“เอ๊ะ?” จงเหยียนซีอ้ำอึ้งอยู่สักครู่ก่อนที่จะตอบสนอง เธอจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณเป็นอะไรไหม?”
ซงเก้น พูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ”
เมื่อสัมผัสคอเสื้อที่ขาด พบว่าผิวหนังเปลือยเปล่านั้นเป็นสีแดง เธอหันหลังให้เขาอย่างเร่งริบแล้วพูดว่า “รีบไปใส่เสื้อผ้าซะ ฉันจะพาคุณ
ไปโรงพยาบาล”
หลั่งจากพูดจบเธอก็เดินออกจากห้องอย่างรวดเร็วและพูดก่อนปิดประตูว่า “ฉันจะรอคุณอยู่ที่ประตู”
ประตูปิดลงพร้อมเสียงปิดประตู ซงเก้น นั่งอยู่ที่พื้นยังไม่ได้ลุกขึ้นในทันที จิตสำนึกของเขาถูกเจือด้วยความคลุมเครือ เพียงแค่รู้สึกร้อน
ผาว ทั้งที่เห็นได้ชัดว่าเครื่องปรับอากาศเองก็ค่อยๆ ปล่อยลมเย็นๆ ออกมา เขาดิ่งคอเสื้อแล้วลุกขึ้นยืนตรงไปที่โซฟาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
จากบนโต๊ะ เพื่อโทรหาจงเหยียนซี
เพียงครู่เดียวก็มีคนรับสาย
“เหยียนซี คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ ผมสบายดี” ซงเก้นกล่าว
เขาเดินไปที่หน้ากระจก รูปลั่กษณ์ในปัจจุบันของเขาน่อายจริงๆ
เขาไม่ค่อยอยากให้จงเหยียนซีเห็นสภาพร่างกายที่ดูผิดปกตินี้ของตนมากนัก
ซงเก้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนอง แต่จงเหยียนซีดูออกแล้ว หนานเฉิงจะสามารถเกลี้ยกล่อหลี่เสี้ยวหัยมาที่นี่โดยไม่ทำอย่างอื่นได้
อย่างไร?
“ฉันอยู่…..”
จงเหยี่ยนซีแค่อยากจะบอกว่า ฉันจะรอคุณอยู่ที่ประตู โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไปเสียแล้ว
ภายในห้องพัก ซงเก้นโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงแล้วไปเข้าห้องน้ำ เขารู้สึกว่าความร้อนที่มีในร่างกายแทบจะกลืนกินเขาได้ทั้งตัว จึงทน
ไม่ไหวอีกต่อไป เขาเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดฝึกบัวโดยใช้น้ำเย็นเท่านั้น
น้ำเย็นไหลออกมาจากฝักบัว และร่างกายของเขาก็เปียกปอนอย่างรวดเร็ว
จงเหยียนซีกังวลจึงโทรกลั่บไป แต่ไม่มีใครรับสายเลยหลังจากนั้น
เสียงไหลของน้ำ บดบังเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือเอาไว้
หลังจากโทรไปสองสามสายก็ไม่มีใครรับสาย จงเหยียนซีกังวลว่าซงเก้นจะประสบอุบัติเหตุ จึงลงไปชั้นล่างเพื่อมองหาแผนกต้อนรับ
ประตูของโรงแรมเมื่อปิดแล้วจะสามารถเปิดได้จากด้านในเท่านั้น
ดั่งนั้นเธอจึงทำได้แค่ขอความช่วยเหลือจากทางโรงแรมเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม แผนกต้อนรับไม่ยอมเปิดประตู โดยมีหตุผลที่ว่า “โรงแรมของเรามีระเบียบที่ไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลแขกได้ ดังนั้นเรา
จึงไม่สามารถเปิดประตูให้คุณได้”
“เขาอาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้” จงเหยียนซีพูดอย่างเยือกเย็น “ถ้ามีการสูญเสียชีวิตขึ้นมาจริง ๆ พวกคุณจะรับผิดชอบไหม?”
แผนกต้อนรับถึงกับพูดไม่ออก เรื่องแบบนี้ไม่สามารถรับผิดชอบได้ และมันก็เป็นความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่มากสำหรับโรงแรมด้วย
“ดิฉันขอถามผู้จัดการก่อนได้ไหมคะ? ” แผนกต้อนรับถาม
“รบกวนรีบนิตนึงนะคะ” เธอรู้สึกก้งวล
“ได้ค่ะ” แผนกต้อนรับรีบโทรมาถามความเห็นของผู้จัดการ หลังจากได้รับการอนุมัติ เธอก็พาจงเหยียนซีไปเปิดประตู อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ th.readeraz.com
ประตูเปิดออก หล่อนก็ผลั่กมั่นเข้าไป
ทั้งห้องเงียบสนิท หล่อนค่อยๆขยับ “ซงเก้น? ”
ไม่มีการตอบสนอง
หล่อนค่อยๆผลักประตูห้องนอนออก
เท่าที่มองดู หล่อนไม่เห็นเขา หล่อนจึงเดินเข้าไปและกระซิบชื่อเขา “ซงเก้น? ”
ประตูห้องน้ำปิดอยู่ และดูเหมือนจะมิใครบางคนอยู่ข้างใน หล่อนจึงเปิดประตูห้องน้ำ และในที่สุดก็เห็นร่างของซงเก้น
เสื้อคลุมอาบน้ำบนตัวเขาเปียก ผมของเขาเปียกน้ำ และพื้นก็เปียกด้วยเช่นกัน
เขานั่งอยู่บนฟื้นพิงกับกำแพง
แม้จะถูกชำระด้วยน้ำเย็นเป็นเวลานาน จิตใจของเขาเริ่มสงบนิ่ง แต่ไฟที่ไม่เคยเข้ามาในร่างของเขากลับยังไม่ดับลงอย่างสมบูรณ์
เขาลืมตาขึ้นพร้อมกับผมที่เปียกขึ้น เห็นว่าเป็นเธอ นัยน์ตาของเขาหรี่ลงเลิกน้อย “คุณเข้ามาทำไม? ”
เธอยืนอยู่ที่ประตู “ฉันกล้วว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ” หล่อนเดินเข้าไปพยุงแขนของเขา “คุณอาจจะป่วยแบบนี้ไง เพราะอย่างนั้นไปโรง
พยาบาลดีกว่า”
ซงเก้นมองไปที่เธอ “คุณกำลังเป็นห่วงผมอยู่หรือเปล่า? ”
“แน่นอนสิ คุณเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน และฉันก็ต้องรับผิดซอบความปลอดภัยของคุณ…”
ทันใดนั้น เขาก็เอื้อมมือไปโอบเธอ นัยน์ตาลึกของเขาเปล่งปะกาย เขาค่อย ๆ ขยับมาใกล้หูของเธอแล้วพูดว่า “ผมอยากจูบคุณ”
