ซางหยูเบ้ปาก ดูเหมือนไม่ชอบที่เขารู้สึกว่าเธอเด็กตลอดเวลา ย้ำอีกครั้งว่า “ฉันพ้นนิติภาวะแล้ว อย่าเห็นฉันเป็นเด็กตลอด คุณไม่ใช่พ่อ ฉันก็ไม่ใช่ลูกสาวคุณ”
เสิ่นเผยซวน “…….”
เขาอธิบาย “ผมไม่ได้เห็นคุณเป็นลูกสาว”
“คุณเห็นฉันเป็นลูกสาว คุณก็เลวทรามเหมือนสัตว์แล้ว” ซางหยูกอดคอเขาไว้ “คุณยังกลับไปกรมอีกไหม?”
เสิ่นเผยซวนพูด “กลับ”
ยังมีงานอยู่ เขากลับมาก็เพื่อเปลี่ยนเสื้อ
“งั้นตอนเย็นคุณกลับมากี่โมง? ฉันทำกับข้าวรอคุณ”
เสิ่นเผยซวนคิดไปครู่หนึ่ง “ประมาณห้าโมงก็กลับมาได้”
ซางหยูปล่อยเขาออก “งั้นคุณไปทำงาน เปลี่ยนเสื้อลงมา ฉันเอาไปซักให้คุณ”
เสิ่นเผยซวนมองเธอ
ซางหยูเดินไปที่หน้าโต๊ะ นั่งลง “ฉันไม่ดูคุณเปลี่ยน อย่ากระตุ้งกระติ้งเขินอายอย่างกับเด็กผู้หญิง”
เสิ่นเผยซวน “…….”
ถูกทำลายศักดิ์ศรีในตัวเองหนึ่งหมื่นจุด
เขาเหมือนเด็กผู้หญิงตรงไหน?
ซางหยูนั่งไขว้ขา สีหน้าท่าทางพร้อมจะชื่นชมร่างกายของเขา
เสิ่นเผยซวนกุมหัว ยายเด็กเจ้าเล่ห์คนนี้ ช่างทรมานใจคนจริงๆ
“ต้องให้ฉันหลับตาไหม?” ซางหยูเอียงคอ
เสิ่นเผยซวน “…….”
ด้านในของเขาไม่ใช่ไม่ใส่เสื้อ ยังมีกางเกงชั้นใน เขากลัวอะไร?
จะทิ้งศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายไป ต่อหน้าเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ได้
เขาแข็งใจถอดเสื้อผ้าออก ร่างกายยึดตัวตรงเหมือนกับต้นหลิว มีกล้ามเนื้อ แต่ว่าไม่ใช่แบบเด่นชัดมาก มีโครงกล้ามเนื้อ เค้าโครงในแบบที่กำลังพอดี ดูมีพลังมากเป็นพิเศษ
ตอนแรกซางหยูอยากหลอกเขาเล่น แต่เห็นสภาพเปลือยกายของเขาแล้ว ใบหน้าก็ร้อนขึ้นมาเอง ในทางกลับกันตัวเองรู้สึกเขินแล้ว
เธอก้มหน้าลง ไม่กล้ามองโดยตรง
เห็นซางหยูก้มหน้า เสิ่นเผยซวนรีบใส่เสื้อผ้า ถามว่า “ทำให้คุณตกใจแล้วใช่ไหม?”
ซางหยูส่ายหน้า แกล้มทำท่าทางเรียบเฉย “คุณเปลี่ยนเสื้อของคุณ ฉันล้างมือแล้วห่อเกี๊ยวที่ยังห่อไม่หมดต่อให้เสร็จ”
พูดจบเธอก็เดินเข้าไปในครัว เตรียมตัวล้างมือ ห่อเกี๊ยวบนโต๊ะต่อให้เสร็จ เธอล้างมือเสร็จเดินออกมา เสิ่นเผยซวนเปลี่ยนกางเกงเสร็จแล้ว ตอนที่เธอกำลังเดินไปเก็บเสื้อที่เปื้อนแล้ว ประตูห้องก็ดังขึ้นฉับพลัน
ซางหยูเดินไปเปิดประตู
หน้าประตูมีผู้ชายใส่ยูนิฟอร์มสีดำยืนอยู่สองคน พวกเขาเห็นซางหยู พวกเขาเห็นซางหยู มองสบตากันทีหนึ่ง ถามว่า “ที่นี่เป็นพี่พักของรองผู้บัญชาการเสิ่นใช่ไหม?”
ซางหยูพยักหน้า “พวกคุณคือ?”
เพราะว่ายูนิฟอร์มที่ใส่ไม่เหมือนกับเสิ่นเผยซวน เพราะฉะนั้นซางหยูตัดสินว่าพวกเขาไม่ใช่เพื่อนร่วมงานของเสิ่นเผยซวน แต่ว่าดูเสื้อของพวกเขาแล้ว เหมือนกับหน่วยงานหนึ่งของรัฐบาล
“พวกเราหารองผู้บัญชาการเสิ่น” พูดจบก็ผลักประตูบุกเข้ามา เสิ่นเผยซวนกำลังถือเสื้อผ้าสกปรกที่เปลี่ยนลงมา โยนเข้าเครื่องซักผ้า มองเห็นพวกเขา ก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
คนพวกนี้เขารู้จัก เป็นของศาลอัยการ
หนึ่งในสองคนนั้นแสดงเอกสารหมายตรวจ “พวกเราได้รับการร้องเรียน คุณรับเลี้ยงนักศึกษาสาวเป็นเมียบำเรอ ตอนนี้ดูแล้วสถานการณ์เป็นความจริง ตอนนี้คุณไปเพื่อทำการตรวจสอบกับพวกเราหน่อย”
“พวกคุณต่างหากเป็นเมียบำเรอ” ซางหยูเดินเข้ามา ขวางอยู่ข้างหน้าเสิ่นเผยซวน “พวกคุณมีหลักฐานอะไร?”
คนของศาลอัยการ แสดงรูปถ่ายใบหนึ่งที่เสิ่นเผยซวนส่งซางหยูไปโรงเรียน รูปถ่ายชัดเจนมาก หน้าของเสิ่นเผยซวนแล้วก็หน้าของเธอ “นี่เป็นหลักฐานที่ผู้ร้องเรียนให้มา แล้วก็พวกเราตรวจสอบแล้ว คุณเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยฮั๋วชิงจริงใช่ไหม?”
ซางหยูพูด “ใช่ ถูกต้อง แต่มันสามารถอธิบายอะไรได้ล่ะ?”
“ดูแล้ว พวกคุณอยู่ร่วมกันจริง คุณบอกว่าคุณไม่ใช่เมียบำเรอ งั้นทำไมคุณถึงปรากฏตัวอยู่ที่นี่?” ผู้ชายที่พูดมองไปรอบทุกทิศในบ้านไปรอบหนึ่ง สายตาหยุดที่เกี๊ยวบนโต๊ะที่ยังห่อไม่เสร็จ “พวกคุณยังใช้ชีวิตเล็กๆกันแล้ว?”
พูดจบ เขามองไปที่เสิ่นเผยซวน สายตาหยุดที่เสื้อผ้าบนมือของเขา “รองผู้บัญชาการเสิ่น ควรจะเข้าใจ เป็นข้าราชการที่รับใช้ประชาชนคนหนึ่ง อะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ จุดมุ่งหมายในการบริการประชาชนคืออะไร ผมคิดว่าตอนที่รองผู้บัญชาการได้สาบานตอนเข้าพรรคแล้ว คงยังไม่ลืมหรอกนะ?”
เสิ่นเผยซวนพูด “ไม่มีวันลืมตลอดไป”
“ดีมาก หวังว่ารองผู้บัญชาการเสิ่นทำผิดก็รู้จักแก้ แต่ว่าการลงโทษที่เกี่ยวข้องก็ต้องมี ไปกับพวกเราเถอะ”
“ทำไมเขาต้องถูกลงโทษด้วย? เขาทำผิดอะไร?” ซางหยูจ้องพวกเขา
“กรุณาอย่าก่อกวนการทำงานของพวกเรา ขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่จะได้รับการทำโทษที่เกี่ยวข้อง” ผู้ชายพูดตักเตือน
เสิ่นเผยซวนจับมือของซางหยูไว้ ดึงเธอไปข้างหลัง “ผมไปกับพวกคุณได้ แต่ว่ารอสักครู่”
เขาดึงตัวซางหยูไปที่ระเบียง เอาเสื้อสกปรกใส่ในเครื่องซักผ้า “คุณรอผมที่บ้าน”
ซางหยูส่ายหัว ดวงตาแดงก่ำ “พวกเขามีสิทธิ์อะไรจับคุณไปตรวจสอบ คุณไม่ได้ทำผิด ทำไม คุณแต่งงานกับฉัน คืนการทำผิดเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนกอดเธอไว้ตบหลังเธอ พูดจาปลอบโยน “แค่ตรวจสอบ ไม่ต้องกังวล พวกเขาตรวจสอบชัดเจนแล้ว ผมก็ไม่เป็นไรแล้ว”
ซางหยูกอดเขาไว้แน่น “ไม่ ฉันไม่เอา”
“เชื่อฟังนะ” เสิ่นเผยซวนปล่อยเธอ
ถึงซางหยูจะไม่ยอมยังไง เสิ่นเผยซวนก็ถูกพาไปแล้ว
เธอกังวลจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว ทันใดนั้น เธอเข้าใจแล้ว พวกเขาบอกว่ามีคนร้องเรียนไม่ลงนามว่าเสิ่นเผยซวนรับเลี้ยงเมียบำเรอ แต่ว่าเธอกับเสิ่นเผยซวนจดทะเบียนกันวันจันทร์แล้ว
พวกเขาถูกต้องตามกฎหมาย
เธอรีบวิ่งกลับไปที่โรงเรียน ผ้ากันเปื้อนบนตัวก็ลืมถอดออก ออกไปแล้วถึงนึกขึ้นได้
วินาทีที่ได้ทะเบียนสมรสมา เธอตื่นเต้นและทั้งทะนุถนอม เพราะฉะนั้นทะเบียนสมรสของเธอ เธอพกไว้เอง เช้าวันนี้ตอนที่ออกไปกับเพื่อนร่วมห้อง เธอเอาทะเบียนสมรสวางไว้ในหอพัก
ตอนนี้เธอต้องรีบเอากลับมา
