โหมวฉี่ไม่ได้ถามอะไรมาก จากนั้นเซียวฉู่ก็ขับรถส่งชางหลิงกลับไปถึงที่โรงแรม
เมื่อมองไปที่ห้องโถงของโรงแรมตรงหน้า ชางหลิงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ไปทีหนึ่ง แล้วให้กำลังใจตัวเอง
“ขอบคุณนะคะ” ชางหลิงพูดกับโหมวฉี่ที่ข้างๆ
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยครับ ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก” โหมวฉี่ตอบอย่างเฉยชา “แต่…”
โหมวยู่หยุดพูด และมองชางหลิงอย่างอ่อนโยน “สิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้นั้น ที่ตอบตกลงกับข้อเสนอที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ คุณจริงจังหรือเปล่า?”
ชางหลิงลังเลไปครู่หนึ่ง
เมื่อกี้ที่อยู่ต่อหน้าโหมวยู่ เธอแค่อยากจะหนีจากที่นั่นอย่างรวดเร็วเท่านั้น ไม่ทันได้คิดมาขนาดนั้น ดังนั้นเธอจึงแค่พูดตามคำพูดของโหมวฉี่ไปเท่านั้น แต่ตอนนี้ พอมาลองคิดดูดีๆ อีกทีแล้ว…
“ถ้าคุณรวมตัวกับฉันอย่างง่ายดายเพราะต้องการจัดการโหมวเจิ้งถิง ฉันก็จะรู้สึกว่ามันไม่ได้มีความหมายอะไรอยู่แล้ว” ชางหลิงบอกเขาอย่างตรงไปตรงมา “อย่างไรก็ตาม หากขั้นตอนนี้ สามารถทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้นได้ ฉันก็ยินดีที่จะลองดูนะ”
เธออยากจะลองดู และอยากจะเติบโตให้เร็วขึ้น เพื่อให้ทุกคนหวาดกลัวเธอ และสามารถปกป้องคนรอบข้างได้ดียิ่งขึ้น
“ได้” โหมวฉี่ยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ผมก็จะเตรียมของขวัญให้คุณสำหรับความร่วมมือของเรา”
ชางหลิงขมวดคิ้ว และสิ่งที่โหมวฉี่จะพูดต่อไป แต่ดูเหมือนว่าโหมวฉี่จะไม่พูดต่อไป แต่ชางหลิงก็ไม่ได้ใส่ใจกับของขวัญที่เขาพูดถึงเลย เธอผลักเปิดประตูรถแล้วจากไป
เมื่อเข้าไปในโรงแรม ชางหลิงก็รู้สึกว่าความโกรธของเธอเหมือนมันมีบางอย่างผิดปกติ และเมื่อใบหน้าที่คุ้นเคยของหลายคนในบริษัทเซิ่งซื่อเห็นเงาร่างของเธอแล้วก็รวมกลุ่มกันส่งเสียงกระซิบ และเหล่มองเธอเป็นครั้งคราว
หากเป็นเมื่อก่อน ชางหลิงคงจะขึ้นไปถามความจริงแล้ว แต่ตอนนี้เกิดเหตุเร่งด่วน เธอจึงไม่มีความคิดอื่นใดเลย เธอตรงไปที่ลิฟต์แล้วมุ่งไปยังห้องของป๋ายจื๋อ
เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้นอยู่นาน และชางหลิงก็ยืนก้มหน้าอยู่ที่ประตู หลังจากนั้นไม่นาน ประตูก็ถูกเปิดออก กลิ่นครีมอาบน้ำที่สดชื่นก็โชยเข้ามาที่ใบหน้าของเธอ ชางหลิงเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปที่ป๋ายจื๋อที่กำลังสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ และผมที่กำลังเปียกยืนอยู่ที่ประตู
“ป๋ายจื๋อ…” เพราะป๋ายจื๋อไม่ใช่พนักงานของบริษัทเซิ่งซื่อ ดังนั้นจึงเป็นห้องแยกต่างหาก แต่ในเวลานี้ชางหลิงที่ไม่สามารถสนใจในขอบเขตของชายและหญิงอีกต่อไป ผลักป๋ายจื๋อถอยหลังกลับโดยตรง และแวบเข้ามาในห้องอย่างคล่องแคล่ว
“เร็วเข้า ช่วยฉันสักเรื่องหน่อย” ชางหลิงเป็นฝ่ายเดินไปข้างๆ โต๊ะทำงาน แล้วชี้ไปที่โน้ตบุ๊กบนโต๊ะ
ป๋ายจื๋อจ้องไปที่ชางหลิงอย่างตกตะลึง โดยไม่ส่งเสียงใดๆ
“โม่โม่ลักพาตัวซูเสี่ยวเฉิง เธอสามารถช่วยหาตำแหน่งของซูเสี่ยวเฉิงให้ฉันหน่อยได้ไหม?” ชางหลิงพูดอย่างเร่งรีบ
การแสดงออกทางสีหน้าของป๋ายจื๋อไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ราวกับว่าเขาไม่ประหลาดใจที่ซูเสี่ยวเฉิงถูกลักพาตัวเลย และไม่สนใจสถานการณ์ปัจจุบันของเธอด้วย เพียงแค่ได้ยินสิ่งที่ชางหลิงพูด แล้วเดินตามไปอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็นั่งลงที่ม้านั่ง
นิ้วมือที่เรียวยาวกดเปิดคอมพิวเตอร์ หลังจากที่พิมพ์รหัสผ่านบนหน้าจอสีขาวบนพื้นหลังสีดำแล้ว เขาก็ออกเสียงพูดว่า “หมายเลขโทรศัพท์”
ชางหลิงรีบหยิบมือถือออกมา แล้วยื่นหมายเลขที่แสดงบนหน้าจอไปให้ป๋ายจื๋อดู จากนั้นป๋ายจื๋อก็เหลือบมองไปแวบหนึ่ง แล้วเสียงนิ้วที่แตะแป้นพิมพ์ของเขาก็ง่ายราบรื่นและรื่นหูเป็นพิเศษ
หลังจากที่รหัสจำนวนมากกะพริบระยิบระยับ บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็ปรากฏแผนที่ขึ้นมาแผนหนึ่ง มือข้างหนึ่งของป๋ายจื๋อจับเมาส์ไว้ และอีกมือก็พิมพ์บนแป้นพิมพ์ เครื่องตรวจจับสีแดงก็ค้นหาในพื้นที่ขนาดใหญ่ และในที่สุด ก็หยุดลงที่พื้นที่หนึ่ง
“และสัญญาณก็ถูกตัดขาดลงกลางคัน” ป๋ายจื๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย “ในมือถือของเธอไม่มีเครื่องระบุตำแหน่งติดตั้งอยู่ ดังนั้นการใช้แค่สัญญาณของหมายเลขโทรศัพท์ค้นหา ก็จะถูกตัดขาดลงกลางคันหลังจากปิดเครื่องไป เพราะอุปกรณ์ที่ผมนำมามันก็มีข้อจำกัดด้วย ดังนั้นจึงสามารถค้นหาได้แค่ขอบเขตขนาดใหญ่นี้เท่านั้น”
ชางหลิงหยิบเมาส์จากมือของป๋ายจื๋อ แล้วซูมเข้าไปที่วงกลมสีแดง หลังจากที่ยืนยันแล้วว่าตำแหน่งนั้นอยู่ในย่านชานเมืองที่มีผู้คนพลุกพล่าน ก็กดโทรหาหลีซินอย่างรวดเร็ว
“หลีซิน ฉันมีตำแหน่งโดยประมาณก่อนปิดเครื่องของซูเสี่ยวเฉิง ฉันจะส่งไปให้คุณเดี๋ยวนี้ คุณพาคนไปค้นหาที่นั่นดู จะต้องค้นหาอย่างละเอียดที่สุดนะ แม้ว่าจะต้องพลิกแผ่นดินหายังไงก็ต้องหาตัวซูเสี่ยวเฉิงกลับมาให้ได้”
“ครับ” หลีซินที่รอคอยอยู่ที่นั่นก็ตอบกลับมาอย่างจริงจัง
ชางหลิงยิ่งมือสั่นขึ้นเรื่อยๆ ถ้าหลีซินหาที่นั่นไม่เจอ เธอคงจะไม่มีทางวิธีแล้ว นอกจากจะถือมีดไปตัดคอโม่โม่ทิ้งสะ เพราะเธอไม่มีอำนาจอะไรแล้ว
เธอถ่ายภาพตำแหน่งบนหน้าจอโน๊ตบุ๊คแล้วส่งให้หลีซิน จากนั้นเธอก็ถอนหายใจยาวๆ
ขอเบื้องบนได้โปรดคุ้มครอง และคุ้มครองให้หลีซินหาตัวซูเสี่ยวเฉิงได้อย่างราบรื่น และคุ้มครองให้ซูเสี่ยวเฉิงรอดพ้นจากภัยอันตรายนี้และสามารถหลบหนีเอาตัวรอดออกมาได้ด้วยเถิด ไม่อย่างนั้น กลัวว่าเธอคงทำได้เพียงตายหรือพินาศไปด้วยกันกับโม่โม่
“เมื่อกี้ผม เห็นโม่โม่อยู่นะ” อยู่ๆ ป๋ายจื๋อก็พูดประโยคนี้ขึ้นมาทันที “ผมรู้สึกว่าสีหน้าของเธอดูแปลกๆ ไป ผมเลยดูวิดีโอการตรวจสอบของโรงแรม ปรากฏว่าเธอออกมาจากห้องของโหมวยู่”
เมื่อได้ยินชื่อที่อ่อนไหวของสองคนนี้ สีหน้าของชางหลิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
ออกมาจากห้องของโหมวยู่…
ใช่แล้ว เพราะเธอปฏิเสธการขอแต่งงานของโหมวยู่ และโหมวยู่ในเวลานี้ ก็กลัวว่ามันจะเป็นช่วงที่เขาตกต่ำ และเป็นช่วงที่สามารถบุกรุกได้ง่ายๆ โม่โม่ปล่อยโอกาสดีขนาดนี้ไปได้ยังไงล่ะ?
ชางหลิงสับสนอยู่ในใจ ทันทีที่นึกถึงโหมวยู่ หัวใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนโดนเข็มทิ่มแทง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอนึกถึงตอนที่เขาและโม่โม่อยู่ด้วยกันอย่างใกล้ชิดในห้องเดียวกันแล้วก็รู้สึกอึดอัดอย่างมาก และเมื่อนึกถึงโม่โม่ เธอเกลียดมากจนไม่สามารถระงับอารมณ์ตัวเองได้
จะต้องเป็นคนชั่วแบบไหนกัน ถึงได้ใช้ชีวิตของคนอื่นมาบังคับให้ตกลงในสิ่งที่ตนต้องการ และถึงจะสามารถทรมานผู้หญิงอีกคนจนรอยแผลเต็มตัวถี่ยิบราวกับเกล็ดปลาในเวลาเดียวกัน และยังสามารถรักใคร่สุดซึ้งแยกจากกันไม่ได้กับผู้ชายได้อย่างปลอดภัยอีกนะ?
ป๋ายจื๋อมองไปยังอารมณ์บนหน้าเธออย่างจริงจัง จากนั้นก็เปิดมือถือของตัวเอง และเปิดเล่นวิดีโอขึ้นมาวีดีโอหนึ่ง
“นี่คือ…” ชางหลิงดูที่หน้าจอมือถือของเขาอย่างประหลาดใจ
