หลินซีเฉินจงใจดึงหลินซินเหยียนมาตรงหน้า ให้ตามฝีเท้าของจงจิ่งห้าว เขาไปจูงมือของน้องสาว“เสี่ยวลุ่ย พี่จูงน้องโอเคไหม？”
หลินลุ่ยซีส่ายหน้า“หนูจะจูงพ่อ”
หลินซีเฉิน“……”
เด็กคนนี้ทำไมไม่มีแววเลยสักนิดนะ？
เห้อ
หลินซีเฉินถอนหายใจ เรื่องนี้กลัวว่าจะรีบร้อนไม่ได้ รอมีโอกาสค่อยจับคู่พวกเขาให้อยู่ด้วยกัน
ที่จริงเขาอยากจูงน้องสาว พ่อก็จะได้มือเปล่าไปจูงหม่ามี๊ ใครจะไปรู้ว่าน้องสาวไม่ให้ความร่วมมือเลย
การคิดคำนวณว่าได้ผลประโยชน์ของเขานั้นก็ล้มเหลวลง
มีรถจอดอยู่ที่หน้าหมู่บ้านหลายคัน ไป๋ยิ่นหนิงนั่งที่รถเข็น หยุดอยู่ที่หน้ารถ เพราะว่าถนนนั้นเดินลำบาก เขานั่งรถเข็นไม่สะดวก ก็เลยออกไปจากหมู่บ้านก่อน
“ในที่สุดก็เจอคุณอีกแล้ว”สายตาของไป๋ยิ่นหนิงหยุดไปที่ตัวของหลินซินเหยียน
หลินซินเหยียนยิ้มอย่างมีมารยาท“ต้องขอบคุณคำแนะนำของประธานไป๋”
และไม่ได้ใกล้ชิดเขา
ที่จริงอยู่ที่นี่ไม่ได้นาน จึงพูดไม่ได้ว่าไม่เจอกันนาน เขาพูดแบบนี้ เหมือนว่าทั้งสองคนสนิทกันมากแค่ไหนอย่างชัดเจน
ไป๋ยิ่นหนิงหัวเราะเสียงดัง มองสีหน้าจงจิ่งห้าวที่หม่นลง ก็ยิ่งหัวเราะอย่างร่าเริง“เมื่อก่อนคุณเรียกผมว่ายิ่นหนิง ทำไมถึงเรียกผมว่าประธานไป๋ เพราะว่าเขาเหรอ？”
ไม่รู้ว่าทำไม เห็นจงจิ่งห้าวโกรธ เขาก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ
ถ้าอยากได้เปรียบเขาในธุรกิจ ดูเรื่องตลกของเขา คงยากเกินไป แต่ว่าที่ตัวของซินเหยียน ให้ความสะใจกับเขาได้เลย
หลินซินเหยียนอ่านความคิดของไป๋ยิ่นหนิงออกในทันที
ถึงตอนนี้จงจิ่งห้าวกำลังทะเลาะกับเขา แต่เธอก็แยกออกว่าอันไหนสำคัญกว่ากัน ถ้าเธอไปต่อตามคำพูดของไป๋ยิ่นหนิง เรียกชื่อของเขา ก็จะทำให้จงจิ่งห้าวดูแย่ได้
เธอไม่มีทางทำ เรื่องที่ทำให้เขาลำบากใจ
หลินซินเหยียนหัวเราะ พูดอย่างสุภาพ“ประธานไป๋ช่วยฉันไว้ คุณให้ฉันเรียกชื่อของคุณ ฉันก็เลี่ยงไม่ได้ ฉันยังจำน้ำใจนี้ของประธานไป๋ได้ แต่ฉันแต่งงานแล้ว เรียกชื่อประธานไป๋เฉยๆก็ไม่ดี ประธานไป๋คงไม่ทำให้ฉันลำบากใจหรอกใช่ไหมคะ？”
จงจิ่งห้าวที่เดิมทีหน้านิ่ว ก็ดูมีความสุขขึ้นมาหน่อยๆ
ไป๋ยิ่นหนิง “……”
เขาจะให้จงจิ่งห้าวดูแย่ ตอนนี้ ทำไมถึงรู้สึกว่าหาเหาใส่หัวของตัวเองแทนล่ะ？
ไป๋ยิ่นหนิงไม่ชอบใจนัก แต่ว่าตอนนี้ก็ต้องไหลไปตามคำพูดของหลินซินเหยียน ไม่งั้นเขาจะทำให้หลินซินเหยียนลำบากใจได้
“คุณหลินพูดถูก”
หลินซินเหยียนไม่อยากหักหน้าของไป๋ยิ่นหนิงมากนัก ยังไงรู้จักกันก็เป็นวาสนา เขายังเคยช่วยเธอไว้ ทุกรายละเอียดในช่วงเวลานั้น“อีกเดี๋ยว ฉันกลับไปจะเป็นเจ้าบ้าน เลี้ยงข้าวประธานไป๋ ขอบคุณ ที่พาฉันมาที่นี่ ……”
เธอหันไปมองจงจิ่งห้าว ทำให้เธอรู้ประสบการณ์ในชีวิตของเขา
ทำให้เธอยิ่งเข้าใจเขามากขึ้น
“เกรงใจไปแล้ว แต่ว่าคำเชิญของคุณหลิน ผมจะรับไว้ครับ”ไป๋ยิ่นหนิงอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย ไม่ใช่ว่าหลินซินเหยียนไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิด
มองดู สีหน้าของจงจิ่งห้าว
หลินซินเหยียนไม่มองจงจิ่งห้าว และก็ไม่สังเกตว่าเขาเปลี่ยนสีหน้า ไปตามคำพูดของเธอ
ในใจยังโกรธเขาอยู่ เธอทำผิดตรงไหน ไปขัดใจอะไรเขาล่ะ เขาบอกตรงๆก็ได้ จู่ๆก็เย็นชากับเธอหมายความว่าไง？
หรือว่าเขาเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้เลย？
ยิ่งคิดหลินซินเหยียนก็ยิ่งรู้สึกเบื่ออย่างมาก เธอจูงมือของหลินซีเฉิน“ไป พวกเราขึ้นรถได้แล้ว”
หลินซีเฉินรู้สึกถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของหม่ามี๊อย่างชัดเจน ความกดอากาศต่ำลงมาก
เขาเดินตามหลินซินเหยียนไปที่ข้างรถอย่างเชื่อฟัง แต่ไม่ได้ขึ้นรถบ้าน เตรียมนั่งรถด้านหลังของเสิ่นเผยซวน หลินซีเฉินดึงเธอไม่ขยับ“หม่ามี๊ผมจะนั่งคันนี้ ข้างในสบายนอนหลับได้ พื้นที่ก็เยอะ ผมกับน้องก็นั่งรถคนนี้ตลอด”
“ใช่ หม่ามี๊ไม่นั่งกับพวกเราเหรอ？พวกเราแยกกันนานแล้วนะ หนูคิดถึงหม่ามี๊แล้ว”หลินลุ่ยซีวิ่งเข้ามากอดขาของหลินซินเหยียนแล้วออดอ้อน
ลูกสาวเงยหน้าขึ้น กะพริบตาปริบๆ เต็มไปด้วยความหวัง
หลินซีเฉินแอบยกนิ้วโป้งให้น้องสาว ในที่สุดก็ช่วยได้ครั้งหนึ่งแล้ว
หลินลุ่ยซีชอบจงจิ่งห้าวขนาดนั้น จะต้องนั่งรถคันนี้แน่ ตอนนี้ เธอไม่อยากเห็นผู้ชายคนนี้
“น่าจะเบียด……”
“ไม่เบียด พื้นที่ใหญ่มาก นอนได้ด้วย มีโทรทัศน์โซฟา สบายกว่านั่งในรถเยอะเลย”หลินลุ่ยซีโน้มน้าวหม่ามี๊สุดๆ
จงจิ่งห้าวที่เพิ่งหน้านิ่งก็ตึงขึ้นมา ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้มีคนนอกอยู่ เขาจะต้องดึงคอเสื้อของหลินซินเหยียนมาถามว่า อยากอยู่ห่างจากเขาขนาดนี้เชียว？
เขาอดทนความไม่พอใจข้างในใจไว้ ไม่สนการต่อต้านของหลินซินเหยียน โอบเอวของเธอ อุ้มเธอขึ้นรถ“ไม่นั่งกับลูกชายลูกสาวคุณ แล้วคุณจะไปนั่งไหน？”
หลินซินเหยียนบิดตัว ใช้ศอกต่อต้านการเข้าใกล้ของเขา“ไม่ใช่ฉันไม่อยากนั่งกับลูกๆ ฉันแค่ไม่อยากขวางหูขวางตาคุณ”
“ทำไมถึงขวางหูขวางตาผมล่ะ？”จงจิ่งห้าวโน้มไปที่หูของเธอ เสียงทุ้มเบา ความดังของเสียงมีแค่เธอได้ยิน
หลินซินเหยียนเม้มปากไม่พูด เขาชัดๆ ที่ห่างเหินเธอก่อน ทำไมตอนนี้ยังต้องมาโทษอีก？
“อยู่ให้ไกลผู้ชายคนนั้นหน่อย บุญคุณที่ช่วยคุณ ผมคืนไปแล้ว คุณเป็นหนี้เขา ทำไมยังต้องเลี้ยงข้าวเขาอีก？ดูท่าทางที่เขาภูมิใจเมื่อกี๊สิ”
เขาแทบอยากจะเข้าไป ฉีกหน้าของไป๋ยิ่นหนิงที่มาพร้อมรอยยิ้ม
“เขาดูแลฉันอย่างดี ฉันเลี้ยงข้าวเขาแล้วยังไง？”หลินซินเหยียนออกแรงเอาศอกดันเขาออก แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ อุ้มลูกสาว และจูงมือลูกชายขึ้นรถ
จงจิ่งห้าวถูกศอกใส่ซี่โครงก็เจ็บ
ผู้หญิงคนนี้—！
ฟุ่บ！
ซูจ้านทนไม่ไหวจริงๆ จึงหัวเราะออกมา
ครั้งแรกที่เขาเห็นว่า มีคนชักสีหน้าใส่จงจิ่งห้าว และยังเอาศอกแทงใส่เขา
เหมือนเขาอยากเข้าไปถามว่า เจ็บไหม？
ฮ่าฮ่า—
จงจิ่งห้าวขมวดคิ้ว จ้องซูจ้าน“ไม่กลัวกัดลิ้นตัวเองหรือไง”
พูดจบก็ขึ้นรถ
รอยยิ้มที่หน้าซูจ้านก็หุบลง เขา เขาไม่ได้ทำอะไรนี่ ก็แค่หัวเราะไหม？
อีกอย่าง ลิ้นนี้ โดนกัดง่ายที่ไหนกันล่ะ？
“ปัญญาอ่อน”ฉินยาเหลือบมองเขา เบะปากอย่างไม่ชอบ เธอรีบก้าวไปตรงหน้าของเสิ่นเผยซวน“พี่เสิ่น ฉันนั่งรถของคุณได้ไหม？”
เสิ่นเผยซวนมองแวบหนึ่ง ซูจ้านที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หัวเราะอย่างร้ายกาจ“ได้สิ”
“เสิ่นเผยซวน！”ซูจ้านวิ่งเข้ามา ดึงคอเสื้อของเขา“คุณยังเป็นเพื่อนกันอยู่ไหม？”
เสิ่นเผยซวนผายมือสองข้างออก“เธอมาหาผมเอง ผมปฏิเสธสาวน้อยไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ？”
“ไสหัวไปซะ！”ซูจ้านผากมือคู่นั้นออก เสิ่นเผยซวนถอยหลังไปหนึ่งก้าว
เสิ่นเผยซวนหัวเราะ ที่จริงก็ไม่อยากให้ฉินยานั่งรถของเขาจริงๆ แค่จงใจให้ซูจ้านโกรธ
ไม่ว่าพวกเขามีความรักกันจริงหรือไม่ แต่เสิ่นเผยซวนมองออกว่า ซูจ้านมีใจให้ฉินยาจริงๆ ต่างกับผู้หญิงเมื่อก่อนที่เอาแต่เล่นสนุก
“ที่รถผมยังมีคนอยู่ คุณนั่งรถของซูจ้านเถอะ”เสิ่นเผยซวนผายมือออกอย่างทำอะไรไม่ได้ เอนตัวเข้าใกล้ฉินยา“คุณเห็นแล้วนี่ ถ้าผมกล้าให้คุณขึ้นรถของผม เขาต้องฆ่าผมแน่”
ตอนที่พูด เขาก็ใช้มือทำท่าปาดคอ
ฉินยา“……”
เธอไม่เชื่อว่า รถตั้งเยอะอย่างนี้ เธอจะไม่มีที่นั่ง！
จากนั้น ก็ไม่มีจริงๆ ทุกคนต่างปฏิเสธเธอ
“คุณฉินยา คุณอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลย คุณดูสิพวกเราเป็นผู้ชายแข็งกระด้าง คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวอยู่ท่ามกลางพวกเรา คงไม่เหมาะสม ไม่งั้น คุณไปนั่งรถของทนายซูดีไหม？”
ฉินยาจ้องไปที่ซูจ้านที่ภูมิใจอยู่ข้างๆ เธอรีบเดินไปตรงหน้ารถบ้าน ตอนจะไปเปิดประตูรถ ด้านหลังก็มีเสียงของซูจ้านดังขึ้น “พวกเขา สี่คนพ่อแม่ลูกห่างกันหลายวัน คุณไปรบกวนพวกเขา เหมาะสมเหรอ？”
มือของฉินยาชะงักไป เหมือนว่า เธอไปรบกวนพวกเขานั้นไม่เหมาะสมจริงๆ และเหมือนเพิ่งเห็นว่าหลินซินเหยียนกำลังทะเลาะกับจงจิ่งห้าว
“หรือว่าขึ้นรถของผม”ซูจ้านกอดเธอไว้จากด้านหลัง
“ซูจ้าน”ฉินยาดิ้นรนสุดชีวิต ผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงได้น่ารำคาญขนาดนี้？！
ซูจ้านไม่สนใจที่เธอตอบโต้ เอาเธอยัดใส่ในรถของตัวเอง ฉินยาจะลงจากรถ ซูจ้านก็เหลือบมองเธอเบาๆ พูดขู่ว่า“คนตั้งเยอะดูอยู่ อย่าบีบบังคับให้ผมต้องทำอะไรที่ไร้คุณธรรม”
