เด็กหญิงออดอ้อนได้น่ารักมาก จงเหยียนซีไม่อาจต้านทานได้ เธอจึงอุ้มเด็กสาวขึ้นมา
เด็กสาวยกแขนเล็กๆ ขาวเนียนกอดรอบคอของเธอ แล้วยิ้มแฉ่ง
เด็กคนนี้คุ้นเคยกับคนเกินไปแล้ว ไม่กลัวคนแปลกหน้าเลย นิสัยแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ถึงแม้จะน่าเนดู แต่บนโลกนี้ไม่ได้มีแต่คนดีเท่านั้น ยังมีคนไม่ดีอยู่อีกมากมายด้วย
ถ้าถูกนักค้ามนุษย์ลักพาตัวไป ชีวิตของเธอคงถูกทำลาย
สะพานหินมีรูปแบบโค้ง จงเหยียนซีอุ้มเธอถึงจนสุดของสะพาน ตอนที่เธอเดินลง ข้อเท้าของเธอก็พลิกกะทันหัน ทำให้เกิดอาการปวดที่ข้อเท้า จนร่างกายของเธอเซไปเล็กน้อยเธอรีบจับ
ราวสะพานที่อยู่ด้านข้างไว้
“คุณเป็นอะไรไปคะ” เด็กสาวตกใจ มือทั้งสองข้างรัดรอบคอของเธอไว้แน่น กลัวว่าเธอจะถูกอีกฝ่ายทิ้งไว้ข้างหลัง
เมื่อตะกี้เกือบล้มลงไปแล้ว
จงเหยียนซีเพิกเฉย แล้วพยายามเดินด้วยเท้าที่พลิกของเธอ แต่ว่าแค่เธอออกแรงก็จะรู้สึกเจ็บมาก เจ็บจนเดินไม่ไหว
“วางหนูลงเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณจะพาหนูล้มไปด้วย” เด็กสาวดิ้นตัวเล็กน้อย
จงเหยียนซีพูดเสียงเบาแรง “อย่าเพิ่งขยับ”
เธออุ้มเด็กสาวด้วยมือข้างเดียวไม่มั่นคง ถ้าอุ้มไม่ไหวจนตกลงไป แล้วล้มลงไปล่ะ
เด็กสาวเหมือนจะเข้าใจเธอ จึงทำตัวนิ่งไม่ขยับ
จงเหยียนซีก้มตัววางเธอลง
เด็กสาวสองเท้ายืนมั่นคงบนบันได แล้วพูดว่า “เดี๋ยวหนูไปเรียกคนมาช่วยนะคะ”
หลังจากพูดจบ ก่อนที่จงเหยียนซีจะตอบ เด็กสาวก็เดินลงบันไดด้วยขาสั้นๆ นั้นแล้ววิ่งไปแล้ว
เธอมองตามร่างเล็กนั้น แล้วอดที่จะยกยิ้มออกมาไม่ได้ เด็กคนนี้ทำไมถึงใจร้อนขนาดนี้
ร่างของเด็กสาวหายลับไปจากสายตาในไม่ช้า เธอไม่ได้รออยู่โดยเปล่าประโยชน์ แต่จับราวบันไดค่อยๆ เดินลงไปช่าๆ พยายามไม่ลงแรงลงที่ข้อเท้าข้างที่พลิกไปของเธอ
หลังจากเดินลงสะพานหินแล้ว เธอก็เดินกะเผลกไปทางบ้านของเธอโดยห่างออกไปไม่ไกล
เธอใช่เวลาสักพัก แต่โชคดีที่เธอเดินมาถึงแล้ว แต่ประตูทุกบานถูกปิดสนิท
มีเพียงไฟบนถนนและที่หน้าประตูเท่านั้นที่ยังเปิดสว่างอยู่ ภายในบ้านมีดสนิท ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่เลย
จงเหยียนซียืนตะลึง
คนล่ะ?
เธอเดินไปเคาะประตู แต่ไม่มีใครตอบกลับมา
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาเพื่อโทรติดต่อจวงเจียเหวิน
โทรศัพท์ไม่ได้รับสายในทันที ตอนที่โทรศัพท์ดังเป็นครั้งที่สอง ถึงมีคนรับสาย
เธอรีบถามอย่างร้อนใจ “พ่อแม่ล่ะ”
จวงเจียเหวินงุนงง “ที่บ้านไง”
“ไฟในบ้านไม่เปิด อยู่ที่บ้านอะไรล่ะ”
จวงเจียเหวิน”….
“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน” เขาถาม
จงเหยียนซีตอบโดยไม่ลังเล “ที่พวกท่านอาศัยอยู่ไง”
แบบนี้จวงเจียเหวินถึงได้เข้าใจ “คุณไปเมืองไทยเหรอ”
“ใช่แล้ว”
จวงเจียเหวินหมดคำพูด “จะไป ทำไมถึงไม่บอกกันสักคำ?”
จงเหยียนซีนั่งบนพื้นหญ้า กัมหน้ากัมตานิ่งเงียบ
แน่นอนว่าเธอไม่อยากบอก ก็เลยไม่ได้บอกไงล่ะ
“ใกล้จะถึงวันเกิดคุณน้าฉิน ฉันเองก็กำลังจะแต่งงานด้วย แน่นอนว่าคุณแม่ต้องกลับมาดูแลงานแต่งงานด้วย ดังนั้นตอนที่ฉันเดินทางกลับพวกท่านก็กลับมาพร้อมกันเลย”
“อย่างนี้นี่เอง…”
“แน่นอน พวกท่านก็อยากจะเจอเธอมากด้วย ตอนนี้ยังไงล่ะ พวกเราไม่ได้บอกเพราะพวกเรากลัวเธอไม่ยอมเจอ เธอจะไปทำไมถึงไม่บอกฉันล่ะ”
จงเหยียนซีคิดไม่ถึงเช่นกัน แทงหวย
“เธอกลับมาสิ จะได้มาทันวันเกิดของคุณน้าฉินด้วย”
จงเหยียนซีดึงกระโปรงของเธอขึ้นมองไปที่ข้อเท้าของเธอ ซึ่งมันแดงและบวมแล้ว “ฉันกลัวว่าจะกลับไปไม่ได้”
“ทำไมถึงนึกเสียใจที่หลังล่ะ?” ก่อนที่จงเหยียนซีจะตอบ จวงเจียเหวินก็เทศนายาว “เธอจะทำอะไรกันแน่ ตลอดมาทุกคนยอมตามใจเธอมาตลอด อยากจะทำอะไร ก็ยอมให้เธอทำตามใจ
ตอนนี้เธอยอมกลับไปหาพ่อกับแม่ที่บ้านแล้ว ทำไมถึงกลับคำบอกว่าจะไม่กลับมาอีกล่ะ เธอคิดอะไรอยู่กันแน่”
“พูดจบแล้วหรือยัง?” จงเหยียนซีถามอย่างใจเย็น
จวงเจียเหวินพูดอย่างอารมณ์เสีย “พูดจบแล้ว”
“ฉันไม่ได้ไม่อยากกลับ แต่ฉันข้อเท้าฉันพลิก”
จวงเจียเหวินกระแอมเบา ๆ “อ่ㆍ ที่แท้ก้ไม่ใช่เธอเปลี่ยนใจนี่เอง งั้นไปตรวจที่โรงพยาบาล ฉันจะบอกพวกท่านเกี่ยวกับเรื่องของเธอเอง”
จงเหยียนซีดึงหญ้าที่พื้นเล่น “ไม่ต้องบอกพวกท่าน ถ้าพวกท่านรู้ต้องเป็นห่วงฉันอีก แค่เจ็บเล็กน้อย รอฉันหายดีแล้ว จะรีบกลับไป”
“ก็ได้ ถ้ามีอะไรก็ติดต่อมาด้วย”
จวงเจียเหวินพูดสั่ง “ไปโรงพยาบาลก่อน”
“ได้ งั้นฉันวางสายแล้วนะ”
“อืม”
เธอกดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของเธอ
มือทั้งสองข้างดันพื้นพยายามลุกขึ้น ในเวลานี้ มีเงาดำปรากฎขึ้นต่อหน้าเธอ “สวัสดีครับ”
เธอเงยหน้าขึ้นมอง จึงเห็นว่ามีผู้ชายผมสั้นคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเธอ หน้าตาของเขาดูดี สวมชุดทหารสีเขียวมะกอกเข้ม รองเท้าบูตหนังสีดำ ยืนตัวตรง บุคลิกส่งผ่าเผย
“คุณพ่อคะ คนนี้เลยค่ะ” เด็กสาวชี้ไปที่จงเหยียนซี “เธออุ้มหนูเดินจนข้อเท้าพลิก”
จงเหยียนซีมองไปที่เดีกสาว แล้วมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า ถึงแม้เธอจะฟังไม่ค่อยเข้าใจ แต่คำว่าคุณพ่อสองคำนี้เธอเข้าใจ
จึงรู้ว่าทั้งสองคนมีความส้มพันธ์เป็นพ่อลูกกัน
“สะ สวัสดีค่ะ” เธอทักทายอย่างเกร็งๆ
“ขอผมดูอาการบาดเจ็บของคุณหน่อยครับ”
ชายหนุ่มพูดเป็นภาษาจีนกลาง จงเหยียนซีเบิกตากว้าง “คุณรู้ว่าฉันมาจากไหนเหรอคะ”
ชายหนุ่มเหลือบมองไปที่บ้านตรงข้างหลังเธอ “ผมเดาว่าคุณคงจะมาที่นี่ใช่ไหมครับ?”
จงเหยียนซีมองย้อนกลับไปแล้วตอบว่า “ใช่ค่ะ”
“พ่อแม่ของคุณเหรอครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
จงเหยียนชีพยักหน้า “ใช่ค่ะ”
“พวกคุณดูเหมือนกันมาก” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาอีกครั้ง
จงเหยียนซีสัมผัสใบหน้าของตัวเอง ที่แท้ก็ตัดสินจากหน้าตาของเธอนี่เอง เธอมองไปที่สถานที่ที่เด็กสาวเพิ่งชี้ไปไม่ไกลออกไป ที่นั่นอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากเท่าไหร่ พ่อแม่ของเธออาศัยอยู่
ที่นี่มานาน น่าจะรู้จักกันดี
“พี่สาวคะ กลับบ้านกับพวกเรานะคะ” ในเวลานี้เองเด็กสาวก็เข้ามาจับมือเธอไว้
จงเหยียนซียิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องหรอกจ้ะ̶
“พวกเขากลับไปประเทศจีนหมดแล้ว แถวๆ ไม่มีโรงแรมด้วย ถ้าคุณไม่คิดมาก ให้ผมดูอาการบาดเจ็บของคุณ แล้วไปพักที่บ้านผมสักคืนก่อน ตอนที่พ่อแม่ของคุณอยู่ พวกเขาช่วยดูแล
ลูกสาวของผมมาตลอด” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าจริงจังมาก
จงเหยียนซียังคงปฏิเสธ “ถ้าไม่ว่าอะไร ช่วยส่งฉันไปที่โรงพยาบาลไดไหมคะ”
ตอนนี้ดึกมากแล้ว คืนนี้เธอพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลสักคืน แล้วค่อยวางแผนวันพรุ่งนี้
