ทั้งๆที่เธอมีโอกาสมีเรื่องอย่างว่ากับจงจิ่งห้าว ทำไมต้องสอนจระเข้ว่ายน้ำหาผู้หญิงคนนึงมาแทนที่ด้วย?
เหอรุ่ยหลินอึ้งไปครู่นึง จากนั้นก็ได้หัวเราะอย่างเย็นชา พร้อมล้มไปนั่งกองกับพื้น
“ก็ฉันกลัวเขาจะรังเกียจว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ไง”เหอรุ่ยหลินแหงนหน้าไว้ เหมือนถูกครอบงำยังไงอย่างงั้น“เขารับฉันไว้อยู่ข้างกาย แต่ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวฉันเลย——ฉันเป็นคน เป็นผู้หญิงที่มีความต้องการปกติ ฉันต้องการให้ผู้ชายรักฉัน ลูบไล้ฉัน เหอะๆ——”
เหอรุ่ยเจ๋อเหมือนถูกฟ้าผ่ายังไงอย่างงั้น
ทำไมน้องสาวเขาเป็นคนแบบนี้?
เหอรุ่ยหลินหัวเราะ หัวเราะได้อย่างคลุ้มคลั่ง“ฉันอยากมอบผู้หญิงบริสุทธิ์ให้เขา จากนั้นค่อยไปแทนที่ว่าฉันก็คือผู้หญิงบริสุทธิ์คนนั้น สมัยฉันยังเด็กอยู่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ เขาจะต้องรับผิดชอบในตัวฉันแน่นอน ถึงไม่รักฉัน ก็จะดีกับฉัน ความจริงพิสูจน์ว่าฉันคิดถูกแล้ว เขาดีกับฉันมาก
ฉันทำได้เนียนไม่มีรอยต่อ……แต่มีอยู่อย่างเดียว ฉันคำนวณผู้หญิงที่หามาเรื่อยเปื่อยคนนั้นผิดไป ฉันคิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นคนประเทศZ แถมยังอยู่เมืองB ที่ยิ่งบังเอิญกว่าคือ ไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นผู้หญิงที่แม่ของจงจิ่งห้าวหมั้นหมายไว้ตั้งแต่เด็ก”
ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น ป่านนี้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับจงจิ่งห้าวไปตั้งนานแล้ว
เป็นความผิดของผู้หญิงคนนั้นคนเดียว เป็นความผิดของผู้หญิงคนนั้นคนเดียว!
เธอเจ็บใจ เจ็บใจ
เธอมีฐานะของคุณหนูตระกูลเหออยู่ มีภูมิหลังและฐานะ สู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตรงไหน?
เธอจับมือของเหอรุ่ยเจ๋อไว้“พี่ พี่ช่วยฉันหน่อยนะ”
เหอรุ่ยเจ๋อมองน้องสาวที่เขาไม่รู้จักคนนี้ และพูดอย่างเหม่อลอย“พี่จะช่วยเธอยังไง?”
เหอรุ่ยหลินกลอกตาไปมา“พี่สามารถ พี่สามารถ——”เธอฉุดดึงเขาไว้แล้วกระซิบ……
เหอรุ่ยเจ๋อยิ่งฟังสีหน้ายิ่งแย่ จากนั้นได้ผลักเธอออก“ไม่มีทาง!”
“เธอเหนื่อยแล้ว นอนพักดีๆเถอะ!”พูดจบเขาได้เดินออกจากห้องนอนโดยไม่หันกลับมามอง
“พี่รุ่ยเจ๋อ”
ไม่ว่าเหอรุ่ยหลินจะเรียกยังไง เหอรุ่ยเจ๋อก็ไม่หันกลับมา
โรงพยาบาล
จงจิ่งห้าวทำแผลเสร็จ ก็ได้เดินออกมาจากหน้าโรงพยาบาล คนขับได้เดินตามเขาพร้อมถือถุงยาไว้ “เมื่อกี๊ลุงเฟิ๋งโทรมาถามอาการของคุณชาย ผมบอกคุณท่านไปแล้วว่าไม่เป็นไร ให้คุณท่านไม่ต้องเป็นห่วง——”
“ตั๋วเครื่องบินที่ฉันให้นายจอง จองเสร็จหรือยัง?”เขาพูดขัดจังหวะคนขับรถ
เขาไม่มีอารมณ์ฟังเรื่องพวกนี้
คนขับดึงสติกลับมาอย่างไว จากนั้นได้รีบตอบ“จองเสร็จแล้วครับ ไฟลท์บินสุดท้าย บิน11:00ครับ แล้วตอนนี้เราจะกลับไปมั้ยครับ?”
จงจิ่งห้าวยกมือขึ้นมาดูนาฬิกา ตอนนี้9:40 ยังเหลือเวลาอีกชั่วโมงกว่าๆ
“ไปสนามบินเลย”เขาเดินลงจากบันได คนขับได้รีบเดินตาม“คุณชายบาดเจ็บอยู่ ไม่พักผ่อนหน่อยเหรอครับ?”
“ไม่ต้อง”
คนขับวิ่งมาเปิดประตูรถให้เขา อยากเกลี้ยกล่อมเขาสักคำว่าบาดเจ็บอยู่พักผ่อนหน่อย แต่พอนึกถึงนิสัยของเขาแล้ว คำพูดที่อยากเกลี้ยกล่อมก็ได้กลืนลงไปอีก พอถอนหายใจเสร็จก็ได้วิ่งไปด้านหน้าแล้วขับรถจากไป
ประเทศA
ห้องสั่งตัดพิเศษของLEO หลินซีเฉินนั่งอยู่บนโซฟา ตรงหน้ามีของอร่อยวางอยู่เป็นกอง เขากะพริบตาปริบๆ “ของพวกนี้ผมเอากลับไปได้มั้ยครับ?”
“ได้สิครับ” เด็กผู้หญิงในร้านต่างก็ชอบหลินซีเฉินมาก เขาหน้าตาหล่อแถมยังเฉลียวฉลาด ย่อมเป็นที่รักและเอ็นดูของใครๆอยู่แล้ว
“เสี่ยวซี ทำไมนายไม่กิน แต่จะเอาไปล่ะ? กลัวพวกพี่ๆเห็นท่าทางการกินของนายเหรอ?”ไอรอนเอามือท้าวคาง มองหน้าหลินซีเฉินไว้ ทั้งๆที่อายุสี่สิบกว่าแล้ว แต่ยังให้หลินซีเฉินเรียกเธอว่าพี่สาวทั้งวัน
หลินซีเฉินเบิกตากว้าง มองไอรอนอย่างบริสุทธิ์ใจ“คุณน้า ท่าทางการกินของผมไม่ได้น่าเกลียดเลย ผมเอากลับไปให้น้องสาวกิน”
สีหน้าของไอรอนเปลี่ยนไป เธอแกล้งทำเป็นไม่พอใจ พร้อมยื่นมือหยิกแก้มของเขา “ไม่พูดความจริงไม่ได้หรือยังไง? ให้พี่สาวคนนี้ได้ดีใจหน่อย?”
หลินซีเฉินทำหน้าจริงจัง“หม่ามี๊ผมบอกแล้วว่าห้ามพูดโกหกครับ”
“……”
ไอรอนฮื้ออย่างเย็นชา“หม่ามี๊ของนายยังบอกด้วย ว่านายไม่ใช่เด็กดี”
“หม่ามี๊ผมไม่มีทางพูดแบบนี้หรอก”หลินซีเฉินสวนกลับ
“ไม่เชื่อ นายลองไปถามหม่ามี๊ของนายดูก็ได้?”ไอรอนแกล้งกระตุ้นเขา
ตอนนี้หลินซินเหยียนกำลังประชุมอยู่ ถ้าเขาไปก็เท่ากับไปรบกวนโดยไม่ต้องสงสัยเลย
หลินซีเฉินไถลลงมาจากโซฟา“ผมไม่เชื่อน้าหรอก”
พูดจบเขาก็ได้วิ่งออกไป
หลินซินเหยียนประชุมเสร็จ และกำลังเดินออกมาจากห้องประชุมพอดี หลินซีเฉินวิ่งมาหาเธอ“หม่ามี๊”
หลินซินเหยียนหยุดฝีเท้าลง เจ้าตัวแสบก็ได้พุ่งชนมาที่ขาอ่อนเธออยู่ดี เธอโน้มตัวลูบศีรษะของลูกชาย “อย่าวิ่งเร็วขนาดนี้”
หลินซีเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง“โอเคครับ”
“ลูกอยากกินอะไรครับ หม่ามี๊พาไปกิน”หลินซินเหยียนดูเวลา นี่ก็เที่ยงแล้ว
“ผมกินจนอิ่มแล้วครับ”หลินซีเฉินเอามือของหลินซินเหยียน ให้เธอจับพุงตัวเอง“หม่ามี๊ดูสิครับ ท้องป่องออกมาแล้ว”
“ท้องเหรอ?”ไอรอนยืนอยู่ข้างหลังเขาพร้อมมือกอดอก
หลินซีเฉินหันมามองเธอ พร้อมตอกกลับเธอคำนึง“คุณน้าสิท้อง อ้อไม่ใช่ น้าอยากท้องก็ท้องไม่ได้หรอก เพราะไม่มีหนุ่มๆคนไหนชอบน้า”
ไอรอนวิ่งมาหาเขา“หลินซีเฉิน!”
หลินซีเฉินหลบเข้าไปในอ้อมอกของหลินซินเหยียน“หม่ามี๊ รีบช่วยผมครับ น้าไอรอนสูญเสียการควบคุมอีกแล้วครับ”
หลินซินเหยียนอุ้มลูกชายขึ้นมาอย่างจนปัญญา สองคนนี้เจอหน้ากันทีไรก็เถียงกันทุกทีเลย
เธอจนปัญญาจริงๆ
“พี่คนสวย”ขณะที่ไอรอนกำลังจะหยิกหูของเขา หลินซีเฉินรีบเปลี่ยนคำพูดอย่างไหวตัวทัน
เดิมทีไอรอนคือจะหยิกหูของเขา สุดท้ายได้เปลี่ยนมาขยี้ผมของเขา“ถึงนายจะไหวตัวไว ครั้งหน้าฉันก็จะไม่ยั้งมือไว้ไมตรีหรอกนะ”
“แหะๆ”หลินซีเฉินดีใจสุดๆที่รอดมาได้อีกหน
“พี่หลิน นี่เป็นลูกค้าที่มาจากประเทศZ ชุดแต่งงานที่สั่งทำ ในนี้ได้บอกความต้องการไว้ส่วนหนึ่ง พี่ลองดูค่ะ”หลินซินเหยียนยื่นมือรับแฟ้มเอกสารมา“ลูกค้าจะเอาเมื่อไหร่?”
“อีกครึ่งเดือนค่ะ”
หลินซินเหยียนพยักหน้า“โอเค พี่รู้แล้ว”
หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ หลินซินเหยียนเข้าสู่โหมดทำงาน ส่วนหลินซีเฉินก็ได้เล่นเกมส์ตัวเลขรออยู่ข้างๆ
แต่ว่าด่านที่ยากที่สุดก็ทำอะไรเขาไม่ได้เลย เล่นไปสักพักเขาก็เล่นเบื่อแล้ว
เลยนอนหลับอยู่บนโซฟา
หลินซินเหยียนได้เลิกงานก่อนกำหนด อุ้มลูกชายขึ้น
“หม่ามี๊”หลินซินเหยียนเพิ่งอุ้มเขาขึ้นมา เขาก็ตื่นแล้ว
จะเอาของอร่อยกลับไปให้น้องสาวกิน
หลินซินเหยียนยิ้ม“เป็นพี่ชายแสนดีจริงๆ”
หลินซีเฉินขยี้ตา และพูดอย่างภาคภูมิใจ“มันแน่นอนอยู่แล้วครับ”
“เราเนี่ยนะ”หลินซินเหยียนเอาหน้าผากชนหน้าผากลูกชายเบาๆ
เดินออกมาจากLEO จากนั้นได้อุ้มเขาขึ้นรถ
ตอนที่ขับรถมาถึงบ้าน เธอถึงพบว่าได้ลืมเอกสารที่ฉินยาเอาให้เธอ เธอยังไม่ได้ดูเนื้อหาของด้านในเลย
เธอส่งลูกชายเข้าไปในบ้าน หลินลุ่ยซีเห็นพี่ชายกลับมา ก็ได้วิ่งมาด้วยความตื่นเต้น หลินซีเฉินยกของอร่อยในมือขึ้นพร้อมพูดอย่างภาคภูมิใจ“ดูซิ พี่เอาของอร่อยอะไรมาให้เธอบ้าง”
คราวนี้หลินลุ่ยซีได้กลายร่างมาเป็นคนตะกละ เห็นของกินของหลินซีเฉินแล้วน้ำลายจะไหลลงมาอยู่แล้ว “พี่ หนูจะกิน”
หลินซีเฉินเดินมาที่หน้าโซฟา“มานี่”
เจ้าตัวแสบทั้งสองนอนแบ่งของกินอยู่บนโซฟา หลินซินเหยียนไม่ได้เข้าไป เธอได้เรียกจวงจื่อจิ่นทีนึง“แม่คะ หนูลืมของไว้ที่ร้าน หนูกลับไปเอาเอกสารที่ร้านแป๊บนึงนะ”
“โอเค ต้องกลับมาก่อนอาหารเย็นนะ”จวงจื่อจิ่นกำชับ
“โอเคค่ะ”
หลินซินเหยียนถือกระเป๋าไว้ และปิดประตูห้อง
เธอนั่งเข้าไปในรถ สตาร์ทรถแล้วขับรถไปที่ร้าน พอเอาของเสร็จก็รีบกลับบ้านอีก ตอนที่เธอจอดรถเสร็จเตรียมตัวเข้าบ้าน เห็นหน้าประตูมีรถอีกคันจอดลงมา ค่อนข้างคุ้นเคย เป็นรถคันเมื่อเช้า
เธอขมวดคิ้ว กวนจิ้งมาทำอะไรอีก?
คืนนี้เธอเตรียมจะปรึกษาเรื่องเปลี่ยนที่อยู่ใหม่กับจวงจื่อจิ่นพอดี
เขากลับมาก่อกวนเธออีก
หลินซินเหยียนอดสีหน้าเคร่งขรึมไม่ได้
เปิดประตูออก หลินซินเหยียนเตรียมคำพูดที่จะเค้นถามไว้เรียบร้อยแล้ว แต่แล้วคนที่ลงมากลับไม่ใช่กวนจิ้ง แต่เป็นจงจิ่งห้าว
เสื้อผ้าบนตัวเขายับยู่ยี่ สีหน้าแววตาเหนื่อยล้า ดูแล้วค่อนข้างอิดโรย
พระอาทิตย์กำลังตกดินพอดี ต่างก็ปกคลุมอยู่ท่ามกลางแสงสีเหลืองอ่อนๆ
หลินซินเหยียนควบคุมอาการใจสั่นไว้ และพูดอย่างเย็นชา“คุณมาทำไม?”
