มองสีหน้าตลกของเสิ่นเผยซวน หลินซินเหยียนปิดปากแอบยิ้ม
เสิ่นเผยซวนมองไปที่ซางหยู และมองที่สร้อยคอบนคอของเธอ เขาแน่ใจว่าเมื่อก่อนนั้นไม่เคยเห็นซางหยูใส่สร้อยคอเส้นนี้มาก่อน ไม่ใช่ เธอไม่เคยใส่สร้อยคอเครื่องประดับแบบนี้มาก่อน ในใจนั้นว้าวุ่นอย่างมาก ที่โรงเรียนมีเพื่อนนักเรียนชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอทั้งนั้น สองเดือนนี้เขาเองทั้งยุ่งและไม่ได้อยู่บ้านเลย
แต่ว่าอยู่ต่อหน้าคนมากมาย เขาก็ไม่สะดวกที่จะพูดอะไรกับซางหยูมากนัก กัดฟันพูด “ห้ามรับของจากคนอื่น”
ซางหยูคีบอาหารใส่ปากค่อยๆครุ่นคิด “ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับคู่แต่งงานใหม่ ฉันเองก็ไม่กล้าจะปฏิเสธ”
สีหน้าของเสิ่นเผยซวนค่อนข้างที่จะดูไม่ได้ “รู้ว่าคุณแต่งงานแล้ว ยังจะซื้อให้คุณ?”
ซางหยูพยักหน้า
เสิ่นเผยซวนเม้มปากแน่น “เอาไปคืน ชอบอะไรฉันจะซื้อให้คุณเอง”
ฮิๆ ซางหยูกลั้นขำไม่ไหวจนหัวเราะออกมา “คุณจะให้ฉันเอาไปคืนพี่สะใภ้อย่างนั้นเหรอ?”
เสิ่นเผยซวน “……”
สายตาของเขาหันไปมองทางหลินซินเหยียน
หลินซินเหยียนจ้องมองเขา “ฉันซื้อให้เอง เมื่อตะกี้ฉันจงใจให้คุณรู้สึกร้อนใจซะบ้าง ซางหยูของเราทั้งสาวทั้งสวย ในโรงเรียนต้องมีผู้ชายมาจีบเธออย่างแน่นอน คุณจะต้องใส่ใจให้มาก อย่าคิดนะว่าจดทะเบียนแล้ว จะไม่ใส่ใจได้”
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่ใส่ใจ”เสิ่นเผยซวนรู้สึกไม่ได้รับความยุติธรรม เขานั้นมีใจเต็มร้อนที่จะทำดีกับซางหยู
ซางหยูเห็นว่าเสิ่นเผยซวนทำตัวไม่ถูก เลยเอื้อมไปจับมือของเขาจากใต้โต๊ะ ก่อนหน้านี้ยังโกรธเขาอยู่แท้ๆ โกรธที่เขาไม่ยอมติดต่อหาตัวเอง เย็นชากับตัวเอง แต่ว่าพอเห็นเขามีท่าทางทำอะไรไม่ถูกใจก็อ่อนทันที
เสิ่นเผยซวนกำมือแน่น เหงื่อไหลออกมาเต็มฝ่ามือ
พอทานข้าวเสร็จซางหยูและเสิ่นเผยซวนก็กลับไป
ซางหยูนั่งที่ตำแหน่งที่นั่งข้างคนขับ เสิ่นเผยซวนขับรถ พวกเขาเงียบไม่มีใครพูดจา
ซางหยูจับเข็มขัดนิรภัยบนหน้าอก เปิดปากพูดออกมาก่อน “คุณไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนไม่ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องจะพูด จริงๆแล้วมีเรื่องอยากจะถามซางหยูมากมายแต่ว่าไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไง
ซางหยูถอนหายใจ “วันนั้นหลังจากที่คุณจากไป ฉันตื่นขึ้นมาคุณก็ไม่อยู่แล้ว จากนั้นก็ไม่โทรมาหาเลย ส่งข้อความมาหนึ่งข้อความ และ…….ช่างเถอะ”
เธอรู้สึกว่าตอนนี้จะพูดไปก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว
เสิ่นเผยซวนขับรถไปจอดข้างทาง คิดสักครู่จึงพูดออกมา “หลายวันนั้นฉันยุ่งมากจริงๆ”
ซางหยูหลบตาลงแล้วพูดว่า “แต่ว่าหลังจากนั้นคุณเองก็ติดต่อหาฉันน้อยมาก ส่งข้อความมาหาฉันสักหน่อย บอกว่าคิดถึงฉัน มันยากนักเหรอ?”
“บางครั้งก็ดึกเกินไป ฉันกลัวคุณจะพักผ่อน……”
“ฉันรอคุณติดต่อมาทุกวัน”ซางหยูเงยหน้าขึ้นมามองเขา น้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาโดยไม่รู้ตัวจนคำพูดของเขาถูกกลืนหายไป
น้ำตาไหลออกมาอย่างรวดเร็วเมื่อเธอระเบิดความรู้สึกในใจออกมา เสิ่นเผยซวนลนลาน “ซางหยู ขอโทษ”
ซางหยูออกแรงเช็ดขอบตา “ช่างเถอะ”
เวลาอยู่กับเขาก็รู้อยู่แล้วว่าเขานิสัยเป็นแบบนี้ บ่นไปก็เท่านั้น
“ขับรถกลับเถอะ”
เธอหันศีรษะไปมองทางด้านหน้า
พอเห็นเธอร้องไห้เสิ่นเผยซวนก็ตำหนิตัวเองอย่างมาก ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ “เป็นฉันที่ละเลย ต่อไปฉันมีเวลาจะโทรหาคุณ……”
ซางหยูหันกลับมามอง ยื่นมือไปโอบที่คอของเขา ใบหน้าเล็กแอบอิงจมเข้าไปที่คอของเขา พูดสะอึกสะอื้น “ฉันไม่ได้จงใจที่จะโกรธคุณเลย คุณไม่ติดต่อมาหาฉันเลย จนฉันควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว คิดว่าฉันไม่รักฉันแล้ว ไม่สนใจฉัน ไม่คิดถึงฉัน…..พวกเราเคยสนิทสนมกันขนาดนั้น อยากให้คุณใส่ใจฉันบ้าง……”
เสิ่นเผยซวนโอบกอดเธอเอาไว้ ใช้ฝ่ามือลูบไล้ด้านหลังของเธอ “ฉันคิดถึงคุณ คิดถึงมาก ไม่เคยไม่รักคุณเลย”
“คิดถึงฉันแล้วทำไมไม่โทรหาฉันล่ะ?” ซางหยูถาม
เสิ่นเผยซวนหมดคำพูด “ต่อไปจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว”
ซางหยูสูดลมหายใจเข้าจมูก “จะโทรหาฉันได้หรือเปล่า?”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า “ได้แน่นอน อย่าร้องไห้เลยนะ”
ซางหยูเช็ดน้ำตา พูด “คุณขับรถเถอะ”
เสิ่นเผยซวนปล่อยเธอ ไม่รีบร้อนที่จะขับรถออกไป และยังเงียบไปสักพักหนึ่งจึงพูดกับซางหยู “ฉันรู้ว่าผิดไปแล้ว”
เธอยังเด็ก หลังจากที่เธอกลายเป็นผู้หญิงแล้ว เขาก็จากไปเลย ไม่ได้อยู่เคียงข้างเลย และก็ไม่ติดต่อเธอด้วย เขาเข้าใจว่าจิตใจของเธอคงรู้สึกไม่สบายใจ
“มีเรื่องไม่สบายใจอะไรบอกฉันนะ บางทีฉันอาจจะไม่ได้สังเกตเห็น แต่ว่าคุณจะต้องมั่นใจ ว่าฉันชอบคุณจริงๆ” เขาที่ตอนทำงานโดดเด่นไม่เป็นรองใคร ต่อหน้าซางหยูนั้นกลายเป็นทำตัวไม่ถูกและตื่นตระหนกกังวล
ซางหยูตอบรับ “ฉันเข้าใจแล้ว”
อยากที่ให้เขารู้ด้วยตัวเองท่าทางว่าจะยากเกินไป จิตใจของผู้ชายคนนี้นั้นเปลี่ยนมุมมองยาก
“พวกเรากลับกันเถอะ” ซางหยูพูดอีกรอบ ครั้งนี้เสิ่นเผยซวนจึงเริ่มขับรถ
ผ่านไปสักพักรถก็มาจอดที่ลานจอดรถของหมู่บ้านคอนโดที่พวกเขาพักอยู่ ทั้งสองคนลงจากรถ เสิ่นเผยซวนถามขึ้นมาเหมือนเพิ่งจะเข้าใจ “ที่คุณพูดว่าเรียนหนักจะพักที่โรงเรียนนี่ เป็นเพราะว่าคุณโกรธผมอย่างนั้นเหรอ?”
ซางหยูหัวเราะออกมาอย่างไม่มีทางเลือก “นี่คุณเพิ่งจะรู้อย่างนั้นเหรอ?”
เสิ่นเผยซวน “……”
“ฮิฮิ” ซางหยูลงมือคล้องแขนของเขา “ช่างเถอะ รอคุณชินกับมันแล้วก็จะดีขึ้นเอง”
นี่เป็นผู้ชายซื่อบื้อที่ไม่เข้าใจผู้หญิง เป็นผู้ชายที่ตัวเองเลือก คุกเข่าและยังต้องงอนง้อ
เขาความรู้สึกช้า ถ้าอย่างนั้นเธอคงต้องลงมือเริ่มก่อนเอง
ใครใช้ให้ตัวเองมาชอบคนแบบนี้กัน
เดินเข้าไปในลิฟต์ เสิ่นเผยซวนกดลงไปชั้นล่าง ในลิฟต์นั้นไม่มีคน ซางหยูเขย่งปลายเท้าขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากของเขา ถามเขา “คุณคิดถึงฉันหรือเปล่า?”
ลูกกระเดือกของเสิ่นเผยซวนกลิ้งขึ้นลง แสดงความในใจออกมา จะไม่คิดถึงได้ยังไงกัน
ที่เรียกว่ายิ่งห่างไกลยิ่งทำให้รักกัน และยิ่งไปกว่านั้นชายโสดซิงอายุสามสิบกว่าที่เพิ่งจะเปิดซิงไป แค่คิดก็รู้แล้ว ในใจนั้นคิดมากแน่นอน
เขาจับเอวของซางหยูดันเธอเข้ามาในอ้อมกอด ลูบคลำศีรษะของเธอ
พอได้ยินเสียงลิฟต์จอด พวกเขาก็เดินออกจากลิฟต์
