ชางหลิงชะงักนิ่งอยู่กับที่
ทันทีที่โหมวยู่หันไป หัวใจของเธอก็เจ็บปวดโดยไร้ซึ่งลางบอกเหตุ น้ำตาที่ใช้ขอความเห็นใจถูกแทนที่ด้วยน้ำตาแห่งความสูญเสียอย่างแท้จริงทันที น้ำตาไหลรินจากดวงตาเดี๋ยวนั้น
เขา…โกรธแล้วจริงๆ…
ชางหลิงลดสายตาลง
เธอนั่งบนโซฟา ถือโทรศัพท์มือถือไว้ ไม่รู้จะทำอย่างไร
เป็นเพราะเธอทำร้ายโม่โม่เหรอ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ทำร้ายเธอ หรือว่าเธอไม่ควรเผชิญหน้าขัดแย้งกับโม่โม่ แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก อีกอย่าง เรื่องนี้เกิดขึ้นกะทันหัน เป็นไปไม่ได้ที่เธอเห็นคนจะตายแล้วไม่ช่วย
ชางหลิงทบทวนอยู่ในห้องนั่งเล่นเป็นเวลานาน เสียงจากชั้นบนดังต่อเนื่อง เธอรู้ว่าโหมวยู่กำลังซ้อมมวย
ชั้นบนมีห้องอุปกรณ์ฟิตเนส นักรบโหมวยู่จะออกกำลังกายในนั้น การย่างก้าวของชางหลิงค้างครู่หนึ่ง และพิจารณาอย่างจริงจัง ถ้าตนขึ้นไปในเวลานี้ ตนจะไม่ถูกโหมวยู่แย็บต่อยเอาหรอกเหรอ
แต่ตนก่อเรื่อง ถ้าปล่อยไว้แบบนี้คงไม่ดีแน่ ด้วยนิสัยของโหมวยู่ ถ้าเธอไม่ไปง้อเขาก่อน เขาจะต้องทำสงครามเย็นกับเธอไปอีกหลายวันแน่นอน
อีกครึ่งชั่วโมง
เสียงในโรงยิมเบาลงเรื่อยๆ
หัวเล็กโผล่มาตรงหน้าประตู โหมวยู่ยืนดื่มน้ำอยู่ที่ริมหน้าต่าง เขาเงยหน้าขึ้นมอง ข้างขมับของเขามีเหงื่อไหลตกลงมาถึงลำคอ เขายกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดเหงื่อ ก่อนจะถอดเสื้อออก
เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องชัดเจน และจากนั้น รอยแผลเป็นบนหลังของเขาก็เข้ามาในสายตาของเธอ
เป็นเพราะเธอถึงได้มีรอยแผลนี้…
หัวใจของชางหลิงเจ็บปวด ก้าวเดินเข้าไปแล้วกอดเอวเขาจากด้านหลัง
บนกายของชายหนุ่มมีความร้อนเพิ่มขึ้นหลังจากออกกำลังกาย ชางหลิงถูหน้ากับแผ่นหลังของเขา กระชับสองแขนไว้แน่น ทำท่าเหมือนว่าให้ตายก็ไม่ปล่อย
ที่จริงโหมวยู่เห็นเธออยู่นานแล้ว ไม่อย่างนั้น เธอไม่สามารถแม้แต่จะเข้าใกล้เขาด้วยซ้ำ เขาก้มศีรษะลงมองสองแขนเล็กที่พันกันรอบท้องเขาแน่น รอยยิ้มพลันผุดขึ้นที่มุมปาก แต่ไม่นานก็กดเก็บมันไป
“มารยาแบบนี้ใช้ไม่ได้ผลแล้ว” โหมวยู่ยังคงน้ำเสียงเย็นชา “ปล่อย”
“ไม่ปล่อย” ชางหลิงไม่เพียงไม่ปล่อย ถึงขนาดย่อตัวลงไปกอดต้นขาแทนเอวอย่างอแง “นอกจากคุณจะหายโกรธ”
โหมวยู่มองดูก้อนกลมที่ห้อยอยู่บนขาของตัวเองแล้วสูดหายใจเข้าลึก
เขาลากขาเดินออกไป และชางหลิงก็กอดต้นขาของเขาแน่น ถูกเขายกไปด้วย กลายเป็นจี้คนห้อยขาโดยสมบูรณ์
“ฉันจะไปอาบน้ำ เธอจะไปด้วยหรือไง” โหมวยู่มองเธอด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
“ไป!” ชาวหลิงกอดขาของเขาแน่น ก็เคยเห็นเขาไม่ใส่เสื้อผ้าแล้วไม่ใช่เหรอ เขาเองก็กล้าโชว์ แล้วเธอมีอะไรไม่กล้ามองล่ะ
โหมวยู่กระตุกยิ้มขี้เล่น เขาลากชางหลิงเข้าไปในห้องน้ำจริงๆ แล้วยืนอยู่ใต้ฝักบัว
“ฉันจะถามเธออีกครั้ง เธอจะปล่อยไม่ปล่อย” น้ำเสียงของโหมวยู่กดต่ำ
ชางหลิงขนลุกเล็กน้อย เมื่อมาถึงห้องน้ำจริงๆ ความทะเยอทะยานหาญกล้าของเธอเมื่อครู่เริ่มกระจัดกระจายไป เธอแอบสู้กับตัวเองในใจ “คุณอาบน้ำของคุณไปเถอะ ฉันไม่ขัดขวางคุณแล้ว”
“หืม” โหมวยู่พูดอย่างนั้นแล้วปลดสายรัดกางเกงลำลอง ถอดออกอย่างรวดเร็วไม่เยิ่นเย้อ
ชางหลิงรู้สึกเพียงกางเกงที่เธอกอดอยู่หลวมขึ้น แต่เธอกลับยังไม่ปล่อยมือ และในวินาทีต่อมา น้ำอุ่นก็ตกใส่ศีรษะ เธอสะดุ้งตกใจเงยหน้าขึ้น
เพียงแต่จากมุมของเธอในตอนนี้ สิ่งที่เข้าสู่สายตากลับเป็น…
ชางหลิงตกใจหน้าแดงทันที
ยังโกรธอยู่ไม่ใช่เหรอ เขามีอารมณ์ตั้งแต่เมื่อไรกัน…
ชางหลิงเขินอาย น้ำจากฝักบัวพุ่งเข้าใส่ใบหน้าเธอและบนกายของโหมวยู่จนเปียกโชก
โหมวยู่กระแอมไอเบาๆ เขาแค่อยากจะสั่งสอนเธอ แต่ตอนนี้ สายตาที่เธอจ้องตรงมาที่เขา มันทำให้เขารู้สึกมึนเมา
และอีกอย่างกับตำแหน่งของเธอ อันที่จริงมันทำให้คนจินตนาการเกินเลย
“นี่” โหมวยู่ขยับขา “เธอดูพอหรือยัง”
ชางหลิงตื่นจากความฝัน เธอรีบปล่อยมือจนก้นลงไปนั่งพื้น
โหมวยู่ถอดกางเกงออกต่อหน้าเธอแล้วโยนทิ้ง ก่อนจะเริ่มอาบน้ำให้ตัวเอง
“ฉัน…ฉันจะรอคุณจนกว่าจะอาบเสร็จ” เธอลุกขึ้นและกระโดดหนีออกไป
โหมวยู่ยิ้มกว้างเล็กน้อย และในไม่กี่วินาทีต่อมา ชางหลิงก็ปรากฏตัวอีกครั้งที่หน้าประตูห้องน้ำ เธอปิดประตูและรีบมุดเข้าไปใต้ฝักบัวอย่างรวดเร็ว
“ฉันๆๆ ฉันหนาวมาก” ตัวของชางหลิงเปียกน้ำ ฤดูอันหนาวเหน็บ การอยู่ใต้น้ำอุ่นแบบนี้ เสื้อผ้าที่เปียกชุ่มทำให้หนาวจนเกินไป
การเคลื่อนไหวของเธอ ทำให้เธอแนบชิดกายโหมวยู่ ความปรารถนาของโหมวยู่ซึ่งยังไม่จางไปกลับเพิ่มขึ้นอีกครั้งเพราะความใกล้ชิดของเธอ
“เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่” เสียงของเขาแหบพร่า
“ฮะ?” ชางหลิงเริ่มตระหนัก
แต่ยังไม่ทันได้คำตอบของโหมวยู่ ก็มีพลังอันหนักหน่วงกดเธอเข้ากับกำแพง จูบของโหมวยู่แนบลงมาอย่างแม่นยำ
เขาปล้นเสื้อผ้าของเธออย่างรวดเร็ว อ้อมแขนแน่นหนาล้อมเธอเอาไว้
“โหมวยู่…” ในที่สุดชางหลิงก็รับรู้ความคิดของเขา แต่ก็เขินอายจนไม่กล้าเงยหน้า
ถึงแม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเขาที่เปลือยเปล่า แต่การอยู่ในห้องน้ำโดยทำเรื่องกำกวมอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมาเช่นนี้ เธอไม่เคยคิดถึงมันมาก่อน
“นางมารน้อย” โหมวยู่ยกร่างกายเธอขึ้น ให้เธอเกี่ยวขารอบตัวเขา “ตอนนี้ถึงเธออยากปล่อยก็ไม่มีโอกาสแล้ว”
เดิมทีในสายตาของชางหลิงนั้นหมีโคอาล่ากอดต้นไม้ดูปลอดภัยมาก มาถึงตอนนี้มันกลับเหมือนว่าจะเปลี่ยนความรู้สึกของเธอ เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงก็หายไปในลำคอพร้อมกับการบุกรุกของเขา…
เที่ยงคืนในวิลล่า เงียบสงัดพอจะได้ยินเสียงคลื่นข้างนอก
คนสองคนนอนอยู่บนเตียง โหมวยู่หลับตาเหมือนว่าหลับไปแล้ว
“โหมวยู่” ชางหลิงเรียกเขาเสียงเบา
สิ่งที่ตอบเธอเป็นเสียงลมหายใจของเขา
“คุณยกโทษให้ฉันแล้วใช่ไหม” ชางหลิงยังคงถามเขาเบาๆ ต่อไป
ชายหนุ่มไม่ตอบสนอง
ชางหลิงขยับ ร่างกายที่อ่อนล้ายังคงดื้อรั้นอยู่ข้างเขา เอามือข้างหนึ่งของเขามาหนุนใต้ศีรษะของตัวเอง ส่วนขาก็ก่ายตัวเขาอย่างไม่เรียบร้อย กอดก่ายเขาไว้แน่น
เธอเงยหน้าขึ้นมองท่ามกลางความมืด แสงสลัวที่ลอดผ่านหน้าต่างทำให้เธอเห็นโครงหน้าของเขาเลือนลาง ชางหลิงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกดจูบลงบนใบหน้าเขาอย่างอ่อนโยน
“โหมวยู่ ราตรีสวัสดิ์” คำพูดของเธอนุ่มนวลและอ่อนหวาน ซึ่งเหมือนกับจูบของเธอ ทำให้หัวใจของชายหนุ่มจั๊กจี้
โหมวยู่หันตัวเข้าหาเธอ โอบเธอเข้าไปในอ้อมแขน
ราตรีสวัสดิ์ สาวน้อยของเขา…
——
เมื่อชางหลิงตื่นขึ้นมา โหมวยู่ไม่อยู่แล้ว
ทิ้งโน้ตไว้ที่หัวเตียง บอกว่าวันนี้ยังไม่เข้าบริษัท ชางหลิงลูบเอวที่เจ็บแปลบของตัวเอง ก่อนจะมุ่ยปากอย่างไม่พอใจ
“ผู้ชายหมา พอได้ถลกกางเกงแล้วก็จำใครไม่ได้เลยนะ”
เธอต้องไปทำงานคนเดียวอีกแล้ว แต่เธอเพิ่งจะเข้าประตูเซิ่งซื่อ ก็มีลีมูซีนคันยาวมาขวางหน้าหยุดเธอไว้
คนชุดดำหลายคนลงมาล้อมรอบเธอ สถานการณ์นี้เตือนให้ชางหลิงนึกไปถึงคราวก่อนที่พบกับการลักพาตัวพร้อมกับหลีซิน หัวใจเธออดไม่ได้ที่จะเต้นแรงอีกครั้ง ก้าวถอยหลังทันที
ชายชราผมเทาค่อยๆ ลงมาจากรถ เขาสีหน้าเยือกเย็นเข้ามาโค้งคำนับให้ชางหลิง
“คุณชาง” ชายชราพูด “เย็นวันนี้ นายท่านมีร้านน้ำชาอยู่ในโรงน้ำชาตระกูลโม่ หวังว่าคุณจะให้เกียรติเข้าร่วม”
