่อราชสำนัก
มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่ออกไปรบข้างนอก ผ่านป่าแห่งหนึ่ง ซึ่งมีการกล่าวขานว่าในป่าแห่งนี้มีหมาป่าหิวโหยปรากฏตัวขึ้น กินคนโดยเฉพาะ และขวางทาง
กงซุนหยิ่งก็กังวลเกี่ยวกับการเผชิญหน้ากับหมาป่า ดังนั้นเขาจึงอ้อมทางการเดินทัพ
แต่ในเวลานั้นพวกเขายังคงพบกับฝูงหมาป่า หมาป่าออกมาจากอีกด้านและขวางทางไว้ และในที่สุดก็กินคนของกงซุนหยิ่งไปกว่าครึ่ง หลังจากกินเสร็จในปากเต็มไปด้วยเลือดเพราะกัดขากงซุนหยิ่ง
เป็นธรรมดาที่กงซุนหยิ่งจะไม่พอใจ เขาคิดว่ายังไงก็ไม่ยอมปล่อยไปอย่างนี้ ดังนั้นเขาจึงจุดไฟเผาป่า ต้องการจะเผาหมาป่าในป่าให้ตายทั้งหมด สุดท้ายหมาป่าโกรธมาก และกินคนของเขาทั้งหมด เหลือแต่กงซุนหยิ่ง กงซุนหยิ่งสาบานว่าจะฆ่าหมาป่าทั้งหมดในโลก
แต่กงซุนหยิ่งไม่กล้าพูดว่าพวกเขาถูกหมาป่าโจมตี หลังจากที่เขากลับไปเขาบอกกับ ท่านหยุนกั๋วกงว่าเขาถูกศัตรูซุ่มโจมตี จึงทำให้เขาเป็นเช่นนี้ และกองทัพทั้งหมดก็ถูกทำลาย
หลังจากเหตุการณ์นี้ ท่านหยุนกั๋วกงไม่คิดถึงความรู้สึกดีๆในวันเก่าๆ ไม่เพียงแต่ขับไล่เขาเท่านั้น แต่ยังพูดว่าทั้งชีวิตนี้ไม่ให้เขาก้าวเข้าไปในเมืองหลวง แต่หลายปีผ่านไป ฮ่องเต้องค์ก่อนๆสิ้นแล้ว ฮ่องเต้องค์ก่อนไม่อยู่แล้ว และตอนนี้ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว
จิตใจของกงซุนหยิ่งยิ่งอยู่ยิ่งแค้นหนัก ยิ่งอยู่ยิ่งเกลียดหมาป่า โดยเฉพาะหมาป่าเป็นฝูง
แม้ว่ากงซุนหยิ่งจะไม่ใช่แม่ทัพอีกต่อไป แต่เขาก็มีฝีมือด้านต่างๆ และเขาก็กลายเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านนี้
หลังจากกลายเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดเงินส่วนใหญ่ของเขาที่หมดไป กับการหาคนฆ่าหมาป่า คนที่ตายบนพื้นคือลูกบุญธรรมของเขา ซึ่งเชี่ยวชาญในการฆ่าหมาป่าโดยเฉพาะ
ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้แล้วพูดว่า คนๆนี้เป็นนักล่ามาตั้งแต่เด็ก วิธีการฆ่าหมาป่าของเขานั้นโหดเหี้ยมมาก ทุกครั้งที่จับหมาป่ากลับมาก็ใช้วิธีที่โหดร้ายทารุณทรมานจนตาย เสียงร้องโหยหวนของหมาป่าจะก้องอยู่ในหูหลายวัน ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็รู้ว่า พวกเขาฆ่าหมาป่า และเป็นศัตรูกับหมาป่า แต่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเพราะอะไร
พ่อบังคับให้ข้ากินเนื้อมัน ถ้าพวกข้าไม่กินพ่อก็จะตีพวกข้าด้วยแส้ ถ้ากินก็จะเอาเงินให้
พี่สาวคนโตของข้าเป็นคนจิตใจดี เป็นเพราะนางไม่ยอมกินเนื้อหมาป่า จึงถูกตีจนตาย”
ผู้หญิงคนนั้นกำลังร้องไห้ และกงชิงวี่มองไปที่กงซุนหยิ่ง “ที่แท้เจ้าเป็นทหารที่หลบหนีปัญหาคนนั้น เจ้ายังบอกว่าเจ้าถูกศัตรูซุ่มโจมตี แต่ในคดีบันทึกไว้ว่า เจ้าได้ยินคนพูดว่ามีฝูงหมาป่าอยู่ในป่า ก็คิดแผนชั่วร้าย แต่เดิมหมาป่าไม่เคยออกมายั่วยุผู้คน แม้ว่าพวกมันจะออกมา พวกมันจะออกมาในเวลากลางคืน แต่บางครั้งก็แค่คาบสัตว์เลี้ยงบางตัว นั่นเป็นเพราะมีลูกหมาป่าอยู่ในฝูงหมาป่า ในป่ามีกระต่ายน้อยเกินไป จึงไม่พอกิน
เจ้าเดินผ่าน และได้ยินว่ามีฝูงหมาป่าอยู่ที่นั่น และกองทัพของเจ้าก็เดินทางไกล เจ้าต้องการกินเนื้อสัตว์ป่า ดังนั้นจึงเปลี่ยนเส้นทางเดิม และไปที่ป่า
เจ้าไม่ได้เดินอ้อมป่า แต่เจ้าเดินเข้าไปในป่า เข้าไปเจ้าก็ให้คนเตรียมพร้อม ถ้าจับหมาป่าได้ให้ย่างกินในป่า
ผลก็คือเข้าไปแล้วมองไม่เห็นหมาป่า ผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารบอกว่าห้ามยั่วยุสัตว์ป่าเพื่อไม่ให้เกิดความเดือดร้อน เจ้าบอกว่าเจ้ามีคนสี่พันคน แม้หมาป่าจะกัดตายทีละคนเป็นไม่ได้ที่จะกินพวกเจ้าจนหมด นอกจากนี้แค่หมาป่าสองสามตัวไม่มีอะไรน่ากลัวเลย
ผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารไม่สามารถพูดให้เจ้าเปลี่ยนความคิดได้ จึงต้องยอมฟังเจ้า
ต่อมาเจ้าตามหาไปเรื่อยๆ และในที่สุดก็พบลูกหมาป่า
มันคือลูกหมาป่าที่ออกมาวิ่งเล่น เมื่อเจ้าเห็นลูกหมาป่า เจ้าก็รีบพุ่งออกไป และฆ่าลูกหมาป่าทันที เจ้ายังให้คนลอกหนังลูกหมาป่าออก แล้วต้มกินน้ำซุป
ตอนแรกสามารถออกก่อนเวลาได้แต่เจ้าติดใจ อยากกินเนื้อหมาป่าใหญ่ และยังไม่ยอมจากไป
จากนั้นเจ้าก็เริ่มให้คนตามหาทุกแห่ง และในที่สุดหมาป่าตัวใหญ่ก็รู้ว่าเจ้ากินลูกของมัน มันจึงจะกินเจ้า ตอนนั้นเจ้าคิดว่าตัวเองมีโอกาสที่จะชนะ คาดไม่ถึงว่าคนของเจ้าจะถูกหมาป่ากินไปครึ่งหนึ่ง เจ้าเลยต้องจำใจออกจากป่า และอ้อมไปรอบๆป่า แต่หมาป่าไม่ยอมปล่อยเจ้า และขวางทางเจ้าไว้ จากนั้นการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น แต่สุดท้ายเจ้าก็เกือบตาย
โชคดีที่เจ้าซ่อนตัวอยู่ในบ้านของชาวบ้าน และรอดพ้นจากการตามล่าของหมาป่า หมาป่าไม่เข้ามาในหมู่บ้าน
เจ้าพาคนที่เหลือเพียงสองร้อยคนอยู่ในนั้น ที่จริงเจ้าสามารถข้ามทางน้ำและจากไปได้ แต่เจ้าวางแผนที่จะเผาป่าในตอนกลางคืน และเกือบจะทำให้หมาป่าทั้งหมดตายในป่าสิ่งนี้นำไปสู่การฆาตกรรม และเกือบตาย”
“ท่านรู้ได้อย่างไร” กงซุนหยิ่งไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กับใคร กงชิงวี่รู้ได้อย่างไร เขาไม่อยากจะเชื่อ
กงชิงวี่พูดอย่างเย็นชา “เจ้ายังจำผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารคนนั้นได้หรือไม่?”
“จำได้ ตอนที่ข้ากำลังวางแผนจะเผาป่าไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหายตัวไป บางคนบอกว่าเขาถูกหมาป่าคาบไป” กงซุนหยิ่งจำได้และพุด
กงชิงวี่ยิ้มอย่างเย็นชา “คืนนั้นเจ้าวางแผนที่จะจัดการกับหมาป่า ผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารรู้สึกว่ามันเป็นการกระทำที่ผิด จากนั้นเขาจึงวิ่งเข้าไปในป่า เมื่อหมาป่าเห็นเขากำลังจะกินเขา แต่เขากลับวิ่งออกนอกป่า และอุ้มลูกหมาป่าไปฝูงหนึ่ง หมาป่าจึงต้องไล่เขาออกจากป่า
พวกเจ้าเพิ่งเข้าไปในป่า และจุดไฟเผาป่า
เมื่อหมาป่ากำลังจะกินผู้ช่วยผู้บัญชาการทหาร ก็เห็นไฟในป่า ถึงรู้ว่าได้ช่วยชีวิตหมาป่าไว้ร้อยกว่าตัว
เพื่อเป็นการขอบคุณผู้ช่วยผู้บัญชาการทหาร จึงปล่อยผู้ช่วยผู้บัญชาการทหาร
และที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ ผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารขอชีวิตเจ้าไว้
ข้าได้อ่านสำนวนคดีแล้ว ก็ยังไม่เชื่อ
ตอนนั้นข้าอายุเพียงเจ็ดหรือแปดปี แต่เสด็จพ่อบอกกับข้า ทุกอย่างมีจิตวิญญาณ โดยเฉพาะสิ่งที่เป็นฝูง
หมาป่าไม่คิดย้อนกลับมา มีเพียงสองสาเหตุที่จะย้อนกลับมา ทางหนึ่งคือเพื่อตอบแทนและอีกประการหนึ่งคือการแก้แค้น
ผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนพี่น้อง เขาจึงขอร้องให้ไว้ชีวิตเจ้า
หลังจากที่เจ้ากลับมาไม่เพียงแต่จะไม่กลับใจ สูญเสียคนไปสี่พันชีวิต ยังบอกว่าเจอกองกำลังทหารของศัตรูซุ่มโจมตี
หยุนกั๋วกงต้องการตัดหัวเจ้าด้วยความโกรธ แต่ผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารช่วยชีวิตเจ้าไว้ เจ้าจึงยังมีชีวิตอยู่ได้ถึงวันนี้”
“เป็นเขา ข้าคิดแล้วต้องมีคนทำแผนข้าพัง ข้ารู้!” กัดฟันอย่างโกรธๆ อยากจะลุกขึ้นไปจับผู้ช่วยผู้บัญชาการทหาร อยากฆ่าและกลืนกินผู้ช่วยผู้บัญชาการทหาร
อันหลิงหยุนส่ายหัว “ใจคนถ้าโลภมากก็จะเป็นภัยกับตัวเอง ผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารคนนั้นหวังให้เจ้ากลับใจ แต่แรกเจ้าเป็นคนอยากกินเนื้อหมาป่าเลยยั่วยุหมาป่าเหล่านั้น และเพื่อต้องการพ้นจากโทษ ถึงกับแจ้งเรื่องเท็จ ก่อนหน้านี้ผู้ช่วยผู้บัญชาการทหารช่วยขอร้องเรื่องของเจ้าแล้ว แต่เจ้าไม่ยอมกลับใจ”
“เขาจงใจ เขาต้องการเป็นผู้บัญชาการระดับสูง เพื่อเข้ามาแทนที่”
กงซุนหยิ่งยังคงตะโกน และอันหลิงหยุนไม่พูดเรื่องไร้สาระกับเขาอีก “ราชาหมาป่า ชายคนนี้ฆ่าหมาป่ามาแล้วนับไม่ถ้วน เก็บไว้ก็เป็นภัย ข้าคิดว่าเจ้าฆ่าเขาเถอะ”
ราชาหมาป่าก็มีเจตนาเช่นนี้เช่นกัน เมื่อได้ยินคำพูดของอันหลิงหยุนเขาก็ไม่เกรงใจ รีบพุ่งเข้าไปกัดคอกงซุนหยิ่งทันที ใช้แรง กระชาก คอหักทันที หนี้แค้นก็จบ!
