ฉินยาเม้มปาก “ฉันจะดูแลซูจ้านค่ะ ท่านอย่าเสียใจเกินไปเลยนะคะ”
ขอบตาท่านย่าแดงระเรื่อ ตัวเองละอายใจต่อเด็กสาวคนนี้
เธอคว้ามือของฉินยาไว้แน่น ก้มหน้าไม่พูดจา
สีหน้าท่าทางของฉินยาสงบนิ่ง ในใจกลับสั่นไหวไม่หยุด
“อย่าโกรธฉันได้มั้ย?” ท่านย่าราวกับกำลังอ้อนวอน
ฉินยาตอบค่ะ ไม่ใช่โมโห แล้วก็ไม่ใช่คำตอบที่ผ่านการคิดอย่างรอบคอบ แต่เป็นความอ่อนไหวในขณะนี้ น้ำตาของคนแก่คนหนึ่ง ทำให้เธอพูดจาแรงๆและพูดจาแข็งกระด้างไม่ออก
แม้ว่าตอนนั้นมันจะทำร้ายจิตใจเธอมากจริงๆ
ท่านย่าเช็ดน้ำตา “ไม่รู้ว่าการรักษาของต่างประเทศจะดีไม่ดี จะให้ซูจ้านย้ายโรงพยาบาลดีมั้ย?”
ท่านย่ากลัวว่าคุณหมอจะวินิจฉัยผิดพลาด ที่จริงในใจมีความหวังเล็กๆ หวังว่าจะเป็นการวินิจฉัยผิดพลาด ซูจ้านจะต้องฟื้นขึ้นมาเร็วๆนี้แหละ
ฉินยารู้ว่าท่านย่ากำลังกังวลอะไร “แต่ว่าคุณหมอบอกว่า ตอนนี้ซูจ้านไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ เขาบาดเจ็บที่ศีรษะ”
ท่านย่ารีบพยักหน้า อาการบาดเจ็บที่ศีรษะนี้ไม่ใช่เล็กน้อยจริงๆ
“ถ้างั้นจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย” ท่านย่าหวาดกลัวมาก อยากจะช่วยเหลือ แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นจากตรงไหนดี ทำได้แค่เพียงกระวนกระวายใจ
ฉินยาปลอบท่านย่า “คุณหมอบอกว่าโอกาสที่จะฟื้นมีเยอะมาก พวกเรารออีกหน่อยนะคะ”
“จริงหรอ?” ท่านย่ากุมมือฉินยาแน่น คล้ายกับว่านี่เป็นความหวังสุดท้าย
ฉินยาตอบอย่างมั่นใจมาก “ค่ะ”
เธอหันหน้าไปมองบนเตียง คนบนนั้นไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆแม้แต่นิดเดียว ราวกับว่ากำลังหลับสนิท แม้แต่ท่านย่าร้องไห้ เป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้ เขาก็ไม่รับรู้อะไรเลย
ในใจของฉินยาก็สับสนเช่นกัน ไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่
เธอไม่ได้คิดมากมาย เพียงแค่ไม่อยากให้ซูจ้านเป็นคนกลางอีก “ถ้าหากว่าเขาจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้ในเร็ววัน ฉันยินดี…ยินดีให้เขาไปหาคนอื่นค่ะ”
เธอข้ามผ่านขีดสุดของตัวเอง เดิมทีเธอยอมรับไม่ได้ ที่จะให้คนอื่นคลอดลูกของเธอ ถึงแม้จะเพียงแค่ยืมอยู่ในท้องของคนอื่น เธอก็ไม่ยินยอม
สำหรับเธอแล้ว เธอยินยอมที่จะรับเลี้ยง
ท่านย่าตะลึงไปพักใหญ่ ราวกับรู้สึกเหนือความคาดหมาย เหมือนจะยังฟังไม่เข้าใจไปพักหนึ่ง เธอคว้ามือของฉินยา เขย่าไม่หยุด ผ่านไปนานสักพัก ถึงจะพูดขึ้นว่า “ขอบคุณ ขอบคุณนะหนู”
แม้แต่เวลาแบบนี้ ท่านย่าก็ยังคงคิดถึงตระกูลซูจะขาดผู้สืบทอดไม่ได้
เห็นได้ชัด ตระกูลซูจะมีทายาทหรือไม่สำหรับเธอแล้ว เป็นเรื่องสำคัญอย่างมาก
เสิ่นเผยซวนยืนอยู่ด้านนอกพักหนึ่งแล้ว บทสนทนาของพวกเขา เขาได้ยินหมดแล้ว ถอนหายใจยาวทีหนึ่ง
เขาเดินเข้ามา “ฉินยา คุณพาท่านย่าไปกินอะไรสักหน่อยสิ คุณก็กินอะไรสักหน่อยด้วย ที่นี่ผมเฝ้าให้”
ฉินยาพูด “คุณพาท่านย่าไปเถอะ ฉันเฝ้าเอง”
“คุณไปกินอะไรสักหน่อยดีกว่า ตอนเย็นคุณยังต้องเฝ้ากลางคืนอีก จะเหนื่อยเอา เชื่อฟังผม คุณไปพักผ่อน กินอะไรสักหน่อย สายๆหน่อยค่อยเข้ามา” เสิ่นเผยซวนดึงเธอ
ฉินยาได้แต่ตอบตกลง พูดว่า “งั้นคุณจะกินอะไร ฉันจะสั่งมาให้”
“ผมกลับไปกินเอา” เสิ่นเผยซวนคิดถึงซางหยูที่อยู่ที่บ้าน
ฉินยาตอบ “โอเค”
เธอดันท่านย่าออกไป เสิ่นเผยซวนมองดูพวกเขาไปไกลแล้ว ปิดประตู เดินมาที่ข้างเตียง ใช้มือแตะซูจ้านเล็กน้อย “เลิกแกล้งได้แล้ว เขาไปกันแล้ว”
เขานับถือมันสมองของซูจ้านจริงๆ เจ็บจนเป็นอย่างนี้แล้ว ยังสามารถคิดไอเดียแบบนี้ออกมาได้
คืนนั้นตอนกลางคืน เขาและจงจิ่งห้าวรออยู่ที่นี่ ตอนนั้นเขาออกมาจากห้องผ่าตัดก็พ้นขีดอันตรายแล้ว
ซูจ้านขมวดคิ้ว “นายแตะฉันเจ็บหมดแล้ว”
เขาบาดเจ็บจริงๆ แถมบาดเจ็บหนักด้วย ก็แค่ไม่อันตรายถึงชีวิตแล้วก็ไม่ได้สลบ
ทั้งหมดนี้เป็นแผนการของเขา อยากให้ฉินยากับท่านย่ายอมถอย
ที่เหนือความคาดหมายก็คือ ฉินยายอมถอยก่อน
เขาถอนหายใจในใจ ตัดสินใจว่าจะดูแลฉินยาอย่างดี
เสิ่นเผยซวนลากเก้าอี้แล้วนั่งลง “ดูนิสัยนายนี่นะ”
ซูจ้านยิ้ม “เป็นฉินยาที่ใจอ่อน ท่านย่าของฉัน ใจแข็งอย่างกับหิน ฉันเป็นแบบนี้แล้ว ยังไม่ยอมพูดอีก”
เสิ่นเผยซวนจิ้มแผลของเขา “นายก็อย่าได้อะไรมาง่ายๆแล้วไม่เห็นคุณค่าล่ะ”
“โอ๊ย——โอ๊ย——ให้ตายเหอะ ฉันเจ็บจริงนะ” ซูจ้านขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน เจ็บจนร้องออกมา
เสิ่นเผยซวนออมมือ ถามว่า “นายกะว่าจะฟื้นเมื่อไหร่? ได้ตามต้องการแล้วหนิ”
ซูจ้านพูดอย่างไตร่ตรอง “เพื่อให้สมจริง ฉันจะฟื้นขึ้นมาเร็วขนาดนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็รู้หมดว่าฉันแกล้ง ยังไงก็ต้องรอสักสองสามวัน”
เสิ่นเผยซวนมองเขา “นายว่านายไอ้เด็กน้อย ทำไมแผนการอะไรก็คิดออกมาได้?”
“ฉันเรียกว่าฉลาด ฉลาดรู้จักป่ะ ห้ะ?” ขณะนี้ซูจ้านได้ใจใหญ่ ต่อไปเขาก็ไม่ต้องเป็นคนกลางอีกแล้ว อีกทั้งยังหวังว่าความปรารถนาจะเป็นจริง
“ฉันจะไปบอกฉินยากับท่านย่าเดี๋ยวนี้แหละ ฉันจะทำให้นายได้อวดเก่ง” เสิ่นเผยซวนแกล้งทำท่าจะเดินไป
ซูจ้านคว้าเขาไว้ “อย่าไป อย่าไป ฉันผิดไปแล้ว”
“จริงสิ หายแล้วนายต้องเลี้ยงข้าวฉัน ดื่ม1982 lafiteด้วย” เสิ่นเผยซวนยังจำได้ว่าเขาทำให้ตัวเองสูญเสีย ตอนนี้เขามีโอกาสก็ต้องเอาคืน
ซูจ้านพูด “ได้ ฉันเลี้ยงนายสองขวดเลย”
เรื่องใหม่จัดการได้แล้ว ใช้เงินสักหน่อยจะเป็นไรไป
เสิ่นเผยซวนหึออกมาทีนึง “แบบนี้คือรอดจากความทุกข์ยากต่อไปก็จะเจอโชคดีว่างั้น?”
ซูจ้านพูดอย่างไม่ถ่อมตัวว่า “น่าจะใช่มั้ง”
“นิสัยนายนี่นะ” เสิ่นเผยซวนรับไม่ได้กับท่าทางอวดดีของซูจ้าน
เสิ่นเผยซวนจริงจังขึ้นมา พูดว่า “จริงสิ ใบขับขี่ของนายต้องถูกยึด และชดใช้ค่าเสียหายให้คู่กรณีหกหมื่นหยวน”
อีกฝ่ายก็บาดเจ็บ รถยนต์ถูกส่งไปที่ศูนย์ซ่อมรถแล้ว เงินก็ต้องซูจ้านจ่าย เขาเมาแล้วขับ บริษัทประกันไม่จ่ายชดใช้ให้
ซูจ้านตอบ “รู้แล้ว พวกนั้นเป็นเรื่องเล็กน่ะ”
เขาแม้แต่หัวข้อที่ยากที่สุดก็จัดการได้แล้ว
ยังจะสนใจเรื่องเล็กพวกนี้ทำไม?
สำหรับเขานี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย
เสิ่นเผยซวนถาม “นายอยากกินอะไร…”
แอ๊ด…
ขณะนั้นประตูห้องก็เปิดออก
