คำพูดของเด็กหญิงมาอย่างกะทันหันเกิดไป ซางหยูจึงพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง “…….น่าจะอีกนานจ้ะ”
กว่าเธอจะจบการศึกษายังต้องอีกสองปี
อีกทั้งพวกเขาก็ยังไม่ได้เริ่มใช้ชีวิตสามีภรรยาอย่างเป็นทางการเลย ร่างกายของเธอสะอาดตั้งแต่หลายวันก่อนแล้ว เสิ่นเผยซวนยังนึกไม่ออก เธอก็ไม่อาจเป็นฝ่ายเอ่ยเตือนได้ว่า ร่างกายฉันสะอาดแล้ว พวกเรา……
ป้าหยูก็ยังอยู่ที่ห้องข้างนอก มาเยี่ยมหลินซินเหยียนกับลูก
เธอกำลังพูดคุยกับจวงจื่อจิ่น “ไม่อย่างนั้นพวกเราสองคนมาเปลี่ยนกันเถอะ คุณอยู่บ้านดูแลเด็กสองคน ฉันมาดูแลคุณนายกู้ที่โรงพยาบาล”
จวงจื่อจิ่นเอ่ยยิ้มๆ “เด็กสองคนไม่เชื่อฟังหรือ”
ป้าหยูบอกว่าไม่ใช่ “ไม่ใช่ว่า คุณวิ่งไปมาระหว่างบ้านกับโรงพยาบาล ฉันกลัวว่าคุณจะเหนื่อย ฉันให้คุณพักผ่อนอยู่ที่บ้าน เด็กทั้งสองคนโตแล้ว เชื่อฟังดีมาก ไม่ต้องเหนื่อยใจ กลับกัน คุณวิ่งไปมาสองด้านนี้เหนื่อยมากกว่าฉันนะคะ”
“ความปรารถนาดีของคุณ ฉันรับเอาไว้แล้ว แต่ว่าเรื่องดูแลลูกสาวกู้นั้นให้ฉันเป็นคนทำเองดีกว่า” จวงจื่อจิ่นตบบ่าของป้าหยู
“คุณยาย” จงเหยียนซีลงมาจากอ้อมแขนของซางหยู ก็วิ่งไปทางจวงจื่อจิ่น จงเหยียนเฉินที่อยู่ด้านข้างหัวเราะเยาะ
น้องสาวคนนี้เกรงว่าจะไม่มีวันเป็นผู้ใหญ่ไปตลอดกาล
“ซางหยูมานั่งนี่” จวงจื่อจิ่นอุ้มจงเหยียนซีมาไว้ในอ้อมแขนแล้วกวักมือเรียกซางหยู
“ดูแม่หนูหน้าตางดงามสดใสมาก เผยซวนก็มีวาสนาดีนะคะ” ป้าหยูเอ่ย แม้ว่าครอบครัวของซางหยูจะไม่ดีเป็นอย่างมาก อายุก็ยังไม่เยอะ แต่ฉลาดเฉลียวรู้เหตุรู้ผล หน้าตาก็ดี เช่นนี้ก็เพียงพอแล้ว
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น
หลินซินเหยียนออกจากโรงพยาบาล ลูกก็อุ้มกลับไปด้วยเช่นกัน ช่วงเวลาหนึ่งเดือน ร่างกายทารกน้อยมีเนื้อเพิ่มขึ้นมาไม่น้อย เส้นผมสีดำขลับ ตอนที่เจ้าตัวน้อยถูกคนอุ้มเอาไว้ก็จ้องมองคนนั้น ทำให้ผู้คนชื่นชอบมาก
เดิมจงเหยียนซีกลัวที่สุดว่ามีทารกน้อยแล้ว คุณพ่อคุณแม่จะไม่รักตัวเองแล้ว หรือไม่ก็รักตัวเองน้อยลง แต่หลังจากที่ทารกน้อยถูกอุ้มกลับมา เธอก็ชอบมากที่สุด เรื่องแรกที่ทำหลังกลับมาจากเลิกเรียนก็คือไปดูน้องชายที่ชั้นบน
ใครแกล้งบอกเธอว่าจะอุ้มน้องชายเธอไป เธอก็จะผลักคนนั้นไปที่นอกประตู
หลังจากทารกน้อยกลับมาแล้ว ภายในบ้านก็ครึกครื้น
หนึ่งเดือนนี้หลินซินเหยียนออกจากการอยู่เดือน แต่หนึ่งเดือนนี้ฉินยาผ่านมาได้ไม่ดีนัก
ผ่านการกินยาฉีดยามาหนึ่งเดือน ผ่านการตรวจพบว่ามีไข่ที่สุกสามใบ กระบวนการเก็บออกมานั้นเจ็บปวดมาก ต้องนำเข็มยาวแทงผ่านเข้าไปในส่วนลับที่สุดของผู้หญิง อาศัยอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่สามารถมองเห็นได้ค้นหาตำแหน่งที่แม่นยำและเก็บออกมา
ระหว่างกระบวนการเก็บไข่นั้นสามารถฉีดยาชาได้ แต่สำหรับไข่ที่ยอดเยี่ยมนั้นมีน้อยจึงไม่ฉีดยาชา เพราะจะส่งผลกระทบต่ออัตราความสำเร็จของหลอดทดสอบ วิธีการเก็บไข่เช่นนี้มีผลกระทบต่อเรื่องเพศเป็นอย่างมาก
หลังผ่านการผ่าตัด ฉินยากระทั่งพูดก็พูดไม่ออกสักคำ สีหน้าซีดเผือด
หลังจากเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยแล้ว ซูจ้านพูดกับเธอ เธอล้วนไม่มีความรู้สึก เพียงแต่มองเพดานนิ่งๆด้วยความเจ็บปวด
ได้ยินมาว่าการเก็บไข่ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก เฉินเสว่จึงเข็นท่านย่าไปที่โรงพยาบาล
ภายในห้องพักผู้ป่วยมีเพียงแค่ซูจ้านที่อยู่เป็นเพื่อนเธอ
ซูจ้านอยากจะกอดเธอ แต่ว่าบนร่างกายเธอผ่านการฉีดยาในทุกๆวัน แขนของเธอเขียวไปหลายจุด รอยเข็มเต็มไปทั่วทั้งแขน
“เจ็บมากใช่ไหม” ซูจ้านนัยน์ตาแดงระเรื่อเล็กน้อย “ถ้าหากว่าผมสามารถเจ็บแทนคุณได้ก็ดี”
“ฉันหิวน้ำค่ะ” จู่ๆฉินยาก็เอ่ยเสียงแหบแห้ง
ระหว่างกระบวนการนั้นเธอเจ็บเสียจนเหงื่อไหลโซมกาย ตอนนี้ทั้งปากล้วนมีรสชาติขมเฝื่อน
“ผมไปรินให้ๆ” ซูจ้านรีบลุกขึ้นไปรินน้ำแล้วยกมา เขากลัวว่าฉินยาจะลุกไม่ขึ้น จึงหาหลอดมาด้วย เขาเสียบหลอดลงในแก้ว อีกด้านหนึ่งก็ยื่นไปที่ริมฝีปากเธอ “คุณอ้าปาก”
ในที่สุดนัยน์ตาฉินยาขยับเล็กน้อย ซูจ้านกำลังมองเธอ เห็นเธอมองมาที่ตัวเองแล้ว ซูจ้านก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “น้ำมาแล้ว ดื่มเถอะ”
เธอคาบหลอด ดูดน้ำเข้าปาก ดื่มหมดแล้วซูจ้านก็ถามว่า “ยังต้องการอีกไหม”
ฉินยาส่ายหน้า
เขาวางแก้วลง ถามว่า “เจ็บมากใช่หรือไม่”
ฉินยาเอ่ยว่า “ไม่เจ็บค่ะ”
“คุณโกหกผม หน้าคุณขาวซีดขนาดนี้ ทั้งขั้นตอนก็ไม่สามารถฉีดยาชาได้ เข็มยาวแทงผ่านไปที่เนื้อจะไม่เจ็บได้อย่างไรกัน”
ฉินยายกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย “อย่างนั้นจะทำอะไรได้คะ”
ซูจ้านถาม “มีอะไรที่อยากกินไหม ผมจะไปซื้อกลับมาให้คุณ”
“ซื้อขนมหวานให้ฉันหน่อยค่ะ” ไม่ว่าจะเป็นอะไร ขอเพียงแค่เป็นของหวานก็พอ ไม่ใช่พูดกันว่า ของหวานสามารถทำให้คนรู้สึกมีความสุขได้หรอกหรือ
เธออยากกินของหวาน
“ได้ ผมจะไปซื้อให้คุณ” ซูจ้านกำลังจะออกไป แต่เมื่อคิดว่าที่นี่ไม่อาจไม่มีใครอยู่ด้วยได้ จึงเอ่ยว่า “ผมจะให้คนส่งมา……”
เสียงของเขายังไม่ทันจะสิ้นสุดลง เฉินเสว่ก็เข็นท่านย่าเข้ามา “ส่งอะไรมาหรือ”
ซูจ้านไม่ได้หันไปมองทางนั้น เอ่ยเรียบๆว่า “ซื้อของครับ”
“ให้คนอื่นส่งมานั้นช้ามาก ไม่สู้หลานออกไปซื้อเองจะไวกว่า” ท่านย่ามองไปทางฉินยา พลางเอ่ยอย่างเป็นห่วง “เสี่ยวยา เธอได้รับความลำบากแล้ว”
ฉินยาฉีกยิ้ม “กระบวนการนี้จำเป็นต้องผ่านประสบการณ์นี้ค่ะ”
“ซูจ้านเอ๋ย หลานบอกว่าจะซื้ออะไรก็รีบไปซื้อเถอะ ที่นี่มีย่ากับเสี่ยวเสว่ช่วยกันดูแลอยู่”
ซูจ้านไม่ขยับเขยื้อน ก้มหน้าลง “ผมให้คนมาส่ง……”
ท่านย่าเห็นท่าทางของซูจ้านแล้วก็โมโหมาก “ซูจ้าน หลานหมายความว่าอะไร ย่าจะปฏิบัติต่อภรรยาหลานอย่างโหดเหี้ยมหรือ”
“ไม่ใช่ครับ……”
“ไม่ใช่อะไร?” ท่านย่าคาดคั้น
ฉินยาหันหน้าไปและหลับตาลง เอ่ยด้วยท่าทางอ่อนแรงว่า “ซูจ้านไม่ต้องซื้อแล้ว ฉันง่วง อยากจะนอนสักพักหนึ่งค่ะ”
“จะซื้ออะไรล่ะ” ท่านย่าถาม
ซูจ้านห่มผ้าห่มให้ฉินยา “คุณย่า พวกเราออกไปกันเถอะครับ ให้เธอพักผ่อนสักครู่หนึ่ง”
ท่านย่ามีโทสะอัดอั้นอยู่เต็มท้อง “ย่าถามหลาน หลานยังไม่ตอบคำถามย่าเลยนะ!”
“คุณย่าจะให้ผมตอบอะไรครับ” ซูจ้านใกล้จะไม่รู้จักคุณย่าคนนี้แล้ว ทำไมถึงได้เหมือนกับว่าเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างไรอย่างนั้น?
“ไม่พูดก็ช่างเถอะ ยังไงในสายตาของหลานก็ไม่มีย่าคนนี้อยู่แล้ว” เอ่ยจบก็สั่งว่า “เสี่ยวเสว่ เข็นฉันกลับบ้าน”
ในตอนนี้เองที่เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น
“ใครมากันคะ? ฉันจะไปเปิดประตูค่ะ” เฉินเสว่เดินไปเปิดประตู
หน้าประตูก็คือคนส่งอาหารเดลิเวอรี่
คนส่งอาหารเดลิเวอรี่สวมหมวกกันน็อก ในมือถือกล่องอาหารอยู่ “ที่นี่มีคนชื่อคุณฉินยาไหมครับ”
