ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – บทที่ 191 ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะ

ชานเมือง

ภายในบ้านที่ปิดสนิท มีกลิ่นคาวเลือดตลบอบอวลทั่วทั้งห้อง เพราะช่วงนี้มีหิมะตกหนักหลายวัน บนพื้นไม้ก็เริ่มมีกลิ่นเน่าเหม็นที่รุนแรง

เลือดตกลงบนพื้นจนทำให้พื้นไม้ถูกย้อมเป็นสีแดง กลายเป็นเศษโคลน

ซูเสี่ยวเฉิงลืมตาขึ้นมาช้าๆ ขยับร่างกายเล็กน้อย ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าอกมาก จนทำให้เธอตื่นทันที

นี่คือ……

เธอลืมตาขึ้นอย่างหมดแรง มองดูสิ่งของรอบๆ นึกย้อนเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะสลบไป

เหมือนว่า เธอตามโม่โม่ออกมาจากโรงแรม จากนั้น……กลับติดกับโม่โม่เข้า สุดท้ายถูกแทง……

ซูเสี่ยวเฉิงขยับสองมือ กลับเห็นว่าตัวเองถูกมัดเอาไว้ ก็จึงดันพื้นและนั่งลงอย่างอ่อนแรง

บาดแผลบนอกยังไม่ได้รับการรักษา พอเธอขยับ ก็กระทบถึงบาดแผล เลือดอุ่นๆก็ไหลออกมาตาม ซูเสี่ยวเฉิงมึนหัวไปหมด ใช้มือกดแผลไว้ พยายามหยุดเลือดของตัวเองไม่ให้ไหลออกมาอีก

ถ้าไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดที่ชัดเจนนี้ ซูเสี่ยวเฉิงคงคิดว่าตัวเองตายไปแล้ว แต่ตอนนี้……

เธอมองดูห้องที่ถูกปิดตาย ก็หัวเราะออกมาอย่างเหนื่อยใจ

โม่โม่ไม่ได้ฆ่าเธอเลย แต่จับเธอขังเอาไว้ เกรงว่า สิ่งที่เธอต้องเผชิญคงไม่ต่างจากความตายมาก

แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้ชางหลิงเป็นยังไงบ้าง โม่โม่จะทำอะไรชางหลิงหรือเปล่า ชางหลิงรู้เรื่องเธอหรือยังนะ หล่อนในตอนนี้ คงคิดว่าตัวเองไร้ประโยชน์มากแน่เลย ช่วยอะไรไม่ได้ แถมยังเป็นภาระอีก

ซูเสี่ยวเฉิงคิดเรื่องพวกนี้อยู่นั้น กลับได้ยินเสียงเท้าเดิน ประตูห้องที่ถูกปิดตายนั้นขยับเล็กน้อย ไม่นาน ห้องมืดนี้ก็มีแสงสาดส่องเข้ามาเล็กน้อย แสงไฟสีส้มสลัวส่องเข้ามา

ผู้ชายรูปร่างกำยำยืนอยู่หน้าประตูหลายคน กำลังมองมาที่ซูเสี่ยวเฉิง และเดินมาช้าๆ

พวกเขาเดินเข้ามาเรื่อยๆจนทำให้ซูเสี่ยวเฉิงตื่นเต้น เธอถอยหลังไปด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา จนกระทั่งตัวเองชนเข้ากับกำแพง

“พวกนายจะทำอะไร……” ซูเสี่ยวเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ด้วยแสงด้านนอกที่ส่องเข้ามา ซูเสี่ยวเฉิงเห็นรอยยิ้มของผู้ชายพวกนั้นรางๆ

เหมือนรอยยิ้มของสัตว์ร้ายในตอนที่เห็นเหยื่อ

ดวงตาสามคู่นั้นเต็มไปด้วยความคิดชั่วร้าย

“อย่าเข้ามานะ……” ซูเสี่ยวเฉิงไม่ต้องคิด ก็รู้แล้วว่าพวกเขาจะทำอะไร “อย่าเข้ามา……”

เธอถอยหลังไปเรื่อยๆ ขดตัวอยู่ที่มุมกำแพง เธออยากหนีออกไป แต่ความเจ็บจากร่างกายทำให้เธอทำอะไรไม่ได้ หลังจากที่เสียเลือดไปมาก สามารถตั้งสติได้ก็ยากมากแล้ว ไม่มีทางหนีไปจากเงื้อมมือสามคนนี้แน่นอน

พวกผู้ชายฟังไม่ออกว่าซูเสี่ยวเฉิงพูดอะไร พวกเขาสบตากัน จากนั้นก็พุ่งเข้าไปหาซูเสี่ยวเฉิงด้วยรอยยิ้ม

“อย่านะ!” ซูเสี่ยวเฉิงกรีดร้องสุดฤทธิ์ แต่วินาทีต่อมา ผู้ชายหนึ่งในนั้นก็จับข้อเท้าเธอเอาไว้อย่างแม่นยำ ใช้แรงชักเล็กน้อยก็ดึงซูเสี่ยวเฉิงออกมาได้แล้ว

“ปล่อยฉันเถอะนะ……ขอร้องพวกนายล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ” ซูเสี่ยวเฉิงไม่รู้ว่าพวกเขาจะฟังที่ตัวเองพูดออกหรือเปล่า เธอร้องขอชีวิตอย่างเจ็บปวด หวังว่าตัวเองมีชีวิตรอดได้

แต่ว่า พวกผู้ชายเหมือนเอาคำขอของเธอเป็นยากระตุ้น ยิ่งเธอขัดขืนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้พวกเขาตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น

มือใหญ่ฉีกเสื้อผ้าบนตัวของซูเสี่ยวเฉิงออก การกระทำที่หยาบคายนั่นทำให้บาดแผลเธอฉีกขาดอีกครั้ง ซูเสี่ยวเฉิงร้องอย่างเจ็บปวด แต่ตอนนี้ สิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดกลับไม่ใช่บาดแผลบนตัวนี้ แต่กลับเป็นความรู้สึกอัปยศในจิตใจ

“อย่านะ! อย่าแตะต้องตัวฉัน……” ซูเสี่ยวเฉิงร้องไห้อย่างเจ็บปวด เธออยากจะขัดขืน แต่สองมือกลับถูกทาบไว้บนพื้นแน่น ผู้ชายนั่งอยู่บนสองขาของเธอ ดึงทึ้งเสื้อผ้าบนตัวเธออย่างบ้าคลั่ง

กลิ่นคาวเลือดปนกับกลิ่นภายในห้อง เสียงร้องไห้ของผู้หญิงรวมกับเสียงหัวเราะของผู้ชาย ทำให้ค่ำคืนนี้ยาวนานมากขึ้นไปอีก

เสื้อผ้าบนตัวถูกผู้ชายถอดออกมาทั้งหมด พวกเขาหัวเราะและถอดกางเกงตัวเอง ซูเสี่ยวเฉิงที่ร้องตะโกนจนหมดแรงแล้วก็ทำได้เพียงแต่หลับตาอย่างสิ้นหวัง

ในตอนนี้ เธออยากให้โม่โม่แทงทะลุหัวใจตัวเอง ถ้าเป็นเช่นนี้ อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องมาทรมานและไม่ต้องตายอย่างสกปรกแบบนี้

แต่ตอนนี้……

น้ำตาไหลออกมาจากหางตาของเธอ ริมฝีปากซูเสี่ยวเฉิงซีดเซียว รับรู้ถึงความรู้สึกหนักอึ้งของตัวผู้ชายที่กดทับตัวของเธอเอาไว้

“หยุดนะ!”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากหน้าประตู ผู้บุกรุกที่มากะทันหันขัดขวางพวกผู้ชายเอาไว้ ซูเสี่ยวเฉิงลืมตามองโต

ประตูที่เปิดออกนั้น มีผู้ชายยืนอยู่ข้างหน้า เขาหันหลังให้แสง รีบวิ่งมาทางพวกเขาอย่างเร็ว แทบจะใช้แรงทั้งหมดของตัวเองเตะไปที่หลังของผู้ร้ายอย่างแรง

ผู้ชายอีกสองคนก็รีบกระจายตัวออก มือของซูเสี่ยวเฉิงถูกปล่อยสักที พอร่างกายสามารถขยับได้แล้ว เธอก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีขดตัวไปที่เดิม ขดตัวเอาไว้เหมือนทารกที่พึ่งเกิดใหม่

“เสี่ยวเฉิง!” หลีซินเตะผู้ชายคนนั้นออกไป นั่งอยู่ตรงหน้าซูเสี่ยวเฉิง

เธอไม่มีเสื้อผ้าอยู่บนตัวเลย และร่างกายก็เต็มไปด้วยเลือด ท่าทางแบบนี้ ใครจะคิดล่ะว่า เธอเคยเป็นเด็กสาวที่ไร้เดียงสาสดใสมาก่อน

ซูเสี่ยวเฉิงตะลึง เธอจ้องมองหลีซินอยู่อย่างนั้น รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองเห็นเหมือนเป็นภาพลวงตา

“หลีซิน……นาย……”

“อย่าพึ่งพูด” หลีซินเห็นท่าทางของเธอแล้ว ก็ถอดเสื้อคลุมตัวเองออกมา ปิดร่างกายเธอเอาไว้

เสื้อคลุมเขามีความอุ่นเล็กน้อย ซูเสี่ยวเฉิงน้ำตาเอ่อล้น จับข้อมือเขาเอาไว้แน่น กลัวว่าถ้าปล่อยไปแล้วเขาจะหายไป

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะพาเธอออกไปให้ได้” หลีซินจับมือเธอเอาไว้

แต่ทว่า ในตอนนี้เอง ผู้ชายก็ชูแท่งเหล็กในมือขึ้นมา ฟาดลงไปที่หัวของหลีซินอย่างแรง