เพราะว่าอารมณ์ไม่ดี หลินซินเหยียนยังไม่ทันจะฟังอย่างชัดเจนว่าเสียงนั้นคือใคร เธอถามด้วยทำอารมณ์เสีย “คุณเป็นใคร？”
ไป๋ยิ่นหนิงหยิบโทรศัพท์มาดูอีกครั้ง เขารู้สึกว่าตัวเองได้ยินผิดไป น้อยมากที่เขาจะเห็นหลินซินเหยียนโกรธ นี่ใครไปยั่วให้เธอโกรธกัน?
เขาเอาโทรศัพท์แนบหูอีกครั้งและพูดว่า “ฉันคือไป๋ยิ่นหนิง”
ครั้งนี้ถึงตาหลินซินเหยียนดูโทรศัพท์ตัวเองอีกครั้ง เธอประหลาดใจที่เขาโทรหาตัวเอง “นายรู้เบอร์โทรศัพท์ของฉันได้ยังไง？”
“ฉันรู้ว่าแม้แต่ว่าเธออยู่ที่ไหน แล้วอยากจะหาเบอร์โทรศัพท์เธอมันมีอะไรยากด้วยเหรอ？”ไป๋ยิ่นหนิงยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่มีความสุขที่ฉันติดต่อมาเหรอ？”
หลินซินเหยียนนั่งอยู่บนม้านั่งสำหรับเปลี่ยนรองเท้า แล้วก็อธิบายว่า “เปล่า ก็แค่อารมณ์ไม่ดี”
“ทำไมถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ บอกฉันได้ไหม？”ไป๋ยิ่นหนิงถาม
“นายโทรมาหาฉัน น่าจะมีเรื่องอะไรใช่ไหม？”เธอไม่สามารถบอกคนอื่นได้หรอกว่าทำไมเธอถึงอารมณ์ไม่ดี
ไม่อย่างนั้นมันก็เหมือนเป็นการประกาศเรื่องภาพอนาจารของจงจิ่งห้าวสิ?
นอกจากเธอจะบ้าเท่านั้นแหละถึงจะทำแบบนั้น
“ก็มีเรื่องนั่นแหละ ถ้าบอกว่าโทรหาเธอโดยไม่มีเหตุผล เกรงว่าจะตัดสายฉันทิ้งเลยใช่ไหม？”ไป๋ยิ่นหนิงยิ้มพร้อมกับพูด
หลินซินเหยียนเม้มปากไม่พูดอะไร
เสียงของไป๋ยิ่นหนิงดังขึ้นอีกครั้ง “มาไป๋เฉิงหน่อยสิ”
“ฉันเกรงว่าจะไม่มีเวลา”หลินซินเหยียนปฏิเสธในทันที
เธอไม่มีเวลาจริงๆ ด้านหนึ่งก็เพราะว่าเรื่องในร้านและโรงงาน แล้วก็เรื่องของจงจิ่งห้าวด้วย
ไป๋ยิ่นหนิงยิ้มอย่างขมขื่น ต่อให้คาดการณ์ไว้แล้วแต่ก็ยังอีกยังไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง
“พวกเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า？”ไป๋ยิ่นหนิงยิ้มอย่างขมขื่น “ฉันแต่งงาน เชิญเธอแล้วจะไม่มาเหรอ? ”
อะไรนะ？
เธอไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?
ไป๋ยิ่นหนิงจะแต่งงานงั้นเหรอ?
“จริงเหรอ？”หลินซินเหยียนถามอย่างไม่แน่ใจ
“แน่นอนสิ เรื่องนี้มันหลอกกันเล่นได้ด้วยเหรอ? ทำไม รับไม่ได้ที่ฉันแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นเหรอ？” เขายิ้มแล้วก็ถาม
“เปล่า ก็แค่แปลกใจ”ก่อนหน้านี้ไม่มีแม้แต่เสียงลม แต่พอบอกจะแต่งงานก็แต่งเลย
“ดังนั้น ฉันก็เลยจะชวนเธอมาร่วมงานแต่งฉัน จะมาไหม? พวกเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า？”
ไป๋ยิ่นหนิงไม่รอให้หลินซินเหยียนต่อ เขาพูดขึ้นมาอีกครั้ง “เธอน่าจะไม่ค่อยสะดวก ฉันให้เกาหยวนไปรับเธอแล้ว”
หลินซินเหยียนกุมหน้าผาก นี่เขาไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธเลย
แต่ว่านี่มันคืองานแต่งงานของเขา ในเมื่อเขาเชิญแล้ว จะไม่ไปก็ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่นัก
เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ตอบว่าโอเค ก็ถือว่าไปพักผ่อนหย่อนใจ บอกว่าเธอกลับมาจากไป๋เฉิง เรื่องรูปถ่ายพวกนั้น จงจิ่งห้าวจะสามารถจัดการได้เรียบร้อยแล้ว
“เกาหยวนจะมาตอนไหนเหรอ？”หลินซินเหยียนถาม
“ตอนนี้น่าจะถึงแล้วนะ”
หลินซินเหยียน，“……”
“นี้นายจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว”
“เรื่องของเธอ ฉันก็ต้องจัดเตรียมให้เรียบร้อยสิ” ไป๋ยิ่นหนิงยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิม
เพราะว่างานแต่งงานของไป๋ยิ่นหนิงจะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นเธอต้องเดินทางในวันนี้ ถ้าเกิดว่าออกเดินทางตอนนี้ยังไปทัน
เธอบอกกับฉินยา เนื่องจากมันเป็นฤดูร้อนเธอก็เลยเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยนแค่ 2 ชุด แล้วก็ชุดราตรีชุดนึง ถึงอย่างไรมันก็เป็นงานแต่งงาน ควรจะแต่งตัวให้เป็นทางการหน่อย
ฉินยารู้ว่าไป๋ยิ่นหนิงส่งคนมารับ ก็เลยไม่ได้เป็นห่วงอะไร แค่รู้สึกประหลาดใจเหมือนกับหลินซินเหยียน บอกว่าจะแต่งงานก็แต่งเลย
รวดเร็วทันใจ
ยังไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงแบบไหน
เกาหยวนขับรถตู้มา พื้นที่กว้าง สามารถพักผ่อนได้
หลังจากหลินซินเหยียนขึ้นรถไปแล้วก็เลยถาม “ประธานไป๋ของคุณจะแต่งงานแล้วจริงๆ เหรอ？”
เธอแค่รู้สึกว่ามันเร็วมาก เหมือนฝันเลย
“ครับ เรื่องแบบนี้ล้อเล่นไม่ได้นะ”เกาหยวนสตาร์ทรถพร้อมกับตอบคำถามของเธอ
“อีกฝ่ายเป็นผู้หญิงแบบไหนเหรอ？”หลินซินเหยียนถาม เธอสงสัยจริงๆ
ถึงแม้ว่าขาของไป๋ยิ่นหนิงแต่ไม่ค่อยดี แต่ว่าเธอก็มองออกว่า เขาเป็นผู้ชายที่เย่อหยิ่งมากคนหนึ่งเลย
ในเมื่อจะแต่งงาน แสดงว่าอีกฝ่ายต้องไม่เลวเลย
“อันนี้คุณไปถามประธานไป๋ตรงๆ เลยดีกว่าครับ”เกาหยวนไม่ได้ปากแข็ง แต่แค่รู้สึกว่าเรื่องนี้ไป๋ยิ่นหนิงควรจะเล่าให้เธอฟังด้วยตัวเอง
ยังไงหลินซินเหยียนก็คือคนที่ไป๋ยิ่นหนิงเคยชอบพอ เกรงว่าตอนนี้อาจจะยังชอบอยู่ แต่แค่เข้าใจความจริงและเลือกที่จะปล่อยมือมากกว่า
“คุณสามารถนอนพักผ่อนด้านหลังได้เลย ด้านล่างมีอาหารและน้ำในตู้เย็น” เกาหยวนตอบ
ในรถสบายมากจริงๆ ด้านในรถเปิดแอร์ อุณหภูมิก็ไม่ต่ำมากกำลังพอดี เบาะด้านหลังเหมือนเตียงใหญ่ ไม่ต่างกับเตียงนอนที่บ้านเลย
ประเด็นสำคัญก็คือ เตรียมของกินมาด้วย หลินซินเหยียนมองเกาหยวน “ไม่แปลกใจเลยที่คุณได้รับความไว้วางใจจากประธานไป๋”
ในการดูแลคนอื่น เขาละเอียดอ่อนมาก
เกาหยวนน่าจะเข้าใจความหมายของหลินซินเหยียน อธิบายว่า “ของพวกนี้ประธานไป๋สั่งไว้ให้คุณครับ เขากลัวว่าคุณนั่งรถน่าจะรู้สึกเหนื่อย”
จู่ๆ หลินซินเหยียนก็พูดไม่ออก ผ่านไปนานกว่าจะพูดออกมา “เดี๋ยวพอเจอเขาฉันจะขอบคุณเขา”
เกาหยวนมองเธอผ่านทางกระจกหลัง ไม่ได้พูดอะไร ความรู้สึกที่ไป๋ยิ่นหนิงมีต่อเธอนั้นมันชัดเจนมาก ที่ทำแบบนี้ได้ ก็เพราะว่ามีเธออยู่ในใจถึงได้คิดได้
“คุณพักผ่อนเถอะครับ ไม่ทันฟ้าสางพวกเราก็น่าจะถึงแล้ว”เกาหยวนพูด
หลินซินเหยียนตอบรับแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอนอนพักผ่อนอยู่ที่เบาะหลัง บางทีอาจจะเป็นเพราะรถคันเล็กน้อยเลยทำให้เธอหลับง่ายขึ้น
ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาท้องฟ้าก็สดใส หลินซินเหยียนถามว่า “ถึงแล้วเหรอ？”
“ครับ มาถึงเขตไป๋เฉิงแล้ว” เกาหยวนตอบ
“ระหว่างทางนี้เหนื่อยหน่อยนะ”ขับรถตอนดึกเหนื่อยจะตาย
“ตอนไปมีคนขับอีกคนนึงขับไป ตอนกลับผมเป็นคนขับครับ” เกาหยวนตอบ
ไป๋ยิ่นหนิงกลัวว่าเขาจะเหนื่อยเกินไป แล้วเกิดอุบัติเหตุระหว่างทาง ตอนไปนั้นก็เรียกคนขับรถอื่นมา เพราะฉะนั้นระหว่างทางที่ไปนั้นเขานอนพักผ่อนอยู่บนรถ ขากลับมาถึงค่อยขับ ถือว่าไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่นัก
“หาโรงแรมให้ฉันสักห้องสิคะ ฉันจะไปอาบน้ำหน่อย”หลินซินเหยียนพูด
“ได้ครับ”
พอมาถึงไป๋เฉิงก็คือพื้นที่ของพวกเขาแล้ว เพราะฉะนั้นจะทำอะไรก็ค่อนข้างที่จะสะดวก
เกาหยวนจัดเตรียมโรงแรมให้หลินซินเหยียนอย่างรวดเร็ว
พอหลินซินเหยียนมาถึงโรงแรมก็พักผ่อนครู่หนึ่ง อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ถ้าเป็นเวลา 18:30 น แล้ว
เกาหยวนมารับเธอ บอกว่าไป๋ยิ่นหนิงอยากเจอเธอ
หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว “วันนี้เป็นงานแต่งงานของเขา เดี๋ยวก็ได้เจอกันในงานอยู่ดี”
ไม่ได้มีความจำเป็นต้องเจอกันในตอนนี้
เกาหยวนยิ้มและพูดว่า “ผมแค่มีหน้าที่มาส่งต่อข้อมูล คุณอย่าทำให้ผมลำบากเลยครับ ไปหาประธานไป๋เถอะ”
ไม่หล่อให้หลินซินเหยียนตอบ เกาหยวนก็พูดอีกครั้ง “คุณหลินไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ประธานไป๋ของพวกเราตัดสินใจแต่งงานแล้ว ไม่ทำเรื่องที่ทำให้คุณลำบากใจหรอก
หลินซินเหยียนพยักหน้าตอบรับ เกาหยวนพูดขนาดนี้แล้ว ถ้าเธอยังปฏิเสธอีก เพราะถือว่าเธอจะดูไม่มีเหตุผลเกินไปแล้ว”
เกาหยวนขับรถไปยังพื้นที่ชนบทที่ค่อนข้างเงียบสงบ พระอาทิตย์พึ่งขึ้นตอนเช้า อากาศไม่ร้อนเท่าไหร่นะ
พอลงมาจากรถ หลินซินเหยียนก็เห็นร่างของไป๋ยิ่นหนิงยืนอยู่ริมแม่น้ำ สถานที่แห่งนี้ มันเงียบเป็นพิเศษในช่วงเวลานี้
เธอเหยียบต้นไม้ใบหญ้า เดินผ่านริมแม่น้ำที่ไม่มีทางเดินและมีโขดหินอยู่ทุกหนแห่ง ไป๋ยิ่นหนิงไม่ได้หันกลับมาก็รู้ว่าเธอมาแล้ว
ไป๋ยิ่นหนิง “ตกใจไหม？”เขาถาม
“ก็นิดหน่อย นายเองก็ถึงอายุที่ควรจะแต่งงานแล้ว”หลินซินเหยียนตอบแบบนิ่งเรียบ
เธอยืนอยู่ข้างๆ เขา สูดอากาศบริสุทธิ์ รู้สึกเหมือนได้ผ่อนคลายลงไปบ้าง
ไป๋ยิ่นหนิงหันหน้ามามองเธอ “ไม่สงสัยว่าคนที่ฉันแต่งงานด้วยเป็นใครเหรอ？”
หลินซินเหยียนมองเขาแล้วก็ถาม “ใครล่ะ？”
ไป๋ยิ่นหนิงมองไปที่พืนน้ำ “ครอบครัวเธอดีมาก สามารถช่วยเรื่องกิจการของฉันได้ เธอเองก็รู้ เพราะว่าผู้ชายใจแค่บ้านเธอ ทำให้ไป๋ซื่อกรุ๊ปได้รับความเสียหายอย่างหนัก ดังนั้น ฉันก็เลยต้องหาผู้หญิงที่ครอบครัวดีมากมาแต่งงานด้วย”
บนถนนคอนกรีตด้านหลังของพวกเขา เกาหยวนขับรถออกไปแล้ว มีแค่รถอีกคันหนึ่งที่ขับมาไม่ไกลเท่าไหร่นัก
จงฉีเฟิงรู้ว่าลูกทั้งสองคนมากับจงจิ่งห้าว ก็อยากจะใกล้ชิดกับเด็กทั้งสองคน พอคิดได้แบบนี้จงฉีเฟิงก็ไม่กลับเมืองBชั่วคราว ถ้าเกิดว่าพวกเขากลับไปก็ไม่รู้ว่าจะได้มาอีกเมื่อไหร่ ก็เลยรับปากเขาว่าจะอยู่ต่ออีกวันนึง ให้เด็กน้อยทั้งสองคนได้อยู่กับเขา ขอแบบนี้แผนการที่จะกลับเมืองCก็เลยล่าช้าไป 1 วัน
ความจริงแล้วควรจะกลับตั้งแต่เมื่อวานนี้ แต่ลากยาวมาจนถึงตอนเช้าถึงจะได้กลับ
เมื่อคืนนอนดึก คอร์ดเด็กน้อยทั้งสองคนขึ้นรถก็ไม่ค่อยมีชีวิตชีวาเท่าไหร่ จงจิ่งห้าวกอดลูกสาว ตอนที่ขับรถผ่านนั้นก็มองออกไปนอกหน้าต่างพอดี
