ถึงเป็นคำถาม แต่น้ำเสียงกลับทำให้คนไม่อาจปฏิเสธ
หลินซินเหยียนพยักหน้า ดูหน้าตาเขาคือมีเรื่องจะคุย
พอดีเลยเธอก็อยากคุยกับเขาเหมือนกัน
หลินกั๋วอันมองหลินซินเหยียนด้วยสายตาตักเตือนแว็บนึง “ให้มันมีขอบเขตหน่อย”
ไม่ใช่ว่ายังไม่ได้แต่งเข้าบ้าน ก็ขัดใจคนเสียก่อน มองหน้าตาเย็นชาของจงจิ่งห้าวแล้วน่าจะไม่พอใจหลินซินเหยียน แต่สามารถไต่เต้าไปเป็นญาติกับตระกูลจง มันย่อมดีกับตระกูลหลินอยู่แล้ว และมีส่วนช่วยเหลือธุรกิจของบริษัทด้วย
เขาไม่อยากให้หลินซินเหยียนทำเรื่องงานแต่งพัง
หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน คอยเดินตามกวนจิ้งออกไปด้านนอก
เธอรู้ดีว่าหลินกั๋วอันมีความคิดอะไร เขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าหลังจากแต่งเข้าตระกูลจงแล้วเธอจะช่วยเขา?
แค่เพราะเขาเป็นพ่อของเธอ?
แต่เขาได้เห็นเธอเป็นลูกสาวมั้ย? รู้หรือเปล่าว่าแปดปีมานี้เธอใช้ชีวิตยังไง?
ระหว่างที่ความคิดของหลินซินเหยียนล่องลอย ศีรษะได้ชนเข้ากับ‘ผนัง’ที่แข็งแรง ทันใดนั้นความคิดของเธอได้กลับเข้ามาในหัว พอเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าไร้ที่ติใกล้แค่เอื้อมและกำลังก้มมองเธออยู่
เขาเดินได้ ….จริงๆด้วย
งั้นก็แสดงว่า การคาดเดาของเธอถูกต้องแล้ว
หลินซินเหยียนถูกมองจนหนังศีรษะชา เธอแหงนหน้ามองเขาอย่างแสร้งทำเป็นสงบ “คุณแกล้งเป็นง่อยสินะคะ?”
จงจิ่งห้าวหรี่ตาลง ไม่สบอารมณ์ที่ถูกคนอ่านความคิดออก น้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำแต่กลับเพียงพอที่จะตกใจกลัว “ทำไมไม่แคร์ว่าผมเป็นง่อยก็จะแต่งงานกับผม? ชอบอะไรในตัวผม? เงินทอง อยากเป็นคุณหญิงคุณนายตระกูลไฮโซ?”
หลินซินเหยียนรู้สึกถูกเขามองจนหนาวไปทั้งเนื้อทั้งตัว หัวใจทั้งดวงเหมือนถูกมือกุมเอาไว้แน่นโดยที่ไม่รู้ตัว แม้แต่หายใจก็ยังลำบาก ใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นชิวๆ “การหมั้นหมายที่ตกลงไว้กับคุณจงตอนฉันสองขวบ ตอนที่ฉันอายุสองขวบก็รู้ผลประโยชน์ของเงินทองและเป็นคุณหญิงคุณนาย? หน้าด้านให้แม่ของพวกเราตกลงงานแต่งของคุณกับฉันงั้นเหรอคะ?”
เธอหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง เหมือนกำลังผ่อนคลายน้ำเสียงอยู่ “ตอนฉันสองขวบ คุณจงก็สิบขวบแล้ว แก่กว่าฉันแปดปีเต็มๆ ฉันได้รังเกียจคุณแก่หรือยังคะ?”
เหอะ จงจิ่งห้าวหัวเราะอย่างเย็นชา ผู้หญิงคนนี้แค่พูดเก่งที่ไหนกัน นี่มันฟันคมปากคล่องชัดๆ!
ปากดีจะตาย!
เขาแก่?
ในอากาศ อบอวลไปด้วยบรรยากาศของความขัดแย้ง
ทั้งคู่สบตากัน ประกายไฟกระเซ็นไปทั่ว ต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมถอยง่ายๆ
มือที่ห้อยอยู่ข้างกายของหลินซินเหยียนกำแน่นเป็นหมัด จุดประสงค์ที่เธอแต่งเข้าตระกูลจง แค่เพื่อให้หลินกั๋วอันให้คำมั่นสัญญาคืนสินสอดของแม่เธอเฉยๆ
ไม่ได้จะมาเป็นศัตรูกับผู้ชายคนนี้ เธอพูดจาให้อ่อนโยนและอ่อนน้อมถ่อมตน “คุณจง ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากแต่งงานกับฉัน ที่จริงก็ใช่ว่าจะไม่ได้นะคะ——”
เธอจงใจหยุดลงมามองสีหน้าของจงจิ่งห้าว สีหน้าของเขามีความอ่อนไหวนิดหน่อย แต่ก็ถูกเธอจับได้อยู่ดี
“คุณจง เรามาทำข้อตกลงกันดีกว่าค่ะ” หลินซินเหยียนเปิดปากพูด เธอก็ไม่ได้อยากแต่งเข้าตระกูลจงจริงๆหรอก ที่เธอตอบตกลงก็แค่อยากกลับมาจากต่างประเทศ เอาของที่เป็นของเธอกับแม่กลับคืนมาเฉยๆ
“เหอะ” จงจิ่งห้าวหัวเราะเสียงเบาทีนึง เหมือนรู้สึกตลก บ้าบอคอแตก ทำข้อตกลงกับเขา?
หลินซินเหยียนกลืนน้ำลายทีนึง ด้วยความที่ตื่นเต้นแผ่นหลังเธอมีเหงื่อซึม จงจิ่งห้าวสูงมาก เวลาเธอมองเขาจะต้องแหงนหน้า “ฉันรู้ว่าที่คุณแกล้งเป็นง่อยเพราะอยากให้ตระกูลหลินกลับคำพูดกับการหมั้นหมายนี้ ที่ฉันตอบตกลง เพราะฉันมีความลำบากใจของฉัน”
นี่ทำให้จงจิ่งห้าวเกิดความสนใจ
“คุณอยากได้อะไร?” ในเมื่อคือการทำข้อตกลง จะต้องมีเงื่อนไขแน่นอน
“หนึ่งเดือน แต่งงานหนึ่งเดือน ฉันก็จะหย่ากับคุณค่ะ” เวลาหนึ่งเดือนเพียงพอแล้ว พอเอาสินสอดทองหมั้นของแม่ได้ เธอก็จะหย่ากับเขา
จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว “นี่คือข้อตกลงที่คุณจะคุยกับผมงั้นเหรอ?”
“ใช่ค่ะ งานแต่งนี้เราจำต้องแต่ง นี่เป็นคำมั่นสัญญาของแม่ทั้งสอง พวกเราต่างก็ผิดสัญญาไม่ได้ นี่คือการให้เกียรติพวกท่าน แต่หลังจากแต่งงาน นิสัยของเราสองคนเข้ากันไม่ได้ หย่ากันอย่างถูกจังหวะตามขั้นตอน แบบนี้ก็ไม่ถือว่าผิดสัญญาแล้ว พอดีเลย คุณก็ไม่ต้องใช้ชีวิตกับคนที่ไม่ได้ชอบ ไม่มีผลเสียกับคุณเลย มีแต่ผลดี——”
พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของหลินซินเหยียนช้าลงมามาก “ฉันคิด คุณจงน่าจะมีคนที่ตัวเองชอบ ถึงคิดหาทุกวิถีทางให้ตระกูลหลินผิดสัญญาสินะคะ?”
สีหน้าของจงจิ่งห้าวห้อยลงมากะทันหัน ห้อยลงมาเร็ว โหด และโกรธ “ดูไม่ออกว่าฉลาดดีหนิ”
ใช่ เขาอยากให้ฐานะและชื่อเสียงกับไป๋จวู่เวย ความบริสุทธิ์และความอดทนของเธอ โดนใจเขามาก
สายตาของจงจิ่งห้าวจ้องมองอยู่ที่ใบหน้าที่แสร้งทำเป็นสงบนิ่งของเธอ “คุณล่ะ หนึ่งเดือนที่แต่งงานนี้มีผลดีอะไรกับคุณ?”
จงจิ่งห้าวไม่คิดว่าเธอจะแค่คิดเผื่อตัวเองหรอก
หลินซินเหยียนตื่นเต้น จะบอกว่าเพื่อสินสอดทองหมั้นของแม่ก็คงไม่ได้มั้ง?
แต่ถ้าไม่พูดสาเหตุ ดูเหมือนเขาก็จะไม่เชื่อ
“แม่ฉันให้ความสำคัญกับการหมั้นหมายของครั้งนี้มาก ร่างกายของท่านไม่ค่อยดี ดังนั้นฉันจึงไม่อยากให้ท่านผิดหวังค่ะ” ตอนที่พูดคำนี้แววตาของเธอหลบหลีก เพราะเธอพูดโกหก แม่ไม่อยากให้เธอแต่งเข้าตระกูลจงเลยด้วยซ้ำ
โทนเสียงของจงจิ่งห้าวมีการข่มเหงที่แปลกประหลาดอย่างไร้สาเหตุ เหมือนอ่านความคิดของเธอออก “อ้อเหรอ?”
หลินซินเหยียนกระสับกระส่ายเหมือนมีหนามทิ่มแทงอยู่ข้างหลัง แววตาของเขาเฉียบคมเกินไป เหมือนสามารถมองทะลุใจคน ในขณะที่เธอทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ควรจะทำยังไงดี มือถือของเขาได้ดังขึ้น
จงจิ่งห้าวเหลือบมองเธอแว็บนึง จากนั้นได้ล้วงมือถือออกมา เห็นชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอแล้วสีหน้าอ่อนโยนลงเยอะเลย เขาหันหลังรับโทรศัพท์ เหมือนนึกอะไรได้อีก จึงได้หันกลับหน้ามาอีกครั้ง “ในเมื่อแค่เดือนเดียว งั้นเราก็ไม่ต้องจัดงานแต่งแล้ว”
หลินซินเหยียนไม่มีทางเลือก ได้แต่ตอบตกลง “ได้ค่ะ”
วันที่สิบสองเดือนแปด กวนจิ้งมารับหลินซินเหยียน
ไม่มีพิธีและงานแต่ง มีแค่ทะเบียนสมรสใบหนึ่ง
อารมณ์ของหลินซินเหยียนไม่ค่อยแปรปรวนเท่าไหร่ เพราะเธอรู้ดี นี่เป็นข้อตกลงที่ต่างฝ่ายต่างคว้าสิ่งที่ตัวเองต้องการเท่านั้น
ถ้าไม่ใช่คู่หมั้นคู่หมายที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่วัยเด็ก เกรงว่าพวกเขาก็ไม่มีทางมาพัวพันกันหรอก
ไม่นานรถก็ได้จอดอยู่ที่หน้าวิลล่าหลังหนึ่ง
ภายใต้แสงอาทิตย์ สิ่งก่อสร้างอิฐหินที่กินพื้นที่กว้างขวาง ใหญ่โตอลังการมาก
“เข้าไปเถอะครับ” กวนจิ้งทำท่าเชิญ
กับเธอ กวนจิ้งไม่เป็นมิตรไมตรีและไม่ได้เอาอกเอาใจ ทำตัวเฉยๆ คงจะเพราะรู้ว่าการหมั้นหมายของเธอกับจงจิ่งห้าวแค่บรรลุคำมั่นสัญญาเฉยๆ ไม่ใช่คุณผู้หญิงที่แท้จริงของตระกูลจง
แม้ว่าบ้านจะใหญ่ แต่ในบ้านมีคนอยู่ไม่เยอะเลย มีแค่คนรับใช้คนหนึ่ง กวนจิ้งก็ไม่ได้ทำการแนะนำมากมายอะไร แค่พาเธอมาถึงในบ้านก็ไปแล้ว
หลินซินเหยียนรู้สึกไม่ค่อยคุ้นชินนิดหน่อย
“นี่เป็นห้องของคุณชาย ฉันคือป้าหยูที่ดูแลชีวิตประจำวันของเขา คุณก็สามารถเรียกฉันว่าป้าหยูได้ค่ะ” ป้าหยูพาเธอไปที่ห้องนอน “ต้องการอะไรก็บอกป้าได้เลยนะคะ”
เวลาหนึ่งเดือนไม่ค่อยนานเท่าไหร่ หลินซินเหยียนได้เอาของใช้ส่วนตัวมา ถึงแม้อาจจะไม่รบกวนเธอ แต่ก็ยังได้บอกว่า “ได้ค่ะ”
ป้าหยูเปิดประตูห้องออก หันหลังมองเธอ เดิมทีอยากพูดอะไรกับเธอสักหน่อย สุดท้ายได้ถอนหายใจทีนึง “คืนนี้คุณชายอาจจะไม่กลับมานะคะ วันนี้เป็นวันเกิดของคุณไป๋ค่ะ”
ถึงแม้ไม่ได้จัดงานแต่ง อย่างน้อยก็ยังเป็นภรรยาในนามของเขาอยู่ ไม่ว่ายังไงวันนี้ก็เป็นวันแรกที่พวกเขาแต่งงานกัน เขากลับไปอยู่กับผู้หญิงอื่น ป้าหยูรู้สึกสงสารหลินซินเหยียน นี่เพิ่งจะแต่งเข้ามา ก็ถูกจงจิ่งห้าวทำตัวเย็นชาใส่ขนาดนี้ ต่อไปจะไม่แย่กว่าเหรอ?
