หัวหน้าหวางแสร้งทำเป็นใจเย็น จัดระเบียบคอเสื้อแล้วถามว่า “ผู้บัญชาการเสิ่นเรียกผมมีอะไร?”
เสี่ยวเฉินกล่าวว่า “ผมไม่รู้ คุณไปก็จะรู้”
หัวหน้าหวางไม่ถามอีก ไม่ว่ายังไงก็เป็นแค่เรื่องของวันนี้ ตอนนี้จับข้อหาของเขาได้แล้ว หาเขาไปสอบสวน ยังมีอะไรมากไปกว่านี้อีก?
เขาหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินออกไป เดินไปที่ประตูห้องทำงานของผู้บัญชาการ ยกมือขึ้นแล้วเคาะประตู
ไม่นานก็มีเสียงจากข้างในส่งมาว่า “เข้ามา”
หัวหน้าหวางผลักประตูแล้วเดินเข้าไป
เสิ่นเผยซวนกำลังคุยโทรศัพท์ และเมื่อเห็นเขา ก็โบกมือให้นั่งลง
หัวหน้าหวางดึงเก้าอี้หน้าโต๊ะแล้วนั่งลง ในใจขึ้นๆลงๆ แต่ใบหน้าทำเป็นนิ่ง
ตำแหน่งสูงกว่าแค่หนึ่งขั้นก็สามารถบดขยี้ผู้คนจนตายได้ แต่นี่ไม่ได้มากไปกว่าแค่หนึ่งขั้น เขาผิดใจกับผู้บังคับบัญชาของเขา อย่างแรกเลย เขาตกอยู่ฝ่ายที่เสียเปรียบ ตอนนี้เขายังถูกจับได้อีก ทำได้เพียงรอให้คนอื่นลงโทษเท่านั้น
“ผมรู้แล้ว” ในไม่ช้า เสิ่นเผยซวนก็วางสายและวางโทรศัพท์กลับไปในเครื่อง
“ผมไม่มีอะไรต้องแก้ตัว” ทันทีที่เสิ่นเผยซวนวางโทรศัพท์ เขาก็พูดทันทีว่า “คุณจะลงโทษผมยังไงก็ได้”
ในขณะนี้เขายังมีความเย่อหยิ่งในตัว และเขาปฏิเสธที่จะก้มศีรษะ
เสิ่นเผยซวนเอนหลังและมองเขาจางๆ “การลงโทษมีแน่นอน” เขาเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “คุณต้องการที่จะรับผิดชอบคดี 218ไม่ใช่หรือ ตั้งแต่วันนี้คุณเป็นคนรับผิดชอบ ผมจะเห็นผลภายในสิบวัน”
หัวหน้าหวางเบิกตากว้างและไม่อยากจะเชื่อเลย “นี่ นี่คือการลงโทษเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนกล่าวว่า “ใช่”
“…คุณอย่าได้คิดที่จะมาซื้อใจผม ผมไม่ใจอ่อนหรอก คุณจะทุบตีก็ทุบ จะลงโทษก็ลง” หัวหน้าหวางยังคงไม่เต็มใจที่จะยอมรับความดีของเสิ่นเผยซวนที่มีต่อเขา
“นี่คือการลงโทษของผมที่มีต่อคุณ หากคุณรู้สึกว่าการลงโทษของผมเบา ผมจะจำกัดคุณให้จบคดีนี้ภายในห้าวัน”
เสิ่นเผยซวนหยิบแก้วพอร์ซเลนสีขาวบนโต๊ะขึ้น และจิบน้ำชาในนั้น รู้สึกว่าร้อนนิดหน่อย หลังจากจิบแล้ว เขาก็วางกลับลงบนโต๊ะ
หัวหน้าหวางหยิ่งผยองเล็กน้อย แต่ความสามารถในการทำงานก็มีอยู่ ตอนที่เขาเป็นรองผู้บัญชาการ หัวหน้าหวางไม่พอใจ เขามักจะรู้สึกว่าเป็นเพราะผู้บัญชาการซ่งดูแลเขาเป็นพิเศษจึงทำให้เขามีทุกวันนี้ จึงไม่ยอมรับความสามารถของคนอื่น
เขาจงใจใช้กล่องจดหมายของหัวหน้าหวาง เพื่อเผยแพร่วิดีโอ เพื่อปิดกั้นการหลบหนีของเขา
ตอนนี้ซ่งหย่าซินต้องคิดว่าเธอถูกทรยศโดยหัวหน้าหวาง อาจจะขัดแย้งกับหัวหน้าหวาง ดังนั้นจึงไม่มีความร่วมมืออีกต่อไป
“คุณอย่ามาซื้อใจผม” หัวหน้าหวางปากแข็ง
เสิ่นเผยซวนหัวเราะเบาๆ “ทำไมผมต้องซื้อคุณด้วย?ผมใช้แต่คนที่มีประโยชน์ หากคุณไม่สามารถจัดการกับคดีนี้ คุณจะถูกลงโทษอย่างแน่นอน เอาล่ะ ไปเถอะ”
หัวหน้าหวางไม่รู้ว่าเสิ่ยเผยซวนหมายถึงอะไร ถามว่า “คุณไม่โกรธเหรอ?”
“แน่นอน” เสิ่นเผยซวนพูดอย่างตรงไปตรงมา “ผมเกือบจะถูกไล่ออกและถูกสอบสวน คุณบอกว่าผมจะไม่โกรธเหรอ? อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผมไม่ได้ทำ ข้างบนจะให้ความยุติธรรมแก่ผมแน่นอน ผมเชื่อในองค์กรเชื่อในพรรค สำหรับคุณ ผมรู้สึกว่าคุณก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร คุณทำสิ่งนี้กับผม ไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่คุณคิดว่าตนเองมีความสามารถเช่นกัน แต่คุณไม่ได้รับการชื่นชม”
ทันใดนั้น สายตาของเสิ่นเผยซวนก็เฉียบแหลม “แล้วคุณเคยหาปัญหาจากตัวคุณเองหรือไม่?”
หัวหน้าหวางไม่ได้พูดอะไร
“ก่อนอื่น ทัศนคติของคุณไม่ถูกต้อง” เสิ่นเผยซวนพูดให้พอประมาณ “พอละ ผมยังมีธุระต้องทำ คุณออกไปได้”
หัวหน้าหวางเหลือบมองเขา ลุกขึ้นและเดินออกไป
แต่ในหัวเอาแต่นึกถึงคำพูดของเสิ่นเผยซวน เขามีปัญหาเองหรือไม่?
ประตูห้องทำงานปิดลง และเสิ่นเผยซวนก็ถอนหายใจ เขาหยิบหมวกมาสวมที่ศีรษะแล้วเดินออกจากสำนักงาน
โทรศัพท์ที่เขาได้รับเมื่อกี้มาจากผู้บัญชาการซ่งและขอให้เขาไปพบ
น่าจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นของวันนี้แล้ว
เสิ่นเผยซวนเดินออกจากสถานีตำรวจ ขึ้นรถและขับรถไปที่บ้านของผู้บัญชาการซ่ง
ไม่ได้เข้ามาซะนาน หลังจากวันนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
เมื่อเขาไปถึงประตูบ้านของผู้บัญชาการซ่ง เขายกมือขึ้นและเคาะประตู
ไม่นานประตูก็เปิดออก มีเพียงผู้บัญชาการซ่งและซ่งหย่าซินเท่านั้นที่อยู่ที่บ้าน คุณนายซ่งถูกผู้บัญชาการซ่งส่งตัวออกไป ผู้บัญชาการซ่งรู้นิสัยของภรรยาของเขาดี อยู่ที่นี่ เธอต้องปกป้องซ่งหย่าซินอย่างแน่นอน
“เข้ามา” คนที่เปิดประตูคือผู้บัญชาการซ่ง
เสิ่นเผยซวนเม้มปากและเดินเข้าไป
ผู้บัญชาการซ่งปิดประตู เทน้ำสองแก้วแล้วเดินมา วางแก้วหนึ่งไว้ข้างหน้าเสิ่นเผยซวน
เขานั่งลงและพูดว่า “ผมได้ยินเรื่องนี้แล้ว”
เสิ่นเผยซวนไม่ได้พูดอะไร เพราะเขารู้ว่าคำพูดของผู้บัญชาการซ่งยังไม่จบ ดังนั้นจึงต้องมีบางอย่างที่จะตามมา
เขารีบพูดทันทีว่า “เรื่องนี้ ผมต้องรับผิดชอบ เพราะผมไม่ได้สั่งสอนลูกสาวให้ดี”
เขาส่งเสียงเย็นชา “ซ่งหย่าซิน!”
ซ่งหย่าซินเดินมา
“ขอโทษเผยซวน”
ซ่งหย่าซินปฏิเสธอย่างดื้อรั้น “ฉันไม่…”
ผัวะ!
ทันทีที่คำพูดของเธอเงียบลง ผู้บัญชาการซ่งก็ตบหน้าเธอและตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “เธอทำให้ผมเสียหน้าหมดแล้ว ทำเรื่องแย่ๆแบบนี้แล้ว ยังจะปากแข็งอีก ช่างน่าโมโหจริงๆ”
เสิ่นเผยซวนแสร้งทำเป็นไม่เห็นและจิบน้ำบนโต๊ะ
ซ่งหย่าซินปิดหน้า ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา และเธอก็จ้องไปที่ผู้บัญชาการซ่งอย่างเหลือเชื่อ “พ่อคะ คุณตบหน้าฉัน?”
ตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยตีตัวเอง แต่ตอนนี้เขาตบหน้าเธอ?
“ฉันเป็นลูกสาวของคุณ” ดวงตาของซ่งหย่าซินเป็นสีแดง
“ผมหน้าคุณเพราะว่าคุณคือลูกสาวของผม ผมเสียใจที่ตบคุณช้าไป ไม่งั้นคุณคงจะไม่ทำเรื่องแย่ๆแบบนี้แน่นอน!”
