ครั้งนี้เฉินชือหานไม่ได้เคลิบเคลิ้มไปกับเขาในทันที “นี่นายกำลังล้อเล่นกับฉันเหรอเนี่ย? ชอบฉัน? นายพูดแบบนี้ก็เพื่อไม่อยากให้ฉันแต่งงานกับจงจิ่งห้าว?”
หลี่จ้านไม่ยอมแพ้ แววตาที่บอบช้ำมองเธอไว้ ค่อยๆปล่อยเธอและถอยหลังไปสองก้าว เว้นระยะห่างออกมาจากเธอ ลูกกระเดือกเคลื่อนไหวขึ้นลง พร้อมเสียงแหบแห้ง “เธอคิดว่าพี่กำลังล้อเล่น งั้นก็ล้อเล่นเถอะ วันนี้ถ้าพี่เถียงไม่ไหว เธอก็ถือว่าพี่ไม่ได้พูดก็แล้วกัน”
พอพูดจบเขาได้หันหลังจากไป ตอนที่มือจับราวจับไว้ เขาได้หยุดฝีเท้าลง ไม่ได้หันหน้ามา แค่พูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ที่บอกว่าจงจิ่งห้าวป่วยทางจิตพี่ไม่ได้หลอกเธอ พี่อยากให้เธอได้ดี ถึงคนที่ปกป้องเธอไม่ใช่พี่ พี่ก็หวังให้เธอมีความสุข ถ้าไม่รู้ว่าเธออยากแต่งงานกับจงจิ่งห้าว พี่คงยังไม่มีความกล้าหาญพูดความในใจเหล่านั้นออกมา……”
หลี่จ้านใกล้จะถูกตัวเองสะอิดสะเอียนตายอยู่แล้ว หน้าของเขาดุร้ายจนบิดเบี้ยวไว้ เขาหันหลังให้กับเฉินชือหานเธอเลยมองไม่เห็น เขาสะอิดสะเอียนตัวเองต่อ “พี่อยากให้เธอมีความสุขจริงๆ หาผู้ชายดีๆคนนึง พูดจริงๆนะ ถ้าเธอยังจะแต่งงานกับจงจิ่งห้าวอีก ถึงวันที่เธอแต่งงาน พี่ก็จะขัดขวางเธอ พี่จะทนเห็นเธอโดดเข้าไปในกองไฟไม่ได้เด็ดขาด ตอนที่เรียนหนังสืออยู่ได้ยินคำนั้น บุรุษยากที่จะผ่านด่านหญิงงาม ตอนนั้นพี่ไม่แคร์เลย จนกระทั่งพี่สังเกตได้ถึงความรู้สึกที่มีต่อเธอ พี่ถึงรู้ว่าที่แท้พอความรักถึงจุดที่ลึกซึ้งแล้ว อย่าว่าแต่ให้พี่บอกเรื่องส่วนตัวของจงจิ่งห้าวให้เธอฟังอย่างไม่แคร์ความสัมพันธ์เลย ถึงให้พี่หักซี่โครงซี่นึงเพื่อเธอแล้วจะเป็นไรไป?”
ผู้หญิงล้วนไวต่อความรู้สึกทั้งนั้น เฉินชือหานก็เหมือนกัน คำสารภาพรักที่ลึกซึ้งของหลี่จ้าน ทำให้หัวใจเธอค่อนข้างว้าวุ่น
“ดูแลตัวเองดีๆ” หลี่จ้านพูดจบก็ได้ดึงประตูออก เขาแกล้งทำท่าทางว่องไว ไม่ให้โอกาสเฉินชือหานได้คิด
ภายใต้การกระทบกระเทือนจิตใจ คนเรามักจะทำพฤติกรรมที่ขาดสติออกมามากที่สุด
แต่แล้ว สงครามทางจิตวิทยาของหลี่จ้านสำเร็จแล้ว นาทีที่เขาจะจากไป เฉินชือหานวิ่งมากอดเอวเขาไว้ “นาย นายพูดจริงเหรอ?”
หลี่จ้านแกล้งทำเป็นโกรธพร้อมปัดมือของเธอออก “นอกจากเรื่องที่จงจิ่งห้าวป่วยทางจิตแล้ว อย่างอื่นที่พี่พูดล้วนเท็จหมด!”
เฉินชือหานกอดเขาไว้ไม่ปล่อย “ที่นายบอกว่าชอบฉัน ฉันได้ยินแล้ว นายอย่าคิดจะกลับคำ แม้แต่เรื่องที่จงจิ่งห้าวจิตไม่ปกตินายก็ยังบอกฉันเลย นายจะต้องจริงใจกับฉันแน่นอน ที่จริงนายก็หน้าตาหล่อดีนะ แค่……”
หลี่จ้าน “ ? ”
“ช่างเหอะ ไม่ว่ายังไง ขอบใจที่นายพูดกับฉันเยอะขนาดนี้นะ”
หลี่จ้านหันมาจับไหล่เธอไว้ “เธอพูดให้ชัดเจนหน่อย แค่อะไร?”
“นายอ่อนเกินไป ขาดความรู้สึกนิดหน่อย” เฉินชือหานพูดตรงๆ
หางตาของหลี่จ้านกระตุก เข่าอ่อนไปหน่อย?
อ่อนตรงไหน?
“เธอ เธอพูดให้รู้เรื่อง? อ่อนตรงไหน?”
เฉินชือหานเดินมานั่งลงที่ขอบเตียง แล้วถอนหายใจทีนึง “ถึงจงจิ่งห้าวป่วยโรคแบบนั้น ฉันก็จะแต่งงานกับเขา”
หลี่จ้าน “……”
เขาทุ่มสุดตัวแสดงขนาดนี้ สุดท้ายไม่มีประโยชน์เลยสักนิด?
“เฉินชือหาน นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ?” หลี่จ้านแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้ว ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้เอาใจยากขนาดนี้นะ?
อาศัยหน้าตาอันหล่อเหลาของเขา ได้ทำผู้หญิงมากมายหลงเสน่ห์ แต่เธอกลับยังไม่มีความรู้สึกเลย?
หลี่จ้านไม่เคยมีความรู้สึกล้มเหลวขนาดนี้มาก่อน เขาเกรี้ยวกราด “พี่แพ้เธอแล้ว อย่างมากพี่ก็แค่ไปฉกฉวยแต่งงาน ช่างแม่ง ถ้าพี่ขัดขวางเธอแต่งงานกับจงจิ่งห้าวไม่ได้ พี่ก็ไม่ใช่หลี่จ้าน!”
นาทีนี้ในใจหลี่จ้านคิดแบบนี้จริงๆ ไม่ว่ายังไง เขาก็จะให้เฉินชือหานแต่งงานกับจงจิ่งห้าวไม่ได้
ไม่งั้นหลินซินเหยียนจะทำยังไง? หลินซีเฉินกับหลินลุ่ยซีจะทำยังไง?
แต่แล้ว คำพูดโหดๆของหลี่จ้าน ฟังอยู่ที่หูของเฉินชือหานแล้ว กลับคือเขายอมที่จะไม่แคร์อะไรทั้งนั้น ก็จะขัดขวางเธอโดดเข้ากองไฟของจวจิ่งห้าว ในใจซึ้งจะแย่อยู่แล้ว
ผู้ชายคนนึงทำเพื่อเธอทุกอย่างๆไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น หน้าตาโหดเหี้ยมของเขาช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน
แววตาของเฉินชือหานเปล่งประกาย “นายจะทำแบบนั้นจริงเหรอ?”
หลี่จ้านทำหน้าดุร้ายเข้าไว้ “พี่จะทำแบบนั้นแน่นอน ใครก็ขวางพี่ไม่ได้ พี่จะอาละวาดจนงานแต่งพังแน่นอน!”
เฉินชือหานมองหน้าเขาไว้ “ฉันคิดไม่ถึงเลยว่านายจะรักฉันถึงขั้นบ้าคลั่ง ฉันรู้ว่าจงจิ่งไม่ชอบฉัน ฉันก็เคยหวั่นไหวอยู่เหมือนกัน แต่พ่อฉันอยากให้ฉันแต่งเข้าตระกูลจง เพราะฉะนั้นฉัน……”
หลี่จ้าน “……”
นี่มันอะไรกัน?
รักเธอจนบ้าคลั่ง?
แหวะ—
ทำไมถึงได้สะอิดสะเอียนขนาดนี้?
อย่างเพิ่งไปสนใจเลย เฉินชือหานอ่อนข้อก็พอแล้ว
เขาเดินมา “เธอไม่อยากแต่งแล้วจริงอ่ะ?”
“แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น” เฉินชือหานแบมืออย่างจนปัญญา
สมองของหลี่จ้านทำงานอย่างไว ไม่นานเขาก็คิดแผนดีได้แผนนึง ถ้าเขากับเฉินชือหานไปพูดกับพ่อแม่ของทั้งสองฝ่าย แบบนี้จะ……
เหมือนเหวินชิงกับเฉินชิงคงไม่เห็นด้วยแน่เลยมั้ง?
แบบนี้พวกเขาก็สามารถบีบจงจิ่งห้าวแต่งงานกับเฉินชือหานเหมือนกัน
ต้องทำยังไงดี?
พาเฉินชือหานหนีไปด้วยกัน?
พาเฉินชือหานไป?
เอ๊ะ อันนี้ใช้ได้
ตอนที่หลี่จ้านกำลังจะเปิดปาก เฉินชือหานส่งเสียงออกมา “พ่อฉันคาดหวังในตัวฉันสูง ฉันจะให้ท่านผิดหวังในตัวฉันไม่ได้ มีอยู่วิธีเดียวก็คือ……”
แก้มของเธอแดงก่ำ ค่อนข้างเขินอาย
หลี่จ้านอยากถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไร้สาเหตุ ทำไมถึงรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องดีเลย?
“วิธีเดียวอะไร?”
“พวกเราชิงสุกก่อนห่าม ถึงเวลาพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายจำต้องให้เราอยู่ด้วยกันแน่นอน เพราะพวกเรา……” เฉินชือหานซบอยู่ในอ้อมอกเขาพร้อมพูดเสียงต่ำ “ถ้าเรามีลูกสักคนสองคน พวกท่านยอมให้เราอยู่ด้วยกันแน่นอน”
เฉินชือหานคิดอยู่ในใจอย่างสวยหรู หลี่จ้านมีติ่งเยอะขนาดนั้น ตอนนี้เขากลับจะกลายมาเป็นของตัวเองแล้ว ถ้าติ่งพวกนั้นรู้เข้า ไม่รู้ว่าจะริษยาเธอตายหรือเปล่า
……
หลี่จ้าน “……”
คำว่าเย็ดแม่งวนเวียนอยู่ในหัวของหลี่จ้าหลายคำ
