เนตรเซียนทะลุสมบัติ – ตอนที่ 1030 ผู้ชายสำคัญกว่าผู้หญิง

จินหลันดูเหมือนจะอายุยี่สิบสาม หน้าตาสวยใสหมดจด รถของเธอสีแดง มีของเล่นจำนวนหนึ่งติดอยู่ด้านหลังรถ ดูทะเล้นและน่ารัก
เมื่อเข้ามานั่งในรถ หยางโปก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เขาจึงหันกลับไปมองจินหลัน “ ผมวางแผนที่จะเปิดร้านที่นี่สักร้าน อยากทำความเข้าใจกับสภาพแวดล้อมของที่นี่ คุณพาผมไปทำความรู้จักมักคุ้นหน่อย ”
จินหลันหันมามองหน้าหยางโป “ เปิดร้าน ? เปิดร้านอะไร ? ”
ในขณะที่พูดคุยกัน จินหลันก็สตาร์ทรถและเคลื่อนรถไปข้างหน้า เธอดูเหมือนคนที่ขับรถมานานแล้ว เคลื่อนไหวได้ชำนาญมาก
“ ผลิตอุปกรณ์ประกอบฉากให้เฉพาะสำหรับบริษัทผลิตภาพยนตร์ ส่วนใหญ่จะเป็นการสั่งทำวัตถุโบราณบางจำพวก ” หยางโปกล่าว
จินหลันหันมามองหยางโป “ สั่งทำวัตถุโบราณ ? ทำไมฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้มีคนทำแล้วนะ แต่ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ เดี๋ยวฉันพาคุณวนดูก่อน เพราะยังไงซะก็วันละสามพันหยวน จะให้คุณเสียเปรียบไม่ได้ ”
หยางโปหัวเราะแต่ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร แต่ภายในใจกลับรู้สึกเป็นกังวล ถ้ามีคนทำธุรกิจด้านนี้แล้วจริงๆ กลัวว่าจากนี้มันคงจะยุ่งยาก เขาจะต้องเผชิญการแข่งขันจากเพื่อนร่วมธุรกิจเดียวกัน ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อนร่วมธุรกิจจำนวนมากยังเริ่มทำธุรกิจก่อนเขา ที่กลัวที่สุดคือร้านค้าบางแห่งสามารถให้บริการที่ครบถ้วนสมบูรณ์กว่า
“ คุณเป็นคนในพื้นที่ใช่ไหม ? ”หยางโปเอ่ยปากถาม
จินหลันหันมามองหยางโป “ อืม ! ”
หยางโปอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหน้า อืม สาวน้อยคนนี้ดูท่าจะหยิ่งผยองไม่น้อย ตอนนี้ไม่หลงเหลือมารยาทในการต้อนรับแขกอย่างสุภาพเมื่อสักครู่อยู่แล้ว แม้แต่ตอนที่เอ่ยปากพูด
ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีความอดทนเอาซะเลย !
“ ถ้าอย่างนั้นคุณก็คุ้นเคยกับเหิงเตี้ยนมากนะสิ พวกเราจะไปกันยังไง ? ต้องวนไปดูรอบๆพระราชวังทั้งหมดที่นี่เลยไหม ? มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าได้ผ่านย่านการค้า ให้ผมดูรายละเอียดว่ามีคนทำเรื่องนี้แล้วจริงๆ ” หยางโปไม่ถือสาเอาความและพูดต่อ
“ คุณไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง คุณแค่นั่งในรถอย่างสบายใจและมองออกไปนอกหน้าต่างก็พอ ” จินหลันพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ
หยางโปตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วจึงโต้ตอบกลับไป “ สาวน้อย ทุกวันที่คุณทำงานกดดันมากใช่ไหม ?ทำไมผมรู้สึกว่าคุณมีแต่สีหน้าที่แค้นใจ ”
จินหลันชะงักไปครู่หนึ่ง “ ไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องของคุณ แค่รู้สึกรำคาญนิดหน่อยนะ คุณอย่าถือสาเลยนะ ! ”
หยางโปเหลือบมองอีกฝ่าย เมื่อเขาเห็นว่าอีกฝ่ายรู้สึกสำนึกผิดต่อการกระทำไม่น้อย ถึงได้พยักหน้า “ แยกแยะงานกับชีวิตส่วนตัวให้ชัดเจน อย่าคิดอะไรมาก ”
ในขณะที่พูด ทั้งสองก็มาถึงพระราชวังของราชวงศ์หมิงและชิง ขับรถวนไปรอบๆ ด้านนอกมาได้ครึ่งทาง ทำให้ลดระยะของจัตุรัสด้านนอกให้กระชับลงมาบางส่วน จากนั้นจินหลันจึงหันมามอง
หยางโป ” อยากจะลงจากรถไปดูหน่อยไหม ? นี่คือพระราชวังต้องห้าม ”
“ พระราชวังต้องห้ามไม่ต้องล่ะ ผมเคยเห็นมาหลายครั้งแล้ว พวกเราวนไปดูกันต่อเถอะ ” หยางโปกล่าว
“ คุณเป็นคนเมืองหลวงเหรอ ? ” จินหลันถาม.ไอลีนโนเวล.
หยางโปลังเลเล็กน้อย “ ผมเป็นคนจินหลิง ตอนนี้ก็ถือว่าคนตี้จิงครึ่งหนึ่ง อาศัยอยู่ที่นั่นอย่างถาวร ”
จินหลันขับรถไปตามถนน บนถนนมีรถไม่มากนัก แต่มีรถบัสหลายคัน บนรถบัสมีนักท่องเที่ยวจากทั่วสารทิศของประเทศกำลังนั่งรถเมล์อยู่ในเมืองภาพยนตร์ที่มียุคประวัติศาสตร์ในแต่ละยุคแต่ละสมัยแห่งนี้ ทุกปีจะมีภาพยนตร์และละครโทรทัศน์จำนวนมากมาถ่ายทำที่นี่ นักท่องเที่ยวก็มีจำนวนมากเช่นกัน
จินหลันขับรถมา เห็นได้ชัดว่าหน้าตาและท่าทีของเธอดูใจคอเหี่ยวแห้งมาก
หยางโปที่นั่งอยู่ข้างๆ และรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย เขาจ่ายเงินเพื่อหาไกด์นำเที่ยว แต่ไม่ใช่หาคนที่ใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาหันไปมองจินหลัน “ สาวน้อย คุณมีอะไรในใจหรือเปล่า ?
พูดออกมาได้นะ เดี๋ยวผมช่วยคุณคิดหาทางออก ! ”
จินหลันเหลือบมองหน้าหยางโป และหันหน้ากลับมาอีกครั้งด้วยอาการที่ลังเลใจเล็กน้อยและพูดว่า ” ทางบ้านคุณก็เห็นผู้ชายสำคัญกว่าผู้หญิงด้วยหรือเปล่า ? ”
หยางโปตกตะลึงนิ่งเงียบไปทันทีเมื่อได้ยิน ” เรื่องนี้จะพูดยังไงดีนะ ? ครอบครัวของเราก็ดีอยู่นะ ทำไมผมรู้สึกว่าที่บ้านจะชอบผู้หญิงมากกว่า และดูเหมือนว่ามีสถานะที่สูงกว่าด้วยนะ ? ”
พอพูดจบ หยางโปก็ได้สติกลับมา “ ทำไม ? คุณไม่มีตัวตนอยู่ในในครอบครัวเหรอ ? ”
จินหลันลังเลเล็กน้อยและพยักหน้า ” ฉันเป็นคนเหิงเตี้ยนโดยกำเนิด แต่เดิมครอบครัวของเราสร้างอาคารสามชั้นและทำเป็นโรงแรม พ่อแม่ก็ถือว่ามีเงินออมอยู่บ้าง แต่ตอนที่ฉันอยู่มัธยมต้น
พวกเขาก็ไม่ยอมให้ฉันได้เรียนหนังสือต่อ ให้ฉันกลับบ้านมาดูแลโรงแรม ”
“ ฉันทำงานเป็นวัวเป็นม้าในโรงแรม พวกเขาให้เงินค่าขนมแก่ฉันทุกเดือน เมื่อสองสามปีก่อน
ฉันหนีออกมาทำงานด้วยตัวเอง จากนั้นถึงได้มีเงินเก็บ และซื้อรถคันนี้มา ตอนนี้ที่บ้านจะได้เงินปันผลจากเมืองแห่งภาพยนตร์เหิงเตี้ยนทุกสิ้นปี ยังมีห้องชุดสามห้องที่อยู่ในเมือง ตอนนี้พ่อแม่ของฉันต้องการให้ฉันแต่งงาน แต่พวกเขาไม่ยอมจ่ายค่าสินสอดทองหมั้นให้สักบาทเดียว ! ”
หยางโปนั่งอยู่ด้านข้างคนขับ เมื่อฟังที่หญิงสาวบ่นทุกข์ ก็เงียบไปครู่หนึ่ง “ ธรรมเนียมประเพณีของแต่ละที่แตกต่างกัน บางทีทางคุณอาจจะเห็นความสำคัญของผู้ชายมากกว่าผู้หญิงนิดหน่อย… ”
“ ไม่ใช่นิดหน่อยแล้วล่ะ มันเยอะมากต่างหาก ! คุณรู้ไหม ทางเรา เมื่อหญิงสาวแต่งงานออกเรือนไปแล้ว เพื่อนบ้านจะถามว่าไง ? พวกเขาจะถามว่า ลูกสาวของคุณถูกขายไปไหน ? คุณฟังคำพูดนี้สิ ขายไปที่ไหน ! ” จินหลันอดไม่ได้ที่จะโมโหเดือดดาล ใบหน้าดูเศร้าเสียใจมากขึ้น
หยางโปไม่รู้ว่าจะปลอบใจอีกฝ่ายยังไง เรื่องนี้มันทำให้เขาไม่รู้จะปลอบใจยังไงดีจริงๆ
“ ธรรมเนียมประเพณีแบบนี้ของพวกคุณ มันไม่ดีกับเด็กผู้หญิงเลยจริงๆ ! ”
“ ที่นี่ ต่างก็มีลูกก่อนจดทะเบียนสมรส จากนั้นถึงแต่งงาน คุณรู้ไหมว่าทำไม ? ” จินหลันมองหน้า
หยางโป
หยางโปนิ่งอึ้ง “ ไม่จัดงานแต่งเหรอ ? ทำไมถึงจัดงานแต่งกันช้าขนาดนั้น ? ”
“ เพราะที่บ้านฝ่ายชายต้องแน่ใจก่อน ว่าผู้หญิงจะให้กำเนิดลูกได้ไหม และยังเห็นความสำคัญของผู้ชายมากว่าผู้หญิงอีก ถ้าหญิงสาวคลอดลูกมาเป็นผู้หญิง ก็ไม่มีวันเงยหน้าขึ้นมาได้ ! ” จินหลันอดไม่ได้ที่จะสบถด่าออกมา
นี่เป็นครั้งแรกที่หยางโปได้ยินธรรมเนียมประเพณีแบบนี้ “ พวกคุณที่นี่ ต่างก็เป็นแบบนี้กันหมดเหรอ ? ”
จินหลันหันกลับไปมองถนน โดยที่ไม่ยอมพูดอะไรอีก เหมือนจะรู้สึกว่าไม่มีใครที่พอจะบอกเล่าความเศร้าโศกในใจของเธอไดh
หยางโปรู้สึกที่จะหมดหนทาง เขามองไปที่ถนนด้านหน้า ก็เห็นว่าห้องที่เรียงตัวกันเป็นแถว มีหลายร้านที่ทำเครื่องแต่งกายในซีรีย์และยังให้เช่าเฟอร์นิเจอร์ประเภทต่างๆอีกด้วย ห้องทั้งหมดใน
เหิงเตี้ยนเป็นห้องเปล่าๆ คนที่มาเช่าจะต้องออกแบบและตกแต่งขึ้นมาเอง
หยางโปยังเห็นฉากสีเขียวขนาดใหญ่ ที่เคลื่อนไหวบินโลดโผนหลายอย่าง ต่างก็ถ่ายทำกันอยู่ที่นี่
ไม่นานก็ขับผ่านเมืองซ่ง ผ่านเมืองฉิน จนรถมาจอดอยู่ข้างทาง พอหยางโปเงยหน้าขึ้นมอง ก็ถึงกับตกตะลึงนิ่งอึ้งไป เพราะที่นี่มีตึกแถวเรียงกันเป็นแถว บนป้ายเขียนบอกไว้ว่า “ เช่าเครื่องแต่งกาย เฟอร์นิเจอร์และวัตถุโบราณ ! ”
เมื่อเห็นตึกแถวที่เรียงตัวกันเป็นแถวนี้ หยางโปก็ตกตะลึง ธุรกิจนี้จะว่างเปล่าได้ไง มันบ่งบอกอย่างชัดเจนแล้วว่ามีคนเริ่มทำธุรกิจนี้นานแล้ว ที่พวกเขาพูดถึงเรื่องนี้เพราะต้องการผูกมัดเขาไว้เท่านั้น !
จินหลังยืนอยู่ข้างๆ กวาดตาไปรอบๆ และหันไปถามหยางโปว่า ” คุณจะดูต่ออีกไหม ? ฉันคิดว่าไม่มีความจำเป็นแล้ว ที่นี่มีร้านค้าอยู่มากมายแล้ว คุณต้องไปเปิดร้านในเมือง ถึงจะหลีกเลี่ยงที่จะแข่งขันของพวกเขาได้ ”
หยางโปส่ายหน้าและพูดออกมาด้วยเสียงอันดัง ” ผมจะเปิดมันที่นี่ ! ”