จวงจื่อจิ่นที่กำลังล้างผักอยู่ก็ชะงักมือลง หล่อนนึกไม่ถึงเลยว่าจู่ๆ ลูกสาวจะถามเรื่องนี้ออกมา ” ทำไมจู่ๆ ถึงถามล่ะ ”
หลินซินเหยียนก้มหน้าลง ” ก็แค่อยากรู้เฉยๆ ค่ะ จริงๆ ตอนที่หมั้นกับเขา หนูอายุแค่สองขวบ ทำไมแม่ถึง… ”
” เรื่องเมื่อก่อน ฉันจำไม่ค่อยได้หรอก ” จวงจื่อจิ่นไม่อยากพูดถึงเรื่องเมื่อก่อน เธอเอาผักที่ล้างเสร็จวางลงในตะกร้า แล้วมองไปที่ลูกสาว ทำให้รู้ถึงปฏิกิริยาที่ผิดแผกไปของลูกสาว ” พูดมาสิ แกมีเรื่องอะไร ”
หลินซินเหยียนดูออก ว่าจวงจื่อจิ่นไม่ยอมเล่า เลยไม่ถามอะไรต่อ แต่ใช้โอกาสนี้ในการหยั่งเชิงดู ” คุณนายเวลเลี่ยน จะแยกสาขา เขาอยากให้หนูไปเป็นผู้รับผิดชอบร้านนี้ ”
” ก็ดีเลยสิเนี่ย ” จวงจื่อจิ่นตอบรับ
เธอดันลูกสาวออกเบาๆ ” เดี๋ยวฉันหั่นผักเอง ”
หลินซินเหยียนถอยไปด้านข้าง เธอยืนพิงเคาท์เตอร์ครัว คิดบางอย่างอยู่พักหนึ่ง ” แต่สาขาที่แยกไปอยู่ในประเทศ… ”
” อะไรนะ ”
เมื่อหลินซินเหยียนพูดจบ จวงจื่อจิ่นก็ตัดบทเธอ หล่อนรู้ว่า LEO มีข้อกำหนดตายตัว นั่นก็คือจะไม่มีการแบ่งสาขาในประเทศอื่นเด็ดขาด
ทำไมจู่ๆ คุณนายเวลเลี่ยนถึงแบ่งสาขาร้านกันนะ
จวงจื่อจิ่นขมวดคิ้ว ทำไมพักนี้ถึงมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นติดๆ กันก็ไม่รู้ เธอวางมือจากมีดหั่นผัก แล้วเช็ดมือลงบนผ้ากันเปื้อน ก่อนจะเอามือลูกสาวมากุมไว้” แกพูดกับฉันมาตรงๆ เรื่องพวกนี้มันเกี่ยวกับเขาด้วยใช่ไหม ”
เรื่องนี้ปิดบังต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ถ้าเธอกลับประเทศไป เรื่องนี้จะเร็วจะช้า จวงจื่อจิ่นก็จ้องรู้อยู่ดี
หลินซินเหยียนยอมรับ ” อื้ม… ”
” แกคิดได้ยังไง! ” จวงจื่อจิ่นโกรธจนตาเบิกโพลง ไม่รู้จักเข็ดจักจำเลยเหรอ
” แกพูดซิ ว่าตอนนั้นมันมีเรื่องอะไร เวลาที่แกลำบากที่สุด เขาไปอยู่ไหน ถ้าไม่ใช่หมอเหอ จะมาเป็นแกในตอนนี้ยังไง ทำไมแกไม่หัดแบ่งแยกดีเลวให้มันชัดเจนสักที ”
หลินซินเหยียนก้มหน้า ที่จริง เธอไม่ได้ยอมกลับประเทศ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเรื่องในอดีต อีกส่วนหนึ่งก็เกี่ยวกับจงจิ่งห้าว
ดูก็รู้ว่าเป็นเรื่องของธุรกิจ แต่ตอนที่เขาขอหย่าในตอนนั้น ก็ยังรู้สึกเสียใจแบบบอกไม่ถูก
ต่อมาตอนที่เกิดอุบัติเหตุทางรถ ก็ทำให้เธอร่างกายอ่อนแอลง
เพราะอย่างนั้นเธอเลยไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก เพราะมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้เห็นภาพที่สะเทือน ณ ที่แห่งนั้น
” ท่าทีของคุณนายเวลเลี่ยนแน่วแน่มาก ถ้าหนูไม่กลับไป หนูอาจจะตกงาน ” เธอเป็นแหล่งรายได้เดียวของครอบครัว สำหรับเธอแล้ว งานนี้มันสำคัญมาก
จวงจื่อจิ่นหยิบมือหั่นผักขึ้นมา แล้วค่อยๆ หั่นมันฝรั่งออกเป็นแผ่น หล่อนเงียบไปครู่หนึ่งก็พูดขึ้นว่า ” ถ้าจะกลับไปก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก ”
หลินซินเหยียนนึกไม่ถึงว่าจวงจื่อจิ่นจะปล่อยเธอไป
” แต่ฉันมีข้อแม้ ”
หลินซินเหยียนถอนหายใจออกมา ว่าแล้วเชียวว่าแม่จะไม่ยอมเห็นด้วยง่ายๆ
“แกต้องยอมตกลงแต่งงานกับหมอเหอ ฉันถึงจะยอมให้ไป ” จวงจื่อจิ่นพูดเงื่อนไขออกมา
เมื่อเทียบกับจงจิ่งห้าวแล้ว หล่อนชอบเหอรุ่ยเจ๋อที่คอยช่วยเหลือหลินซินเหยียนมาโดยตลอด
” แม่ ”
” เรื่องนี้ไม่คิดจะปรึกษาหารือ แกก็อยากจะโดดลงขุมนรกเลยน่ะเหรอ ฉันไม่อยากจะช่วยผลักแกลงไปหรอกนะ แกเป็นลูกสาวของฉัน ฉันทำเพราะหวังดีกับแก หมอเหอไม่ดีตรงไหน หน้าตาดี ความสามารถก็มี ที่สำคัญคือเขาชอบแก จะมีผู้ชายสักกี่คน ที่รอผู้หญิงคนหนึ่งได้นานถึงหกปีเนี่ย… ” จวงจื่อจิ่นมองลูกสาวของหล่อนอย่างจริงจัง ” ใจแกมันเป็นหินหรือไง ถึงมองไม่เห็นความพยายามของเขา ”
ที่จริง เหอรุ่ยเจ๋อก็เป็นคนดี ในยามที่เธอลำบาก เขาก็อยู่ข้างๆ เธอ ดูแลครอบครัวและดูแลเธอด้วย
เรื่องพวกนี้ เธอรู้ดี
” แต่ว่าหนู… ”
” ถ้าเขารังเกียจแก แกท้องคลอดลูก เขาจะรอแกนานขนาดนี้เหรอ ” จวงจื่อจิ่นก็กังวล ว่าเหอรุ่ยเจ๋อจะคิดอะไรกับเรื่องที่หลินซินเหยียนท้องแล้วคลอดลูกหรือเปล่า แต่การกระทำของเขา ทำให้จวงจื่อจิ่นนั้นเปลี่ยนความคิดของหล่อนเอง
ถ้ารังเกียจ ก็ไม่น่าจะอยู่ข้างกายหลินซินเหยียนได้นานขนาดนี้
หลินซินเหยียนยังสาว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่แต่งงานอีกในชีวิตนี้ ในสายตาของจวงจื่อจิ่น เหอรุ่ยเจ๋อเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
ถ้าเทียบกับผู้ชายที่รู้ว่าหลินซินเหยียนท้อง ถึงแม้จะหมั้น ก็ทำแค่ให้การหมั้นสำเร็จลุล่วง โดยการเซ็นระยะเวลาการหมั้นหนึ่งเดือนกับลูกสาวเท่านั้น เทียบกันแล้ว เหอรุ่ยเจ๋อดีกว่าตั้งเป็นพันเป็นหมื่นเท่า!
หลินซินเหยียนก้มหัวมองปลายเท้าของตัวเอง จริงๆ จวงจื่อจิ่นก็พูดถูกและมีเหตุผล
แต่จวงจื่อจิ่นไม่รู้ว่า แม่ของเหอรุ่ยเจ๋อเคยมาหาเธอแล้วครั้งหนึ่ง
เธอก็เป็นคน มีหัวใจ เมื่ออยู่ใกล้เหอรุ่ยเจ๋อก็เกิดความรู้สึกขึ้นได้เหมือนกัน
แต่เขาก็ดีกับเธอจริงๆ
แต่เรื่องนี้ เธอไม่อยากบอกจวงจื่อจิ่น จวงจื่อจิ่นกังวลใจกับชีวิตของเธอต่อจากนี้มาโดยตลอด กลัวว่าเธอจะพาลูกไปอยู่ในที่ที่ ไม่เหมาะสมและลำบาก
ถ้าเธอบอกจวงจื่อจิ่นว่าแม่ของเหอรุ่ยเจ๋อเคยมาหาเธอ แล้วไม่อยากให้เธอแต่งงานกับเหอรุ่ยเจ๋อ แม่ต้องเสียใจแน่ๆ แล้วก็จะกังวลเกี่ยวกับตัวเธอ และอนาคตของเธอในภายภาคหน้า
” แม่ การแต่งงานกับคนที่หนูไม่ได้รัก หนูคงไม่มีความสุขหรอก ”
” แต่เขาชอบแก ดีกับแก แค่นี้ไม่พออีกเหรอ ความรู้สึกมันค่อยๆ สร้างกันได้ พวกแกแต่งงานกันไป พออยู่ด้วยกันแล้ว นานวันเข้าเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหละ “จวงจื่อจิ่นยังพูดเตือนหลินซินเหยียนไม่พัก
หลินซินเหยียนรู้สึกระอาใจ เธอก้มหน้าขยี้หัวตัวเองไปมา รู้สึกว่าตอนนี้ข้างหน้ามีแต่เรื่องที่ทำให้เธออ่อนล้าไปหมด
การบังคับของจงจิ่งห้าว และความไม่เข้าใจของจวงจื่อจิ่น
มันทำให้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรง
” หม่ามี๊ ”
หลินซีเฉินยืนอยู่ตรงประตูครัว ร่างกายน้อยๆ นั่นยืนจังก้า เมื่อกี้เด็กน้อยแอบฟังหลินซินเหยียนกับจวงจื่อจิ่นคุยกัน ก็รู้ว่าพวกเธอพูดถึงอะไร
” หม่ามี๊ พวกเราเป็นคนประเทศZ ผมกับน้องสาวยังไม่เคยกลับบ้านเกิดของแม่เลย ตอนนี้ได้กลับไปแล้ว ไม่ใช่เรื่องดีเหรอครับ ” หลินซีเฉินมองไปที่หลินซินเหยียนและจวงจื่อจิ่นอย่างใสซื่อบริสุทธิ์
” แกยังเป็นเด็ก จะไปรู้อะไร ” จวงจื่อจิ่นโบกมือไล่ ให้เขาไปดูแลน้องที่ห้องรับแขก
” ถึงผมจะเด็ก แต่ผมก็มีสิทธิ์ในความเป็นคนเหมือนกัน ผมเลือกได้ ผมเห็นด้วยที่ให้หม่ามี๊กลับไป ” หลินซีเฉินตอบอย่างจริงจัง ” หม่ามี๊คลอดผมมา แสดงว่าผมเป็นคนประเทศZ แน่นอนว่าต้องกลับไปอยู่แล้ว ”
หลินซินเหยียนกับจวงจื่อจิ่นสบสายตากัน ปัญหาเกี่ยวกับเรื่องพ่อของเด็กๆ พวกเธอแทบไม่เคยพูดถึงเลย
หลินซินเหยียนแค่เคยพูดว่า ผลที่เหอรุ่ยเจ๋อตรวจออกมาพ่อของเด็กๆ เป็นคนประเทศA แต่พอพวกเขาเกิดมา ก็โตมาเหมือนหลินซินเหยียน ดังนั้นจึงเหมือนคนประเทศZ เลยดูเหมือนไม่มีเค้าโครงที่เหมือนคนประเทศAโดยสิ้นเชิง
นี่คือสิ่งที่หลินซินเหยียนปลื้มใจที่สุด ลูกของเธอกับตัวเธอเองมีรูปลักษณ์และสีผิวที่เหมือนกัน
ไม่ได้หัวทองตาฟ้าเหมือนตุ๊กตาฝรั่งนั่น
” เสี่ยวเฉิน ” หลินซินเหยียนปรามลูกชาย
” หม่ามี๊ พวกเรากลับไปเถอะ ผมอยากเห็นว่าบ้านเกิดของหม่ามี๊เป็นยังไงบ้าง ” หลินซีเฉินกะพริบตาปริบๆ มองเธออย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง
หลินซินเหยียนเดินเข้าไปอุ้มลูกชายขึ้นมา ก่อนจะคว้าเข้ามาไว้ในอ้อมอก จู่ๆ จมูกก็แดงและเจ็บขึ้นมาเหมือนจะปล่อยโฮ ทำให้เธอไม่กล้าปริปากพูดอะไร
จวงจื่อจิ่นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ท่าทียังยืนหยัดดังเดิม ” ที่ฉันพูดไปให้แกคิดดีๆ ”
” คุณยาย หม่ามี๊ไม่ได้ชอบคุณลุง ทำไมคุณยายต้องให้พวกเขาอยู่ด้วยกันล่ะ ” หลินซีเฉินพูดมาเหมือนเด็กน้อยนั้นเป็นผู้ใหญ่ ” หม่ามี๊ของผมเหมาะกับสิ่งที่ดีกว่านี้นะ ”
จวงจื่อจิ่นขำออกมา เจ้าเด็กน้อยจะไปรู้อะไร
” งั้นพูดมาซิ ว่าแม่ของหนูเหมาะกับคนแบบไหน ”
หลินซีเฉิน ส่ายหัว ” ผมไม่บอกหรอก ”
เพราะเด็กน้อยกำลังหาอยู่
เขาไปหาครูของเขาโดยเฉพาะ ครูบอกว่า ถ้าเป็นอย่างหม่ามี๊ของเขาล่ะก็ ต้องหาคนที่ดีกว่าสามีคนที่แล้ว ต้องเป็นผู้ชายที่หล่อกว่า รวยกว่า ถึงจะทำให้คนที่ทอดทิ้งพวกเขาอย่าผู้ชายที่ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงแบบนั้นเสียใจ
ให้ผู้ชายคนนั้นได้รู้ถึงความเสียหายที่บังอาจทอดทิ้งเขากับหม่ามี๊ไป!
เขาหาข้อมูลของจงจิ่งห้าวมาอย่างดี เขาเป็นคนประเทศZ ดังนั้นเขาจึงต้องกลับไป
ครูบอกว่า รู้เรารู้เขา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง
เขาไม่เพียงแต่จะหาคนที่ดีกว่าให้หม่ามี๊ แต่จะแก้แค้นผู้ชายที่ทำตัวแย่ๆ ที่ทอดทิ้งพวกเขาไปด้วย
แต่เหอรุ่ยเจ๋อไม่เหมาะกับเกณฑ์ที่เขาตั้งไว้ ถึงเขาจะดีกว่าคนทั่วไป แต่เมื่อเทียบกับจงจิ่งห้าวแล้วต่างกันราวฟ้ากับเหว
หม่ามี๊ของเขา จะแต่งงานกับคนที่แย่กว่าจงจิ่งห้าวไม่ได้เด็ดขาด!
