บทที่ 1539 ลองดูครึ่งปี
จนเมื่อเจียงเสี่ยวไป๋ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่เห็นสมุดบัญชีบนโต๊ะ ก็ถอนหายใจแล้วหยิบมันขึ้นมา
ตามนิสัยของพ่อแม่เธอ สิ่งที่ให้เธอแล้วคาดว่าอย่างไรก็จะไม่เอาคืนกลับไปอีก
คิดถึงก่อนหน้านี้ระยะเวลาที่เหลียงหย่าเหอกับเซียวซู่ใช้จ่ายไปเพื่อตน เจียงเสี่ยวไป๋ก็ตัดสินใจโทรหาเซียวซู่ ชวนเขาออกมาคุยกัน
ทั้งคู่ไม่ได้นัดหมายสถานที่อื่น จะไปพบกันที่บ้านหลังเก่า เจียงเสี่ยวไป๋ฝากลูกให้แม่เธอดูแล หลังจากนั้นก็มาเอง
เซียวซู่เห็นเธอมา ก็เอานมร้อนแก้วหนึ่งให้เธอ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“คุณรู้ใช่ไหมว่าที่ฉันมาหาคุณเพราะต้องการอะไร”
หลังจากเจียงเสี่ยวไป๋เปิดปากพูด เซียวซู่ก็พูดว่า “ดื่มนมร้อนก่อน อย่าไม่ทานอาหารเช้า สุขภาพของคุณไม่ดี”
เมื่อได้ยิน ปลายนิ้วของเจียงเสี่ยวไป๋ก็หยุดนิ่ง ผ่านไปนานมากก็ยังไม่ได้สัมผัสแก้วนม ในห้องนั่งเล่นเงียบสงัด เซียวซู่เห็นว่าเธอไม่ขยับเลย จึงเอานมไปวางไว้ตรงหน้าของเธอให้เธอแทน
“ดื่มหมดแล้วค่อยพูด ยังไงคุณพูดอะไรผมก็จะตกลงกับคุณอยู่แล้ว”
ส่วนลึกในหัวใจของเจียงเสี่ยวไป๋สั่นไหว แต่กลับยังคงไม่ไปหยิบแก้วนม ริมฝีปากขยับ จนในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นมองเซียวซู่
“คุณรู้เหรอว่าฉันมาหาคุณทำไม”
“รู้ครับ”
“แล้วคุณยังพูดอีกเหรอว่าฉันพูดอะไรคุณก็จะตกลงทุกอย่าง”
“อืม” เซียวซู่พยักหน้า “สำหรับคุณ ผมตกลงทุกอย่าง”
ระหว่างนั้นจู่ๆ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เธอเอื้อมมือไปหยิบแก้ว อุณหภูมิของนมกำลังดี ถูกเธอจับไว้ในอุ้งมือ ความอบอุ่นไหลผ่านฝ่ามือเข้าสู่หัวใจ
เธอถือนมเอาไว้โดยไม่พูดอะไรเลย
ผ่านไปนานถึงได้ส่งเสียงถามเขาออกมา “ครึ่งปีมานี้ คุณเสียใจภายหลังบ้างไหม”
เซียวซู่หัวเราะขมขื่น “เสียใจภายหลังแล้วยังไง ไม่เสียใจภายหลังแล้วทำไม คุณจะกลับมาหาผมเหรอ”
เขาเหลือบสายตาขึ้นมอง สายตามองตรงเข้าไปในดวงตาของเจียงเสี่ยวไป๋ “ต่อให้ผมจะเจ็บปวดแค่ไหน ตายทั้งเป็นยังไง คุณก็ไม่อยากกลับมาหาผมแล้ว มีบางเรื่องเกิดขึ้นไปแล้ว สิ่งที่ผมทำผิดพลาดไป ผมไม่รู้เลยว่าควรชดเชยยังไง เพราะคุณไม่เต็มใจจะให้โอกาสผมได้ชดเชย”
“ถ้า…ถ้าสามารถทำได้” เซียวซู่หัวเราะขมขื่น ลดสายตาลง “ผมยินดีจะใช้ชีวิตทั้งชีวิตเพื่อชดเชย”
ส่วนลึกในหัวใจของเจียงเสี่ยวไป๋สั่นไหวอย่างรุนแรง เธอกัดริมฝีปากล่างอย่างเอาเป็นเอาตาย เป็นเวลานานกว่าจะถามว่า “ในที่สุดคุณก็ยอมรับว่าเหตุการณ์นั้นคุณทำผิดพลาดไปงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่ทำผิดพลาด แต่มันคือการไม่ควรทำ” เซียวซู่เม้มริมฝีปาก “เป็นผมเองที่ไม่คิดให้รอบคอบ เป็นผมเองที่ไม่มีความอดทนไม่มีความรับผิดชอบ ผมไม่ควรไม่จัดการความรู้สึกของตัวเองให้ดีก่อนที่จะอยู่กับคุณ และหลังจากที่อยู่กับคุณก็ยิ่งไม่ควรยังผูกหัวใจไว้กับคนอื่น”
คำที่บอกว่าผูกหัวใจไว้กับคนอื่นเป็นตัวกระตุ้นต่อเจียงเสี่ยวไป๋ เธอสีหน้าซีดขาวไปเล็กน้อย “อย่าพูดอีกเลย”
“แต่ว่าเสี่ยวไป๋!” ทันใดนั้นเซียวซู่ก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องเธออย่างจริงจัง มือจับลงบนไหล่ของเธอ “มีแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวเท่านั้น มีแค่ครั้งเดียว หลังจากเหตุการณ์ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต หัวใจของผมก็มีแต่คุณเท่านั้น ไม่มีคนอื่นเลย”
“คุณพูดอะไร” เจียงเสี่ยวไป๋ถามอย่างค่อนข้างประหลาดใจ
“ผมรู้ว่าคุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ผมสามารถสาบานต่อสวรรค์ ว่าคำพูดของผมไม่ใช่คำพูดไร้สาระ บางทีตอนแรกในหัวใจผมยังผูกติดกับเธอ แต่หลังจากถูกคุณเติมเต็ม มันก็ไม่มีที่ว่างสำหรับคนอื่นอีก”
ตอนที่พูดคำเหล่านี้ การแสดงออกของเซียวซู่ดูจริงใจมาก แววตาก็อ่อนโยนมาก มันบ่งบอกว่าผมอยู่ตรงนี้ คุณตรวจสอบดูได้ ถ้าคุณไม่เชื่อก็สามารถผ่าหัวใจของผมออกมาตรวจสอบแรงผลักดันความรู้สึกได้
เจียงเสี่ยวไป๋ครุ่นคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาว่าเขารักตัวเองหรือไม่
วันนี้เขาเริ่มตรงไปตรงมากับตน เธอก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองถูกตีอย่างรุนแรง ในขณะเดียวกันก็ถูกมือคู่ใหญ่ฉวยมาจับไว้ ไม่สามารถกระโดดหนีได้
เธอกัดริมฝีปากล่าง จ้องเขาอย่างโหดร้าย
“คุณพยายามจะกักขังฉันไว้ใช่ไหม เจตนาโกหกเหรอ คุณโกหก ถ้าใจคุณไม่มีที่ว่างให้คนอื่น แล้วทำไมตอนนั้นถึงได้ทิ้งฉันไป คุณมันคนโกหก คำพูดของคุณไม่เป็นความจริงเลยสักนิด!”
“ถ้าในหัวใจผมยังมีที่สำหรับเธออยู่ครึ่งหนึ่ง ตอนนั้นคงรู้สึกผิดแน่ ทำไมยังต้องส่งเธอไปโรงพยาบาลอีกล่ะ เสี่ยวไป๋ คุณไม่ใช่ไม่เชื่อผม แต่คุณไม่เชื่อในตัวเองใช่ไหม”
ได้ยินอย่างนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็ชะงักไป
“คุณไม่เชื่อว่าตัวเองจะสามารถคว้าหัวใจของผมได้ ดังนั้นจึงทุกข์ใจกับผลได้ผลเสียจนไม่สบายใจมาก ถูกไหม”
โชคไม่ดีคือ ภายในหัวใจของเจียงเสี่ยวไป๋ถูกเซียวซู่ตีโดยสมบูรณ์ไปแล้ว เรื่องราวเมื่อครั้งแรกเธอยังคงค้างคาใจไม่รู้จบ สายมันขาดไปแล้ว เมื่อต่อมาเกิดขึ้นอีกครั้ง มันจึงแตกละเอียดไม่มีชิ้นดีแล้ว!
เธอไม่สามารถแม้แต่จะถือแก้วนม ได้แต่ผลักเขาออก จากนั้นก็วางแก้วไว้ข้างๆ
“คุณอย่าพูดอีกเลย ต่อให้คำพูดของคุณจะจริง ฉันก็ไม่อยากคุยกับคุณอีกแล้ว เมื่อฉันตัดสินใจลงไปแล้วฉันก็จะไม่…”
“ให้โอกาสผมอีกครั้งได้ไหม” ทันใดนั้นเซียวซู่ก็เข้ามากอดเอวของเธอไว้ อิงแอบกระซิบข้างหูเธอ “ไม่ง่ายที่จะได้อยู่ด้วยกัน อย่าแยกทางกันแบบนี้เลย ได้ไหมครับ”
เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงขนตาสั่นเบาๆ
“ลูกยังเล็กมาก คุณทนได้เหรอถ้าเขามีแม่แค่คนเดียวโดยที่ไม่มีพ่อ แล้วต่อไปชีวิตของเขาจะสมบูรณ์เหรอ ตอนนี้ทั้งในหัวใจและในสายตาของผมมีเพียงคุณ ต่อให้ผมเป็นแบบนี้ คุณก็รับไม่ได้เลยเหรอครับ”
“อย่าพูดอีกเลย”
“เมื่อเริ่มต้นหมอดูทำนายว่า เราทั้งคู่ไม่ใช่จากเป็นก็จากตาย ตอนนั้นเมื่อคุณบอกเรื่องนี้กับผม ผมประทับใจมากจริงๆ นะเสี่ยวไป๋ เพราะคุณไม่ปิดบังผม และผมก็ตัดสินใจแล้วว่าจะเดินร่วมทางกับคุณตลอดไป เพราะฉะนั้นอย่าแยกทางกันง่ายๆ แบบนี้เลย ได้ไหมครับ”
เขาให้ใจทั้งหมดกับตัวเองจริงเหรอ มีความเป็นไปได้เหรอ เห็นได้ชัดว่าเขาชอบเสี่ยวเหยียนมาก พอบอกว่าเลิกแล้วก็สามารถเลิกได้เหรอ
เป็นไปได้เหรอ
“เสี่ยวไป๋ ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะนะ เสี่ยวไป๋…”
สุดท้าย เจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้ยินแต่เซียวซู่เรียกชื่อของเธอตลอดเวลา เป็นน้ำเสียงที่อาลัยอาวรณ์มาก
จากนั้นเธอก็มองเซียวซู่ที่อยู่ตรงหน้า เอ่ยถามอย่างค่อนข้างไร้จิตวิญญาณว่า “ถ้าให้โอกาสคุณอีกครั้ง คุณรับประกันไหมว่าคุณจะทำได้ดี”
“ผมรับประกันครับ ครั้งนี้ผมจะใช้ทั้งชีวิตเพื่อรักคุณ ครึ่งปี ถ้าครึ่งปีต่อจากนี้คุณยังไม่พอใจ ถึงเวลานั้นถ้าคุณจะไป ผมก็จะไม่รั้งคุณอีก ได้ไหมครับ”
ครึ่งปีเหรอ
“ครึ่งปีที่ผ่านมาผมทุกข์ทรมานแค่ไหนคุณรู้ไหม ผมไม่กล้าไปตามหาคุณ กลัวคุณจะเกลียดผม ฉะนั้นจึงได้แต่ให้รางวัลงานเขียนกับคุณ คุณได้เห็นมันไหม”
รางวัลเหรอ
จะว่าไปแล้ว ตอนนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็พบว่ามีผู้อ่านให้รางวัลเธอทุกวัน แสดงความคิดเห็นให้เธอตลอด ตลอดครึ่งปีไม่มีตกหล่นสักวัน
ตอนนั้นเธอสังเกตเห็นแอคเคานท์ ทว่าไม่ได้คิดอะไรมาก บางทีอาจเพราะสมองของเธอกำลังคิดแต่เรื่องอื่น แต่คิดไม่ถึงว่าแอคเคานท์นั้นจะเป็นของเซียวซู่
ดังนั้นจึงบอกได้ว่า ในครึ่งปีที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้อยู่เฉยใช่ไหม
ได้รู้ว่าครึ่งปีนี้เขาให้ความสนใจในตัวเอง หัวใจของเจียงเสี่ยวไป๋ก็พลันอ่อนลง
จากนั้นเธอจึงเอาตามเซียวซู่ ตกลงว่าจะลองดูกับเขาอีกครึ่งปี
