“คุณเป็นอะไร?”โหมวยู่ลุกลี้ลุกลน
“บาดเจ็บที่ไหน?ให้ผมดู”โหมวยู่จับร่างกายของเธอ จะนำผ้าเช็ดตัวดึงออก
“ฉันเปล่า…”ชางหลิงจับมือของเขาไว้ ความอึดอัดในใจบนใบหน้าปกปิดไว้ไม่อยู่
“ฉันก็คือ…ก็คือ…”เธอพูดอ้ำๆอึ้งๆ จนกระทั่งไม่กล้าเงยหน้ามองเขา
“สามารถไปช่วยฉัน หยิบกางเกงกับ…ผ้าอนามัย…ได้ไหม”
ได้ยินคำพูดของเธอ โหมวยู่เลิกคิ้วขึ้น สุดท้ายก็ตอบสนองกลับมา หันสายตาไปทางอื่น ปล่อยมือ หลังจากนั้นก็หน้าแดงถึงใบหู
“ผู้หญิงโง่”เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ออกไปจากประตู
ชางหลิงกัดฟันแน่น อยากจะหาหลุมเจาะเข้าไปจริงๆ หมดกันชื่อเสียงของเธอทั้งหมดไม่เหลือแล้ว
โหมวยู่ออกจากห้องของเธอหากางเกง มาให้เธอ นำผ้าอนามัยถือเข้ามาแล้ว
ชางหลิงค่อยๆขยับร่างกายของตัวเอง กลัวว่าตัวเองขยับแล้วก็เลือดจะไหลออกมา
โหมวยู่มองเห็นท่าทางระมัดระวังของเธอ ก็ยื่นมือออกนำเธออุ้มขึ้นอีก พาเธอเข้าไปในห้องน้ำ
ชางหลิงถูกวางอยู่บนโถชักโครก มองเห็นโหมวยู่หยิบฝักบัวเธอรีบลุกขึ้นยืนทันที “ฉันทำเองได้”
“อย่าขยับ”โหมวยู่กดไหล่ของเธอ
ชางหลิงกัดฟันริมฝีปากเบาๆ เดิมทีก็คิดว่าเขินอายอยู่แล้วโหมวยู่ยังช่วยเธอล้างแบบนี้อีก เธอก็ยิ่งเขินอายมากขึ้น
ร่างกายถูกล้างสะอาดแล้ว หยดน้ำใสสะอาดไหลลงมาตาลำตัวของชางหลิง ความคิดของโหมวยู่ก็เปลี่ยนทีละน้อย
“คุณล้างเอง”โหมวยู่นำฝักบัววางใส่ในมือของชางหลิง ลุกขึ้นยืน ก็เดินออกไป
ชางหลิงเพราะว่าการกระทำที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันพิลึกยากที่จะเข้าใจของเขา ผู้ชายคนนี้ เป็นเขาที่จะล้าง ก็เป็นเขาที่ให้ตัวเองล้างเอง ยังโกรธเร็วยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสืออีก
ชางหลิงจัดการตัวเองเสร็จแล้ว เปิดประตู กางเกงกับผ้าอนามัยแขวนไว้ที่จับประตูด้านนอก ยังมีเสื้อเชิ้ตสีดำของสุภาพบุรุษ
เธอจัดเก็บให้เป็นระเบียบแล้ว พบว่าผ้าปูที่นอนบนเตียงด้านนอกไม่มีแล้ว เหลือเพียงเบาะที่นอนเปล่ากับโครงสร้างเตียง
ชางหลิงก้มหน้าลงอย่างรู้สึกอับอาย เพียงแต่…โหมวยู่ที่นี่ก็ไม่มีคนรับใช้ หรือว่าเรียกให้หลีซินเข้ามาเก็บ งั้นก็ต้องขายหน้ามากจริง
ชางหลิงกำลังคิดเรื่องเหล่านี้ โหมวยู่ก็เดินจากด้านนอกเข้ามาแขนเสื้อของเขาม้วนขึ้นอยู่ที่ข้อพับ ทั้งสองคนจ้องมองซึ่งกันและกัน ไม่มีใครพูดจา
และโหมวยู่หยิบเครื่องเป่าผมที่ด้านข้างขึ้นมา ผลักเธอไปถึงหน้ากระจก
“เป่าผมให้แห้งก่อน”
เสียงของเครื่องเป่าผมปกปิดใจเต้นตึกตักของเธอ เธอมองคนสองคนในกระจก รูปร่างของเธอเล็กๆ เวลาที่สวมรองเท้าแตะยังไม่ถึงไหล่ของเขา และด้านหลังของเธอ โหมวยู่ถือเครื่องเป่าผมจัดเก็บผมของเธอ เขาสายตามั่นคง คิ้วขมวดเล็กน้อยแต่เป็นแบบนี้ ทำให้ที่บางอย่างในใจของชางหลิงถูกสัมผัสเหมือนเมล็ดพืชตกลงไปในดินที่ชุ่มชื่น หน่ออ่อนที่สดและนุ่มค่อยๆปรากฏออกมา
ถ้าหากเวลานี้ สามารถหยุดอยู่ที่นี่ก็คงจะดีมาก
โหมวยู่ถึงแม้ว่าหน้าบึ้งตึง แต่ว่าอากัปกิริยามือไม้ที่แสดงออกมา ก็มีความเป็นห่วงเธอ
ชางหลิงมองฉากนี้อย่างเคลิบเคลิ้ม แม้แต่โหมวยู่วางเครื่องเป่าผมลงเมื่อไหร่ก็ไม่ได้สนใจ
“นี่”โหมวยู่ก้มหน้าโค้งตัวลง คางวางบนไหล่ของเธอเบาๆ
“เช็ดน้ำลายของคุณ”
ชางหลิงเหมือนเพิ่งจะตื่นจากฝัน ใช้มือเช็ดปากของตัวเองจริงๆ
“ที่ไหนมีน้ำลาย…”ชางหลิงก็รู้สึกตัวขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมองเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายของบนใบหน้าของโหมวยู่ รู้ว่าเขากำลังหัวเราะเยาะตัวเองที่โง่ ปากมุ่ย ยกเท้าขึ้นเหยียบลงไปบนเท้าของเขาอย่างดุร้าย
โหมวยู่เจ็บมาก แต่อดกลั้นเพียงแค่ขมวดคิ้ว และชางหลิงเพราะว่าใช้แรงทำสิ่งนี้ บาดแผลที่อยู่บนศีรษะก็เจ็บจนเธอต้องสูดลมหายใจ
“ทำเองรับเอง”โหมวยู่พูดหนึ่งประโยค ดึงเธอเดินออกไป
กล่องยาเตรียมไว้แล้ว โหมวยู่นั่งลงบนโซฟา อ่านคู่มือการใช้ยาอย่างละเอียด
ชางหลิงในใจอบอุ่น เดินเข้าไปอย่างเซ่อๆ นั่งลงข้างกายของเขา มองเห็นเขาเปิดขวดยาออก เพิ่งจะยกมือ เธอก็เป็นฝ่ายเคลื่อนไหวเข้าไปใต้แขนของเขา วางศีรษะบนขาอ่อนของเขา
ชางหลิงเป็นฝ่ายจู่โจมทำให้โหมวยู่ยังไม่ตอบสนองกลับมาเพียงแต่มองดูศีรษะเล็กที่อยู่บนขาของเขา มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่จะกระตุก ใช้สำลีใส่ยาผง ทาบนบาดแผลของเธอ
ยาผงกระตุ้นทำให้ชางหลิงจับขาอ่อนของโหมวยู่แน่นโดยไม่รู้ตัว โหมวยู่อดกลั้นความเจ็บปวด ร้องออกมา
“คุณเบาๆหน่อย!”ชางหลิงเจ็บมาก น้ำตาก็จะควบคุมไม่อยู่แล้ว จะรีบลุกขึ้นทันที
“รู้ว่าเจ็บจึงสามารถเป็นบทเรียน”โหมวยู่กดหลังของเธอ ใช้ฝ่ามือควบคุมบนหลังคอของเธอ ใช้อำนาจบีบบังคับทายาทุกอย่างลงบนศีรษะของเธอ
“คุณจงใจทำ!”นานมาก ชางหลิงสุดท้ายก็ถูกโหมวยู่ปล่อยมือของเธอจับศีรษะของตัวเอง รู้สึกเจ็บบนหนังศีรษะ
โหมวยู่สีหน้าไร้ความรู้สึก ดวงตาของเขาจ้องเขม็งมองเธอยกมือขึ้น ค่อยๆยื่นมือเข้าไปที่มือของเธอ
ชางหลิงไม่ได้ต่อต้าน เธอกับเขาจ้องมองซึ่งกันและกัน ดวงตาของเขามีความรักละมุนเล็กน้อย เหมือนรอยแตกร้าวบนทะเลสาบน้ำแข็ง ปรากฏให้เห็นคลื่นน้ำด้านล่าง
โหมวยู่…ก็มีบางเวลาที่อบอุ่นเหรอ?
นี่คงไม่ใช่เธอหลอนไปเองเถอะ
“คุณชายรอง…ฉันสวยไหม?”ชางหลิงกะพริบตาไปที่เขา รอคอยให้เขาพูดชมเชย
“หน้าบวมจนกลายเป็นหมูแล้ว มีอะไรที่สวย”โหมวยู่ใบหน้ากะพริบความหยอกล้อ
รู้สึกถึงความเย็นเยือกจึงดึงชางหลิงกับมาสู่ความเป็นจริง เธอเอียงหน้ามอง จึงพบว่าบนมือของโหมวยู่มียาเปื้อนอยู่
เขาแตะลงมา เธอจึงจำได้ว่าบนใบหน้าของตัวเองถูกหยูเฉินตบ โหมวยู่ลงมืออย่างไม่สนใจ ปลายนิ้วขูดบนหน้าของเธอก็เริ่มเจ็บขึ้นมา
“เชอะ!”เธอก็รู้ ผู้ชายคนนี้ไม่มีทางจะอ่อนโยนกับเธอ
“พรุ่งนี้ให้เธอหยุดหนึ่งวัน”โหมวยู่เก็บกล่องยาเรียบร้อย
“ไม่ได้!”ชางหลิงปฏิเสธ “พรุ่งนี้จะต้องส่งต้นฉบับการออกแบบในการแข่งขันรอบแรก ฉันจะไม่ไปทำงานได้ยังไงล่ะ?”
“ถ้าหากคุณอยากให้ทุกคนรู้ว่าวันนี้คุณถูกตี ก็ตามใจคุณ”โหมวยู่จัดเก็บของ ลุกขึ้นเดินออกไป
“เฮ้”ชางหลิงเรียกเขาไว้ “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นั่น ?”
เมื่อกี้ยังไม่ได้รู้สึกตัว ตอนนี้คิดไปคิดมา ท่าเรือคู่รักที่นั่นอยู่ห่างออกไปจากตัวเมือง จริงๆ โหมวยู่หาเธอเจออย่างแม่นยำได้ยังไง?โหมวยู่ไม่ได้หยุดก้าวเดิน เพียงแค่เอียงหน้าชำเลืองมองเธอ เย็นชาเป็นอย่างยิ่ง
เชอะ ไม่พูดก็ไม่พูด!สายตาแบบนั้นทำไม ชางหลิงมุ่ยปากแตะใบหน้าของตัวเองเบาๆ อดไม่ได้ที่จะเจ็บจนต้องกัดฟัน
เป็นแบบนี้ พรุ่งนี้ไปบริษัทไม่ได้แล้วจริงๆ
เธอส่งข้อความหาซูเสี่ยวเฉิง ให้หล่อนนำต้นฉบับออกแบบส่งแทนเธอ
เพียงแต่ เธอก็ไม่คิดว่า ไม่เพียงแค่หนึ่งวัน ทุกอย่างก็เกิดขึ้นและเปลี่ยนแปลงไป รอจนเธอเวลาที่รักษาบาดแผลเสร็จแล้วก็ไปที่บริษัทเซิ่งซื่อกรุ๊ป ที่นั่นเปลี่ยนเป็นแบบอื่นแล้ว
