ตอนที่เขามาถึง ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว
บนเขา ซางหยูกับเพื่อนๆนักศึกษาปิ้งบาร์บีคิวกันอยู่ข้างริมธาร พวกเขาได้นำถ่าน บาร์บีคิวเนื้อเสียบไม้ชนิดต่าง ๆ และผักเสียบไม้ที่เตรียมไว้เองมาด้วย เพื่อนนักศึกษาชายรับผิดชอบในการปิ้งย่าง เพื่อนนักศึกษาหญิงปูผ้าหนาๆสำหรับปิกนิกกันบนพื้นหญ้าหน้าเต็นท์ โดยมีการจัดวางเครื่องดื่มและผลไม้ไว้บนนั้น
ซางหยูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มองดูนาฬิกาเป็นระยะ ๆ ในใจคิดแต่ว่าเมื่อไรเสิ่นเผยซวนจะมาถึง
“ซางหยู เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ตั้งแต่ที่รับโทรศัพท์จิตใจก็ไม่อยู่กับร่องกับรอย” เพื่อนนักศึกษาหญิงคนหนึ่งยิ้ม “อย่าบอกนะว่าคิดถึงสามี”
ซางหยูสามารถออกทริปด้วย ก็คือความสัมพันธ์ค่อนข้างสนิท อีกทั้งยังรู้ด้วยว่าเธอแต่งงานแล้ว
“เปล่า” ซางหยูก้มหน้าหรี่ตา จากนั้นกล่าว “ฉันกำลังคิดถึงเสื้อผ้าที่ระเบียงที่ยังไม่ได้เก็บ อยากกลับบ้าน……”
“เธออย่าทำหน้าเซ็งแบบนี้สิ ตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว ฝนก็ไม่ได้ตก เสื้อผ้าอยู่ที่ระเบียงก็ไม่เป็นไรหรอก” เพื่อนนักศึกษาชายที่ปิ้งบาร์บีคิวอยู่ตรงนั้นได้ยินจึงพูดแทรกขึ้น
“ใช่ ซางหยู ยากมากเลยกว่าเธอจะออกมากับพวกเรา เธออย่าทำหน้าอมทุกข์เลยนะ อีกอย่างฟ้ามืดแล้วด้วย เธอจะลงจากเขายังไง มันอันตราย อยู่ที่ดีกว่านะ”
ทุกคนต่างพูดเกลี้ยกล่อมเธอ ไม่อยากให้เธอจากไปแบบกลางคัน ฟ้ามืดแล้ว ทางบนเขาเดินลำบาก
ซางหยูจึงไม่สามารถพูดอะไรได้อีก ล้วงโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาเสิ่นเผยซวน ถามเขาว่าได้มาหรือเปล่า
【ผมถึงด้านล่างเขาแล้ว】 เสิ่นเผยซวนตอบกลับ
ซางหยูเงยหน้ายังเพื่อนๆ “สามีของฉันมารับแล้ว……”
“ว้าว สามีของเธอมาเหรอ” ซางหยูยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกเพื่อนนักศึกษาหญิงสามคนห้อมล้อมไว้ “บอกสามีของเธอขึ้นมาให้พวกได้เห็นหน้าหน่อยสิ”
ซางหยูลำบากใจ “เอ่ออันนี้……”
“ดูเธอหวงเข้าสิ พวกเราไม่ได้จะแย่งสักหน่อย ก็แค่อยากจะเห็นสามีเธอเท่านั้น อย่าหวงมากนักสิ” เพื่อนๆนักศึกษาต่างอยากเห็นหน้าคนที่ทำให้ซางหยูชอบ ผู้ชายที่เธอคอยปกป้องขนาดนั้นว่ามีลักษณะอย่างไร
“เขายุ่งมาก กลับมาแต่ละครั้งก็ยากเย็นมาก……”
“เอาล่ะๆ ซางหยูเธออย่าทำให้ทุกคนหมดสนุกเลย ถือโอกาสนี้แนะนำให้พวกเราได้รู้จักนะ ต่อไปไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกหรือเปล่า”
ซางหยูทำอะไรไม่ถูก เพื่อนเหล่านี้ต่างเป็นเพื่อนร่วมห้องที่มีความสัมพันธ์ที่ดี และมันคงจะไม่ดีถ้าใจแข็งปฏิเสธไป
เธอส่งข้อความหาเสิ่นเผยซวน 【คุณสามารถขึ้นมาได้ไหม เพื่อนๆของฉันอยากเห็นคุณ】เธอยังเสริมตรงท้ายอีกหนึ่งประโยค【ถ้าหากไม่อยากขึ้นมา ฉันก็จะปฏิเสธพวกเขา】
ผ่านไปสักพักเสิ่นเผยซวนตอบ 【ผมจะขึ้นไป】
พวกเขาต่างเป็นเพื่อนของซางหยู ถ้าหากเขาปฏิเสธจะทำให้การรวมตัวกันของซางหยูกับเพื่อนๆนั้นกร่อยลง
ซางหยูยกริมฝีปากขึ้นแล้วตอบกลับ 【ฉันไปรับคุณ】
【ไม่ต้องหรอก ฟ้ามืดแล้วทางบนเขาเดินลำบาก】
【ฉันขึ้นมาแล้วรอบหนึ่ง รู้เส้นทาง แต่ถ้าคุณมาเองอาจจะช้า ตกลงอย่างนี้แล้วกัน ฉันไปรับคุณ】
ซางหยูเก็บโทรศัพท์ แล้วลุกขึ้นกล่าว “ฉันจะไปรับเขา เขาไม่รู้ทาง”
“ฉันไปกับเธอด้วย” เพื่อนนักศึกษาหญิงคนหนึ่งลุกยืนขึ้น ระหว่างทางจะได้มีคนดูแล
ซางหยูกล่าว “ได้”
เพื่อนนักศึกษาหญิงคนนั้นหยิบไฟฉายขึ้นมา แล้วทั้งคู่ก็ควงแขนกันเดินลงจากเขา ยังมีการบอกกับเพื่อนๆที่อยู่บนเขาว่า “พวกเธอสู้ๆนะ พวกเธอต้องทำอาหารเสร็จก่อนพวกเรากลับมานะ”
“พวกเธอระวังตัวกันด้วย กลางคืนมองเห็นทางได้ไม่ค่อยชัดเจน” เพื่อนคนหนึ่งกำชับพวกเธอสองคน
“พวกเรารู้แล้ว” เพื่อนนักศึกษาหญิงกล่าว
ขึ้นเขาง่ายลงเขายาก อีกทั้งยังเป็นตอนกลางคืน อาศัยแค่เพียงแสงไฟจากไฟฉายอันน้อยนิดที่อยู่ในมือ ก็ยิ่งไม่ปลอดภัย
พวกเธอเดินกันค่อนข้างช้า ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป พวกเธอเห็นถึงแสงไฟ เพื่อนนักศึกษาหญิงกล่าว “แสงไฟที่อยู่ตรงด้านหน้าใช่สามีเธอหรือปล่า”
เห็นแค่เพียงแสงไฟ กับการเคลื่อนไหวเบาๆ ตอนนี้ไม่น่าจะมีคนอื่นมาขึ้นเขา ก็คงน่าจะเป็นเขา
ซางหยูกล่าวอย่างไม่แน่ใจ “น่าจะใช่อยู่มั้ง”
เพื่อนของซางหยูแกว่งไฟฉายในมือส่องไปมา “ซางหยูอยู่ที่นี่คะ”
เห็นได้ชัดว่าแสงไฟจากฝั่งนั้นได้สาดส่องมาทางฝั่งนี้
เพื่อนนักศึกษาหญิงกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ดูเหมือนจะเป็นสามีของเธอนะ”
เสิ่นเผยซวนให้พวกเธอไม่ต้องขยับอีก บอกว่าทางบนเขาเดินลำบาก เดี๋ยวจะถลาลื่น
พวกเธอจึงยืนรออยู่ที่เดิม สักพักเสิ่นเผยซวนถือโทรศัพท์อยู่ในมือ แล้วกดส่องแสงสว่างเดินเข้ามา
เพื่อนของซางหยูตื่นเต้นมาก เมื่อเห็นเสิ่นเผยซวนก็ได้ยื่นมือมา “สวัสดีค่ะฉันเป็นเพื่อนของซางหยู ชื่อหวางทิงเสว่”
เสิ่นเผยซวนจับมือทักทายกับเธอ จากนั้นก็ดึงกลับในทันที
ซางหยูเดินมาที่ด้านหน้าของเขา ยามค่ำคืนจึงมองเห็นสีหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจน แล้วกล่าวขึ้น “คุณกลับมาทำไมไม่บอกฉันล่วงหน้า”
บอกเธอก่อน เธอก็จะไม่ออกมาแล้ว และจะรอเขากลับมาอยู่ที่บ้านอย่างเชื่อฟัง ไม่มีทางให้เขาไม่ได้พักผ่อน ต้องมาปีเขายามค่ำคืนแบบนี้
เสิ่นเผยซวนกล่าว “ตัดสินใจกลับกะทันหันน่ะ”
หวางทิงเสว่แซวขึ้น “ไม่ใช่คิดถึงซางหยูถึงได้กลับมาเหรอคะ”
“ทิงเสว่！” ซางหยูขึงตาใส่เธอ
“โอเคๆ ฉันไม่พูดแล้ว เพื่อนๆยังรอพวกเราอยู่ พวกเรารีบกลับกันเถอะ” หวางทิงเสว่ยื่นไฟฉายให้กับซางหยู เธอกล่าวขึ้น “ฉันเดินนำหน้า เธอส่องทางให้ฉัน”
ซางหยูพยักหน้า
เธอกับเสิ่นเผยซวนเดินถือไฟฉายอยู่ด้านหลัง
เพื่อนนักศึกษาหญิงยิ้มแล้วหันมา “หากพวกเธออยากจะคุยอะไรกันก็คุยตามสบายเลยนะ ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เวลานี้ฉันเป็นคนหูหนวก”
ซางหยู “……”
หวางทิงเสว่ทำไมเธอถึงน่ารำคาญขนาดนี้”
“ฮ่า ๆ——”
ซางหยูกับเสิ่นเผยซวนตลอดทางไม่ได้คุยกัน แค่เพียงจูงมือกันแค่นั้น
เพื่อนๆได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ทุกคนจึงหันมามองทางนี้
