เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ / เจ้าสาวมือสองของคุณชายพิก… – ตอนที่ 1357

บทที่1357 ฉันไม่ได้ตกลงว่าจะเลิก

เสี่ยวเหยียนที่ถูกจับแขนไว้ ก็อึ้งไป

ป้าคนนี้ออกแรงเยอะมาก และแขนของเธอก็เล็กมาก เหมือนกับว่าเธอกำลังหยิกเธออยู่ สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไปทันที “ปล่อยฉัน ถ้าป้ายังเป็นแบบนี้ฉันจะเรียกผู้ดูแลบนรถไฟแล้วนะ! ”

“เรียกเลยสิ เรียกมาตัดสินหน่อยว่าใครถูกใครผิด เรียกมาดูว่าผู้หญิงชั่วร้ายอย่างเธอเป็นยังไง ฉันจะรอดูว่าเธอยังจะรังแกหลานฉันอีกไหม! ”

“รีบขอโทษฉันเดี๋ยวนี้! ”

เด็กน้อยที่อยู่ด้านข้างก็โมโหขึ้นมาเหมือนกัน เขาปาเปลือกแตงใส่เสี่ยวเหยียน

คนรอบดูตื่นเต้น แต่ว่าก็ไม่มีใครช่วยอะไร

“ป้าเป็นคนผิดก่อนเอง ฉันขอโทษไม่ได้หรอกนะ”

ป้าคนนั้นยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ว่าจู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่มืออย่างรุนแรง เหมือนกับว่ากระดูกมือกำลังจะแตกยังไงยังงั้น

“ปล่อยเธอ”

เสียงที่ทุ่มต่ำและเย็นชาดังขึ้นที่เหนือศีรษะของเธอ

ป้าคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นผู้ชายที่สูงใหญ่และหล่อเหลายืนอยู่ด้านข้าง ตอนนี้กำลังจับมือของเธอไว้ สีหน้าเยือกเย็นเหมือนกำลังจะฆ่าเธอยังไงยังงั้น

อาจจะเป็นเพราะว่าออร่าที่ออกมาจากตัวของเขานั้นเยือกเย็นมาก เพราะฉะนั้นป้าก็เลยตกใจไปชั่วขณะ มือที่บีบแขนของเสี่ยวเหยียนอยู่นั้นก็ปล่อยออกทันที หลังจากนั้นก็มองคนที่พึ่งมา

“นาย นายเป็นใคร? รีบปล่อยฉันนะ! ”

แขนของเสี่ยวเหยียนโดนบีบจนเจ็บมาก แต่ว่าเสียงผู้ชายที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันนั้นทำให้เธอลืมความเจ็บปวดไปเลย เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยที่ปรากฏในความฝันของเธอ

หานชิง……

เขามาที่นี่ได้ยังไง?

แล้วอีกอย่างเขารู้ได้ยังไงว่าเธอขึ้นรถไฟขบวนนี้? ทั้งๆ ที่เธอซื้อตั๋วแบบมั่วๆ แล้วทำไมเขา…..

สีหน้าของหานชิงมืดมน พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ขอโทษเธอซะ”

“ขอโทษ? ทำไมฉันต้องขอโทษเธอด้วย ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนแช่งหลานของฉันก่อน โอ๊ย……”

ป้าคนนั้นยังพูดไม่ทันจบก็ร้องออกมา สีหน้าดูแย่เป็นอย่างมาก เธอกรีดร้องออกมาทันที “ทุกคนรีบมาดูเร็ว ตรงนี้มีคนรังแกคนแก่ ใครมาช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ”

ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ก็ก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน ทุกคนต่างก็ทำเป็นไม่เห็น

และยิ่งป้าร้องดังขึ้นเท่าไหร่ เหมือนกับว่ามือของหานชิงก็จะออกแรงมากขึ้นเท่านั้น ไม่นานป้าคนนั้นก็ยกธงขาวยอมแพ้ “ฉันผิดไปแล้วๆ ขอความเมตตาจากคุณ รีบปล่อยฉันเถอะ”

หานชิงสีหน้าเยือกเย็น “ขอโทษ”

ป้าคนนั้นรีบหันไปหาเสี่ยวเหยียน “แม่สาวน้อย เป็นความผิดของป้าเอง หลานของป้าไม่ควรจะปาเปลือกเม็ดแตงใส่หนูเลย ป้าเองก็ไม่ควรจะไปแช่งหนู และก็ไม่ควรจะไปบีบแขนหนูด้วย หนูรีบให้แฟนของหนูปล่อยมือป้าเร็ว”

เสี่ยวเหยียนยังคงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ตอนนี้เธอกำลังคิดว่าหานชิงมาที่นี่ได้ยังไง แต่ว่าตอนนี้ป้าเอ่ยปากขอโทษเธอ เสี่ยวเหยียนถึงได้สติกลับมา หลังจากนั้นก็หันหน้าไป

“เขาไม่ใช่แฟนฉัน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน”

หลังจากนั้นก็นั่งลง

ป้าคนนั้น：“……”

“สาวน้อย นี่แฟนของหนูไม่ใช่เหรอ? ถ้าเกิดว่าเขาไม่ใช่แฟนของหนูทำไมเขาต้องออกหน้าแทนหนูด้วย? รีบบอกให้แฟนหนูปล่อยมือป้าเร็ว ป้าแก่แล้ว….ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไปโรคหัวใจของป้าต้องกำเริบแน่เลย”

เสี่ยวเหยียนไม่อยากจะพูดอะไร คนร้ายๆ ก็ต้องเจอทุกข์จากคนที่ร้ายกว่า ที่เธอต้องเจ็บอยู่ตอนนี้ก็เพราะว่าเธอหาเรื่องเอง

แต่ว่า เธอยังไม่ทันตอบสนองอะไร หานชิงก็ปล่อยมือ แล้วก็ก้าวขึ้นมาจับข้อมือของเสี่ยวเหยียนแทน

“มากับฉัน”

เสี่ยวเหยียนมอง แล้วก็รู้สึกโมโหขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณผู้ชายคะ ขอถามหน่อยว่าคุณเป็นใครกัน? อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”

หานชิงขมวดคิ้ว “เหยียนเหยียน อย่าอยู่ที่นี่”

เสี่ยวเหยียนตอบกลับไปโดยอัตโนมัติ “ฉันอยากจะอยู่ที่ไหนก็จะอยู่ที่นั่นแหละ คุณมายุ่งไม่ได้หรอก”

คนรอบๆ ก็ต่างดูฉากดราม่านี้

ทุกคนน่าจะคาดไม่ถึงว่าจู่ๆ แฟนของเสี่ยวเหยียนจะปรากฏตัว แล้วก็จัดการป้าคนนี้ซะไม่กล้าออกเสียงเลย

แม้แต่พอเห็นว่าหานชิงจะพาเสี่ยวเหยียนออกไป ก็รีบพาหลานของตัวเองลุกขึ้น “คุณผู้ชายเชิญนั่งเลยค่ะ นั่งเลย”

ทุกคน：“……”

ที่แท้หลักการที่ว่าคนร้ายๆ ก็ต้องเจอทุกข์จากคนที่ร้ายกว่านั้นเป็นเรื่องจริง

แต่ว่าหานชิงก็ไม่ได้นั่งลง เขาลุกขึ้นแล้วก็เดินไปหยุดอยู่ข้างๆ เสี่ยวเหยียน “เธอจะเดินไปเอง หรือว่าจะให้ฉันอุ้มไป? ”

พอได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็เบิกตากว้างทันที เงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา “คุณจะทำอะไรกันแน่? ฉันบอกแล้วไม่ใช่รึไง ว่าฉันจะเลิกกับคุณ ฉันไม่อยากจะคบกับคุณอีกต่อไปแล้ว แล้วคุณยังจะตามฉันมาอีกเพื่ออะไรกัน? ”

“ฉันไม่ได้ตกลงนิ”

“อะไรนะ? ”

“เลิกกันที่เธอว่าน่ะ ฉันไม่ได้ตกลงนิ”

เพราะฉะนั้นตอนนี้ ทั้งสองคนก็ยังเป็นแฟนกันอยู่

เสี่ยวเหยียนอึ้งไป ไม่คิดว่าหานชิงจะเล่นลูกไม้แบบนี้ได้อย่างหน้าด้านๆ เธอพูดอย่างรู้แล้วรู้รอดไป “เรื่องเลิกกันไม่จำเป็นต้องไปรับการเห็นด้วยจากคุณ ฉันอยากจะเลิกก็ได้ทั้งนั้น”

“ยังจะไม่ลุกขึ้นมาอีกใช่าไหม? ” หานชิงไม่พูดเรื่องนี้อีกต่อไป แล้วก็พูดต่อ “ฉันจะให้เวลาเธอสิบวินาที ถ้าเกิดว่าเธอยังไม่ลุกขึ้นมาล่ะก็ ฉันจะอุ้มเธอออกไป”

เสี่ยวเหยียนมองดูแววตาที่แน่วแน่ของเขา รู้สึกว่าเขาต้องพูดจริงทำจริงอย่างแน่นอน แต่ว่า….เธอหัวแข็ง ไม่อยากลุกขึ้น

ทำไมเขาพูดอะไรแล้วมันต้องเป็นแบบนั้นด้วย? เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?

ทำไมเธอต้องฟังในสิ่งที่เขาพูด?

เธอจะนั่งอยู่ตรงนี้ ไม่สนใจเขา

เสี่ยวเหยียนจับพนักของเก้าอี้ด้านหน้าไว้ นั่งอยู่ตรงนี้อย่างดื้อรั้น

แต่เธอนับถอยหลังสิบวินาทีในใจโดยไม่รู้ตัว

แน่นอนว่าเมื่อเธอนับถึงหนึ่งนั้น ร่างกายของถูกหานชิงอุ้มทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า ระหว่างนั้นเธอตอบสนองไม่ทัน และก็พูดไม่ทันด้วย เธอก็โดนพาตัวออกไปแล้ว

“คุณจะทำอะไร? ปล่อยฉันลงเลยนะ! หานชิง คุณนี่มันเลว ฉันไม่อยากไปกับคุณ ทำไมคุณต้องตามฉันมาด้วย? ปล่อยฉันนะ ปล่อย….”

เสี่ยวเหยียนพยายามดิ้นรนต่อสู้อยู่บนร่างกายของเขา

หานชิงกอดเธอไว้แน่น “ถ้าเกิดว่าไม่อยากหล่นลงไปล่ะก็ ก็อย่าดิ้น ฉันจะพาเธอไปขบวนอื่น”

หานชิงพาเธอมาที่อีกโบกี้หนึ่ง

ระหว่างทางที่อุ้มเธอมานั้น ก็ได้รับความสนใจจากคนที่มองมา

เมื่อได้หยุดลงในที่สุด เสี่ยวเหยียนก็พบว่าหานชิงยืนอยู่หน้าฝั่งที่นอนแล้วก็กำลังพูดคุยบางอย่างอยู่กับเจ้าของที่

หานชิงอยากจะได้ที่นี้ แต่ว่าคนนั้นไม่ยอม

หานชิงบอกว่าจะซื้อต่อ แต่ว่าเจ้าของห้องนั้นก็พูดว่า “คุณบอกว่าอยากจะซื้อก็ซื้อได้เลยงั้นเหรอ? นี่คือตั๋วที่ผมใช้เวลานานมากกว่าจะได้มา ผมไม่ขายหรอก”

“หมื่นหนึ่ง ขายไม่ขาย? ”

เจ้าของห้องนอนนั้นตกใจ นึกไม่ถึงว่าหานชิงจะใจใหญ่ใจโตฟุ่มเฟือยขนาดนี้ เขาตะลึงไปชั่วขณะ ยังไม่ทันจะได้ตอบสนอง

ผู้ชายที่นอนอยู่ชั้นบนนั้นได้ยิน ตอนแรกเขาเล่นโทรศัพท์อยู่ ตอนนี้เขาก็รีบเก็บโทรศัพท์ทันที หลังจากนั้นเขาก็รีบไถลตัวลงมาทันที สายตาเป็นประกาย “แสนหนึ่งเหรอ? จริงรึเปล่า? ผมขายครับพี่ชาย ที่ของผมขายต่อให้เลย จะโอนให้หรือว่าจ่ายเงินสดดี? ”

เขาถามอย่างรีบด่วนแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

และคนที่อยู่เตียงชั้นล่างพอเห็นคนที่อยู่เตียงด้านบนกระตือรือร้นขนาดนี้ ก็รีบลุกขึ้นมาทันที “นายจะมาแย่งการค้าขายของคนอื่นไปได้ยังไง? พี่ชายผมขาย อย่าว่าแต่แสนหนึ่งเลย ห้าพันผมก็ขายแล้ว”

ก็แค่เอาที่ของตัวเองให้คนอื่นเท่านั้นเอง ก็ได้ห้าพันมาเปล่าๆ นอกจากว่าเขาโง่เท่านั้นแหละถึงจะไม่ขาย

“ซื้อของผมเถอะ สี่พันก็ได้”

“จริงๆ เลย นายนี่มัน….”

เสี่ยวเหยียนที่ถูกหานชิงอุ้มไว้ในอ้อมแขน “……”

มันจำเป็นต้องเป็นแบบนี้ด้วยเหรอ?

หานชิงปล่อยเสี่ยวเหยียนลง มือหนาของเขาล็อกเอวของเธอไว้แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมา “ด้านล่างด้านบนผมซื้อหมด เดี๋ยวโอนให้”