บทที่ 557 ให้อิ่มท้องก่อน
ในตอนแรกหานมู่จื่อไม่เชื่อ คิดว่าเขาหลอกตัวเอง
เมื่อเธอพยายามดิ้นรนออกมา กลับได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดิน มาอย่างวุ่นวาย
หาหมู่จื่อถึงกลับกลั้นหายใจเอาไว้ด้วยความประหม่า ความ รู้สึกตกใจกลัวก่อนหน้าจนถึงตอนนี้ก็ยังคงหลงเหลืออยู่ เพราะ เธอถูกเย่ไม่ลากเข้ามาในความมืด ดังนั้นเมื่ออยู่ตรงนี้จึง ทําให้เธอเห็นด้านนอกที่สว่างกว่าได้อย่างชัดเจน
ชายชุดสองคนกำลังเดินเข้ามา ทั้งคู่ต่างมองไปรอบๆ ด้วย ความระแวดระวัง หลังจากนั้นถึงเอ่ยถามกันเสียงเบา
“เกิดอะไรขึ้น? คนล่ะ?”
“เมื่อไม่ใช่ให้นายตามมาเหรอ ฉันไปเข้าห้องน้ำมา ?”
“ไอ้บ้าเอ้ย ให้ตายสิวะไม่ใช่เพราะรอนายหรอกเหรอ? ใครจะ ไปรู้ว่านายจะไปเข้าห้องน้ำนานขนาดนี้ แค่แป๊บเดียวนายไม่ สามารถทนได้เลยหรือไง? ตอนนี้คนหายไปแล้วไหมล่ะ? จะทำ ยังไงล่ะทีนี้?
ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกันอยู่ จู่ๆ ก็พากันหยุดฝีเท้าลง
หนึ่งในนั้นมองไปรอบๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า อาจจะรู้ว่าพวกเราตามเธอมา หลังจากนั้นเธออาจจะซ่อนตัวอยู่บริเวณรอบๆ นี้ ก็ได้?”เมื่อได้ยินดังนั้นลมหายใจของพานมอ ก็ถึงกลับสะดุด ที่ที่ ปิดริมฝีปากของเธอเอาไว้ในตอนแรกค่อยๆ ปล่อยออกอย่าง ช้าๆ หาน จื่อเบิกตากว้าง
ปล่อยมือออกในเวลาแบบนี้ คงไม่ใช่ว่าอยากให้เธอไม่ระวัง จนเผลอส่งเสียงออกไปหรอกนะ?
หาน จื่อมองเย่ ไม่เป็นผ่านความมืดด้วยสายตาดุดัน อยากจะ พูดอะไรออกมา ทว่าคนตรงหน้ากลับโน้มตัวลงมาปิดริมฝีปาก เธอโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
เธอตกตะลึง
กล้าที่จะบอกว่าที่จู่ๆ เขายอมปล่อยมือออกนี้ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่น
แต่ก็เพื่อสิ่งนี้?
ขนตางอนยาวสั่นระริก หานเอกะพริบตาถี่ๆ ในตอนที่กำลัง จะเอื้อมมือไปผลักเขาออกก็ตระหนักได้ว่าอาจจะทำให้เกิดเสียง แล้วจะถูกสองคนนั้นพบได้
ดังนั้นเธอจึงหยุดมือลง หลังจากนั้นก็ได้ยินสองคนนั้นพูดขึ้น
มาอีก
“ไม่น่าจะซ่อนเปล่าวะ ระยะห่างไกลขนาดนี้ เธอคงจะไม่รู้ด้วย ว่าพวกเราตามเธออยู่ นอกจากนี้นี้ยังเป็นเขตชุมชน เธออาจ จะกลับไปแล้วก็ได้
เย่ไม่เซินบีบคางเล็กอย่างเบามือ ก่อนจะให้ฟันงับเธอเบาๆ
มือของหาน จื่อ คอเสื้อของเย่ไม่เป็นเอาไว้แน่นอย่างไม่รู้ ตัว ดวงตาเบิกกว้าง นิ้วเท้าในรองเท้ากพื้นเอาไว้แน่น กังวลไม่ กล้าส่งเสียงอะไรออกไป
“งั้นทำยังไงดี? งั้นวันนี้กลับกันก่อนไหม?
“วันนี้คงอีกนาน กลับกันก่อนเถอะ”
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังห่างออกไป ภายในใจของหาน จื่อ ค่อยๆ วางใจลง จนกระทั่งเสียงฝีเท้าหายไปแล้ว หานมู่จื่อจึง ตระหนักได้ว่าควรผลักเย่ ไม่เซินออก
ในเวลานี้เย่ไม่เป็นก็กดจูบลงมาอย่างลึกซึ้ง ร่างสูงของเขากด ร่างบางของเธอเอาไว้ ก่อนที่ร่างของทั้งคู่จะแนบชิดด้วยกัน
ความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาถูกส่งผ่านเนื้อผ้า มันแผดเผาจนทำให้ผู้คนอยากจะถอยห่าง
หานมู่จื่อพยายามดิ้นรน ถอยหลังออกมา พยายามหลีกเลี่ยง สัมผัสที่เอาแต่ใจของเย่ ไม่เช่น
ท่ามกลางความร่วมมือของทั้งคู่อีกคนขยับเข้าใกล้อีกคนขยับ ถอยหลัง จนในที่สุดเย่ ไม่เป็นก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากตัวเองกลับ ไปอย่างไม่เต็มในมากนัก ก้มมองหน้าผากขาวนวล และปากที่ เผยออกเล็กน้อย
ทานมู่จื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่ริมฝีปาก เธอโกรธจนกำหมัดชกอีก ฝ่าย “ปล่อยฉัน”
ทำไม?” เยโมเงินยกยืม “เมื่อกี้ยังไม่กล้าส่งเสียง ตอนนี้พอ คนไปแล้วก็หมดอารมณ์กับผมแล้วเหรอ?”
ทานมู่จื่อ “.….….…….
เห็นผมเป็นคนใกล้ชิดดังนั้นเลยไม่กลัวผมแล้ว?
หานผู่จื่อ “คุณปล่อย”
“อ” เยโมเงินโน้มตัวเข้าไปใกล้ พร้อมทั้งสัมผัสริมฝีปาก เธอเบาๆ “คนที่คุณเพิ่งโทรหาก็คือผม
แล้วก็เป็นเรื่องนี้อีกครั้ง……..
เพียงแค่คิดว่าตัวเองเผลอเปิดเผลออารมณ์ความรู้สึกต่อหน้า เขาไป หาน จื่อก็ยิ่งรู้สึกอับอายเพิ่มมากขึ้น เธอใช้แรงผลักเขา
ออกไป ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปด้วยความโกรธ
“ของไม่เอาแล้วเหรอ?”
เสียงของเย่ไม่เป็นดังตามหลังมา
หาหมู่จื่อโกรธมากซะจนไม่ตอบกลับเขาไปแม้แต่ประโยค
เดียว เดินตรงไปที่ลิฟต์
ตอนนี้เธอแค่อยากจะกลับไป หลีกไปให้พ้นจากไอ้บ้างไม่
เซ็น
ประตูลิฟต์เปิดออก หาน จื่อก็เดินตรงเข้าไป
ทันทีที่เธอหันหลังกลับมาก็พบเงาของร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับถุงข้าวของในมือสองถุงที่เธอโยนลงพื้นก่อนหน้า
เมื่อเห็นเขาหาน จื่อก็รีบกดปุ่มปิดลิฟต์ในทันที ทว่ากว่าลิฟต์ จะปิดก็ใช้เวลาพอสมควร ทําได้เย่ ไม่เซ็นสามารถตามเข้ามาได้ อย่างสบาย เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะจงใจเดินมายืนข้างๆ เธอ
สีหน้าของหานมู่จื่อดูเย็นชาขึ้น ขยับห่างให้เขาอีกหน่อย ลิฟต์ ค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปชั้นบนไม่นานก็ถึงขั้นที่หาน จื่ออาศัยอยู่ เธอ เดินออกจากลิฟต์ เย่ไม่เป็นก็เดินออกมาด้วย
หาน จื่อหันกลับไปมองด้วยความโกรธ “คุณอย่าตามฉัน มานะ ของพวกนั้นฉันไม่ต้องการมันแล้ว”
เย่ไม่เชินเงยหน้าขึ้นสายตาสบเข้ากับใบหน้ารูปไข่ที่กำลังชัก สีหน้าไม่พอใจของเธอ
เพราะเมื่อครู่ที่เพิ่งร้องไห้มา ดังนั้นจึงทำให้ดวงตาของเธอยัง แดงอยู่เล็กน้อย แต่ที่แดงที่สุด….คงจะเป็นริมฝีปากบางของ เธอ
ทั้งแดงทั้งบวม
เมื่อคิดไปว่านี้เป็นผลงานจากเขา รอยยิ้มจากสายตาของเ โม่เป็นก็ยิ่งกดให้โค้งขึ้นมากกว่าเดิม
“ของพวกนี้คุณเป็นคนจ่ายเงินเพื่อซื้อเองนะ” เขากล่าว เขาหรี่สายตาลงจนทำให้หานคู่จื่อไล่จับสังเกตได้
เธอพูดขึ้นอย่างโกรธๆ ว่า “สายตาของคุณนั้นมันอะไร?” “ผมช่วยคุณแล้ว” เขากล่าวขึ้นมาอีกครั้ง
“มันก็เป็นเหตุผลได้ว่าคุณควรจะตอบแทนผมบ้าง
เย่ ไม่เช่นเดินไปข้างหน้า โน้มตัวเข้าหาเธอ อีกมือหนึ่งก็พลาง จับเธอเอาไว้ นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองไปที่เธอ “ก่อนที่จะอิ่มอก อิ่มใจกับร่างกายผม ก็ไม่ทำให้ท้องผมอิ่มก่อนได้ไหม?
หานมู่จื่อ
เขายื่นมือออกไปคว้าข้าวของจากเย่ โม่เซินกลับมา หลังจาก นั้นก็เดินไปถึงประตูแล้วกดรหัสผ่าน ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปเธอ หันกลับไปมองด้านนอกพลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “วันนี้ ขอบคุณคุณมาก แต่ที่ฉันอยากจะบอกก็คือ ถ้าคุณไม่โผล่ออกมา ฉันอาจจะไม่ได้ตกใจจนกลัว แล้วอาจจะขึ้นมาด้านบนก่อนที่จะ เจอกับสองคนนั้นด้านล่างซะอีก
พูดจบหานมู่จื่อก็ปิดประตูเสียงดัง
หาน จื่อยืนพิงประตูพวกถุงข้าวของที่อยู่ในมือสองถุง เมื่อนึก ไปถึงเรื่องสองคนที่ตามเธอก่อนหน้าที่ทำให้อารมณ์ความรู้สึก ของเธอแปรปรวน
ในตอนแรกที่เธอรู้สึกว่ามีคนตามเธอมาเธอจึงตกใจกลัว แต่ภายหลังเมื่อพบว่าเป็นเย่ไม่เป็น
เธอก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แต่คิดไม่ถึงเลยว่า…..หลังจาก
นั้นจะมีคนตามเธอมาจริงๆ มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการ ถ้าไม่ใช่เพราะเย่ ไม่เซ็น ปรากฏตัว ถ้าไม่ใช่ว่าตัวเองเดินเร็วหน่อย งั้นคืนนี้เธออาจ
เมื่อขบคิดดูแล้วหาน จื่อก็รู้สึกว่าตอนนี้ชีวิตของเธอกำลัง ยุ่งเหยิงไปหมด
เธอถอดรองเท้าก่อนจะเดินเข้าไป จัดการเปิดตู้เย็นแล้วจัดวาง ของเข้าไป ระหว่างที่เธอกำลังจัดวางของก็ครุ่นคิดไปพลาง
เย่ไม่เซ็นทําไม?
ทำไมเขาถึงโผล่มาที่นี่กลางดึกแบบนี้ได้ล่ะ?
หรือว่า เขารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าตัวเธอกำลังถูกคนตาม? ถ้า เขาไม่รู้ล่วงหน้ามาก่อน ทำไมถึงได้บอกเธอว่ากำลังมีคนจะมา ราวกับว่าจงใจเตือนเธอ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้การกระทำของหาน จื่อก็หยุดชะงักลง ทันใดนั้นเธอก็หมุนตัวเดินไปเปิดประตู
แน่นอนว่าเย่ ไม่เซ็นยังไม่ไปไหน เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม เมื่อ เห็นเธอเปิดประตูออกมาเขาก็เลิกคิ้วมอง “คิดออกแล้วเหรอ?”
หาน จื่อกัดฟันตัวเองแน่น ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ “เข้ามา
ก่อนที่ขาเรียวยาว ริมฝีปากของเย่ ไม่เซ็นยกยิ้มอย่างมีเสน่ห์ ของเขาจะก้าวเดินเข้าไปหาหมอเปิดประตูลงอย่างแรง จะหวิดโดนเขา ทว่าเขากลับไม่ถือสามันสักนิด…….. จะแทบ
