บทที่ 589 ปกป้องเธอ
ไม่มีใครจากตระกูลฉันพูดขึ้น
ไม่มีใครรู้ว่าต้องทํายังไง
พวกเขาไม่ต้องการถูกตําหนิสําหรับการตายของฉันหยุฝาน
แม้ว่าพวกเขาจะโทรแจ้งตํารวจ ฉินหยฝานก็ยังสามารถถูกฆ่าได้ พวกเขาไม่รู้ว่าคนร้ายวางแผนจะทําอะไร
ฉันชวนไม่ได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้
ยังไงก็ตามนี่ไม่ใช่เพราะเขาไม่ต้องการจะพูดอะไร แต่ในสายตาของตระกูลฉินนั้น ฉันชวนถูกมองว่าเป็นผู้ต้องสงสัยรายใหญ่ที่สุด นอกไปจากนี้ เขาไม่รู้วิธีช่วยญาติของเขาด้วย
เมื่อตระกูลฉันทําอะไรไม่ถูก ก็ปรากฏกลุ่มช่างซ่อมบํารุงขึ้นที่ประตู
แต่ว่าไม่มีอะไรต้องซ่อมแซมในตระกูลฉิน
นอกจากนี้ ก็ยังไม่มีใครเรียกพนักงานซ่อมบํารุง
หลังจากที่เจ้าหน้าที่ซ่อมบํารุงเข้าประตูมาแล้ว พวกเขาก็ได้ควบคุมทุกคนในตระกูลฉิน
จากนั้นก็เปิดอุปกรณ์รบกวนสัญญาณการสื่อสาร
ในที่สุด พวกเขาก็สแกนห้องนั่งเล่นของตระกูลฉินเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีการดักฟังหรือกล้องวงจรปิดในห้อง
คนของตระกูลฉันค่อนข้างสับสน เกิดอะไรขึ้น? จากนั้นก็มีคนมาอธิบายสถานการณ์ให้พวกเขาฟัง
“มีคนโทรแจ้งตํารวจว่าพี่ชายเธอหายตัวไป พี่ชายเธอถูกลักพาตัวไปพร้อมกับมิสหยฝาน ดังนั้นโปรดร่วมมือกับเราในเรื่องนี้”
ที่พดคือหัวหน้าทีมหร่วนจากแผนกสืบสวนคดีอาญาพิเศษ
ฉินหงจื้อใช้เวลาสักครู่เพื่อแยกแยะคําพูดของหัวหน้าทีมหร่วน
เขารู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมากที่หัวหน้าทีมหร่วนมาช่วยลูกสาว
จากนั้นหัวหน้าทีมหร่วนก็ขอให้ทุกคนในตระกูลฉินอยู่ในห้องนั่งเล่น พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไป
“ทําไม? ทําไมคุณไม่ไปหาคนลักพาตัว? ทําไมคุณถึงจํากัดการเคลื่อนไหวของเราแทน?“มีคนจากตระกูลฉันถาม
“เพราะพวกคุณเป็นผู้ต้องสงสัยทั้งหมด เท่าที่ผมรู้ มิสหยฝานได้รับการคุ้มครองโดยบอดี้การ์ดมืออาชีพมาโดยตลอด ดังนั้นการที่จะลักพาตัวเธอ คนลักพาตัวต้องรู้จักเธอดีอย่างมากดังนั้นพวกคุณทุกคนจึงเป็นผู้ต้อง สงสัย หากคุณต้องการพ้นจากการเป็นผู้ต้องสงสัยก็โปรดฟังผมและให้ความร่วมมือกับการสอบสวนของเราอยู่ที่นี่และอย่าออกจากห้องนั่งเล่นยิ่งไปกว่านั้นอย่าพยายามติดต่อกับคนอื่น
คําพูดของหัวหน้าทีมหร่วนทําให้ทุกคนในตระกูลฉินสงบลง
ไม่มีใครอยากเป็นผู้ต้องสงสัย
ประตูห้องที่กักขังเงี่ยนอี้เฉินและฉินหยฝานถูกเปิดออก
ในขณะนี้ เจียนอี้เฉินได้ใส่รองเท้าและแผ่นรองหน้าอกกลับเข้าที่แล้ว
คนที่เข้ามาในห้องดูได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี พวกเขาดูไม่เหมือนว่าเป็นบุคคลธรรมดา
มีบางคนเดินไปข้างหน้าเพื่อจับฉินหยฝาน
แต่ทว่า เจียนอี้เฉินก้าวไปขวางหน้าไว้อย่างเด็ดขาด
ใจของฉันหยุฝานรู้สึกซาบซึ้งเมื่อเห็นเจี้ยนอี้เฉินปกป้องเธอ
ไม่ว่าอย่างไร เธอรู้ว่าตัวเธอเองต้องมีชีวิตอยู่เพื่อบรรลุสิ่งที่เขี่ยนอี้เฉินต้องการ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาปกป้องเธอ
เธอมีความสําคัญสําหรับเขา เขาต้องการให้เธอจัดการกับฉันชวน
“เธอกําลังหาที่ตาย”
หลังจากพยายามปัดเงี่ยนอี้เฉินออกไป ชายคนหนึ่งก็หมดความอดทน เขาเตะเจียนอี้เฉินเข้าที่ท้อง
แต่ทว่าเจียนอี้เฉินก็ไม่สะดุ้งด้วยความเจ็บปวด ในทางกลับกันเขาถามว่า”นายมีน้ํายาแค่นี้เหรอ?”
เมื่อชายคนนั้นได้ยินดังนั้น เขาก็หันไปหาเจียนอี้เฉิน เขายกเลิกเป้าหมายเดิมอย่างสิ้นเชิงจากนั้นเขาก็ต่อยหน้าของเงี่ยนอี้เฉิน
นี่ทําให้เลือดไหลออกจากมุมปากของเจียนอี้เฉิน
“นั่นไม่เจ็บเลยอันที่จริงหมัดของนายไม่แม้แต่จะจก นายแย่กว่าพี่ชายฉันมาก”เจี๋ยน เฉินหัวเราะ
แน่นอนว่าชายคนนั้นไม่ได้ตั้งใจจะให้เงี่ยนอี้เฉินยิ้มนาน เขาหยิบมีดออกมา
“ดูซิว่าเธอจะทําท่าแข็งแกร่งไปอีกนานแค่ไหน
การเคลื่อนไหวของชายผู้นั้นทําให้ฉันหยุฝานตกใจ
“ปล่อยให้พวกเขาพาฉันไป พวกเขาไม่ได้คิดที่จะทําอะไรกับฉัน”
เฉินหยฝานไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับเจียนอี้เฉิน
“อยู่นิ่งๆ “เจี้ยนอี้เฉินตอบด้วยน้ําเสียงที่หนักแน่น เขาใช้น้ําเสียงสั่งการในขณะที่พูดแบบนี้
รอยยิ้มยังคงอยู่บนริมฝีปากของเขา มันเป็นรอยยิ้มที่เหมือนคนบ้า
เขาบ้าเหรอ? ทําไมเขาถึงยังยิ้มอยู่ล่ะ
บทที่ 590 พ้นจากอันตราย
ฉินหยฝานเฝ้าดูเจี้ยนอี้เฉินถูกทุบตี ขณะที่เธอดู เธอรู้สึกเหมือนหัวใจจุกอยู่ในลําคอ
แต่ไม่ว่ายังไงดูเหมือนว่าเจียนอี้เฉินจะไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย
เขาปล่อยให้อีกฝ่ายทบตี อันที่จริง เขายังคงเย้ยหยันอีกฝ่ายต่อไปอีกด้วย
ยิ่งคนพวกนั้นทุบตีเขาหนักเท่าไหร่ เขาจะยิ่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเท่านั้น
เฉินหยุฝานรู้สึกเหมือนว่าเขาจะถูกคนพวกนี้ฆ่า ถ้าเขายังคงทําตัวแบบนี้
ดังนั้นเธอจึงพุ่งไปข้างหน้าเพื่อดึงหนึ่งในนั้นออกมา
แต่เธอก็ถูกผลักไปด้านข้างอย่างง่ายดาย
สุดท้าย ฉันหยุฝานก็เป็นเพียงหญิงสาว เธอไม่มีกําลังที่จะหยุดคนเหล่านี้
เธอทําได้แค่ดูเงี่ยนอี้เฉินถูกทุบตี เขาถูกทุบตีเพื่อเธอ
แต่ไม่ว่ายังไง เจียนอี้เฉินก็ยังคงหัวเราะ
เขาถึงกับเรียกพวกลักพาตัวว่า “ขยะ”
“เวรเอ้ย แกสมองผิดปกติไปหรือเปล่า? ยังหัวเราะอยู่ได้ยังไงกัน? ฉันจะทําแกร้องไห้ เมื่อฉันทํากับแกเสร็จแล้วไม่งั้นฉันก็จะเปลี่ยนไปใช้นามสกุลแก”
“พวกนายมีเวลาอีกห้านาทีเท่านั้น” เงี่ยนอี้เฉินตอบ สายตาเขามั่นใจ
“ห้านาที? แกกําลังล้อเล่นกับใครอยู่? ฉันมีเวลาเหลือเฟือที่จะเล่นกับแก ฉันเบื่อที่จะรอเงินของตระกูลฉินอยู่แล้วเดิมที ฉันวางแผนที่จะเล่นกับฉินหยูฝานสักหน่อย คงจะดีไม่น้อย ถ้าได้ทําลายผิวที่บอบบางนุ่มนิ่มนั้นแต่ถึงยังไงเล่นกับแกก็ได้ผลเหมือนกัน”
จากนั้นหัวหน้ากลุ่มลักพาตัวก็หยิบไม้เบสบอลขึ้นมา“มาดูกันว่ากระดูกของแกแข็งพอไหม”
“บูม”
มีเสียงดังมาจากข้างนอก
ประตูเหล็กชั้นนอกสุดถูกเปิดออกอย่างรุนแรง
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกลุ่มใหญ่ที่ได้รับการฝึกอบรมมาอย่างดีรีบเข้ามา
พวกลักพาตัวตกใจมาก
นี่เป็นไปได้ยังไง? สถานที่แห่งนี้ถูกซ่อนไว้อย่างดี ไม่มีทางที่จะสามารถหาเจอได้เร็วขนาดนี้พวกเขามั่นใจในเรื่องนี้
หากพวกเขาไม่ได้เตรียมการอย่างเต็มที่ พวกเขาคงไม่กล้าที่จะลงมือกับฉินหยุฝาน
” เงี่ยนอี้เฉินหัวเราะ “พวกนายมาถึงก่อนเวลาห้านาที ไม่เลว”
เจียนอี้เฉินให้เวลาพวกเขาครึ่งชั่วโมง
ก่อนหน้านี้เขาปล่อยให้คนเหล่านี้แยกเขากับฉันหยุฝานจากกันไม่ได้
หากแยกจากกันแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะติดตามได้ว่าฉันหยุฝานจะไปอยู่ที่ไหน
“พวกแกเป็นใคร?” หัวหน้ากลุ่มลักพาตัวถาม
## ประคับประคองกันไปด้วยนะครับ ผู้แปลจะได้อยู่จนจบเรื่อง
บุคคลนี้เคยทุบตีเจียนอี้เฉินอย่างรุนแรง
แต่คนเหล่านี้กลับเพิกเฉย ในทางกลับกัน พวกเขาถามเฉียนเฉิน
“บอส เราควรทํายังไงกับคนเหล่านี้” “จับกุมพวกมัน จากนั้นก็โทรแจ้งตํารวจ สืบสวนหาผู้บงการเบื้องหลัง
เมื่อได้ยินแบบนี้สีหน้าของผู้ลักพาตัวก็เปลี่ยนไป
หัวหน้ากลุ่มลักพาตัวสั่งอย่างใจเย็น”พี่น้อง จัดการคนพวกนี้ จากนั้นก็ถอนตัวออกจากที่นี่ทันที
ถ้าคนกลุ่มนี้ฉลาดก็คงเรียกตํารวจก่อน
หากเป็นเช่นนั้น พวกเขาคงไม่มีโอกาสหลบหนี พวกเขาคงทําได้เพียงแค่รอที่จะถูกจับกุม
แต่ว่าในตอนนี้ พวกเขามีเวลาที่จะหลบหนีอย่างแน่นอน
ทันทีที่จัดการกับคนตรงหน้าเสร็จแล้ว พวกเขาก็สามารถออกไปได้ในทันที พวกเขาได้วางแผนเส้นทางหลบหนีต่อไปเรียบร้อยแล้ว
พวกเขาเพียงแค่ออกไปจากที่นี่เท่านั้น
แต่ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนั้นเป็นสิ่งที่พวกเขาคาดไม่ถึง
พวกที่วิ่งเข้ามานี้ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีเหลือเกิน
แต่ละคนนั้นสามารถเอาชนะผู้ลักพาตัวสามคนได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาล้วนมีความได้เปรียบในด้านจํานวนอยู่แล้ว
เงี่ยนอี้เฉินยังคงหัวเราะ” พวกเขาทั้งหมดได้รับการฝึกฝนด้วยความช่วยเหลือจากพี่ชายฉัน หมัดของพวกแกไม่มีความหมายกับฉัน พวกเขายิ่งไม่จักจี้”
ร่างกายของเจียนอี้เฉินเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังคงหัวเราะเหมือนคนบ้า
ฉันหยุฝานจ้องมองไปที่เขา
จากนั้นเจี้ยนอี้เฉินก็หันกลับมามองฉินหยูฝาน”พวกลักพาตัวพวกนี้น่าจะมีคนจ้างมา มิฉะนั้น พวกเขาจะลักพาตัวเธอจากใต้จมูกของบอดี้การ์ดของเธอไม่ได้ หากเธอไม่เจอผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังโปรดดูแลตัวเองในอนาคตเธอต้องระวังตัว” “ลืมมันไปเถอะตอนนี้… บาดแผลของนาย…”
