ซางหยูสูดหายใจเข้าจมูก รู้สึกผิดในใจ ถ้าทารกในครรภ์นี้เอาไว้ไม่ได้แล้ว เธอจะเกลียดตัวเองไปตลอดชีวิต
เสิ่นเผยซวนอุ้มช้อนเธอขึ้นมาจากโซฟา“ดึกมาแล้ว ไปนอนกันเถอะ”
จริงๆแล้วในใจของเสิ่นเผยซวนก็ไม่ได้สงบเหมือนที่แสดงออกตอนนี้ แค่ไม่ได้แสดงออกมาต่อหน้าของซางหยูเท่านั้น ถ้าเขาตื่นตระหนกล่ะก็ ซางหยูก็จะยิ่งจิตใจอยู่ไม่สุขมากขึ้นไปอีก
ซางหยูขนตาเปียกไปหมด“คุณไม่โกรธฉันจริงๆเหรอ?”
เธอไม่รู้ความคิดของเสิ่นเผยซวน เขากระวนกระวายอยู่แป๊บเดียว ก็นิ่งสงบแบบนี้แล้ว ทำให้ในใจของเธอรู้สึกกระวนกระวายไม่น้อย ไม่รู้ว่าความคิดที่แท้จริงของเขาคืออะไร
เสิ่นเผยซวนพูดขึ้นอย่างใจเย็น“ไม่โทษคุณจริงๆ”
ถ้าจะโทษก็โทษเขา เพิ่งจะแต่งงานกัน เขาก็ไปแล้ว ทิ้งซางหยูไว้ที่นี่ตามลำพัง บางครั้งเวลาทำอะไรไม่รอบคอบบ้างมันก็เป็นเรื่องปกติ เขาไม่โทษเธอจริงๆ
ไม่ว่าเด็กคนนี้จะอยู่ต่อได้หรือไม่ เขาก็จะไม่โทษซางหยู แต่เขาโทษตัวเอง ที่ไม่ได้ดูแลเธอให้ดี
เธอเด็กขนาดนี้ก็ต้องมาแต่งงานกับเขาแล้ว แต่เขากลับไม่ได้ให้อะไรเธอเลย
เป็นความผิดของเขา
เขาอุ้มซางหยูมานอนบนเตียง พูดปลอบเธอ“ถ้าเกิดพวกเราไม่สามารถมีเด็กคนนี้ได้ ก็แสดงว่าพวกเราไม่มีบุญวาสนานี้”
ซางหยูขดอยู่ในผ้าห่มไม่พูดอะไร ในใจเอาแต่รู้สึกผิดและกระวนกระวายอย่างไม่หยุดหย่อน
ค่ำคืนนี้ทั้งคู่ไม่ได้นอนอย่างสงบ แต่กลับแสร้งทำเป็นนอนหลับสบาย
ตอนเช้าทั้งสองคนกินอาหารเช้าเหมือนจะปลอบใจซึ่งกันและกัน แต่จริงๆแล้วต่างคนต่างก็รู้สึกว่าอาหารมันไร้รสชาติสิ้นดี
“ผมพาคุณไปโรงพยาบาล”เสิ่นเผยซวนสวมชุดเครื่องแบบพร้อมกับพูดขึ้น
ซางหยูพยักหน้า ตาบวมเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อวานร้องไห้ บวกเข้ากับไม่ได้พักผ่อนเพียงพอก็เลยส่งผลให้ตาบวม
แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็ออกไปพร้อมกับเสิ่นเผยซวน ทั้งสองคนขึ้นรถไป เสิ่นเผยซวนสตาร์ทรถ โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น
เขากดรับสาย ในสายมีเสียงดังขึ้น บอกว่าให้เขาไป มีคนจากเบื้องบนมา มีภารกิจจะให้พวกเขาทำ ภารกิจแรกหลังจากที่เสิ่นเผยซวนได้เลื่อนขั้นแล้ว นี่มันสำคัญกับเขามาก ไม่ใช่แค่ต้องทำให้ดีเท่านั้น แต่ยังต้องทำออกมาให้ดีเยี่ยมด้วย
“ฉันจะไปสายสักหน่อยครับ”เสิ่นเผยซวนพูดขึ้น
“มันได้ที่ไหนกัน คุณเพิ่งจะได้เลื่อนขั้น มีคนจากเบื้องบนมา คุณกลับไม่อยู่ ในใจจะคิดกับคุณยังไง?”
“ฉัน……”
“คุณกลับหน่วยงานไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวฉันไปรอคุณที่โรงพยาบาลเอง”ซางหยูพูดตัดบทเขา รู้ว่าเขายุ่ง ก็เลยเข้าใจ
เสิ่นเผยซวนพูดขึ้น“วันนี้ผมต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณ”
ซางหยูเม้มปากพูดขึ้น“ถ้าอย่างนั้นคุณพาฉันไปที่หน่วยของคุณเลยแล้วกัน ฉันรอคุณจัดการธุระเสร็จแล้ว พวกเราค่อยไปโรงพยาบาลกัน”
ถึงยังไงเธอก็ลาหยุดเรียบร้อยแล้ว
เสิ่นเผยซวนคิดอยู่สักพัก ถ้าให้ซางหยูอยู่ที่บ้านตามลำพัง เธอจะต้องคิดฟุ้งซ่านแน่นอน ก็เลยพูดขึ้น“ได้ ผมจะรีบจัดการธุระให้เร็วที่สุด”
ดังนั้นเสิ่นเผยซวนจึงขับรถไปที่หน่วย ในห้องโถงมีคนจำนวนไม่น้อย เหมือนกับว่ากำลังจัดการคดีอะไรอยู่ เสิ่นเผยซวนพาซางหยูกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ให้เธออยู่ในห้อง อย่าไปไหนเพ่นพ่าน
ซางหยูพูดขึ้น“ฉันจะไม่รบกวนเวลางานของคุณ”
คนจากเบื้องบนมาต้องพบกันที่ห้องประชุม เขากับเสี่ยวเฉินไปเตรียมตัวที่ห้องประชุม
ซางหยูหยิบมือถือออกมา ค้นหาในไป๋ตู้ สตรีมีครรภ์กินยาเข้าไปแล้วเด็กจะยังอยู่ได้ไหม ยาบางประเภทไม่เป็นไร ยาบางประเภทค่อนข้างรุนแรง ไม่ได้
ตึงๆ……
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา ซางหยูวางโทรศัพท์ หันหน้ามองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาอีกสองครั้ง เธอเดินตรงไปเปิดประตู
ที่หน้าประตูมีผู้ชายสวมชุดเครื่องแบบในมือถือหมวกยืนอยู่หนึ่งคน พอเห็นซางหยูก็พูดถามยิ้มๆ“ผู้บัญชาการเสิ่นล่ะครับ?”
ซางหยูตอบ“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ คุณมาหาเขามีธุระเหรอคะ?”
คนคนนั้นพยักหน้า“ใช่ครับ ก่อนหน้านี้ได้รับคดีมาหนึ่งคดี ตอนนี้ตรวจสอบชัดเจนแล้ว ผมก็เลยมาส่งเอกสารที่เกี่ยวข้องให้กับผู้บัญชาการเสิ่น แล้วก็ยังมีขั้นตอนสุดท้ายที่ต้องดำเนินการด้วย”
ซางหยูเห็นกองเอกสารในมือของเขา ก่อนจะพูดขึ้น“ถ้าอย่างนั้นคุณวางไว้ก่อน พอเขากลับมาฉันจะบอกเขาให้ดีไหม?”
คนคนนั้นครุ่นคิด“ค่อนข้างด่วนครับ ถ้าไม่อยู่ที่นี่ เดี๋ยวผมไปหาผู้บัญชาการเสิ่นเองดีกว่า”
ซางหยูตอบ“แบบนั้นก็ได้ค่ะ”
คนคนนั้นถือเอกสารเดินจากไป ซางหยูกำลังจะปิดประตู เห็นห้องที่อยู่ริมในห้องหนึ่งตรงทางเดิน มีที่ใส่กุญแจมือเดินออกมาหนึ่งคน
ใบหน้าผ่านไป ซางหยูรู้สึกเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน ไม่นานเธอก็นึกขึ้นมาได้ นี่มันหมอที่คลินิกที่เธอเคยไปหาไม่ใช่เหรอ?
เธอเดินตรงเข้าไป กลัวว่าตัวเองจะตาฝาดไป
เดินออกมาจากห้อง คนคนนั้นถูกนำตัวขึ้นรถไป ซางหยูเห็นชัดเจนแล้ว วิ่งเข้าไป คว้าตัวหมอคนนั้นเอาไว้“ไอ้หมอเถื่อน！”
ไม่นานซางหยูก็ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจดึงออกมา
ซางหยูตื่นตัวเกินไป“พวกคุณต้องจับเขาเข้าคุกนะ ไม่สิ ยิงไปเลย คนแบบนี้มีแต่จะทำร้ายคนอื่น！”
“รู้จักเขาเหรอครับ?”เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งลากซางหยูมาอยู่ข้างๆ
ซางหยูพยักหน้า“เขาเคยตรวจให้ฉัน”
“แบบนี้นี่เอง”เจ้าหน้าที่ตำรวจรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงตื่นตัวขนาดนี้ จึงพูดขึ้น“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
ซางหยูพูดขึ้น“ไม่เป็นไร”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วครับ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”เขาชี้ไปยังคนที่อยู่ในห้องโถง“คุณดูคนที่อยู่ในห้องโถงพวกนั้น ครอบครัวของพวกเขาล้วนเสียชีวิตไปทั้งนั้น”
ซางหยูหน้าซีดขาวขึ้นมาทันที เสียชีวิต?
“เกิด เกิดอะไรขึ้น?”ซางหยูถามขึ้นอย่างตะกุกตะกัก
เธอช็อกตกใจสุดๆ！
ขณะที่เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนี้กำลังพูดให้ซางหยูฟังอยู่นั้น เสิ่นเผยซวนกับคนที่กำลังหาเขาอยู่คนนั้นก็เดินเข้ามาด้วยกัน“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ซางหยูเข้าไปพูดใกล้ๆเสิ่นเผยซวน พร้อมกับชี้ไปยังหมอที่สวมกุญแจมืออยู่“คนคนนี้ ก็คือหมอเถื่อนที่ฉันไปหานี่แหละ”
เสิ่นเผยซวนหันหน้ามองเธอ
ซางหยูพูดอย่างมั่นใจ“เขานี่แหละ ฉันจำไม่ผิดคนแน่นอน”
เสิ่นเผยซวนพูดขึ้น“ผมรู้แล้ว เข้าไปข้างในเถอะ”เขาจูงมือของซางหยู ก่อนจะหันไปพูดกับเจ้าหน้าที่คุ้มกัน“พาตัวไปได้แล้ว”
พูดจบก็จูงซางหยูกลับไปในห้องทำงาน
“คุณดูสักหน่อยสิ”เสิ่นเผยซวนเอาเอกสารเอาคดีให้เธอดู
ซางหยูเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับยื่นมือไปรับมา
