จงเหยียนซี่ลั่งเลครู่อยู่หนึ่ง จากนั้นก็ให้เถียนฉีเฟิงกลับรถเปลี่ยนทิศทาง
เธอชั่งน้ำหนักดูแล้ว เรื่องการนัดเจอกันของกู้เสียนกับกวนจิ้งทำวันหลังได้ เธอสามารถวางแผนจัดการได้ แต่ว่าเรื่องของเจียงโม่หาน
เกี่ยวข้องกับความคืบหน้าของการแก้แค้นของเธอ
ถ้าหากว่าถูกเขาจับพิรุธได้ สิ่งที่วางแผนมาทั้งหมดก่อนหน้าที่ก็จะสูญเปล่า
เมื่อเธอกลับมาถึงที่หิงคั่งกรุ๊ปแล้นั้น ก็เห็นเจียงม่หานยืนอยู่ข้างถนนจากระยะไกล ในใจก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
สักพักรถก็ได้จอดลง เธอผลักประตูรถแล้วลงมา
“ประธานเจียง……”
คำพูดของเธอเพิ่งจะเปล่งออก ก็ถูกเจียงโม่หานคว้าข้อมือเธอไว้
“คุณทำอะไร” จงเหยียนซีขมวดคิ้วดุขึ้น “โปรเจกตังานผิดพลาดตรงไหนคุณก็บอกมาตรง ๆ ฉันจะได้แก้ไข”
เจียงโม่หานไม่สนใจ ทำเพียงใช้แรงดึงมือเธอไว้ แล้วเดินไปยังรถของตัวเอง
เถียนฉีเฟิงเห็นว่าผิดปกติ จึงลงจากรถขวางเจียงโม่หานไว้
“กรุณาปล่อยเธอ”
จงเหยียนซีขัดขืน
แววตาเจียงโม่หานเย็นชา “ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณหลิน ทางที่ดีคุณอย่าเข้ามายุ่ง”
“ผมเป็นบอดี้การ์ดของคุณหลิน คุณคิดไม่ดีต่อเธอ การปกป้องเธอคือหน้าที่ของผม”
เถียนฉีเฟิงอ้าแขนออกทั้งสองข้าง
“คุณหลิน หากคุณยังต้องการจะร่วมมือกับผม ก็ให้เขาหลีกไปซะ!” เจียงม่หานจับข้อมือของเธอ โดยไม่มีที่ท่าว่าจะปล่อย และหันมา
มองเธอ “ผมแค่ต้องการที่จะหาที่สงบๆเจรจากันคุณ คุณต่อต้านผมขนาดนี้ มีอะไรหรือเปล่า”
จงเหยียนซีก็ไม่ยอม “ที่นี่เป็นบริษัทของประธานเจียง มีเรื่องอะไรพวกเราก็เจรจากันที่นี่ จะไม่เหมาะสมกว่าเหรอ”
“ผมไม่อยากจะเจรจาที่นี่” น้ำเสียงของเจียงม่หานเคร่งขรึมขึ้น ถ้าก่อนหน้านั้นยั่งเป็นเพียงแค่การคาดเดา ตอนนี้เขาก็มั่นใจเจ็ดสิบ
เปอร์เซ็นต์แล้วว่าเธอคือจงเหยียนซี
ไม่อย่างนั้นทำไมถึงต้องต่อต้านขอบเขตการทำงานกับตัวเองขนาดนี้
ห้องฟ้าค่อยๆค่ำมืดลง
ทั้งคู่ยังคงแข็งกระด้างต่อกัน
จนในที่สุดเจียงโม่หานก็ปล่อยมือเธอ และยังได้ทิ้งหนึ่งประโยคไว้ “ในเมื่อคุณหลินไม่มีความไว้วางใจให้กับผมแม่แต่นิดเดียว อย่างนั้น
การร่วมมือของเราก็ถือว่าสิ้นสุดลง”
“พวกเราได้เซ็นใบสัญญาแล้วนะ ยกเลิกการทำสัญญาคุณจะต้องจ่ายค่าผิดสัญญานะ”
“เงินเล็กน้อยนั่นสำหรับผมไม่มีค่าอะไร”
จงเหยี่ยนซี “…..”
ค่าผิดสัญญานั่นสำหรับเขาไม่มีค่าอะไรจริง ๆ
“ก็ได้ พวกเราเจรจากันเพียงลำพัง” เธอเปลี่ยนคำพูด และยอมรับเงื่อนไขของเจียงโม่หาน
“แต่ว่……” เถียนฉีเฟิง ต้องการจะห้าม เห็นชั่ดเจนว่าเจียงโม่หานมีเจตนาแอบแฝง เขาเป็นห่วงว่าชายหนุ่มจะคิดไม่ดีกับจงเหยียนซี
จงเหยียนซีขัดคำพูดของเขา “ไม่เป็นไรหรอก นายกลับไปก่อน ฉันมีเรื่องที่ต้องเจรจากับประธานเจียง”
เมื่อพูดจบเธอก็หันมามองเจียงโม่หาน “ประธานเจียง พวกเราไปกันเถอะ”
เจียงโม่หานมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความลึกซึ้ง เขามุ่งหน้าเดินไปที่รถ จงเหยียนชี ยืนนิ่งคุยกับเถียนฉีเฟิงอยู่ตรงนั้น “กลับไป
เถอะ”
เมื่อพูดจบเธอก็เดินตามแล้วขึ้นรถของเจียงโม่หานไป
“ประธานเจียงดื้อดึงที่จะเจรจากับฉัน ทำให้ฉันมองไม่ออกถึงเจตนาของคุณเลย”
เจียงโม่หานมองเธอผ่านกระจกมองหลั่ง “อีกสักครู่คุณก็จะรู้เอง”
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงรถก็ได้ข้บออกมาใจกลางเมือง บนถนนมีรถค่อนข้างเยอะ เพราะเป็นเวลาเลิกงาน หนึ่งชั่วโมงผ่านไปถึงได้มาถึงจุด
หมาย
ซึ่งตั้งอยู่ที่ทเทียบเรือรีพัลส์เบย์ทางเขตชานเมืองด้านตะวันตก
น้ำทะเลที่นี่เป็นสีฟ้ เพียงแต่เป็นเพราะว่าเป็นเวลายามกลางคืนก็เลยมองไม่เห็น เห็นเพียงแสงไฟตามท้องถนนเท่านั้น ที่ท่าเรือมีเรือยอ
ชท์จอดเทียบอยู่หลายลำ
“กลางค่ำกลางคืนประธานเจียงพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ” จงเหยียนซีที่มือกอดอกไร้ แต่ในใจกลับเป็นกังวล
ที่นี่มีความทรงจำที่มากมายสำหรับเธอกับเขา
เมื่อรถได้จอดสนิทลง เจียงโม่หานก็ลงจากรถ แล้วเดินไปด้านหลังสองก้าวเพื่อเปิดประตูให้กับเธอ “ถึงที่หมายแล้วครับ เชิญคุณหลินลง
จากรถได้”
