“เหยียนซี คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงคุยเรื่องเหล่านี้กับคุณ” เจียงโม่หานจ้องมองเธอ
จงเหยี่ยนซีตกใจชะงัก สักพักก็ได้สติ “คุณเรียกผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ใช่เหยียนซีอะไรนั่น ฉันคือหลินลุ่ยซี”
“ขอโทษครับ ที่ผมเห็นคุณหลินเป็นอดีตกรรยาผมไปได้ คุณช่างเหมือนกับเธอมากจริง ๆ” เวลานี้เจียงโม่หานไม่ได้ปกปิดอีกต่อไป มอง
เธออย่างตะกละตะกลาม “เห็นคุณแล้วมักจะทำให้ผมคิดถึงเธอ”
จงเหยี่ยนซีหันหน้ามามอง “ประธานเจียงคุณดื่มเมาแล้ว”
เจียงโม่หานยิ้มเบาๆ “ถ้าหากว่าเมาจริงก็ดีสิครับ”
เขายืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง มองออกไปด้านนอกที่มืดมิดที่คั่นด้วยกระจก “พวกเรานั้นรักกันอย่างอิสระ เธอรักผมมาก และเธอมอบกายเธอ
ให้กับผมที่นี่..
จงเหยียนซีกัดริมฝีปากเพื่อให้ตัวเองมีสติ จะได้ไม่สูญเสียการควบคุมแล้วถามเขาว่าในเมื่อคุณรู้ว่าเธอรักคุณ แล้วทำไมถึงทำร้ายเธอ
ขนาดนั้น
สุดท้ายก็ควบคุมตัวเองไว้ได้
“ประธานเจียงคุณพูดจบหรือยัง”
“เธอซอบกอดผมจากด้านหลัง โอบคอของผมไว้ และหอมเข้าที่แก้มของผม เธอซอบซุกอยู่ในอ้อมกอดของผม แล้วบอกกับผมว่า เธอนั้น
รักผมตรงไหนอย่างไร” ทันใดนั้นเขาหันกลับไปมองเธอ “การรักใครสักคนอย่างสุดซื้งหัวใจ แล้ววันหนึ่งเธอจะหมดรักง่ายๆได้เลยหรือ”
จงเหยียนซีกดริมฝีปกแน่น สาหตุที่เธอชอบกอดเขาจากด้านหลั่ง นั่นก็เป็นเพราะรู้ว่าเมื่อเขามีเรื่องในใจก็มักจะชอบอยู่คนเดียว เธอ
อยากให้เขาเซอร์ไพรส์ อยากให้ความอบอุ่นแก่เขา ปลอบใจเขา ดังนั้นทุก ๆ ครั้งเธอจึงแอบกอดเขาจากด้านหลัง กอดเขาไว้แน่น แล้วก็จะถาม
ออดอ้อน “ทายซิใครเอ่ย”
ทุก ๆ ครั้งเขาก็จะตอบเปิดโปงเธออย่างไม่ไยดี
แต่เธอก็ไม่สนใจ และกล่าวประโยคต่อไปว่า “ยินดีด้วยคุณทายถูก เพื่อรางวัลแล้วคุณทายถูกว่าฉันเป็นใคร ด้งนั้นขอจูบคุณเป็นรางวัล
นะ”
เธอรู้ดีว่าเจียงโม่หานไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่ จึง่ได้มักจะบอกตรง ๆบ่อย ๆ กับเขาว่าตัวเองนั้นซอบเขามากแค่ไหน รักเขามากเพียงใด
ให้เขาได้รู้สึกว่านั้นยังมีคนบนโลกใบนี้ที่รักเขาอย่างสุดซึ้งหัวใจ
ต่อให้พ่อแม่ของเขาจะไม่ได้รักเขามากก็ตาม
อาจด้วยการปกปิดโดยเจตนาของเจียงโม่หาน ดังนั้นเธอจึงไม่รู้จักพ่อแม่ของเขา ความจริงแล้วแม่ของเขาเป็นเพียงแค่แม่เลี้ยง
เธอในตอนนั้นต้องการที่จะมอบบ้านให้กับเขาอย่างจริงใจ ให้ขาได้ส้มผัสกับความรักจากครอบครัวที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน
สุดท้ายสิ่งที่เธอทำทั้งหมดต้องมาพังทลายด้วยน้ำมือของเขา!
“ถ้าหากประธานเจียงไม่ทำอะไรผิดต่อเธอ ฉันคิดว่าอดีตภรรยาของคุณก็มีความสุขอยู่เบื้องล่างพสุธา ในทางกลับกัน ถ้าประธานเจียง
ทำผิดต่อเธอ ฉันคิดว่าเธออยู่เบื้องล่างพสุธาก็คงจะสาปแช่งคุณให้ตกนรกหมกไหม้มั้ง”
มือของเจียงโม่หานที่จับแก้วไวน์ไว้ได้กำแน่น หัวใจก็บีบรัดขึ้น “เธอจะสาปแช่งให้ผมตกนรกหมกไหม้จริงเหรอ”
จงเหยียนซียิ้ม “คุณรักจริงขนาดนี้ ฉันคิดว่าคุณคงจะรักเธอมาก คงจะไม่เคยคิดมีความคิดที่จะทำร้ายเธอ จนทำให้เธอเจ็บปวดแล้ว
เกลียดคุณอย่างแน่นอน”
เจียงโม่หานราวกับถูกทิ่มแทงโดนจุดเจ็บปวด สีหน้าจึงเปลี่ยนจนดูแย่ขึ้น
เขาทำร้ายเธอ
และยังทำร้ายจนบาดแผลลึก
เธอกำลังเกลียดชังเขา?
จงเหยียนซียกมือขึ้นดูนาฬิกาครู่หนึ่ง “ประธานเจียง เวลาดึกมากแล้ว พวกเราคุยเรื่องงานกันเถอะ”
เจียงโม่หานกำแก้วไวน์ในมือไว้แน่น “โปรเจกต์งานที่คุณหลินเสนอมานั้นผมไม่พอใจ”
จงเหยียนชีลุกยืนขึ้น “ประธานเจียงกรุณาให้เหตุผลหน่อยค่ะ”
“งบประมาณที่คาดการณ์ไว้สำหรับรอบแรกสูงเกินไป”
เจียงโม่หานจงใจหาข้อบกพร่อง แผนการนั้นสามารถพูดได้เลยว่าสมบูรณ์แบบมาก แต่ว่าการสมบูรณ์แบบมากจนรู้สึกผิดปกติ
เขาเลือกจุดนี้ก็เพื่อต้องการที่จะหาโอกาสอยู่ใกล้กับเธอมากขึ้น
“ประธานเจียงอย่าให้ฉันสงส้ยในความเป็นมืออาชีพของคุณ งบประมาณที่คาดการณ์รอบแรกนั้นได้ทำออกมาต่ำที่สุดแล้ว ตอนนี้คุณ
มาบอกกับฉันว่ามันสูงเกินไป?”
“คุณสามารถสงสัยในต้วผม ขณะเดียวกันผมก็สามารถสงสัยในตัวคุณ?” ประโยคท้ายของเขาพูดนั้นมีเลศนัย
“คุณสงสัยอะไรในตัวฉัน” จงเหยี่ยนซีรู้สึกก้งวลใจเล็กน้อย
มักจะรู้สึกว่าเขามีเจตนอื่น แต่เธอไม่สามารถเดาออกได้
เจียงโม่หานก้าวเข้ามาใกล้เธอ จงเหยียนซีถอยหลังออกโดยสัญชาตญาณ ต้องการจะทิ้งระยะห่างจากเขา แต่กลับถูกเขาคว้าข้อมือ
อีกทั้งใช้แรงดึงเธอเข้ามาหาตัวเอง
“ว๊าย”
จงเหยียนซีกระแทกเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันที เธอตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ “คุณ คุณจะทำอะไร”
เจียงโม่หานขดริมฝีปากของเขา “ผมสามารถให้โปรเจกต์งานของคุณผ่าน แต่ว่าผมมีเงื่อนไข”
“เงื่อนไขอะไร”
เจียงโม่หานโน้มตัวลงสบตากับเธอ กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เป็นแฟนกับผม”
จงเหยียนซีกำมือแน่น ผู้ชายคนนี้ช่างไร้หัวใจจริง ๆ เธอเพิ่งเสียชีวิตได้เพียงหนึ่งปี ตลอดเวลาก็มีหลิงเวยเคียงข้างกาย ตอนนี้หลิงเวยถูก
คุมขัง เขากลับจะมีหญิงอื่นแล้วเหรอ”
“ฉันมีแฟนแล้ว ประธานเจียงกรุณาเคารพฉันด้วย” ขณะที่เธอกำลังพูดเธอก็พยายามขัดขืนสะบัดมือออก ยิ่งเธอขัดขืนเจียงโม่หานก็ยิ่ง
รัดข้อมือไว้แน่น และคว้าเอวของเธอมาโอบไว้อยู่ในอ้อมกอด
“คุณปล่อยฉัน!” จงเหยียนซีตกใจ
เจียงโม่หนกอดรัดเธอไว้แน่น ไม่ว่าเธอจะขัดขืนอย่างไร เขาก็ไม่คลายออกสักนิด “คุณหลิน ตื่นเต้นแบบนี้ คืออยากจะมีอะไรกับผมเห
รอ”
จงเหยียนซี “…..”
“คุณมั่นไร้ยางอาย หากแฟนของฉันรู้เข้า เขาจะต้องไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”
“เหรอ เขาชอบคุณขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ใช่ เขาชอบฉันมาก!”
“อย่างนั้นคุณชอบเขาหรือเปล่า” เจียงโม่หานโน้มตัวไปกระซิบที่ข้างใบหูของเธอ ตั้งใจพูดเพื่อให้ความร้อนผ่าวซาบซ่านไปในผิวกาย
ของเธอ จงเหยียนซีอ่อนไหวกับตรงนิ้มาก ทุก ๆ ครั้งที่เขาพูดกับเธอแบบนี้ หน้าของเธอก็มักจะแดงก่ำขึ้น
แม้ว่าทั้งคู่จะเปิดเผยต่อกัน เป็นสามีภรรยากันทุกคืน แต่เธอก็ยังคงอ่อนไหวอยู่ดี
จงเหยียนซีอดทนอย่างสุดความสามารถ เพราะว่าตื่นเต้นเกินไป ร่างกายจึงเกิดอาการสั่นเบาๆ “แน่นอนว่าฉันต้องรักแฟนของฉันอยู่
แล้ว”
“ที่แท้คุณก็ชอบเด็กนี่เอง ตามที่ผมรู้มาคุณน่าจะอายุมากกว่าแฟนของคุณนะ”
