บทที่1151 เกิดเรื่องขึ้นจริงหรอ
ตั้งแต่หลังจากที่เสี่ยวเหยียนและหลี่ซือห้านออกไป หลัวหุ้ยเหม่ยก็ค่อนข้างที่จะเป็นกังวล และก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย คนที่เป็นแม่อย่างเธอทำไมถึงได้ไร้ประโยชน์ขนาดนี้
ทั้งๆที่เธอเคยเจรจากับเสี่ยวเหยียนหนึ่งรอบ รู้สึกว่าคนอย่างหลี่ซือห้านปกติจนน่าแปลกใจ ทำไมยังปล่อยให้เสี่ยวเหยียนไปกับเขาได้นะ
ตามเวลาที่ล่วงเลยไป ความวิตกของหลัวหุ้ยเหม่ยยิ่งอยู่ยิ่งแย่ ร้านก็ไม่อยากจะเปิดแล้ว อยากแต่จะออกไปตามหาลูกสาวตัวเอง
พ่อจางที่เห็นเธออยู่ไม่เป็นสุข จึงว่าเธอ
“คุณเป็นอะไร? ตั้งแต่ลูกสาวออกไปก็อยู่ไม่นิ่งเลย เป็นอะไรกัน?”
หลัวหุ้ยเหม่ยร้อนรน เธอฟังแล้วนั่งลงตรงหน้าของพ่อจาง
“คุณรู้สึกไหมว่า หลี่ซือห้านนั้นผิดปกติ?”
พ่อจาง : “เขาก็อยู่ของเขาดีๆ จะไปสงสัยอะไรคนอื่นเขา? จะผิดปกติได้ยังไง? ก็ไปได้ดีกับเยียนเหยียนอยู่ไม่ใช่หรือไง?”
“ก็เพราะว่าไม่มีปัญหาอะไรสักนิดเดียวไงล่ะ เลยต้องสงสัย? คุณลองคิดดูนะ ก่อนหน้านี้คนที่ป้าจางเป็นแม่สื่อให้คนอื่นมีครั้งไหนบ้างที่แนะนำคนดีให้หน่ะ? ไม่มีปัญหานี้ก็มีปัญหานู้น พูดก็พูดเถอะจริงๆแล้วครั้งนี้ฉันก็ไม่ได้อยากจะตอบตกลงหรอก เพราะยังไงพวกเราก็ไม่ได้จะรีบหาแฟนให้ลูกใช่ไหมล่ะ? แต่ยัยเด็กเยียนเหยียนนี่ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ถึงตอบตกลงจะไปดูตัว”
พ่อจาง : “จะคิดอะไรได้อีกล่ะ? ก็แค่อยากจะแต่งงานไม่ใช่หรือไง? ถ้าเธอไม่อยากแต่ง เธอจะตอบตกลงไปดูตัวทำไม?”
หลัวหุ้ยเหม่ย：“……”
ความคิดของชายแท้นี่มัน จะทำให้คนเป็นบ้าได้จริงๆ
“ไอ้หนุ่มวัยรุ่นนั้นจะคิดเรื่องแบบนี้ไม่ได้ก็ช่างเขาไปเถอะ แต่คุณใช้ชีวิตมาแทบจะครึ่งชีวิตแล้วคุณคิดดูนะว่าความคิดของไอ้แก่อย่างคุณจะตรงไปตรงมาอะไรขนาดนั้น? คุณช่วยอ้อมหน่อยได้ไหม? เยียนเหยียนเป็นลูกสาวคุณนะ ทำไมถึงเฉยชาได้ขนาดนี้”
ใบหน้าของพ่อจางที่โดนเถียงกลับมาอย่างไม่มีเหตุผล : “……”
เขาพูดอะไรผิด? ถ้าไม่ใช่เพราะอยากจะแต่งงาน เธอจะตอบตกลงดูตัวทำไม? ถ้าไม่อยากแต่งงาน งั้นก็ปฏิเสธที่จะไปดูตัวก็จบแล้ว
หลัวหุ้ยเหม่ยไม่อยากจะอธิบายอะไรให้เขาฟังอีก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ไม่ได้แล้ว ฉันต้องโทรถามเธอว่าเป็นยังไงบ้าง”
“ผมว่า ลูกสาวก็โตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง คุณก็ไม่ต้องเข้าไปยุ่งเถอะ ลูกจะได้ไม่ต้องรำคาญพ่อแม่อย่างเราด้วย”
“ฉันไม่ได้อยากจะเข้าไปยุ่ง ฉันก็แค่เป็นห่วงความปลอดภัยของลูก ฉันก็กลัวว่าหลี่ซือห้านจะทำเรื่องไม่ดีไม่ร้ายกับเสี่ยวเหยียน คุณเข้าใจไหม?”
พอได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดพ่อจางก็เหมือนจะเข้าใจความหมายที่จะสื่อ บังอาจ มันเป็นแบบนี้นี่เอง?
“ช้าก่อน คุณหมายความว่า หลี่ซือห้านจะทำไม่ดีไม่ร้ายกับเสี่ยวเหยียน? หมายความว่ายังไง? ทำไมอยู่ดีๆถึงทำไม่ดีไม่ร้ายกับเยียนเหยียนได้หล่ะ?”
“คุณไม่เห็นสีหน้าของเยียนเหยียนตอนออกไปหรือไง? ฉันคิดว่าคืนนี้ลูกคงเคลียร์กับหลี่ซือห้านอย่างเด็ดขาด ถึงแม้ว่าภายนอกหลี่ซือห้านจะดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่สมัยนี้พวกคนเลวสวมหน้ากากก็มีเยอะเกลื่อนไปหมด ฉันก็เป็นห่วงความปลอดภัยของเยียนเหยียน”
ขณะที่พูด ก็พลางกดเบอร์แล้วโทรออก
เวลาผ่านไปอย่างนาน ก็ยังไม่มีใครรับสาย
หลัวหุ้ยเหม่ยขมวดคิ้วเข้าหากัน : “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมไม่รับโทรศัพท์?”
แล้วหลัวหุ้ยเหม่ยก็โทรอีกครั้ง ยังคงไม่มีใครรับสายเหมือนเดิม
พ่อจางเริ่มตื่นเต้น : “นี่ คงไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องจริงๆนะ?”
สีหน้าของหลัวหุ้ยเหม่ยจริงจัง ยังคงกดโทร โทรอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่มีใครรับสายเหมือนเดิม
“เร็ว รีบแจ้งตำรวจ!” พ่อจางยืนขึ้นก็จะเดินออกไปทันที แต่กลับโดนหลัวหุ้ยเหม่ยลากกลับมา “คุณจะแจ้งความอะไร? ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงก็ไม่รู้ พวกเขาคงไม่ไปที่ที่ไกลจากนี้มากหรอก เราปิดร้านกันก่อนดีกว่า ลองไปหาร้านอาหารแถวๆนี้ดูกันก่อน”
“ได้”
เพราะเป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน สามีภรรยาทั้งสองคนจึงปิดร้านก่อนเวลา ให้พนักงานเลิกงานก่อนเวลาด้วย และในขณะที่เตรียมตัวจะออกไปนั้น ในที่สุดโทรศัพท์ของหลัวหุ้ยเหม่ยก็ดังขึ้น
“เยียนเหยียนโทรมาใช่ไหม?”
“ใช่!” หลัวหุ้ยเหม่ยรับโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น : “เยียนเหยียนเกิดอะไรขึ้นกับลูก? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? ลูกอยู่ไหน? แม่โทรหาลูกตั้งหลายรอบทำไมไม่รับล่ะ ”
แท้จริงแล้วในตอนที่เสี่ยวเหยียนเห็นสายที่ไม่ได้รับจากโทรศัพท์ก็พอจะเดาได้ว่าจะโดนถามแบบนี้ หลังจากที่เธอฟังหลัวหุ้ยเหม่ยถามคำถามหมด เธอจึงค่อยๆเอ่ยขึ้น
“แม่คะ หนูไม่เป็นอะไร……”
ได้ยินเสียงลูกสาวที่ปกติ ในที่สุดหัวใจของหลัวหุ้ยเหม่ยและพ่อจางที่ลอยอยู่บนอากาศก็ได้วางลงเสียที
“ไม่เป็นอะไรก็ดี ลูกทำพวกเราตกใจกันหมดเลย ตอนนี้คือยังไง? ลูกอยู่ไหน? อยู่ตรงไหน?”
เสี่ยวเหยียนมองไปรอบๆ จากนั้นก็กัดริมฝีปากล่างตัวเอง : “หนูอยู่……บ้านของเพื่อนคนหนึ่ง”
“บ้านเพื่อน?”
“ค่ะ”
“บ้านเพื่อนคนไหน?”
“พ่อคะ แม่คะ คืนนี้หนูไม่กลับนะคะ พรุ่งนี้ค่อยกลับ”
พ่อจางและหลัวหุ้ยเหม่ยมองหน้ากัน ทั้งสองต่างมองเห็นสายตาที่สื่อถึงความอันตราย แม้ว่าน้ำเสียงของลูกสาวฟังแล้วจะปกติ แต่เธอกลับบอกว่าตัวเองอยู่บ้านเพื่อน แล้วคืนนี้ไม่กลับบ้านด้วย รอพรุ่งนี้ค่อยกลับมา
พอฟังแล้ว ก็รู้สึกแปลกๆ
หลัวหุ้ยเหม่ยอยากจะบอกกับลูกสาวว่า ถ้าลูกโดนลักพาตัวก็ให้กระพริบตา
แต่ตอนนี้พวกเขากำลังคุยโทรศัพท์กัน การสื่อสารแบบนี้ไม่เหมาะสมที่สุด
ดังนั้นหลัวหุ้ยเหม่ยคิดไปคิดมา ถามได้แค่ : “ลูกสาว ลูกสัญญากับแม่แล้วไม่ใช่หรอ พรุ่งนี้จะกลับบ้านเกิดกับแม่หนิ? ทำไมถึงกลับดึกล่ะ แบบนี้แม่ก็เป็นห่วงสิ ถ้าพลาดรถไฟเที่ยวพรุ่งนี้ไปล่ะจะทำยังไง?”
เสี่ยวเหยียนเริ่มรู้สึกมึนงง
“แม่คะ หนูบอกแม่เมื่อไหร่คะว่าจะกลับบ้านเกิดกับแม่? อีกอย่าง……เรามีบ้านเกิดที่ไหนคะ?”
หลัวหุ้ยเหม่ย：“……”
ยัยเด็กโง่! ตอนนี้เป็นยังไงกันแน่?
“ยัยเด็กโง่ลูกลืมแล้วหรอ เมื่อคืนเราคุยกันตอนนอนไง ใครบอกว่าไม่มีบ้านเกิด? ก็บ้านย่าของลูกไง แกอายุเยอะแล้วขาเท้าไม่ค่อยดี สองวันก่อนก็ล้มอีกแล้ว พวกเราต้องกลับไปเยี่ยมหน่อย”
เสี่ยวเหยียนยิ่งได้ยินก็ยิ่งงง
เธอกับหลัวหุ้ยเหม่ยก็ไม่ได้นอนด้วยกันมาตั้งนานแล้ว ไม่มีบ้านเกิดด้วย
แล้วที่สำคัญที่สุดคือ ย่าเสียไปเมื่อหลายปีก่อนแล้ว
ทำไมจู่ๆแม่ของเธอถึงได้พูดอะไรแปลกๆ?
ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง เสี่ยวเหยียนที่คิดได้อย่างกะทันหัน ในที่สุดก็เข้าใจความหมายที่หลัวหุ้ยเหม่ยจะสื่อ
เธอทำตัวไม่ถูก ได้แต่อธิบายด้วยน้ำเสียงต่ำ : “แม่คะ สบายใจได้เลยค่ะ หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ แม่ก็ไม่ต้องพูดอะไรแปลกๆแล้วนะคะ หนูไม่ได้โดนลักพาตัว ไม่ได้โดนแกล้งอะไรด้วยค่ะ หลี่ซือห้านเขา……ไม่ใช่คนดีอะไร แต่ตอนนี้เขาน่าจะเข้าโรงพยาบาลไปแล้วค่ะ”
“ว่าไงนะ? เกิดเรื่องขึ้นจริงหรอ?”
“อื้ม” เสี่ยวเหยียนพยักหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆ ในลมหายใจนั้นเต็มไปด้วยกลอ่นจากเสื้อของหานชิง
กลิ่นหอมที่สบายสดชื่นนี้ทำให้ในใจที่ตกใจของเธอค่อยๆนิ่งขึ้น เธออธิบายเสียงเบา : “แต่ตอนนี้จะให้คุยในโทรศัพท์เลยก็คุยไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูกลับไปแล้วจะเล่าให้ฟังนะคะ”
“……ยัยเด็กนี่คิดอะไรอยู่? มีเรื่องแล้วทำไมไม่กลับบ้าน? กลางคืนจะให้ฉันนอนยังไง? ตอนนี้ลูกอยู่ไหน? ไม่ได้ ลูกต้องกลับมา ส่งโลชั่นมาเดี๋ยวนี้ แม่กับพ่อจะไปรับลูก”
เสี่ยวเหยียน：“……”
“พ่อคะแม่คะ ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ หนู……หนูอยู่บ้านคุณน้าของเสี่ยวหมี่โต้ว”
