เสิ่นเผยซวนและเหอรุ่ยหลิน แทบจะมองไปทางประตูพร้อมกัน
จงจิ่งห้าวยื่นอยู่หน้าประตู แสงไฟส่องจากข้างบนลงมา บังสีหน้าของเขาแทบหมด นิ้วมือที่ข้อกระดูกแบ่งกันอย่างชัดเจน กระดุมข้อมือที่ติดไว้ แขนที่แข็งแรงเผยออกมาจากการม้วนแขนเสื้อ
สีหน้าของเขานิ่งเกินไป ใจของเหอรุ่ยหลินเย็นไปหมด เธอรู้ดีว่า จงจิ่งห้าวจะทำอะไร
หัวใจสั่นแรงมาก “นายทำฉันให้ตาย นายก็อย่าที่จะรู้ว่ามันอยู่ไหนเลย”
จงจิ่งห้าวแสยะยิ้ม “เผยซวน นายออกไป”
เสิ่นเผยซวนไม่กล้าขยับ ถ้าเขาวู่วามแล้วทำให้คนตาย เรื่องนี้ก็ยุ่งเข้าไปอีก
“คือว่า……”
“ออกไป！”
“ฉันขอพบทนายของฉัน！”เหอรุ่ยหลินรนแล้ว
อยากจะหนีไปจากที่นี่ แต่ว่ามือทั้งสองของเธอถูกล่ามไว้ คนก็ถูกมัดไว้กับเก้าอีก ขยับไปไหนไม่ได้เลย
“นายไม่มีหลักฐาน ฉันเป็นคนจับหลินซินเหยียนเอง นายตีฉัน ก็คือทำผิดกฎ！”เหอรุ่ยหลินร้องอย่างตะลีตะลาน “เสิ่นเผยซวน นายรีบมาลากตัวเขาออกไป”
เสิ่นเผยซวนยักไหล่พร้อมแบมือทั้งสอง “ขอโทษนะ ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้”
พูดจบก็เดินออกจากห้องสอบปากคำ เห็นได้ชัดว่าถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างก็ยากที่จะทำให้เธอเปิดปากพูดได้
เสิ่นเผยซวนเดินออกมาจากห้องสอบปากคำแล้วปิดประตู
“จิ่งห้าว นายใจเย็นก่อนนะ”เหอรุ่ยหลินรนอย่างเห็นได้ชัด
กลัวว่าเขาจะทำให้เธอตายได้จริงๆ
จงจิ่งห้าวยืนอยู่ตรงหน้าของเธอแล้วมองเธอจากด้านบน ยื่นมือจับคางของเธอแล้วตั้งใจมองอย่างละเอียด สายตายิ่งอยู่ยิ่งเย็นชา “คืนนั้นเธอบอกว่าเป็นเธอ”
หัวใจของเหอรุ่ยหลินรนหนักมาก “นาย นายพูดอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง”
เขา เขาไม่มีทางรู้ความจริงของคืนนั้น คนที่รู้ตายหมดแล้ว ถึงแม้จะไม่ตาย ก็ต้องช่วยเธอเก็บเป็นความลับ
เขาไม่รู้หรอก ไม่มีทางรู้
“ไม่รู้เรื่อง？”จงจิ่งห้วหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกให้ ฉันไม่เคยเตะต้องตัวเธอ”
เห็นแก่ที่เธอเคยช่วยเขาไว้ เขาก็เลยเลือกที่จะเชื่อคำพูดของเธอในตอนนั้น ก็เลยไม่ได้ไปสืบเรื่องของคืนนั้น
แต่ก็เพราะอย่างนี้ เขาก็เลยพลาดกับหลินซินเหยียนไปเลย
การพลาดครั้งนี้ก็เป็นเวลา 6 ปี
นิ้วมือของจงจิ่งห้าวมีแรงมาก เหอรุ่ยหลินทนไม่ไหว เจ็บจนตัวสั่น
เขามองเธออย่างชั่วร้าย นิ้วยิ่งอยู่ยิ่งบีบแน่นขึ้น เหอรุ่ยหลินเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงที่ร้องไห้ พึ่งเรียกไปตัวเดียว เขาก็ออกแรงทั้งหมดในการบีบ ทันทีนั้นปากที่เปิดก็ถูกปิดลง
“เธอปลอมตัวเป็นใคร？”
ตาที่กลมๆของเหอรุ่ยหลินเบิกโต เขารู้แล้ว？
รู้ได้ยังไง？
ทำไมเขาถึงรู้？
น้ำตาไหลออกมาจากตาของเหอรุ่ยหลิน เธอหัวเราะอย่างคลั่งไคล้ทีหนึ่ง “ในเมื่อนายรู้แล้ว ฉันก็ไม่ปิดบังนายล่ะ ใช้ คืนนั้นไม่ใช่ฉัน เป็นผู้หญิงที่ฉันหามา”
เธอมองจงจิ่งห้าวอย่างเกลียดชัง “ฉันรู้จักนายก่อน ตอนเด็กก็เคยช่วยชีวิตนายไว้ ต่อมานายก็เอาฉันไว้ข้างกาย แต่กลับไม่เคยให้ฐานะอะไรฉันเลย นายรู้ไหม ฉันก็เป็นผู้หญิงที่ปกติ ฉันต้องการคนที่รักฉัน เป็นห่วงฉัน แต่นาย ไม่เคยให้ฉันเลย”
“หลังจากนั้น นายโดนวางยา ฉันก็รู้แล้วว่าโอกาสฉันมาแล้ว แต่ว่าตอนนั้น ฉันไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ฉันก็เลยยอมเสียเงินก้อนหนึ่ง หาผู้หญิงในพื้นที่ที่ยังไม่เสียตัว ส่งไปในห้องนั้น รอให้มันออกมา ฉันค่อยเข้าไป ทำเป็นว่าก็คือฉัน ตั้งใจทำให้นายคิดว่านายได้พรากครั้งแรกของฉันไป แล้วรับผิดชอบต่อฉัน”
เธอยิ้มแล้วพูดต่อว่า “ความจริงก็คือ ฉันเดิมพันถูก นายรู้สึกผิดต่อฉัน มีความรับผิดชอบ ดีต่อฉันมาก จนสัญญาว่าจะแต่งงานกับฉัน”
สีหน้าของเธอเศร้า “ฉันคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนประเทศA แต่กลับเป็นคนในประเทศ และยิ่งทำให้ฉันคาดไม่ถึงคือ เธอยังเป็นผู้หญิงที่มีสัญญางานแต่งกับนาย เพราะฉะนั้นฉันก็เลยรน ฉันกลัวว่านายจะรู้ถึงตัวตนของเธอ ก็เลยแกล้งบอกว่าฉันท้อง สร้างเหตุการณ์อุบัติเหตุรถยนต์ แล้วบอกว่าตัวเองแท้ง เป้าหมายก็คือให้นายหย่ากับเธอ”
เธอมองผู้ชายไว้แล้วยิ้มอย่างหลงใหล “นายรู้ไหม？เพื่อให้มันหายไปจากโลกของนายอย่างสมบูรณ์ ฉันก็จัดฉากอุบัติเหตุรถให้มันเหมือนกัน ความเจ็บปวดที่ฉันเคยโดน มันก็ต้องลอง ความจริงฉันอยากให้มันตายไปในอุบัติเหตุครั้งนั้นเลย แต่ว่ามันโชคดี เลยหนีมาได้ แต่ว่า……”
เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ครั้งนี้ มันไม่มีทางโชคดีขนาดนั้นแล้ว”
เพี้ยะ！
เร็วจนตั้งตัวไม่ทัน เร็วเหมือนกับสายฟ้าตบลงไปที่หน้าของเธอ หน้าของเธอบวมขึ้นมาแทบจะในทันที
เหอรุ่ยหลินเอียงหัวไว้ เจ็บเหมือนกับถูกไฟช็อต
จงจิ่งห้าวจับคางของเธอไว้อีกครั้ง แทบจะถอดกรามของเธอ “บอกมา เธออยู่ไหน？”
“ฉันไม่รู้！”เหอรุ่ยหลินกัดฟันแน่น “ในเมื่อฉันไม่ได้ มันเองก็อย่าคิดที่จะได้！”
เธอแสยะยิ้ม บนฟันติดเต็มไปด้วยเลือด “นายเองก็อย่าคิดที่จะได้”
พูดจบ เธอก็หัวเราะฮ่าฮ่าขึ้นมา
บ้าคลั่งจนทำให้คนไม่รู้จะทำยังไงต่อ
ตอนนี้เอง ประตูห้องสอบสวนถูกเปิดออก เสิ่นเผยซวนรีบเดินเข้ามา “มีเบาะแสแล้ว”
“ลูกน้องของฉันหาร่องรอยของเธอเจอที่บริเวณSoulmate bar และหาโทรศัพท์ของคุณหลินเจอ”
จงจิ่งห้าวปล่อยเหอรุ่ยหลิน เสิ่นเผยซวนรู้ตัวว่าต้องส่งทิชชู่ให้เขา เพราะว่าบนมือของเขามีคราบเลือดติด
จงจิ่งห้าวเช็ดนิ้วมือ แล้วมองไปทางเหอรุ่ยหลินด้วยสายตาที่อึมครึม “ถ้าเขามีอันตรายอะไรละก็ แกเองก็อย่าคิดที่จะมีชีวิตต่อเลย”
พูดเสร็จเขาก็หันหลังเดินจากไป
เสิ่นเผยซวนมองเหอรุ่ยหลินแล้วถอนหายใจ “เพื่ออะไร？”
ทำไมใจถึงบิดเบี้ยวได้ขนาดนี้？
เหอรุ่ยหลินร้องไห้ กลิ่นน้ำลายที่ผสมเลือดไปทีหนึ่ง “เขาเป็นคนทำให้ฉันผิดหวังก่อนเอง”
เสิ่นเผยซวนไม่รู้ว่าควรอธิบายให้เธอยังไง
จงจิ่งห้าวเอาเธอไว้ข้างกาย แค่รู้สึกว่าเธอเคยช่วยเขา อยากให้งานเธอทำ เพื่อตอบแทน
แต่ทำไมเธอถึงเข้าใจผิดว่าเป็นรักไปได้นะ？
เฮ้อ
เสิ่นเผยซวนถอนหายใจ ให้คนขังตัวเธอไว้ก่อน เขารีบตามจงจิ่งห้าวไป ขึ้นรถข้างนอก
เห็นท่าทางที่บ้าคลั่งของเหอรุ่ยหลิน เสิ่นเผยซวนเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องเลวร้ายที่สุดในใจ อยากจะเปิดปากหลายครั้ง แต่กลับไม่กล้าถาม
“แค่หาเบาะแสเจอ ไม่ใช่หาคนเจอ”เสิ่นเผยซวนบอกเขาไว้ก่อน
สายตาที่จงจิ่งห้าวมองมา เหมือนกับมีดที่คมมาก
“คุณหลินต้องไม่เป็นอะไรแน่ คนดีพระคุ้มครอง พวกเราต้องหาตัวเธอเจอแน่ๆ และต้องปลอดภัย”
เสิ่นเผยซวนรีบเปลี่ยนคำพูด
เห็นได้ชัดว่าหลินซินเหยียนเป็นข้อห้ามที่เขาเตะต้องไม่ได้
ไม่กล้าพูดอะไรที่ไม่ดีต่อหน้าของเขา
ยังมีอีกระยะ ก็เห็นลูกน้องของตัวเองแล้ว เขาจอดรถแล้วเปิดประตูลงมา
ทางนั้นเห็นว่าพวกเขามา ลูกน้องที่เป็นผู้นำก็วิ่งเข้ามา “ประธานจง หัวหน้าเสิ่น นี่เป็นโทรศัพท์ที่พวกเราหาเจอตรงมุม”
พูดไปด้วยยื่นโทรศัพท์ไปด้วย แล้วก็หันหน้าจอคอมที่อยู่บนมือไปทางพวกเขา “นี่เป็นภาพกล้องวงจรปิดที่ผมไปเอามาจากแถวนี้ มีแค่อันนี้ที่ถ่ายโดน”
คนนั้นชี้ไปตรงกล้องวงจรปิดที่ติดไว้ตรงทางเลี้ยว “ข้างบนนี้แสดงว่าเธอได้ขึ้นรถตู้คันหนึ่ง เกรงว่าจะสืบหารถตู้นี้คันนี้ยากหน่อย กว้างเกินไป แล้วก็…….”
“ยังไงก็ต้องสืบ รีบไป”เสิ่นเผยซวนขัดคำพูดของลูกน้อง
คนนั้นเองก็ทำอะไรไม่ได้ “ครับ ผมไปเดี๋ยวนี้ จะเพิ่มกำลังคนในการหาครับ”
ท้องฟ้าเริ่มสว่าง
หนึ่งคืนแล้ว ยังหาร่องรอยของหลินซินเหยียนไม่เจอเลย
จงจิ่งห้าวพิงไว้ที่รถ ก้มหน้ามองโทรศัพท์ในมือ นี่เป็นโทรศัพท์ของหลินซินเหยียนไม่ผิดแน่
เขาใช้นิ้วเลื่อนเบาๆ หน้าจอสว่างขึ้นมา เธอไม่ได้ตั้งรหัสผ่าน เพราะฉะนั้นจงจิ่งห้าวก็เลยเข้าสู่หน้าหลักได้ง่ายมาก
เขาตรวจสอบวีแชท Mis QQ ไม่มีจุดที่น่าสงสัยเลย
จนเขาเปิดกล่องข้อความของเธอ………
