เสิ่นเผยซวนขับรถไปที่บ้านหลังเก่า และท้องฟ้าก็มืดสนิท
ซางหยูกำลังเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่นกับลูกน้อย เสิ่นเผยซวนก็เดินเข้าไปและถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้
“คุณรู้ทุกอย่างแล้วไม่ใช่หรือ? ก็เหมือนที่ฉันพูด” ซางหยูกล่าว
เสิ่นเผยซวนเอื้อมมือไปอุ้มลูกน้อยซางหยูผลักมือของเขาออก “คุณล้างมือแล้วหรือยัง?”
เสิ่นเผยซวน “…”
ซางหยูกล่าว “ต้องล้างมือ”
“งั้นผมไม่อุ้มแล้ว”
เสิ่นเผยซวนนั่งบนโซฟาและซางหยูเดินตามมา พูดว่า “ฉันตกใจมากเมื่อเห็นว่าในกล่องเป็นเงิน ฉันกลัวว่ามันจะสร้างความเดือดร้อนให้กับคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สะใภ้ช่วยคิดแผนให้ฉัน ฉันไม่รู้ว่าตนเองจะก่อหายนะอะไรอีก”
เธอมองไปที่เสิ่นเผยซวนอย่างจริงจัง “คุณทำให้ใครขุ่นเคืองหรือเปล่า?”
มิเช่นนั้นจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร?
เสิ่นเผยซวนกล่าวจางๆ”ผมจะแก้ปัญหานี้เอง”
ซางหยูกล่าวว่า “คุณรู้ว่าควรทำไงก็ดีแล้ว ใช่แล้ว เมื่อคุณทานอาหารเย็นแล้ว คุณต้องกล่าวขอบคุณพี่สะใภ้ด้วยนะ ตอนนั้นฉันโทรให้คุณไม่ติด ตอนนั้นฉันไม่รู้จะทำอย่างไร พี่สะใภ้สอนฉันว่าต้องทำยังไง ไม่อย่างนั้นไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า
เสียงดังเอี๊ยด
ประตูเปิดออก จงเหยียนเฉินและจงเหยียนซี ซ้ายคนขวาคน พยุงจงฉีเฟิงออกมาจากประตูข้างนอก สุขภาพของเขาแย่ลงทุกวันและเดินยาก ต้องมีคนคอยพยุง
เสิ่นเผยซวนเห็นว่าเด็กสองคนไม่สามารถพยุงชายชราได้ เขาจึงลุกขึ้นเดินไปพยุงเขา “ผมช่วยคุณไปนั่งบนโซฟานะ”
จงฉีเฟิงพยักหน้า
เขานั่งลงสักพัก ก็รู้สึกเมื่อยล้าหลังจากนั่งได้สักพัก เสิ่นเผยซวนจึงพยุงเขากลับห้อง
ระหว่างมื้ออาหาร หลินซินเหยียนนำอาหารที่เตรียมไว้มาวาง
เขาไม่ค่อยอยากอาหาร ดูเหมือนว่านอนอยู่บนเตียงจะไม่สบาย วางอาหารไว้บนโต๊ะข้างๆและพูดเบาๆว่า “ฉันจะเรียกหมอมานะ”
จงฉีเฟิงกล่าวอย่างไร้เรี่ยวแรง”ไม่ คุณไป… ยุ่งเรื่องของคุณเถอะ”
หลินซินเหยียนเห็นเขาถูกความเจ็บป่วยทรมานแบบนี้มากกว่าหนึ่งครั้งแล้ว ไม่มีใครสามารถแทนที่ความเจ็บปวดแบบนี้ได้ เธอกังวล
จวงจื่อจิ่นทักทายและต้อนรับกับป้าหยูสำหรับอาหารค่ำ เธอออกจากห้องและเรียกหมอมาดู
พวกเขาบอกจะมาอย่างรวดเร็ว แล้วเธอก็วางสาย
เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ของจงฉีเฟิงแย่ลง เธอก็กลัวแต่ส่วนมากคือเสียใจ คืนนี้มีดวงดาว และเธอก็เงยหน้าขึ้นมอง
“ทำไมถึงมานั่นที่นี่”
จงจิ่งห้าวเดินเข้ามาจากด้านนอก หลินซินเหยียนหันกลับมาและเห็นว่าเป็นเขา ยืนขึ้นและเดินไป พูดด้วยเสียงที่เบาว่า”ฉันเห็นพ่อไม่สบาย ฉันจึงเรียกคุณหมอเจียงมา”
จงจิ่งห้าวตบไหล่เธอเบาๆ “ผมรู้แล้ว เข้าไปข้างในเถอะ กลางคืนอากาศหนาว”
หลินซินเหยียนพยักหน้า เข้าไปในบ้านกับจงจิ่งห้าว และไปที่ห้องของจงฉีเฟิง/
ทุกครั้งที่จงฉีเฟิง/เจ็บปวด เขาจะไม่ยอมให้ใครอยู่ในบ้าน เขาไม่ชอบแสดงด้านที่อ่อนแอของเขาต่อหน้าคนอื่น
นี่คือจงจิ่งห้าว
หลินซินเหยียนไม่มีความอยากอาหารใดๆ ดังนั้นเธอจึงนั่งที่โต๊ะ และคีบอาหารให้เด็กสองคนและบอกให้พวกเขากินเยอะๆ
เสิ่นเผยซวนกล่าว “ผมได้ยินซางหยูบอกว่า ทั้งหมดนี้ได้ความช่วยเหลือจากคุณ ขอบคุณมากนะ”
หลินซินเหยียนดื่มน้ำแล้วพูดว่า “ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรมาก นอกจากนี้ จำเป็นต้องเกรงใจกับฉันไหม?”
สีหน้าเสิ่นเผยซวนดูจริงจัง “ถ้าไม่ใช่ซางหยูมาได้ทันเวลา เรื่องนี้คงไม่คลี่คลายได้ง่ายๆ”
หากถูกระงับหน้าที่และถูกสอบสวน เรื่องนี้จะไม่คลี่คลายไปง่ายๆ คงไม่ได้เหมือนตอนนี้แค่ไปทำตามพิธี
“คุณระวังตัวให้ดี นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหม?”
ซางหยูรู้สึกได้ถึงความผิดปกตินี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลินซินเหยียนที่อายุมากกว่าซางหยู แน่นอนว่าเธอเดาได้ว่าสิ่งนี้อาจมีคนทำโดยเจตนา
เสิ่นเผยซวนกล่าว “ครับ ผมจะแก้ไขโดยเร็วที่สุด”
ต่อมาหมอเข้ามา และให้ยาแก้ปวดกับจงฉีเฟิง จงจิ่งห้าวยืนอยู่ข้างเตียง ก่อนจากไปเสิ่นเผยซวนมาที่ห้องเพื่อดู จงฉีเฟิงบอกแล้วว่าเขาขอคุยกับจงจิ่งห้าวสองสามคำก็จะออกมา
หนึ่งวันก่อนเทศกาลไหว้พระจันทร์ มีบางอย่างเกิดขึ้นในสำนัก
วิดีโอที่ส่งมาแสดงอีเมลของหัวหน้าหวางเนื้อหาวิดีโอคือภาพการสนทนาระหว่างเขากับ ซ่งหย่าซินในวันนั้นที่เสิ่นเผยซวนถ่าย
เดิมที เนื่องจากการรับสินบนของเสิ่นเผยซวนทำให้เรื่องวุ่นวาย และตอนนี้ทุกอย่างอยู่ที่หัวหน้าหวาง
หัวหน้าหวางก็งงไปหมดเช่นกัน
เขาไม่ได้ส่งอีเมลใดๆ แล้วใครเป็นคนส่งวิดีโอนั้นจากบัญชีของเขาได้อย่างไร
เขาสาปแช่งเบาๆ “แม่ง ผมโง่เหรอ? ผมจะทำร้ายตัวเอง?”
ใครส่งวิดีโอนี้โดยใช้อีเมลของเขา? ซ่งหย่าซิน? เสิ่นเผยซวน?
เขาแค่สงสัยสองคนนี้ เพราะสองคนนี้เกี่ยวข้องโดยตรงกับเรื่องนี้ วิดีโอนี้แพร่ออกมา ก็ไม่เป็นเรื่องดีสำหรับซ่งหย่าซิน เรื่องนี้แพร่กระจายไปพ่อเธอก็คงเสียหน้าหมด ไม่มีผลดีต่อเธอ สิ่งนี้ไม่ใช่เธอเป็นคนทำแน่นอน
งั้นก็เหลือเสิ่นเผยซวนแล้ว
ทันทีที่วิดีโอนี้ออกมา แสดงว่าเขาถูกใส่ร้าย
แต่ทำไมเสิ่นเผยซวนถึงมีวิดีโอนี้? คนอื่นเห็นเขาซ่งหย่าซินคุยกันจึงถ่ายไว้ ส่งให้เขาเพื่อประจบ?
หรือเขาพบมันเอง?
หัวของหัวหน้าหวางสับสนเล็กน้อย และไม่รู้ว่ามันเป็นสถานการณ์แบบไหน?
ไม่ว่ายังไง เหตุการณ์นี้ไม่ดีสำหรับเขา
“หัวหน้าหวาง” เสี่ยวเฉินเดินมา “ผู้บัญชาการเสิ่นขอให้คุณไปที่สำนักงานของเขาหน่อย”
