ผู้จัดการมองไปทางพนักงานขายพวกนั้นตรงโซนพักผ่อนที่ไม่ได้ออกไป คิ้วก็ขมวดแน่น มีลูกค้าแต่ไม่บริการ ไม่อยากทำผลงานหรือไง？
สมองมีแต่ขี้เลื่อยหรือไง？
โดนผู้จัดการมอง พนักงานขายพวกนั้นก็ก้มหน้าลงทำเป็นไม่เห็น
“พวกเขาน่าจะมีลูกค้าอยู่แล้วน่ะครับ เลยไม่มีเวลา ไม่ได้บริการทั่วถึง ปกติก็เป็นผมผู้จัดการนี่แหละที่สั่งสอนลูกน้อง โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมจะชดเชยให้อย่างดีเลยโอเคไหม？”ผู้จัดการมีรอยยิ้มที่ใบหน้า
หยูโต้วโต้วยังอยากพูดอีก หลินซินเหยียนก็ดึงเขาไว้ ผู้จัดการนิสัยดี จะกัดเขาไม่ปล่อยไม่ได้
“แค่ก”หยูโต้วโต้วก็คิดว่าตัวเองใจร้อนเกินไป พูดมากไปหน่อย
“ผมโทรถามรถลองขับให้ว่ากลับจะกลับมาเมื่อไหร่ รถรุ่นนี้ขายดีมาตลอด”ผู้จัดการหยิบโทรศัพท์มาโทรออกไป
ทางนั้นไม่รู้ว่าพูดอะไร ผู้จัดการก็ระเบิดออกมา
“ทำไมคุณไม่ขับไปต่างประเทศเลยล่ะ？ไม่รู้เหรอว่ารถที่ขับทดลองขับไปไกลไม่ได้มากนัก？ค่าน้ำมันคุณออกเหรอ？”
ตัวทดลองขับไปที่ชานเมืองแล้ว กลับมาอย่างน้อยก็หนึ่งชั่วโมง
ทางนี้กวนจิ้งก็ให้เขารั้งคนไว้ เขาทำสุดหนทางแล้ว ตอนนี้ไม่มีรถให้ลองขับ เขาจะทำไง？
“แบบนี้ละกัน ฉันค่อยมาครั้งหน้า”หลินซินเหยียนยืนขึ้นมา ตอนนี้สี่โมงกว่าแล้ว จวงจื่อจิ่นพาพวกเขาไปก็น่าจะกลับมาแล้ว ออกไปเที่ยวต้องเหนื่อยแน่ๆ เธอต้องกลับไปทำอาหาร จะเสียเวลาอยู่ที่นี่ไม่ได้
เหงื่อออกที่หัวผู้จัดการ แล้วจะทำยังไง เขามองไปทางห้องทำงาน กวนจิ้งนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ มองมาทางนี้ผ่านหน้าต่าง
ผู้จัดการรู้สึกหมดหนทาง ตอนแรกบริการไม่ทั่วถึง ตอนนี้ไม่มีให้ลองขับ เขายังจะพูดอะไรได้อีก？
ผู้จัดการยื่นนามบัตร“งั้นต่อไปคุณมา โทรหาผมเลย ผมจะรับใช้คุณเอง”
หลินซินเหยียนรับมา“โอเค”
ผู้จัดการส่งพวกเขาออกไป
ไปถึงจุดจอดรถหยูโต้วโต้วจึงเปิดประตูรถให้หลินซินเหยียน“คิดไม่ถึงว่าผู้จัดการของร้านนี้จะ‘อ่อนโยนน่านับถือน่าเข้าใกล้’ขนาดนี้”
เทียบกับพนักงานขายพวกนั้นแล้ว ดีไม่น้อยเลยทีเดียว
ใบหน้าหลินซินเหยียนไม่มีอาการใดๆ คิดว่าผู้จัดการคนนั้นมีความกระตือรือร้นมากไปหน่อย
ตอนนี้เอง ข้างรถของพวกเขาก็มีรถอีกคันมาจอด หลินซินเหยียนมองไปเฉยๆ สุดท้าย จึงเห็นชายหนุ่มลงมาจากรถ
เขายืนต้านลมที่หน้ารถ สูทสีดำโอบเรียวขายาวๆคู่หนึ่งไว้ เชิ้ตที่ตัวด้านบนปล่อยหลวมๆ ปรากฏตัวที่นี่ตอนนี้ มีท่าทางปลีกตัวจากงานที่ยุ่งเหยิง
สายตาเขาเยือกเย็น จ้องมองเธอแป๊บหนึ่ง
หลินซินเหยียนกลับแปลกใจหน่อยๆ เขาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร？
เขามีรถ
โรงจอดรถในวิลล่าก็มีรถจอดอยู่หลายคัน ล้วนแต่เป็นรุ่นลิมิเต็ด ไม่เคยเห็นเขาขับเท่าไหร่ บางทีอาจจะชอบรถ ถึงไม่ขับ ก็ต้องซื้อ
สายตาของจงจิ่งห้าวมองข้ามหยูโต้วโต้วที่เปิดประตูรถให้หลินซินเหยียน จากนั้นก็ล็อกไปที่ตัวของเธอหลินซินเหยียน จ้องเธอ รูม่านตามีคลื่นที่โหมซัดอย่างบ้าคลั่ง เส้นเลือดที่ถี่ยิบจากขอบตาแผ่ออกมา รวมไว้ตรงกลาง
หลินซินเหยียนหดตัวลงแปลกๆ เธอไม่เคยเห็นเขาที่เย็นชานิ่งเงียบและดุร้ายมากขนาดนี้มาก่อน
“คุณ คุณอยู่ที่นี่ได้ไง？”น้ำเสียงก็ไม่รู้เป็นอะไร เปลี่ยนไป พูดจาก็ไม่รู้เรื่อง
“ลงมา”เขาดึงปากใส่
หลินซินเหยียนนั่งไม่ขยับ“คุณจะพูดอะไร ก็พูดตรงนี้”
ท่าทางของเขานั้นโกรธอย่างชัดเจน เธอจึงไม่อยากสัมผัสกับเขาตอนนี้
จงจิ่งห้าวหรี่ตาลง“คุณแน่ใจ？”
“……”
ข่มขู่ ข่มขู่อย่างเปิดเผย
หลินซินเหยียนจ้องเขา
เธอไปทำให้เขาไม่พอใจเหรอ？
พอเจอหน้าก็ทำเหมือนกับเธอติดเงินเขา？
หยูโต้วโต้วรู้สึกถึงการต่อต้านของหลินซินเหยียน จึงเดินเข้ามา“ให้ช่วยไหม？”
จงจิ่งห้าวก้าวไปข้างหน้า ดึงหยูโต้วโต้วออก แล้วหลังมือก็ต่อยไปที่ใบหน้าของเขา ต่อหน้าของเขา อยู่ใกล้ขนาดนี้เชียว？
หยูโต้วโต้วถูกต่อยอย่างไม่ทันป้องกันตัว จนถอยหลังไปหลายก้าว ในปากมีกลิ่นคาว เขาเช็ดไปที่มุมปาก ที่หลังมือก็มีเลือด
เงยหน้ามองผู้ชายที่ทำร้ายตัวเอง
ที่หัวมึนหน่อยๆ ความทรงจำเขานั้นไม่เคยรู้จักคนนี้ แต่ดูคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหน แล้วจู่ๆหยูโต้วโต้วก็คิดขึ้นมาได้ ว่าเคยเจอเขาที่ไหน
ที่ข่าวเศรษฐกิจ เขาลงข่าวอยู่บ่อยๆ
เศรษฐีที่อายุน้อยที่สุด
แต่ว่าเขาไปทำอะไรขัดใจเขาแล้วหรือไง？
มีเงินก็รังแกคนอื่นได้เหรอ？
หยูโต้วโต้วกำมือทั้งคู่ไว้แน่น
หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงเลย ว่าเขาจะลงมือ จึงรีบลงไปดูหยูโต้วโต้ว ที่มุมปากแตก มีเลือดไหลซึม
“คุณไม่เป็นไรนะ？”หลินซินเหยียนถามอย่างเป็นห่วง
หยูโต้วโต้วส่ายหน้า
หลินซินเหยียนหันไปจ้องจงจิ่งห้าว“คุณบ้าหรือไง？ทำไมถึงไม้ลงมืออย่างไร้เหตุผลล่ะ？”
“พวกเรายังไม่ได้หย่ากันนะ คุณยังเป็นภรรยาผมอยู่ โอบกอดกับชายอื่น เห็นผมตาบอดเหรอ？”
“คุณพูดอะไร？”หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว รู้สึกงงๆอยู่มาก
เธอโอบกอดกับใคร？
“คุณพูดให้ชัดเจน”หลินซินเหยียนก็มีสีหน้าเย็นชา ข้างกายของเธอมีใครไม่ได้อีกแล้ว
เขาเผด็จการเกินไปแล้ว
กวนจิ้งที่แอบอยู่ข้างๆเดินเข้ามา หยิบโทรศัพท์ออกมา เอาภาพนั้นที่เขาถ่ายได้ยื่นให้หลินซินเหยียน“รถผมเอามาบำรุงที่นี่ ทำธุระผ่านมา แล้วก็จะขับรถออกไปเอง แต่ดันเห็นคุณกับ ……”
เขาชี้ไปที่หยูโต้วโต้ว“ผมก็เลยถ่ายไว้สักใบ”
หลินซินเหยียนจ้องรูป สีหน้าหม่นลงทันที เพราะว่าตอนนั้นเธอรู้ว่าหยูโต้วโต้วกำลังคุยกับเธอ แต่มุมที่กวนจิ้งถ่ายไปนั้น เหมือนว่าหยูโต้วโต้วจูบไปที่หน้าของเธอ
พูดเย้ยหยันอย่างเย็นชา“มุมจับได้ไม่เลวนี่”
กวนจิ้งก็หอบหนัก อะไรคือมุมจับได้ไม่เลว ก็เขามองเห็นแบบนี้
การเคลื่อนไหวของพวกเขาเหมือนจะมากไปหน่อย ดึงดูดให้คนมาดูไม่น้อย ตัวตนของจงจิ่งห้าวทุกคนต่างรู้ดี เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงข่าวฉาว กวนจิ้งก็เสนอ ให้ไปก่อน“ที่นี่ไม่ใช่ที่จะพูดคุยกัน”
หลินซินเหยียนก็ไม่อยากจะมาพัวพันต่อหน้าคนจำนวนมากขนาดนี้
“ผมรู้ว่ามีอยู่ที่หนึ่ง”กวนจิ้งพูด
หลินซินเหยียนจะขึ้นรถของหยูโต้วโต้ว ก็ถูกจงจิ่งห้าวจับข้อมือ แล้วจับเธอเข้าไปในรถของตัวเอง
เธออยากจะขัดขืน กลับเห็นสายตาตักเตือนของจงจิ่งห้าว“อย่าทำตัววุ่นวายหน่อยได้ไหม จะมาก่อกวนผมที่นี่เหรอ？”
หลินซินเหยียนแทบจะชักสีหน้าอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่ามีคน เธอจะทะเลาะกับเขาอยู่แล้ว
ใครก่อกวน？
เขาไม่รู้เรื่องเท็จจริงก็เข้ามาต่อยคน ยังมีหน้ามาบอกว่าเธอก่อกวน？
เธอพยายามอดทนความโกรธในใจ นั่งอย่างไม่ขยับ
สถานที่เป็นอสังหาริมทรัพย์ของกวนจิ้ง ตกแต่งแล้ว แต่เขาไม่ได้อยู่ มีคนมาทำความสะอาดประจำ สถานที่จึงสะอาดมาก ที่สำคัญคือเงียบ เหมาะกับการพูดคุย
พวกเขาเข้าไปในห้อง กวนจิ้งให้หยูโต้วโต้วนั่งบนโซฟา“พูดเถอะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่？”
จงจิ่งห้าวจับมือของหลินซินเหยียน เอนไปที่ตู้เตี้ยๆที่อยู่ข้างๆ ก้มหน้าลงมองอย่างระมัดระวัง นวดอะไรที่อยู่ในมือ
เหมือนว่ามือของเธอเป็นของหายาก สามารถมองดอกไม้ออกมาได้
หลินซินเหยียนอยากจะคลายออก พอเพิ่งขยับไป เขาก็จับไว้“อย่าขยับ”
หยูโต้วโต้วกะพริบตา จะให้เขาพูดอะไรล่ะ?
เขามองไปที่หลินซินเหยียนขอความช่วยเหลือ
“บอกพวกเขาไปคุณกับฉันเป็นอะไรกัน”หลินซินเหยียนผลักออกจากการจับกุมของจงจิ่งห้าวไม่ได้ ได้แต่ปล่อยเขา แต่ว่าหน้ากลับมองไปที่นอกหน้าต่าง ไม่มองเขา
หยูโต้วโต้วพูดอย่างซื่อสัตย์“ผมกับคุณหลินมีความร่วมมือกัน”
กวนจิ้งรู้สึกแปลก จึงถามไปว่า“พวกคุณร่วมมืออะไรกัน？”
