แน่นอนว่ารากของเขาหยั่งลึก หลายปีมานี้มีคนของเขามากมาย
สามารถปล่อยเหอรุ่ยเจ๋อออกมาได้ แค่คิดก็รู้แล้ว
จงจิ่งห้าวหรี่ตาลง คิดคาดเดาอยู่ในใจ แต่คำตอบนี้…
เขาหลับตาลง ควบคุมอารมณ์ สาวเท้าเดินเข้าไปด้านใน ก่อนอื่นเขาต้องไปเจอเธอก่อน อย่างน้อยให้ได้รู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง จะตกใจหรือเปล่า
เสิ่นเผยซวนเดินตามเข้ามา “วันนี้เราอาจจะไม่ได้เจอ”
คดีนี้เขายื่นมือเข้าไปแทรกไม่ได้เลยสักนิด
เท้าของจงจิ่งห้าวชะงัก “คนที่รับผิดชอบคดีนี้คือใคร”
เขายังพูดไม่ทันจบ หัวหน้าเฉินก็เดินมาทางนี้
มองจงจิ่งห้าวไม่มีความเกรงกลัวเลยสักนิด “ประธานจง วันนี้คงไม่เจอหรอกครับ ถ้าอยากเจอคิดว่าคงต้องไปตระกูลเหวินแล้วล่ะ”
เสิ่นเผยซวนเบิกตาโต ซูจ้านเองก็ตกใจ ตระกูลเหวินเหรอ
เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับตระกูลเหวินงั้นเหรอ
จงจิ่งห้าวเม้มปากแน่น คลื่นพายุที่ถูกพัดเข้ามาถูกลบลงไปทันที
คดีใหญ่ขนาดนี้ อยากพาหลินซินเหยียนออกมาคงไม่ง่าย
“นายสองคนไปสืบ…” พูดมาได้ครึ่งเดียวจงจิ่งห้าวคิดว่าตัวเองให้เขาไปตรวจสอบที่ร้านตอนนี้ก็คงสายไปแล้ว ในเมื่อเป็นแผนที่ถูกวางเอาไว้แล้ว สุดท้ายหลักฐานทุกอย่างก็ต้องพุ่งตรงมาที่หลินซินเหยียน
ใจเขาสั่นไหว “ลองดูว่าจะเข้าเยี่ยมเธอได้ไหม”
พูดจบเขาก็หมุนตัวเดินขึ้นรถ
ตอนนี้ยิ่งออกห่าง ยิ่งเป็นผลเสียต่อหลินซินเหยียน
เขาต้องรีบไปหาเหวินชิงให้เร็วที่สุด
มองดูรถที่ถูกขับออกไป ซูจ้านไม่เข้าใจว่าเหวินชิงเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้อย่างไร
เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของเหวินชิงกับจงจิ่งห้าวก็ยังดีอยู่
ซูจ้านไม่รู้ แต่เสิ่นเผยซวนรู้มาบ้าง ครั้งที่แล้วจงจิ่งห้าวให้เขาไปสืบความเคลื่อนไหวของเหวินชิง พูดถึงเรื่องที่เหวินชิงรู้ความสัมพันธ์ของหลินซินเหยียนกับเฉิงยู่ซิ่ว
เหวินชิงมีความแค้นเคืองกันกับเฉิงยู่ซิ่ว
หลินซินเหยียนใกล้ชิดกับเธอ คงจะทำให้เหวินชิงไม่พอใจ แต่คงไม่ได้มีเพียงเท่านี้
ตรงนี้ต้องมีอะไรที่เขายังไม่รู้แน่นอน
รถของจงจิ่งห้าวหยุดลงตรงหน้าประตูบ้านตระกูลเหวิน เขาลงรถแล้วเดินเข้าไป ประตูบ้านเปิดอยู่ ราวกับรอการมาของเขา
ในห้องรับแขก เหวินชิงกำลังเดินหมากกับเฉินชิง เฉินชือหานคุยเป็นเพื่อนพวกเขาอยู่ข้างๆ
เขาบุกเดี่ยวเข้ามา ท่าทางน่าตกใจ ดึงความสนใจจากสายตาทุกคน เขาเดินผ่านหลี่จิ้งที่ทักทายเขา มุ่งตรงเข้าไปหาเหวินชิง
“มาแล้วเหรอ…”
“บอกเงื่อนไขมา” เหวินชิงยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนเอ่ยขึ้นทันที
เขาชักสีหน้ามองจงจิ่งห้าว “ฉันเป็นลุงของแกนะ”
เขาไม่ได้เอาชีวิตของผู้หญิงคนนั้น เขาอยากดูว่าผู้หญิงคนนี้มีความสำคัญแค่ไหนในใจของเขา
เขาสามารถลืมเหวินเสียนเพื่อผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า
บรรยากาศเริ่มเย็นจนถึงที่สุด หลี่จิ้งตั้งใจจะโน้มน้าวเขา “จิ่งห้าวอย่าโทษลุงของเธอเลย เขาทำเพื่อเธอนะ…”
“บอกเงื่อนไขมา” จงจิ่งห้าวพูดขึ้นอีกครั้ง
เหวินชิงเริ่มโกรธ ไม่คิดว่าเขาจะแข็งกร้าวขนาดนี้
ผู้หญิงคนนั้นสำคัญต่อเขาจริงๆ เหรอ
ดังนั้นเขาจึงยอมรับเฉิงยู่ซิ่วได้เพราะผู้หญิงคนนี้ ลืมการตายของเหวินเสียน
ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งโกรธ กล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกายเริ่มเครียดตึงเยือกเย็น ทั้งเย็นทั้งแข็ง
“ได้สิ ได้ ได้เลย” เหวินชิงโกรธ “เธอไม่เหมาะกับแกเลยสักนิด แกต้องหย่ากับเธอมาแต่งกับชือหาน ฉันก็จะปล่อยเธอ”
ดวงตาของจงจิ่งห้าวแดงขึ้น ราวกับถูกย้อมไปด้วยเลือด “ถ้าผมไม่ยอมล่ะ”
“แกมันหน้ามืดตามัว ต่อให้ฉันต้องแลกด้วยตระกูลเหวิน ก็ต้องล้างตานายให้ได้ ให้แกได้เห็นชัดๆ ว่าคนรอบข้างแกมันเป็นใครบ้าง”
เขามองจงจิ่งห้าว “ตอนนั้นฉันรักทะนุถนอมแม่แกมากขนาดไหน ตอนนี้ฉันก็รักแกแบบนั้น ผู้หญิงคนนั้นนอกจากมีลูกให้แกแล้ว เธอทำอะไรเพื่อแกบ้าง เธอกับเฉิงยู่ซิ่วร่วมมือกันทำเรื่องเลวๆ เธอคิดจะทำอะไร”
เรื่องมาถึงตอนนี้เหวินชิงก็ไม่คิดปิดบังในสิ่งที่เขารู้มา
“ผ้าไหมกวางตุ้งเป็นธุรกิจของตระกูลเฉิง ผู้หญิงคนนั้นเรียนรู้แล้ว ยังคิดขยายให้มันยิ่งใหญ่ เธออยากทำอะไร เอาแกไว้ที่ไหน”
